Hittman

Destroy All Humans

No Remorse (2020)
Από τον Σπύρο Κούκα, 25/09/2020
Μια σπουδαία US power metal δουλειά, γεμάτη μεράκι, νοσταλγία αλλά και ουσιαστικές, λυρικές συνθέσεις που απολαμβάνεις σε κάθε ακρόαση
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Τον τελευταίο αρκετό καιρό παρατηρούμε μια τάση επιστροφής του US power metal ήχου, είτε μιλάμε για νέες μπάντες και κυκλοφορίες που κεντρίζουν το ενδιαφέρον, είτε για επιστροφές ιστορικών ονομάτων του χώρου σε πλήρη δράση. Στη δεύτερη κατηγορία εντάσσονται και οι Hittman, με τους Νεοϋορκέζους metallers να επιστρέφουν φέτος δισκογραφικά έπειτα από 27 χρόνια, προσανατολιζόμενοι στον ήχο, τα έργα και τις ημέρες του θρυλικού, ομότιτλου ντεμπούτου τους.

Υπό αυτό το πρίσμα, η μπάντα μπορεί να παραλληλιστεί με άλλα σπουδαία σχήματα της US metal συνομοταξίας, με τα ονόματα των Fifth Angel και Heir Apparent να έρχονται πρώτα στο νου, ενώ το ίδιο μονοπάτι επιστροφής στο παρελθόν έχουν ακολουθήσει προσφάτως και οι πρωτοπόροι του είδους, Queensryche, με τους Hittman να καλούνται να αποδείξουν την αξία τους σε έναν κόσμο που μέχρι πρόσφατα τους θεωρούσε απλώς ένα nostalgic act.

Ας δούμε, όμως, τι επιφυλάσσει η ακρόαση του "Destroy All Humans", δίχως επιπλέον περιττές καθυστερήσεις. Εκκινώντας με το ομότιτλο άσμα, οι ταχύτητες ανεβαίνουν στο μέγιστο που θα συναντήσουν εντός του άλμπουμ, με το αρχετυπικό του αμερικάνικο riff, τα ταχυδύναμα τύμπανα και, φυσικά, την ερμηνεία του αγέραστου Dirk Kennedy να κλέβουν τις εντυπώσεις. Άλλωστε, ο Αμερικάνος τραγουδιστής θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ο πρωταγωνιστής του δίσκου, με τις εξαιρετικά μεστές και ώριμες ερμηνείες του και τα εύληπτα, μελωδικά και χορταστικά refrain που σκαρφίστηκε, να ξεχωρίζουν άμεσα του υλικού.

Το "Breathe", που ακολουθεί, αποτελεί μια από τις αρτιότερες στιγμές του άλμπουμ, ένα κομμάτι που μπορεί άνετα να σταθεί δίπλα στο κλασικό υλικό της μπάντας, με στιβαρό riffing και εξαιρετικά κολλητικά couplet/ρεφρέν, ενώ τα ίδια και ακόμη περισσότερα μπορούν να ειπωθούν για το (ήδη γνωστό από την εμφάνιση τους στο περσινό Up The Hammers) μελωδικότατο "The Ledge". Εκείνο, σε σταθερά mid-tempo ρυθμούς και με την αύρα των Queensryche διάχυτη, πιθανότατα στέκεται ως η πεμπτουσία του νέου προσώπου των Hittman, θεωρώντας το ως το πλέον αντιπροσωπευτικό κομμάτι των δυνατοτήτων της μπάντας ακόμη και σήμερα.

Περνώντας στο "Code Of Honour", συναντάμε ένα τραγούδι που προέρχεται από την εποχή πριν το ντεμπούτο τους, ακολουθώντας αναμενόμενα τις βασικές US power metal δομές, αλλά και κρύβοντας μέσα του μια έντονη, σχεδόν νοσταλγική, λυρικότητα. Το "Total Amnesia", από την άλλη, είναι το δεύτερο κομμάτι που είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε στην πρόσφατη εδώ εμφάνιση τους, όντας ένα up tempo τραγούδι με συγκεκριμένες, εντός ορίων δυναμικές, αλλά σίγουρα διόλου αδιάφορο.

Το "1000 Souls" έχει ένα από τα πιο όμορφα κιθαριστικά solo του δίσκου και κρίνεται ως το κρυμμένο «διαμαντάκι» αυτού έπειτα από μερικές ακροάσεις ενώ το "Out In The Cold" μας μεταφέρει ξανά στα μέσα των '80s, όπου και δημιουργήθηκε, όντας μια σύνθεση που δείχνει την ηλικία της με τρόπο θετικό κι αυθεντικό, χρησιμοποιώντας συνήθεις μανιέρες με απόλυτη επιτυχία. Στο κατα(π)ληκτικό, δε, "Love, The Assassin", η θύμηση του "Operation: Mindcrime" είναι έντονη - πέραν το τίτλου του - από τα πρώτα κιόλας χτυπήματα των τυμπάνων, εξελισσόμενο στην πιο μακροσκελή, πολυσύνθετη και, τελικά, ενδιαφέρουσα σύνθεση του "Destroy All Humans".

Οφείλω να ομολογήσω πως έχω στην κατοχή μου το δίσκο για ένα εύλογο χρονικό διάστημα - πάνω από ενάμιση μήνα για την ακρίβεια - περιμένοντας να εκφράσω άποψη για εκείνον μόλις περνούσε ο αρχικός μου, «οπαδικός» ενθουσιασμός για το ποιόν του. Τελικά, αυτό δεν συνέβη, με το "Destroy All Humans" να «μεγαλώνει» μέσα μου με τον καιρό, ξεπερνώντας τους όποιους δισταγμούς προϋπήρχαν. Έτσι, για το είδος του και το συγκεκριμένο κοινό που απευθύνεται, το τρίτο άλμπουμ των Hittman αποτελεί μια σπουδαία US power metal δουλειά, γεμάτη μεράκι, νοσταλγία αλλά, το σημαντικότερο, ουσιαστικές, λυρικές συνθέσεις που απολαμβάνεις σε κάθε ακρόαση.

  • SHARE
  • TWEET