Majestica

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή μας βρίσκει να μετράμε «χριστουγεννιάτικες» κυκλοφορίες από γνωστούς και λιγότερο γνωστούς καλλιτέχνες και, όσο ιδιαίτερη κι αν υπήρξε η φετινή χρονιά, δεν μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Πολύ πρόχειρα μπορώ να σκεφτώ την κυκλοφορία του project των Matt Barlow και Jon Schaffer των Iced Earth, αλλά και την πρωτοβουλία των δικών μας Silent Winter, οι οποίες κινούνται σε γιορτινά μονοπάτια, με το δεύτερο ολοκληρωμένο άλμπουμ των Majestica να έρχεται να ολοκληρώσει μια νοητή power metal τριάδα που φέρνει πιο κοντά στο metal τα Χριστούγεννα.

Ομολογώ πως, όπως κάθε μεταλλάς που δεν παίρνει και πολύ στα σοβαρά τον εαυτό του, μέσα στη χειμερινή περίοδο των γιορτών ανέκαθεν έπαιζε κάποια hard & heavy διασκευή στα τόσα χριστουγεννιάτικα άσματα που υπάρχουν ή θυμόμουν κάποιο κλασικό άλμπουμ που περιέχει έστω και την οποιαδήποτε αναφορά σε αυτή την περίοδο (ναι, στο "The Puppet Master" αναφέρομαι). Είτε ως χαβαλές που προκαλεί ευχάριστες συζητήσεις, είτε ακόμη και βλέποντας την κάθε τέτοια προσπάθεια με περίσσεια σοβαρότητα, είναι δεδομένο πως υπάρχουν επιτυχημένα και μη αποτελέσματα, τα περισσότερα όμως με το αναμενόμενο βραχύβιο ενδιαφέρον λόγω της θεματολογίας τους.

Η περίπτωση των Majestica, ωστόσο, προσωπικά μου προκάλεσε εντύπωση από πριν έρθει καν το promo στα χέρια μου, αφού οι Σουηδοί power metallers επιλέγουν να δημιουργήσουν ένα άλμπουμ με πρωτότυπο υλικό που βασίζεται στα διάφορα γνωστά μουσικά θέματα των χριστουγεννιάτικων εορτών και θεματολογία βασισμένη στη πασίγνωστη ομότιτλη νουβέλα του Charles Dickens. Μπέρδεμα; Όχι και τόσο...

Επιδιδόμενοι σε αυτό το απολύτως by the book συμφωνικό euro-power που βάσισε την ύπαρξη του στους Stratovarius, Helloween και Rhapsody, οι Σουηδοί καταφέρνουν να έρθουν όσο εγγύτερα γίνεται στους συμπατριώτες τους Twilight Force, επιτυγχάνοντας να προσαρμόσουν το πνεύμα των Χριστουγέννων και τα μουσικά θέματα εκείνου εντός των δομικών πλαισίων ενός ιδιώματος έτσι κι αλλιώς πομπώδους και μελωδικού. Μάλιστα, καθαρά από πλευράς χαρακτηριστικών και συνέπειας, ο δίσκος θα μπορούσε να ξεχωρίσει εντός των περιορισμένων ορίων του σύγχρονου euro-power, αφού το τρίπτυχο φωνητικών - κιθαριστικής δουλειάς - παραγωγής πράγματι είναι εντυπωσιακό ανά στιγμές.

Πόση κοινοτυπία και cheesiness, όμως, μπορεί να αντέξει μαζεμένα κανείς, είναι ένα άλλο ζήτημα, καθώς το "A Christmas Carol" αφήνει μια τόσο γλυκανάλατη αίσθηση που η ακρόαση του δεν συνιστάται σε διαβητικούς. Όλα τα κλισέ των Χριστουγέννων και του power metal μαζί, μια σύμπραξη τόσο ταιριαστή αλλά και τόσο προβληματική συγχρόνως, δεν είμαι σίγουρος αν τελικά ήταν το άλμπουμ ή τα πολλά μελομακάρονια εκείνα που με λίγωσαν την ώρα που έγραφα αυτές τις γραμμές.

Γιορτές πλησιάζουν, μια περίοδος έτσι κι αλλιώς πιο χαρωπή, τεχνηέντως ή όχι, οπότε το "A Christmas Carol" δεν μοιάζει τόσο αταίριαστο στο συνολικό κλίμα ματζόρε θαλπωρής και υπερβάσεων των τιμών σακχάρου - τουναντίον. Τσεκάρετε με δική σας ευθύνη, το δυνατόν πιο κοντά στα Χριστούγεννα...