Rage

Wings Of Rage

Steamhammer (2020)
Από τον Σπύρο Κούκα, 21/01/2020
Ο νιοστός δίσκος των Rage καταλήγει να ακούγεται ακριβώς όπως αναμενόταν, με όσα καλά ή άσχημα περιλαμβάνει αυτό
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Αξιοπρόσεκτη περίπτωση μπάντας οι Γερμανοί power metallers. Βλέπετε, από εκείνο το κύμα τευτονικών συγκροτημάτων που ξεπετάχτηκαν στα μέσα των ‘80s, το σχήμα του Peavy Wagner κατάφερε να έχει την ομαλότερη - το δυνατόν - πορεία στο χώρο, δίχως τις τρομερές αυξομειώσεις στην ποιότητα και με σταθερή παραγωγικότητα όσα χρόνια δραστηριοποιείται. Αναλογιζόμενοι, μάλιστα, ότι αυτή της η δραστηριότητα ξεκίνησε επισήμως το 1986, το γεγονός πως συνεχίζει να απασχολεί δισκογραφικά για τέταρτη δεκαετία δεν γίνεται να παραβλεφθεί, δίνοντας της το status ενός δημιουργικού σχήματος που δύσκολα θα πει κανείς άσχημα λόγια για εκείνο.

Από την άλλη, δεύτερες σκέψεις έρχονται στο νου όταν αναλογιστούμε πότε ήταν το τελευταίο άλμπουμ της μπάντας που πραγματικά είχε να δώσει πράγματα, ή έστω εκείνο από την πιο πρόσφατη δημιουργική της εσοδεία το οποίο θυμόμαστε για την τραγουδοποιία του και τις ξεχωριστές του στιγμές. Σε αυτήν την περίπτωση, μάλλον πάμε αρκετά πίσω χρονολογικά, επιστρέφοντας στις εποχές που ο Victor Smolski προσπαθούσε να δαμάσει την εξάχορδη του, με τα δύο τελευταία Rage άλμπουμ ("The Devil Strikes Again" και "Seasons Of the Black") να είναι διασκεδαστικά στις πρώτες τους ακροάσεις, αλλά να λησμονιούνται γρήγορα ως προς το περιεχόμενο τους.

Η μοναδική εξαίρεση αυτού του «κανόνα» των τελευταίων πολλών χρόνων υπήρξε το ντεμπούτο των Refuge, το οποίο, βέβαια, χρησιμοποίησε τον παράγοντα της νοσταλγίας υπέρ του δέοντος και κατέληξε ένα καλοβαλμένο tribute στους ίδιους τους συντελεστές του. Καταλαβαίνει, λοιπόν, κανείς πως ο, κατά τα άλλα σεβάσμιος και συμπαθέστατος, Peavy έχει μπει σε ένα safe mode από το οποίο δύσκολα μπορεί να ξεφύγει, αφού ούτε ο ίδιος, ούτε οι οπαδοί της μπάντας του επιθυμούν, ενώ και το είδος που υπηρετεί δεν επιτρέπει ιδιαίτερες διαφοροποιήσεις μουσικά.

Έτσι, το "Wings Of Rage" καταλήγει να ακούγεται ακριβώς όπως αναμενόταν να ακούγεται ο νιοστός δίσκος μιας μπάντας με 20 και πλέον άλμπουμ στο ενεργητικό της, με όσα καλά ή άσχημα συμπεριλαμβάνει αυτό, όντας ευχάριστα προβλέψιμο, με αναμενόμενο songwriting που δεν προβληματίζει και τραγούδια που δίνουν σχεδόν όσα μπορεί να ζητήσει κάποιος από τους Rage σήμερα. Άλλωστε, οι μουσικοί που πλαισιώνουν τον Peavy είναι απολύτως καταρτισμένοι και όντας μαζί τα τελευταία πέντε χρόνια έχουν δέσει μεταξύ τους, ενώ ο ίδιος ο Γερμανός τραγουδιστής/μπασίστας φαντάζει αγέραστος, με αναλλοίωτη φωνή και ερμηνεία, όντας ο απόλυτος πρωταγωνιστής της μπάντας του.

Δεν είμαι σίγουρος αν μπορώ να βρω κάτι πραγματικά λάθος για το άλμπουμ, ίσως με την εξαίρεση της παραγωγής του, όπου στα αρχεία από τα οποία έγινε η ακρόαση του δίσκου φαινόταν να μπουκώνει αναίτια ανά στιγμές. Από την άλλη, μάλλον δύσκολα θα αναζητήσω να ξανακούσω το "Wings Of Rage" στο μέλλον, αφού αυτό το «αναμάσημα» ιδεών και μανιέρων (με αποκορύφωμα το "HTTS 2.0" ένα, τρόπον τινά, remake του κλασικού "Higher Than The Sky") έχει φτάσει σε ένα σημείο που φαίνεται πως δεν μπορεί να «τραβήξει» άλλο στουντιακά, επιβάλλοντας είτε κάποια δραστική αλλαγή, είτε ένα μεγάλο διάλειμμα μακριά από τη συνθετική διαδικασία.

YouTube

  • SHARE
  • TWEET