Ejekt Festival: Green Day, The Kooks, Inhaler, The Overjoyed @ ΟΑΚΑ, 06/07/25

Η χρονιά είναι 2004. Ενώ στο Ολυμπιακό Στάδιο των Αθηνών λαμβάνουν χώρα οι Ολυμπιακοί Αγώνες, κάποιοι Αμερικάνοι πάνκηδες κυκλοφορούν τον εμβληματικό δίσκο "American Idiot" και γίνονται άμεσα γνωστοί κι αγαπημένοι στα πέρατα του κόσμου. Περνούν εικοσιένα χρόνια και ο χώρος του ΟΑΚΑ σχεδόν καρμικά, συναντιέται με τους Green Day οι οποίοι επισκέπτονται για πρώτη φορά τη χώρα μας, για την εικοστή επέτειο του Ejekt Festival. Θα ήταν λίγο να πούμε πως οι έφηβοι εαυτοί όλων μας, περίμεναν αυτή τη μέρα μια ζωή.

Κινήσαμε λοιπόν από νωρίς για τον εξωτερικό χώρο του ΟΑΚΑ, όπου το Ejekt Festival πανομοιότυπα με πέρυσι, είχε στήσει ένα πολύ καλά οργανωμένο σημείο. Δυστυχώς, λες και το έχει τάμα, η ζέστη υπήρξε και φέτος πολύ έντονη δυσκολεύοντας αρκετά τις συνθήκες του φεστιβάλ, και δεν βοήθησε και η φρεσκοστρωμένη άσφαλτος μπροστά από τη σκηνή, που σίγουρα θα ήταν μια καλή ιδέα για την ομαλότητα του εδάφους αλλά κακή ιδέα σε σχέση με τη ζέστη που προσέλκυε. Η διοργάνωση όμως παρείχε καπέλα και βεντάλιες και χώρο με σκιά ο οποίος όμως δεν έφτασε για όλους αφού η ποσότητα κόσμου που βρέθηκε από νωρίς στο χώρο του φεστιβάλ ήταν συγκινητική. Δικαίως, αφού το φεστιβάλ άνοιγε μια από τις πλέον ταλαντούχες και αγαπημένες punk rock μπάντες της πόλης μας.

"Oh therapy can you please fill the void, am I retarded or am I just overjoyed?". Από τους στίχους του "Jesus Of Suburbia" στα τσιμέντα της Αθήνας, οι The Overjoyed έχτισαν πολλά χρόνια αγάπης στη μουσική που τους μεγάλωσε. Αν τους παρακολουθείς κιόλας καιρό, γνωρίζεις πως μάλλον η σημερινή εμφάνιση ήταν η καλύτερη μέρα της ζωής τους. Μετρούσαν άλλωστε αντίστροφα τις ημέρες. Ανεβαίνοντας στη σκηνή, παρά την ζέστη, το απέδειξαν στο έπακρο και ο κόσμος τους στήριξε με το παραπάνω, κόντρα στις αντίξοες συνθήκες. Ο ήχος από πολύ νωρίς έδειξε τη δύναμη του, και οι Overjoyed τέλεια προβαρισμένοι ως συνήθως, άνοιξαν την ημέρα με φρέσκο, ζωντανό punk rock που ξύπνησε και το τελευταίο ζαλισμένο από το καλοκαιρινό μεσημέρι κύτταρο μας.

Προσωπικά θα πω πως παρόλο που τα συγκροτήματα που τους διαδέχτηκαν στη σκηνή απολαμβάνουν πολύ μεγαλύτερη δημοτικότητα, οι Overjoyed είχαν και περισσότερη σκηνική ενέργεια και πιο ταιριαστό ήχο στα δεδομένα των Green Day και ίσως θα τους άξιζε μέχρι και να εμφανιστούν ακριβώς πριν από αυτούς, για να μας ανεβάσουν ανάλογα. Τα παιδιά έχουν δουλέψει πολύ και φαίνεται σε κάθε τους εμφάνιση και πλέον έχουν προδιαγραφές μπάντας παγκοσμίου βεληνεκούς. Το μεσημέρι της Κυριακής εκπλήρωσαν ένα από τα μεγάλα όνειρά τους. Και τους ταίριαξε πολύ. Όλα αξίζουν στην πάλη του να είσαι συγκρότημα στην Ελλάδα, για χαμόγελα σαν και αυτά που είχαν.

