Eternal Champion

Ο πρώτος δίσκος μίας μπάντας όταν τυγχάνει μεγάλης αποδοχής, αποθεώνεται και συγκρίνεται με κορυφές του παρελθόντος, ενώ ταυτόχρονα της προσδίδει τον χαρακτηρισμό νέοι ήρωες, σωτήρες, είναι κυριολεκτικά ευχή και κατάρα για τους δημιουργούς του. Ευχή, γιατί μέσω αυτού ανοίγουν οι όποιες πόρτες (συναυλιακά, δισκογραφικά), η αναγνώριση είναι πλέον γεγονός, η δικαίωση των προσπαθειών τους παίρνει σάρκα και οστά. Κατάρα, γιατί ενδέχεται να στιγματίσει την μπάντα σχεδόν για πάντα, με κίνδυνο ειδικά το επόμενο βήμα να υπολείπεται στην αναπόφευκτη σύγκριση (ενώ δεν του αξίζει) ή και να υπερεκτιμηθεί, εκμεταλλευόμενο το δεδομένο status της μπάντας και τη σφοδρή επιθυμία των οπαδών να ακούσουν κάτι εξίσου συγκλονιστικό, μετά το ντεμπούτο.

Όλα τα ανωτέρω συνοψίζουν τους Eternal Champion και το Ravening Iron, που καταφθάνει τέσσερα χρόνια μ.AoI. (μετά Armor of Ire), με τον επικό μεταλλόκοσμο να κρατά την ανάσα του, πανέτοιμο να αποθεώσει ή να κατακεραυνώσει. Τέτοιες είναι οι αντιδράσεις που γεννά ένα ντεμπούτο με σχεδόν 750.000 θεάσεις στο διαδίκτυο, έχοντας σχεδόν το απόλυτο σε likes. Προσωπικά, το είχα βρει και εξακολουθώ να το βρίσκω ένα πολύ καλό πρώτο βήμα, δίχως να μου έχει προσφέρει τις συγκινήσεις από τα συγκροτήματα εκ των οποίων αντλεί πλειάδα στοιχείων και επιρροών. Φτάνοντας στο προκείμενο, αν και δεν είμαι πρόμαχος της σύγκρισης, οι φανερές ομοιότητες και διαφοροποιήσεις με τον προκάτοχό του την καθιστούν μονόδρομο. Πάλι οκτώ συνθέσεις, μία εκ νέου από το ντέμο του '13 και μία ορχηστρική. Άρα, έξι φρέσκα τραγούδια ουσιαστικά, με διάρκεια πάλι κάτω των σαράντα λεπτών. Όσο και αν η συγκεκριμένη σύνθεση αξίζει και με το παραπάνω τη θέση της στον δίσκο, η εντύπωση παραμένει: μετά από τέσσερα χρόνια, τα τραγούδια είναι λίγα, καλό θα ήταν να μην υπάρχει καν η υπόνοια για filler. Δυστυχώς υπάρχει και αφαιρεί πόντους από την ποιότητα του δίσκου. Η sword 'n' sorcery στιχουργία παραμένει καλογραμμένη, δημιουργεί εξ ημισείας με τη μουσική (φυσικά και το εξώφυλλο του Ken Kelly) το επικό συναίσθημα και κάπου εκεί λαμβάνουν τέλος οι ομοιότητες των δύο άλμπουμ.

Διαφορετική και πιο καθαρή παραγωγή, που αναδεικνύει την τεχνική των μουσικών πάντα στο πνεύμα του ήχου που υπηρετούν, βελτιωμένα φωνητικά από τον Jason Tarpey και διάθεση για μια πιο περιπετειώδη μουσική προσέγγιση, συνιστούν τις διαφορές από το ντεμπούτο. Με εξαιρετικά αποτελέσματα, όπως αυτά παρουσιάζονται στα λίγα εναπομείναντα τραγούδια, και κυρίως στο κλείσιμο του Ravening Iron. Ενός δίσκου, δίδυμου αλλά διζυγωτικού με το αδελφάκι του Armor Of Ire. Που ο χρόνος θα δείξει πόσο και πώς θα εκτιμηθεί από τους οπαδούς, οι πρώτες ενδείξεις δείχνουν ισοπαλία, αν όχι οριακή επικράτηση του «πρωτότοκου». Με την ελπίδα η επόμενη προσπάθεια να υπερέχει ποσοτικά των εν λόγω δύο, δίχως ποιοτικές εκπτώσεις, ξαναβάζω να ακούσω για πολλοστή φορά τη φετινή μου epic αδυναμία. Μπορεί να είναι μόνο τέσσερα, τουλάχιστον είναι EP.