Vicious Rumors

Όποιο κι αν είναι το status στο οποίο βρίσκονται οι Vicious Rumors εν έτει 2020, η ιστορία και τα πεπραγμένα τους έχουν δείξει ότι μιλάμε για μια σπουδαία μπάντα, η οποία με τις κλασικές της δουλειές, όρισε τον πήχη για ένα ολόκληρο ιδίωμα, εκείνο του U.S. power metal. Ό,τι γράφει δεν ξεγράφει, λοιπόν, όσο κι αν η σύγχρονη συνέχεια ιστορικών και «ανέγγιχτων» αντίστοιχων συγκροτημάτων μοιάζει πολλές φορές σαν μια προσπάθεια «αμαύρωσης» των όσων εκείνα πρέσβευαν και είχαν προσφέρει.

Προφανώς, βέβαια, αυτός ο πρόλογος δεν είναι τυχαίος, όσο και αν οι Καλιφορνέζοι metallers έχουν μια απαράμιλλη συνέπεια και στη σύγχρονη δισκογραφική τους εσοδεία, με πιο τρανά παραδείγματα τα "Warball" και "Razorback Killers" άλμπουμ τους. Με τους ικανούς και τους αγαπημένους δεν πρέπει να χαριζόμαστε και το "Celebration Decay", το πιο πρόσφατο δημιούργημα των Vicious Rumors, το οποίο έρχεται μια τετραετία έπειτα από το συμπαθές "Concussion Protocol", δίνει δυστυχώς το πάτημα για μια μετριασμένη «γκρίνια» σχετικά με το ποιόν του.

Με μια πρώτη ματιά στο - ιδιαιτέρως ακαλαίσθητο - εξώφυλλο του, το "Celebration Decay" προβληματίζει, πριν καν ακούσουμε μια νότα από εκείνο. Περνώντας στο εσωτερικό του, δε, τα πράγματα ναι μεν είναι πολύ καλύτερα απ’ όσα «υποσχόταν» η όψη του, αν και τα ζητήματα δεν αργούν να κάνουν την εμφάνιση τους. Με ακόμη μια φορά νέο lineup, οι «σταθεροί» Geoff Thorpe και Larry Howe πλαισιώνονται ξανά από καινούριους μουσικούς, γεγονός που - καλώς ή κακώς - επηρεάζει και το τελικό αποτέλεσμα αναλόγως.

Κι αν, μουσικά, η μπάντα επιλέγει να συνεχίζει να ακολουθεί το μονοπάτι του ηχητικού εκσυγχρονισμού, με την ανάλογη παραγωγή μάλλον να «γονατίζει» το υλικό παρά να το αναδεικνύει, δεν μπορούν να υπάρξουν σαφείς αντιρρήσεις. Οι Vicious Rumors εξακολουθούν να ανήκουν στο US metal οικοδόμημα, εξακολουθούν να το υποστηρίζουν με εντυπωσιακές ανά στιγμές κιθάρες και ποιοτικά ξεσπάσματα, αλλά πέφτουν στην παγίδα της συνεχούς αλλαγής και της αστάθειας στην οποία βρίσκονται τα τελευταία χρόνια.

Ο Nick Courtney είναι μάλλον «άτσαλος» σε αυτήν την παρθενική του δισκογραφική εμφάνιση ως τραγουδιστής της μπάντας, έχοντας δυνατότητες και θυμίζοντας τον - παραγνωρισμένο - Bruce Hall (ex-Agent Steel) ανά διαστήματα, αλλά καταλήγοντας να υστερεί σε συγκρίσεις ακόμη και με τον (προκάτοχο του) Nick Holleman. Στα εμφανή πλην και η μετριότατη στιχουργική προσέγγιση, αν και σε εκείνον τον τομέα έτσι κι αλλιώς δεν υπήρχαν ιδιαίτερες προσδοκίες, ώστε να ληφθεί σοβαρά υπόψην.

Τελικά, και μόνο το γεγονός πως οι Καλιφορνέζοι συνεχίζουν να δισκογραφούν με αξιοπρεπή αποτελέσματα ακόμη και με τέσσερις δεκαετίες στις πλάτες τους, θα έπρεπε να μας είναι αρκετό. Ωστόσο, μιας και οι ίδιοι μας έχουν δώσει το δικαίωμα να τους αντιμετωπίζουμε αυστηρότερα, κυκλοφορίες όπως το "Celebration Decay" κρίνονται στην καλύτερη ως άνισες, οι οποίες δεν έχουν να προσθέσουν κάτι (ούτε, βέβαια, αφαιρούν) στην κληρονομιά τους.