Με τη ζέστη να μαίνεται αλλά τον κόσμο να την αψηφά με θράσος, οι Ιρλανδοί Inhaler πήραν τη θέση τους στη σκηνή του Ejekt. Σε πιο χαλαρούς ρυθμούς, το alternative rock κυριάρχησε για τις επόμενες ώρες και προσέφερε μια πιο ανάλαφρη νότα στους παρευρισκόμενους. Κρίνοντας από το πόσος κόσμος τραγουδούσε γύρω μου, με ευχάριστη έκπληξη συνειδητοποίησα ότι υπήρχε μεγάλη μερίδα του κοινού που γνώριζε και απολάμβανε τους Inhaler και βρέθηκε στο φεστιβάλ και για αυτούς.

Προσωπικά η σχέση μου είναι επιφανειακή με το συγκρότημα, ωστόσο απόλαυσα ιδιαίτερα την εμφάνισή τους. Οι Ιρλανδοί αν και ζορίστηκαν λίγο από τον ελληνικό ήλιο του πήγαν ευθεία κόντρα και με επίσης εξαιρετικό ήχο, έστρωσαν λίγο χορό στο απόγευμά μας. Ειδικά οι επιτυχίες "Dublin In Ecstasy", "It Won’t Always Be Like This" και "My Honest Face" έδειξαν την αξία τους. Ενώ η εμφάνιση των Inhaler ήταν πολύ πρόσχαρη και καθ’ όλα επαγγελματική, το μόνο μου παράπονο είναι πως ίσως να προτιμούσα κάποιο συγκρότημα περισσότερο συγγενές ηχητικά με τους Green Day. [Ε.Τ.]

Με το κοινό να έχει ζεσταθεί επαρκώς (pun intended), στις 19:30 είχε έρθει πλέον η ώρα των The Kooks. 20 χρόνια μετά την δημιουργία τους και την κυκλοφορία του ωραιότατου ντεμπούτου τους, "Inside In / Inside Out", το οποίο είχε την κακή τύχη να κυκλοφορήσει την ίδια μέρα με το "Whatever People Say I Am, That's What I'm Not", κάτι που τελικά δεν το επισκίασε και τόσο όσο θα περίμενε κανείς, το συγκρότημα από το Brighton βρέθηκε για πρώτη φορά μπροστά στο ελληνικό κοινό.

Φυσικά, παρόλο που έχουν περάσει κάποια χρονάκια, ο πρώτος τους δίσκος είχε την τιμητική του με το "Ooh La" να θέτει από νωρίς τον τόνο της εμφάνισής τους. Δεν ξέρω πόσος κόσμος ήταν όντως εκεί γι’ αυτούς πάντως οι Βρετανοί κατάφεραν μια χαρά να ξεσηκώσουν το κοινό παρόλο που αν ρωτούσες 100 άτομα μάλλον κανείς δεν θα σου απαντούσε πως το – με έντονες επιρροές από τα 60s - pop rock τους αποτελεί το αγαπημένο τους είδος μουσικής.

