Spirit Adrift

Enlightened In Eternity

Century Media (2020)
Από τον Πάνο Ζαρκαδούλα, 30/09/2020
Divided By Darkness vs Enlightened In Eternity
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Η πρόθεση του Nate Garrett για σταδιακή αποκόλληση από το doom των πρώτων ημερών της μπάντας, πήρε σάρκα και οστά στο καταπληκτικό Divided By Darkness, μόλις έναν χρόνο πριν. Όσο επιτυχημένος κρίθηκε ο δίσκος αυτός, άλλο τόσο επίπονη ήταν η διαδικασία σύνθεσής του. Η αρνητικότητα, η βία και το μίσος που ήθελε να διοχετεύσει ο δημιουργός του, δεν ήρθαν δίχως τίμημα. Βίωσε μια εξαιρετικά άσχημη περίοδο της ζωής του και αποφάσισε να αντιδράσει. Divided By Darkness vs Enlightened In Eternity όπως λέει και ο ίδιος, και τούτη τη φορά θα έφτιαχνε μουσική για να περάσει καλά ο κόσμος, που τόσο ταλαιπωρείται τον τελευταίο καιρό. Σαφώς και για τη δική του καλή ψυχική υγεία.

Προφανώς πέρασε και ο ίδιος καλά, ακούγεται ξεκάθαρα στα σαρανταπέντε λεπτά των οκτώ νέων συνθέσεων. «Μαγικοί» αριθμοί αμφότεροι στο heavy metal σύμπαν, το ιδανικό ζύγι ποσότητας και ποιότητας. Σαν να επιδίδεται σε έναν άτυπο διαγωνισμό με τον σταθερό του συνεργάτη στα τύμπανα Marcus Bryant, ποιος θα βγει ο MIP (Most Improved Player), παραδίδουν και οι δύο τις καλύτερες επιδόσεις τους ως τώρα με τους Spirit Adrift. To heavy metal που επέλεξαν να παίξουν έχει τις ρίζες του στις δεκαετίες που το θέριεψαν, απέχει όμως συνειδητά από το κίνημα της αναβίωσής του. Με τέτοια πεντακάθαρη και μοντέρνα παραγωγή ο Garrett επιδιώκει να μην τσουβαλιαστεί στον ορυμαγδό των nwthm κυκλοφοριών και το καταφέρνει περίφημα.

Το πρώτο single ήταν ενδεικτικό της πορείας που θα ακολουθούσε η μπάντα, είπε όμως τη μισή αλήθεια: θα συνοδευόταν και από «ξεδιάντροπο» hard rock, αυστραλέζικης προέλευσης. Ο άνθρωπος το είπε και το ‘κανε: έναν κεφάτο δίσκο με στοιχεία ανάτασης, με συνθέσεις που περιδιαβαίνουν από τα metal στα hard rock μονοπάτια και από τις εγγλέζικες στις Bay Area γειτονιές, αβίαστα. Τέτοιες που προκαλούν το -κατ' οίκον πλέον- sing along και που σίγουρα θα δονήσουν τα club, αν και όποτε ακουστούν εκεί. Η προσεγμένα ανάλαφρη, για τα δεδομένα της μπάντας, στιχουργία βρίσκεται σε αρμονία και σύμπραξη με τη μουσική, αν και δεν αποποιείται τον θεμελιώδη χαρακτήρα της: στοχαστικός, μεταφυσικός, υπαρξιακός, αναπόφευκτα βιωματικός. Το μαρτυρούν εξάλλου και οι τίτλοι των τραγουδιών. Πιστώνεται το εξής παράδοξο γεγονός πάντως ο δημιουργός του: να τραγουδάς "I was born in Armageddon, a billion years in a millisecond, the universe in a single cell, seeker of heaven - creator of hell", με την ίδια θέρμη που θα τραγουδούσες κάτι από το Glory To The Brave για παράδειγμα. Αντί επιλόγου, δύο παρατηρήσεις: το δεκάλεπτο τραγούδι που κλείνει τον δίσκο, είναι ό,τι πιο κοντινό θα βρει κανείς στο doom παρελθόν της μπάντας και η χροιά Chuck Billy που βγάζει ο Garrett συχνά - πυκνά του ταιριάζει γάντι. Το αθέατο μέλος που τον προκαλεί και τον ωθεί να δημιουργεί μουσική, μάλλον κάνει καλά τη δουλειά του.

  • SHARE
  • TWEET