Allen/Olzon

Πολλά έχουν γραφτεί για την τακτική της Frontiers να συνδυάζει σημαντικούς τραγουδιστές του ευρύτερου μελωδικού χώρου, σε μεγαλεπήβολα (αλλά, εξίσου, βραχύβια) projects. Προφανώς, η μακροχρόνια εμπειρία και το "know how" σε ανάλογες περιπτώσεις ανά τον καιρό, πιστοποιούν πως καθένα από τα άλμπουμ που προκύπτουν από αυτές τις (τρόπον τινά) συνεργασίες θα φέρουν κάποια εχέγγυα ποιότητας (ως επί το πλείστον στον τομέα της παραγωγής/ήχου, αλλά και σε εκείνον των ερμηνειών καθεαυτών), αλλά, ομοίως, η αρκετά τυποποιημένη λογική και οι κοινοί συνθέτες που χρησιμοποιούνται στην πλειονότητα αυτών των projects, οδηγούν συνήθως σε ένα μάλλον «προκάτ» αποτέλεσμα που δικαιολογεί τα παράπονα που προκύπτουν.

Προσωπικά, δεν το κρύβω πως σε πολλές περιπτώσεις έχω καταφερθεί εναντίον της ιταλικής εταιρείας και αυτής της της πρακτικής, καθώς αντιτίθεται στα πιστεύω μου σχετικά με τη δημιουργία μουσικής, αλλά κι εξαιτίας των αμέτρητων μουσικών «δανείων» που εμφανίζουν τα τραγούδια των εκάστοτε δίσκων, σε μια προσπάθεια να ενισχυθεί η οικειότητα και ο νοσταλγικός παράγοντας. Από την άλλη, έχουν υπάρξει φορές - λίγες, η αλήθεια, τα τελευταία κάποια χρόνια - που κάποια κυκλοφορία της εταιρείας με έχει ικανοποιήσει αρκούντως, οπότε δεν μπορώ να θεωρήσω εαυτόν προκατειλημμένο, αλλά μάλλον επιφυλακτικό και με μικρό καλάθι, αντιστρόφως ανάλογο των όποιων αποθεωτικών σχολίων συνοδεύουν τα Frontiers promos.

Έτσι και στην προκειμένη περίπτωση της σύμπραξης του αγαπημένου Russell Allen (των prog/power ημίθεων Symphony X) και της συμπαθέστατης Anette Olzon (τραγουδίστρια στον τρίτο πιο προτιμητέο Nightwish δίσκο του υπογράφοντα), ομολογώ πως δεν είχα ιδιαίτερες προσδοκίες πριν την ακρόαση του υλικού που συνδύαζε τις εξαιρετικές τους φωνές, γεγονός που εν τέλει βοήθησε στο να απολαύσω τα όσα είχε να προσφέρει το "World Apart". Σε ένα υλικό που συνδυάζει έξυπνα το συμφωνικό heavy/power με το πιο μελωδικό hard & heavy (το οποίο υπογράφει ο πολυπράγμων Magnus Karlsson), οι δύο ερμηνευτές καταθέτουν απερίσπαστοι τα φωνητικά τους διαπιστευτήρια, υποστηριζόμενοι από συνθέσεις με πραγματικό λόγο ύπαρξης, λειτουργικές κι ευκολομνημόνευτες.

Οι ομοιότητες με τα όσα είχε παρουσιάσει το Allen/Lande project δεν είναι τυχαίες, αφού κι εκεί ο Karlsson είχε τα συνθετικά ηνία (πέραν του "The Great Divide", στο οποίο αυτόν το ρόλο τον είχε ο Timo Tolkki), αν και μονάχα θέμα δεν μπορεί να θεωρηθεί αυτή η κατεύθυνση. Αντιθέτως, οι κοινές συνισταμένες με ένα από τα καλύτερα projects που έχουν κυκλοφορήσει υπό τη σκέπη του ιταλικού label, σε συνδυασμό με την κοινή παρουσία του σπουδαίου Russell Allen και στις δύο περιπτώσεις, αναδεικνύουν το άλμπουμ σε μια απροσδόκητη απόλαυση, ένα άλμπουμ που περνάς πραγματικά καλά ακούγοντας το.

Αυτό, βέβαια, είναι και το ευρύτερο ζήτημα που προκύπτει εδώ, πως ενώ η θέληση και η ικανότητα υπάρχει (άλλωστε, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την τεχνική επάρκεια των συμμετεχόντων μουσικών, αλλά, υπό συνθήκες, ούτε και τη «πένα» των Magnus Karlsson και Simone Mularoni, οι οποίοι είναι οι κύριοι συνθέτες των περισσοτέρων projects της εταιρείας), ακόμη και με αυτή τη - αν μη τι άλλο πιο κυνική/λιγότερο ρομαντική - δημιουργική προσέγγιση, η πλειονότητα των - στην καλύτερη μέτριων - ανάλογων projects και η όλη «μπουζουκίστικη» λογική συνεργασίας ονομάτων για τη «μαρκίζα» χύνει την καρδάρα των εντυπώσεων. Πράγματι, μια μεγαλύτερη εκλεκτικότητα, μια επιλογή με περισσότερα καθαρά μουσικά κριτήρια κι - έστω - η συνεργασία με περισσότερους εξωτερικούς συνθέτες, θαρρώ πως θα έδινε την πνοή που λείπει αυτή τη στιγμή από τη Frontiers, ακόμη και χωρίς να αλλάξει τη λογική των κυκλοφοριών της.

Σε κάθε περίπτωση, το "Worlds Apart" είναι ένα πραγματικά διασκεδαστικό άλμπουμ, στο οποίο η συνεργασία που επιδιώχθηκε πετυχαίνει διάνα. Οι φωνές των Allen και Olzon καταφέρνουν ένα καθ’ όλα ταιριαστό πάντρεμα, με την πρώην τραγουδίστρια των Nightwish να τα καταφέρνει περίφημα και στις συνθέσεις που τραγουδάει μόνη της, ενώ η επιλογή του Αμερικάνου ερμηνευτή να εμπιστευτεί τα πιο βελούδινα και μελωδικά ηχοχρώματα της φωνής του, αποφεύγοντας το έντονο γρέζι, φαντάζει ευεργετική και θυμίζει τις προ-"Paradise Lost" κρυστάλλινες ερμηνείες του. Allen/Lande, η επιστροφή, λοιπόν; Μάλλον καλύτερα Allen/Olzon, ένα αυτούσιο project με λόγο ύπαρξης και όμορφες μουσικές, που μακάρι να σημαίνει και καλύτερες/πιο ενδιαφέρουσες μουσικές μέρες και για την όχι-και-τόσο-παρεξηγημένη ιταλική εταιρεία.