Όπως και να έχει, με καλό ήχο, όρεξη και κέφι στη σκηνή, χορευτική διάθεση που εκτοξεύτηκε στο "Sweet Emotion", και κάποιες δυναμικές κομματάρες όπως το "Always Where I Need to Be" από το "Konk" του 2008 και το "Naive", οι The Kooks απέδειξαν πως δεν ήταν η "ηρεμία πριν την καταιγίδα" αλλά ένα καλοκαιρινό αεράκι που μας παρέσυρε και μας ανάγκασε να κουνήσουμε γοφούς και ποδαράκια ενώ, παράλληλα, μας επέτρεψε να πάρουμε δυο ανάσες πριν τον χαμό που θα ακολουθούσε. (ΑΑ)

Πέρασαν 31 χρόνια από όταν έπεσε στα χέρια μου πρώτα μια κασέτα στην οποία περιλαμβάνονταν τα "Longview", "Welcome To Paradise" και "Basket Case" και μετά από λίγο καιρό ολόκληρο το "Dookie". Πήγαινε διδυμάκι με το "Smash" τότε, και κάθε μα κάθε φορά περίμενα τη σειρά του (τόσο cool) videoclip του "Basket Case" στο MTV. Πέρασαν 21 χρόνια από όταν το "American Idiot" έγινε ένας από εκείνους τους δίσκους που σπάνε τα όρια του rock ακροατηρίου, με τα τραγούδια του να καταφέρνουν να είναι παντού (σε τηλεόραση, ράδιο κλπ) όταν ακόμα τα πάντα δεν τα ζούσαμε μέσα από την online παράλληλη ζωή μας. Οι Green Day όλα αυτά τα χρόνια θριάμβευαν και εξελίσσονταν από μια γαμάτη punk rοck μπάντα σε μια σπουδαία stadium rock μπάντα. Κι εμείς, σε αυτή την (σε πολλούς τομείς υπέροχη) γωνιά του πλανήτη δεν είχαμε την ευκαιρία να τους δούμε ποτέ ζωντανά. Μέχρι χτες…

Παρόλα αυτά, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι είμαστε τυχεροί σε ένα βαθμό. Κυρίως, γιατί οι Green Day μπορεί να μην είναι η μπάντα με τη νεανική ορμή που ήταν κάποτε, αλλά - όσο κι αν διαφωνήσουν οι punk πιουρίστες φίλοι μου (που τους αγαπώ) ότι το punk rock είναι για καταλήψεις και κουτάκια μπύρας - οι Αμερικάνοι φίλοι μας καταφέρνουν να είναι ταυτόχρονα και τίγκα mainstream και να σου δίνουν την βεβαιότητα ότι παραμένουν αυθεντικά punk ρεμάλια κατά βάθος. Και συνδυάζοντας αυτούς τους δύο κόσμους με έναν φοβερό τρόπο, μας προσέφεραν μια τρομερή συναυλιακή βραδιά...

Σημαντικό ρόλο παίζει το ότι η τριάδα των Billie Joe Armstrong, Tre Cool και Mike Dirnt παραμένει αναλλοίωτη 35 χρόνια τώρα, από όταν ήταν σχολιαρόπαιδα, και αυτού του είδους οι ιστορίες παρέας (που πλέον σπανίζουν) στην rock μουσική έχουν πάντα κάτι το μοναδικό. Κι αν ο Billy Joe έχει πλέον γίνει rock superstar που παίζει δεκάδες χιλιάδες κόσμου στα δάχτυλά του, αυτό που μπορεί κάποιος να πει για τους άλλους δυο είναι ότι είναι πολύ υποτιμημένοι ως μουσικοί. Και είναι κάπως συγκηνιτικό το ότι είναι ακόμα μαζί οι τρεις τους στη σκηνή. Όμως, επειδή οι Green Day ξέρουν τι σημαίνει rock συναυλία και ποιο είναι το μέγεθός τους, η ύπαρξη τριών ακόμα πολύ καλών μουσικών όπως ο Kevin Preston (ρυθμική κιθάρα), Jason White (lead κιθάρα) και Jason Freese (πλήκτρα) είναι εξίσου σημαντική και κομβική. Διότι, βολικά τα backing tracks και τα προηχογραφημένα μέρη, αλλά η μαγεία της ζωντανής μουσικής είναι ακριβώς το ότι είναι… ζωντανή.

