Sorcerer

Lamenting Of The Innocent

Metal Blade (2020)
Από τον Σπύρο Κούκα, 25/05/2020
Τα χνώτα των Sorcerer ζέχνουν Sabbath-ίλα της Tony Martin περιόδου, με το "Lamenting Of The Innocent" να φανερώνει ξανά το πραγματικό ποιοτικό μέγεθος αυτής της υπέροχης μπάντας
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Η ιστορία γράφεται μία φορά και για καιρό οι Sorcerer υπήρξαν το απόλυτο "what if" του επικού doom metal χώρου, αφού οι συνθήκες δεν είχαν ευνοήσει τη μακροημέρευση τους και την κυκλοφορία ολοκληρωμένου full length, πίσω στις πρώτες τους μέρες. Έτσι, με τον μύθο τους να χτίζεται χάρη στο λιγοστό αλλά ανεπανάληπτο υλικό που είχαν αφήσει ως παρακαταθήκη, αλλά και λόγω αυτής της «αδικίας» που τους κράτησε δέσμιους, οι Σουηδοί κατάφεραν να θεωρούνται μια από τις καλύτερες μπάντες του εκλεκτού τους είδους, παρά το γεγονός πως το έργο και η παρουσία τους εντός εκείνου υπήρξε ποσοτικά ισχνό.

Όλα αυτά μέχρι και το 2015, όπου και το "In The Shadow Of The Inverted Cross" αποκατέστησε την τάξη, αποτελώντας το επίσημο ντεμπούτο των επανενωμένων doomsters και φανέρωσε πως οι προσδοκίες και οι επαίνοι προς το πρόσωπο τους, τα προηγούμενα χρόνια, μονάχα τυχαία δεν υπήρξαν. Μια πενταετία κι ένα ακόμη (εξαιρετικό) άλμπουμ αργότερα, οι ίδιοι ετοιμάζονται για την κυκλοφορία του τρίτου τους ολοκληρωμένου πονήματος, ίσως το πρώτο στο οποίο η «ταμπέλα» της ιστορικής και θρυλικής μπάντας δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, καθώς εκείνη πλέον είναι ακμαία και άκρως ενεργή και όχι απλώς ένα ερωτηματικό κολλημένο στο παρελθόν.

"Lamenting Of The Innocent", λοιπόν, και το σχεδόν ‘90s εξώφυλλο (σε αποχρώσεις του κίτρινου και του πράσινου) μας προδιαθέτει για τη θεματική του δίσκου σχετικά με τον Μεσαίωνα, το κυνήγι μαγισσών και τις λοιπές πρακτικές της Καθολικής Εκκλησίας. Το υποβλητικό intro του "Persecution" προδιαθέτει για το μουσικό περιεχόμενο, μέχρι το γνώριμο μπάσιμο του "The Hammer Of Witches" υπενθυμίσει την επιρροή των Black Sabbath στο ευρύτερο doom, δανειζόμενο το γνωστό ρυθμό του "Children Of The Grave".

Το ομότιτλο κομμάτι, μια αργόσυρτη, λυρική σύνθεση με μια σπουδαία ερμηνεία από τον Anders Engberg, ξεχωρίζει για το υπέροχο ρεφραίν της και τους πειραματισμούς που εμφανίζει με φειδώ (βλέπε στιγμιαία blastbeats και brutal φωνητικά), ενώ το πιο up tempo "Institoris" είναι η πρώτη - από τις πολλές - άμεση παραπομπή στην Tony Martin περίοδο των Sabbath, αν και όχι η πιο έντονη από αυτές. Περνώντας στο "Where Spirits Die", η κορύφωση του δίσκου θέλει μια από τις καλύτερες του στιγμές να πατάει στις φωνητικές γραμμές του προκατόχου του με ιδιαίτερη επιτυχία, σμιλεύοντας ένα epic doom μνημείο που δεν απευθύνεται στους λιγόψυχους.

Όσο, δε, για το "Deliverance" που ακολουθεί, κρύβει μέσα του ένα από τα πιο επιβλητικά, συναισθηματικά φωνητικά ντουέτα των τελευταίων ετών, με τη φωνητική σύμπραξη του Anders Engberg με τον Johan Längquist των Candlemass να είναι ανατριχιαστική. Μάλιστα, στο, τρόπον τινά, μικρότερο αδερφάκι του "Bridge Of The Blind" βρίσκουμε και τη συμμετοχή (παίζοντας cello) του Svante Henryson, ενός εξέχοντα μουσικού της σουηδικής σκηνής, ο οποίος είχε συνεργαστεί παλιότερα και με τον Yngwie Malmsteen στα "Eclipse" και "Fire And Ice" άλμπουμ του τελευταίου.

Φτάνοντας στο τελευταίο τρίτο των συνθέσεων του "Lamenting Of The Innocent", το "Age Of The Damned" φαντάζει λες και ξεπήδησε μέσα από το παραγνωρισμένο "Cross Purposes", με τη "sinners" κραυγή, λίγο πριν το κιθαριστικό του solo, να παραπέμπει ευθέως στον ομότιτλο ύμνο του "Eternal Idol". Το "Condemned" είναι αρκετά πιο doom από τις υπόλοιπες συνθέσεις του άλμπουμ και διατηρεί το ενδιαφέρον αμείωτο, κάτι που δεν κάνει και το "Dance With The Devil", ένα μάλλον τίμιο filler με κοινότυπο τίτλο, που σώζεται λόγω της τρομερής ερμηνείας του Engberg και των lead κιθάρων του. Στο ίδιο μοτίβο, δε, κινείται και το καταληκτικό "Path To Perdition", σίγουρα αρκετά μακριά από το να χαρακτηριστεί αχρείαστο, αλλά με τις κιθάρες των Niemann και Hallgren να ξεχωρίζουν και να μένουν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.

Είναι γεγονός πως ήταν ήδη γνωστό ότι τα χνώτα των Sorcerer ζέχνουν Sabbath-ίλα της Tony Martin περιόδου, με το "Lamenting Of The Innocent" να επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές, αλλά να φανερώνει και το πραγματικό ποιοτικό μέγεθος αυτής της υπέροχης μπάντας. Έτσι, το τρίτο κατά σειρά άλμπουμ της δεν είναι απαραίτητα καλύτερο ή χειρότερο από αυτά που διαδέχεται (αλήθεια, τί σημασία έχει άλλωστε;), αλλά εξίσου ενδιαφέρον κι απολαυστικό, κρύβοντας μάλιστα και τις πιθανότατα πιο ολοκληρωμένες ερμηνείες του συγκλονιστικού Anders Engberg - μέχρι τις επόμενες.

  • SHARE
  • TWEET