Ninth Circle

Echo Black

Pure Underground (2020)
Από τον Πάνο Ζαρκαδούλα, 01/07/2020
Συνοδοιπόροι των Tanith και Wytch Hazel, φανατικοί οπαδοί των Riot και Foreigner
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Πλέον, είμαι πεπεισμένος για τη χημική υπόσταση της μουσικής: το ερέθισμα (φωνητικές γραμμές, riff, σόλο) μεταφέρεται μέσω νευροδιαβιβαστή, καταλήγοντας σε συγκεκριμένο νευρικό υποδοχέα. Σαν κι αυτόν που καταλήγει π.χ. η νικοτίνη ή το αλκοόλ. Άπαξ και καταλήξει εκεί, αρχίζει η μαγεία: έκκριση ντοπαμίνης, συσπάσεις και μορφασμοί στο πρόσωπο, ταχυκαρδία, που οδηγούν αναπόφευκτα σε θετικά προσκείμενη παρουσίαση δίσκου.

Συναισθήματα πλαισιωμένα και από έκπληξη, καθώς δε μιλάμε για γνωστή ή αγαπημένη μπάντα. Αν και δραστηριοποιούνται από τα τέλη του '90, έχοντας τρεις δίσκους στο μουσικό τους portfolio, οι Αμερικάνοι έφτασαν στα ηχεία μας φέτος. Με τον νέο τους δίσκο να περιγράφεται ως ο πιο «πιασάρικος» από την εταιρεία τους, ένα άκουσμα αρκεί για την αλήθεια τούτων των λεγομένων. Και οι 11 συν 2 μπόνους συνθέσεις έχουν άφθονα σημεία για να κολλήσεις μαζί τους. Κινούνται σε US heavy/power και ενίοτε σε μελωδικές hard rock φόρμες με υποψία επικολυρικού μέταλ. Και το κάνουν πολύ καλά και στα τρία αυτά είδη.

Άρτια παιγμένη μουσική από άρτιους μουσικούς, με αντίστοιχη παραγωγή που ολοκληρώνει ιδανικά τούτο το εγχείρημα. Πρόκειται για τρίο, (κιθάρα, φωνητικά-μπάσο-ντραμς) όπου ο καθένας τους εντυπωσιάζει με το παίξιμό του. Αυτός που πραγματικά λάμπει όμως, είναι ο τραγουδιστής-κιθαρίστας-πληκτράς Dennis Brown. Μοιάζει φτιαγμένος να υποστηρίζει άψογα τον τριπλό αυτό ρόλο, δίχως να κάνει εκπτώσεις σε κάποιον εξ αυτών. Ζεστά και μελωδικά φωνητικά, είτε μιλάμε για πρώτα, είτε για δεύτερα, με έντονη '70s-'80s αύρα, κιθάρα που πλέκει αξιομνημόνευτα riff και ουσιώδη σόλο με τρόπο που θυμίζει τους βετεράνους του είδους και χρήση πλήκτρων βγαλμένη από τα ένδοξα χρόνια του μελωδικού rock. Ένα πολυεργαλείο στην κυριολεξία, μια μπάντα-εκδοχή επιμεταλλωμένων Foreigner.

Απουσιάζει η αιχμηρότητα στον ήχο, ειδικά της κιθάρας, επιλογή φαντάζομαι της μπάντας. Μιλώντας με όρους μουσικής συγγένειας, και πιο ειδικά τα τελευταία έτη, Tanith και Wytch Hazel θα ήταν οι πιο κοντινοί τους. Εκεί έγκειται και η υποψία του επικολυρικού, τονισμένη μάλιστα από αρκετούς τίτλους τραγουδιών του Echo Black: "Dance Of Swords", "Shadow Of Giants", "Return Of The King", "Riding The Storm" -με στιχουργική αφιέρωση στις επιρροές τους-, "Prelude To Glory". Σε κινηματογραφική αντιστοιχία, οι Αμερικάνοι θα ήταν το "A Knight's Tale" και όχι το "Excalibur ". Eξαιρετικές ταινίες και δύο.

Αντί επιλόγου, ένα παράπονο-παρατήρηση: κύματα ενθουσιασμού στους Riot-Riot V οπαδούς, θα προκαλούσε μια αμοιβαία ανταλλαγή τραγουδιών. Η εξαιρετική διασκευή του "Warrior", όπου συμμετέχουν τα 3/5 των δεύτερων, και το "When The Sun Goes Down" (είναι τα μπόνους) αντί για τα δύο AORάκια (πάντα ήθελα να το γράψω αυτό) που υπάρχουν στις θέσεις «5» και «10» , θα πετύχαινε μια αδιαμφισβήτητη συνοχή στον δίσκο. Έστω κι έτσι, πολλά μπράβο αρμόζουν σε αυτή την άκρως διασκεδαστική μπάντα.

  • SHARE
  • TWEET