Εδώ να μιλήσουμε για μερικά ακόμα σημαντικά στοιχεία. Όπως τον καταπληκτικό ήχο από την αρχή μέχρι το τέλος, τα τρομερά φώτα, το πολύ δουλεμένο κομμάτι των visuals, ακόμα και τα φαντασμαγορικά σημεία (χαρτάκια, pyros, αερόστατα να ρίχνουν dookies κλπ). Στοιχεία που όλα μαζί αθροίζουν σε ένα εντυπωσιακό live. Αλλά - όπως πάντα λέμε - δεν θα μπορούσε να γίνει τίποτα χωρίς τα τραγούδια…

… Κι όταν έχει την δυνατότητα να ξεκινάς τη συναυλία σου με τραγούδια όπως το "American Idiot" και το "Holiday", είναι προφανές που πηγαίνει το πράγμα Με το κοινό (μπροστά τουλάχιστον) να είναι φουλ μέσα στο vibe του live, δείχνοντας ιδιαίτερη αδυναμία στα τραγούδια μέσα από το "American Idiot", η εκκίνηση ήταν απλά μαγική, με το "I beg to dream and differ from the hollow lies" να παραμένει διαχρονικό και να μην μπορείς παρά να το τραγουδήσεις με την ψυχή σου. Εν συνεχεία, το "Know Your Enemy" από το "21^st Century Breakdown" διατήρησε την ένταση σε υψηλά επίπεδα, ενώ δεν χρειάζεται ιδιαίτερη φαντασία για να καταλάβει κάποιος το sing along που ακολούθησε στο "Boulevard Of Broken Dreams", στο ίσως πιο εμπορικά επιτυχημένο και γνωστό τραγούδι της μπάντας. Με αυτό έκλεισε άτυπα το πρώτο μέρος του σόου, με το εικαστικό του "American Idiot" να αποσύρεται…

Οι μωβ οθόνες που αποκαλύφθηκαν μας προϊδέαζαν για το πρώτο δείγμα μέσα από το "Saviors", το οποίο μπορεί να αποτελεί την καλύτερη δουλειά των Green Day μετά από πάρα πολλά χρόνια και να φαίνεται πως έχει αγαπηθεί από τη νεότερη γενιά των οπαδών τους. Προσωπικά το βρίσκω μακριά από τα μεγαλεία του παρελθόντος, παρόλα αυτά, τα τραγούδια του λειτουργούν πολύ ευχάριστα ζωντανά, όπως αποδείχθηκε με το "One Eyed Bastard". Το οποίο ήρθε πριν ανοίξει η χρονομηχανή και πάμε 30 χρόνια πίσω για να παρτάρουμε και να ενθουσιαστούμε με δυο ύμνους της τότε εφηβείας μας, το "Longview" και το "Welcome To Paradise". Αλήθεια, ποιος τόλμησε να πει ότι οι Green Day έχουν χάσει την punk πλευρά τους;

Και σαν να μην έφτανε αυτό το νοσταλγικό τριπάκι στον χρόνο, έρχεται ο Billy Joe να παίξει το riff του "Iron Man" και να απευθύνει ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Ozzy και στους Sabbath, ενώ ακόμα έχουμε φρέσκια την συγκίνηση του Σαββάτου. Ελπίζω να πέρασε ως ένα μήνυμα σεβασμού στην (πολυπληθή) νέα γενιά.

Το πάρτι συνεχίστηκε με το "Hitchin’ A Ride" που έδωσε την δυνατότητα στον Billy Joe να παίξει με το κοινό, ενώ το "Coming Clean" ήταν μια ακόμα ντόπα νοσταλγίας για τους πιο παλιούς, που όμως δεν φάνηκε να αγγίζει τους πιο νέους. Αντίθετα, το αργόσυρτο (για τα δεδομένα της μπάντας) "Brain Stew" έτυχε καλύτερης ανταπόκριση, αποτελώντας (δυστυχώς) τον μόνο αντιπρόσωπο του γαμηστερού "Insomniac".

