Lord Vigo

Στο κινηματογραφικό σύμπαν, όντας ο εχθρός των Ghostbusters στη δεύτερη ταινία, χρησιμοποίησε τη γλίτσα από τους υπονόμους για να ισχυροποιηθεί και έτσι μπόρεσε να θρέψει τον στρατό του από χθόνια πνεύματα, με τα αρνητικά συναισθήματα των ανθρώπων. Ο πρόσφατα εκλιπών, τεράστιος Max Von Sydow έδωσε φωνή στον «Vigo των Καρπαθίων», τον «βασανιστή», τον «ανίερο», στη «θλίψη της Μολδαβίας». Στο μουσικό στερέωμα και δη στο μεταλλικό, η «πληγή των Καρπαθίων» ονομάτισε τούτη την εξαιρετική epic/doom μπάντα από τη Γερμανία.

Φέτος μας παραδίδουν την τέταρτη ολοκληρωμένη δουλειά τους, αυτή που ευχαριστήθηκα περισσότερο από τις υπόλοιπες. Η πρώτη μου επαφή μαζί τους ήταν το βίντεο του ομώνυμου έπους. Κάθε δευτερόλεπτό του στάζει καλτίλα, η οποία ευτυχώς δεν επισκιάζει τη μουσική του αξία. Ο Patrick Palm κερδίζει τις εντυπώσεις τόσο με τις φωνητικές του ικανότητες, όσο και με τυμπανοκρουσίες του, ενώ ο Christian Palm με το σφυρί του και τις ριφάρες/σολάρες του, στέλνει μηνύματα ότι δεν είναι μπάντα για χαβαλέ. Σε αυτό συμβάλλει και ο εμβληματικότερος τράγος του metal που κοσμεί την μπλούζα του.

Τους ακολουθώ από τότε και ομολογώ ότι περίμενα νωρίτερα να «σκάσει» αυτή η δισκάρα. Θες τα προβλήματα στη μίξη, θες ότι οι προηγούμενοι δίσκοι ήταν μάλλον άνισοι, οι δυνατότητές τους δε γινόντουσαν πράξη. Σαν κάτι να έλειπε. Την ώρα που αποφάσισαν να αλλάξουν θεματολογία και ύφος στο εξώφυλλο, αφήνοντας κατά μέρος τη sword&sorcery αισθητική, διατηρώντας ταυτόχρονα αναλλοίωτη τη μουσική τους ταυτότητα, τα κατάφεραν. Σαν οι πλανήτες να ευθυγραμμίστηκαν ένα πράγμα. Θεματικός λοιπόν ο νέος δίσκος, φουτουριστικό το εξώφυλλο, και έμπνευση από Blade Runner.

Πρωταγωνίστρια η replicant- Nihlai, με τα τρία αφηγηματικά ιντερλούδια να αποτελούν εμφυτευμένες μνήμες στο μυαλό της και η ιστορία να ξετυλίγεται στα υπόλοιπα τραγούδια του δίσκου. Και τα εφτά ήταν υπέροχα. Η τίγκα αναλογική και καθόλου αναχρονιστική παραγωγή, η ατμόσφαιρα των "Heaven and Hell" και "Piece of Mind" που εμφανίζεται συχνά-πυκνά, οι μπασογραμμές που θερίζουν, αλλά πάνω απ’όλα η συνθετική τους ικανότητα πιο στιβαρή από ποτέ, δημιούργησαν τον καλύτερό τους έως τώρα δίσκο. Μέχρι και 3λεπτο τραγούδι με cowbell σκαρφίστηκαν οι σατανάδες, έτσι για εμάς τους χορευτικούς τύπους. Τα πάντα εποίησε η μπάντα εν αρμονία, επικό συναίσθημα και doom περάσματα με μοναδικό, όσο και αναπάντεχο προσωπικά, αποτέλεσμα: Το αριστερό χέρι να σχηματίζει γροθιά στον αέρα, λίγο πριν η δεξιά παλάμη τυλιχτεί γύρω από τον καρπό του. Ενστικτώδης αντίδραση, που είχε να μου συμβεί πολλά πολλά χρόνια.

Με φαντάστηκα για μια στιγμή, να πηγαίνω στο δισκάδικο της γειτονιάς για να πάρω μια 90άρα TDK. Έτοιμος για την επόμενη «κομπιλέισο» κασέτα με τίτλο "The best of epic/doom", όπου στάνταρ θα έμπαιναν τρία άσματα από δω. Επίσης με φαντάστηκα ως dj, να παίζω μερικά σε αντίστοιχο αφιέρωμα, προκαλώντας αντιδράσεις θαυμασμού και πώρωσης στον κόσμο. Όταν συνήλθα πάτησα το repeat. Τόσο καλά πέρασα με το "Danse de Noir".