Ironflame

Είμαστε ήδη χωμένοι βαθιά στη δύση του 2020. Πριν, λοιπόν, το αφήσουμε για τα καλά πίσω μας, ας μην προσπεραστούν «άγραφοι» κάποιοι φοβεροί δίσκοι που κυκλοφόρησαν στο πρώτο μισό της χρονιάς και έκτοτε μόνο μεγάλωσαν με την πάροδο των μηνών. Τέτοια περίπτωση είναι η τρίτη full-length κυκλοφορία των Ironflame, η heavy/power ανάταση της οποίας αναβιώνει τις χρυσές εποχές των '90s σε στυλ και - το σημαντικότερο - σε ποιότητα. Το "Blood Red Victory" εστιάζει σε συναίσθημα στο τρίτο συνθετικό του ονόματός του και παρουσιάζει έναν θρίαμβο με οπλοστάσιο απ' όλα τα κλισέ το είδους.

Το εξωπραγματικό είναι πως αυτός ο εκπληκτικός ήχος έχει ηχογραφηθεί εξ ολοκλήρου (πλην κάποιων κιθαριστικών σολο) από ένα και μόνο άτομο, τον πολυπράγμονα Andrew D'Cagna. Πρόκειται για κατόρθωμα που δεν συναντάς εκεί έξω σ' αυτά τα ηχητικά μονοπάτια. Ο D'Cagna, εκτός από τους Ironflame, όπου καταφέρνει την προσωπική του κορυφή, συμμετέχει σε ένα σωρό συγκροτήματα - προεξέχοντων των Icarus Witch, των Nechochwen (παίζει μπάσο/τύμπανα στη δισκάρα ινδιάνικου black metal "Heart Of Akamon" του 2015) και των Obsequiae, από τους οποίους αποχώρησε πριν κυκλοφορήσουν τον περσινό τους δίσκο-αποκάλυψη.

Στα των ίδιων των Ironflame, τώρα, όταν μιλάμε για US heavy/power η αναφορά στους Riot είναι αδύνατο να αποφευχθεί - και άκρως δικαιολογημένα. Ωστόσο, τείνουν το χέρι τους και στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού και τη σχολή των Helloween/Gamma Ray. Τα ala-Kiske τελειώματα στην κομματάρα "Seekers Of The Blade" επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές. Το ίδιο το δελτίο τύπου τους επιλέγει για name dropping τους Riot, Nocturnal Rites (όνομα που αντικατοπτρίζει όσο κανένα την εποχή που ζουν οι μουσικές τους), Running Wild και Fifth Angel και δεν έχει άδικο.

Το επικό στοιχείο υπάρχει σε αρκετές συνθέσεις - αν και όχι σε τέτοιο βαθμό όσο θα περίμενες από το επιβλητικό εξώφυλλο του δίσκου. Η (σχεδόν) ομώνυμη σύνθεση ξεχωρίζει για τις πομπώδεις και λυρικές μελωδίες της που συγγενεύουν με τους Atlantean Kodex, ακριβώς όπως και το εκπληκτικό "Night Queen" που κλείνει το άλμπουμ με τον πλέον ταιριαστό τρόπο. Από όποια μεριά και να το κοιτάξεις, το "Blood Red Victory" δεν έχει μέτρια στιγμή. Κινείται με σεμιναριακό τρόπο στα όρια ενός είδους που βρίσκεται σε ες αεί λήθαργο, μα απασφαλίζει πού και πού το βλέφαρο χάρη σε τέτοιες δισκάρες, οι οποίες θυμίζουν τις παλιές ένδοξες εποχές των νιάτων κάποιων εξ' ημών.

Bandcamp