Κάπου εκεί σκάει το "St. Jimmy" και με την ορμή του ξεσηκώνει τον κόσμο σε έναν punk rock χαμό, ενώ κόκκινες κορδέλες σκάνε πάνω από τα κεφάλια μας και το όλο σκηνικό μοιάζει με ένα συναυλιακό πάρτι. Λίγος Tom Petty για εισαγωγή και εν συνεχεία το "Dilemma" μας δίνει την ευκαιρία για μια ανάσα, πριν τα "21 Guns" και "Minority" μας αναγκάσουν να τραγουδήσουμε και πάλι με την ψυχή μας, για να μας οδηγήσουν στον αναμενόμενο χαμούλη του "Basket Case", το οποίο πρέπει να τραγουδήθηκε από όλους τους παρευρισκόμενους. Και για να γίνει ακόμα καλύτερη η φάση το ακολούθησε το "When I Come Around" (στο οποίο ο κόσμος χάζευε κυρίως το αερόστατο που σηκώθηκε πάνω από τα κεφάλια μας, αναφορά στο εξώφυλλο του "Dookie").

Προσπερνώντας κάπως γρήγορα το ομότιτλο τραγούδι από το τελευταίο άλμπουμ, το "Wake Me Up When September Ends" όσο κι αν έχει παιχτεί σε σημείο μιας κάποιας κούρασης, ήταν μάλλον η πιο φορτισμένη συναισθηματικά στιγμή της βραδιάς και ήταν υπέροχο μέσα από το συνολικό sing along του κόσμου. Αλλά, για μένα το τραγούδι που περίμενα περισσότερο από την βραδιά ήταν και το highlight μου, με τα 9 υπέροχα λεπτά του "Jesus Of Suburbia" να με αφήνουν να αναρωτιέμαι "Am I retarded or am I just overjoyed?"… Με τον Billy Joe να το ερμηνεύει όλο παρέα με μια ελληνική σημαία και να αναφωνεί στο τέλος πως αυτή την βραδιά ήταν οι… Greek Day αυτοί που είδαμε. Σπουδαίο τραγούδι, σπουδαία απόδοση και επιστέγασμα ενός συνολικά σπουδαίου live. Και για να μην ξεχάσω… "I don’t care, if you don’t care"…

Οδεύοντας προς το τέλος, στο "Bobby Sox" μαζέψαμε τα κομμάτια μας, όσο η νέα γενιά έδειχνε να έχει βρει ένα νέο δικό της αγαπημένο κομμάτι των Green Day και στο αναμενόμενο φινάλε του "Good Riddance" μελώσαμε λίγο, τραγουδήσαμε με ό,τι μας είχε μείνει από φωνή και σβήσαμε την βραδιά με την ικανοποίηση και την πεποίθηση ότι είχαμε δει μια καταπληκτική από όλες τις πλευρές συναυλία…

Διότι, είδαμε μια μπάντα που 35 χρόνια μετά τα πρώτα της βήματα είναι ακόμα ακμαία, δυναμική και με νεύρο πάνω στη σκηνή. Με καταπληκτικό σετ τραγουδιών, χωρίς να είναι μονοδιάστατα παρελθοντολογικό, με τρομερό ήχο, με πολύ καλούς μουσικούς να πλαισιώνουν τον ανέγγιχτο πυρήνα των τριών μελών, με εντυπωσιακό σόου, με έναν εξαιρετικό frontman και με ένα κοινό ζωντανό και διψασμένο να συμμετέχει ενεργά στην ανταλλαγή ενέργειας με τη μπάντα. Κι αθροίζοντας όλα αυτά, δεν μπορούμε παρά να συμπεριλάβουμε την εμφάνιση των Green Day ανάμεσα στις καλύτερες rock συναυλίες που έχουμε δει στα μέρη μας. Και να θέλουμε ξανά! [Χ.Κ.]

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος