Black Fate

Έξι χρόνια μετά το "Between Visions And Lies", οι Black Fate επανέρχονται με το νέο τους πόνημα, το εύγλωττα τιτλοφορούμενο "Ithaca". Οι Λαρισαίοι power/prog metallers αποτελούν μια από τις παλιές καραβάνες της συνεχώς αναπτυσσόμενης ελληνικής σκηνής, με το πρώτο τους demo να έρχεται στο φως το μακρινό 1992, αν κι έπρεπε να περάσει μια δεκαετία από τότε για να καταφέρει να κυκλοφορήσει το πρώτο της full length. Από τότε, πολύ νερό έχει κυλήσει στο αυλάκι, με την είσοδο του Βασίλη Γεωργίου και του Gus Drax να προσδίδει στο σχήμα μια νέα δημιουργική ώθηση, πιστή στα όσα έκαναν σπουδαίους τους Conception και τους Kamelot.

Τα δύο αυτά ονόματα, μάλιστα, είναι και τα πρώτα που έρχονται στο νου ακούγοντας τα όσα έχει να προσφέρει (και) το νέο τους άλμπουμ, όπως και οι - πανταχού παρόντες όταν αναφερόμαστε στο prog/power - Symphony X, ενώ στους τελευταίους μπορεί να βρεθεί και μια ελάχιστη θεματική σύνδεση μεταξύ του "Ithaca" και του "Odyssey", η οποία, βέβαια, παραμένει μονάχα σε επίπεδο τίτλου. Ουσιαστικά, ως το επόμενο βήμα μετά από το "Between Visions And Lies", το υλικό του νέου δίσκου βαδίζει στα χνάρια του προκατόχου του, με πιο εστιασμένες συνθέσεις και δίχως να μπορεί να ειπωθεί κουβέντα για τα τεχνικά χαρίσματα του τωρινού lineup.

Ο προβληματισμός μου, ωστόσο, παραμένει ο ίδιος όπως τότε που τους πρωτοάκουσα στο "Deliverance Of Souls" και αφορά τα ζητήματα πρωτοτυπίας, προσωπικότητας και συνθετικών υπερβάσεων. Δεδομένα, αυτό που ακούω στο "Ithaca" μου αρέσει, θες λόγω είδους, θες λόγω των επί μέρους χαρακτηριστικών του που πραγματικά είναι εντυπωσιακά ανά στιγμές, το άλμπουμ κυλάει ευχάριστα και πράγματι ίσως να είναι και ό,τι καλύτερο μας έχει προσφέρει η μπάντα μέχρι στιγμής. Η εξέλιξη υπάρχει, τα δυνατά χαρτιά του σχήματος συνεχίζουν να υφίστανται, ενώ και τα πλήκτρα του Κοπαρανίδη προσθέτουν βάθος και εντείνουν τη symphonic φύση των συνθέσεων, οπότε ανάμεσα στις αισθαντικές ερμηνείες του Γεωργίου και τα άρτια solo του Drax τα πάντα ρέουν εύκολα.

Γεγονός είναι, όμως, ότι οι Black Fate παρουσιάζονται τόσο πιστοί στο όραμα και τον ήχο των '00s Kamelot, σε σημεία περισσότερο και από τους ίδιους τους Αμερικάνους αυτή τη στιγμή, που η έννοια της επιρροής αποκτά διφορούμενα νοήματα. Ο Γεωργίου είναι φανταστικός τραγουδιστής, ίσως ό,τι πιο κοντινό υπάρχει σε χροιά στον Roy Khan, αλλά αυτό του το χάρισμα και η προσκόλληση στο φωνητικό του ίνδαλμα καταλήγει ώρες-ώρες επιλήψιμη. Ομοίως και συνθετικά, που η υποστήριξη αυτής της επιλογής να αποτελούν μπάντα-δορυφόρο των Kamelot τους εγκλωβίζει από το να δείξουν τις πραγματικές τους δυνατότητες, οι οποίες διαφαίνονται σε ψήγματα και όταν η ίδια η μπάντα ξεφεύγει από τη μανιέρα στην οποία νιώθει ασφαλής και ικανή μεν, αλλά εξίσου περιορισμένη.

Δεν θέλω να παρεξηγηθώ, το "Ithaca" είναι ένα άλμπουμ με το δικό του ενδιαφέρον, ισορροπώντας στη λεπτή γραμμή μεταξύ τεχνικής και μελωδίας, ατμόσφαιρας και ορμητικότητας. Επίσης, ειλικρινά δεν περιμένω - ίσως ούτε θέλω στην πραγματικότητα - ο Γεωργίου να αλλάξει προσέγγιση, αφού αυτό που κάνει, το κάνει ιδανικά καλά, αποτελώντας μια εναλλακτική που, τουλάχιστον φωνητικά, θα μπορούσε να σταθεί στο υποθετικό σενάριο που οι Kamelot έψαχναν ξανά frontman. Ωστόσο, θεωρώντας ως κορυφαία του δισκογραφική στιγμή εκείνο το φανταστικό "Outcast" των Innosense, ένα δίσκο-κόσμημα στον οποίο ακόμη και ο ίδιος ακουγόταν πιο απελευθερωμένος από το συνεχιζόμενο tribute στον Νορβηγό ερμηνευτή των Conception, θαρρώ πως και με τους Black Fate (στους οποίους βρίσκεται και ο Βασίλης Λιάκος που συμμετείχε και στους Innosense) δεν έχουν πιάσει ακόμη το δημιουργικό peak τους.

Bandcamp