Traveler

Δεν πέρασε πάρα ένας χρόνος από το ντεμπούτο των Traveler, ένα άλμπουμ που έφερε έναν ανανεωτικό αέρα στο χώρο του κλασικού metal (μαζί με τις κυκλοφορίες των συμπατριωτών τους Smoulder, Riot City και Manacle, μεταξύ άλλων) και δικαίως συγκαταλέχθηκε στα 30 καλύτερα άλμπουμ της περασμένης χρονιάς. Σήμερα, με τις προσδοκίες στα ύψη πλέον, ο νέος δίσκος των Καναδών έρχεται με φόρα, κρατώντας το όνομα τους στην επικαιρότητα, αλλά αντιμετωπίζοντας έναν κίνδυνο τον οποίο πολλά σύγχρονα συγκροτήματα δείχνουν να παραβλέπουν όλο και πιο συχνά.

Βλέπετε, με τα '80s και όσα εκείνα συνεπάγονταν να έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, η ικανότητα ή η ανάγκη της εκάστοτε μπάντας για συνεχή δημιουργία και χρονικά κοντινές νέες κυκλοφορίες αντιμετωπίζεται με σκεπτικισμό, αφού κρίνεται ως ένα βιαστικό βήμα στη συνέχεια της δισκογραφικής της πορείας. Ορθά ή όχι, τα πρόσφατα παραδείγματα φαίνεται να δικαιώνουν ως ένα βαθμό τους πιο απαιτητικούς και κριτικούς στο συγκεκριμένο ζήτημα, το οποίο πάντως έχει προκύψει ως ένα ακόμη στοιχείο της μουσικής και ιδεολογικής αναβίωσης που προσπαθείται στον τομέα του heavy metal από τις νεότερες μπάντες.

Ξεπερνώντας, λοιπόν, το σύντομο της υπόθεσης και τασσόμενοι υπέρ των κοντινών κυκλοφοριών, όταν εκείνες έχουν πραγματικά λόγο ύπαρξης, το νέο άλμπουμ των Καναδών βάζει δύσκολα πρώτα απ' όλα στους ίδιους, θέτοντας τους πρόωρα αντιμέτωπους με τον ίδιο τους τον εαυτό και το hype που δημιούργησαν. Ετσι, στυλιστικά, το "Termination Shock" μοιάζει να συνδέεται άμεσα με το ομότιτλο ντεμπούτο τους, καθώς οι ομοιότητες των εξωφύλλων τους (τόσο στα χρώματα, όσο και στο σχέδιο) δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης αυτού.

Μουσικά, πάλι, θεωρώ πως η εξέλιξη της μπάντας υπήρξε ραγδαία, πόσο μάλλον δε σε συνθετικό επίπεδο, όπου η στροφή σε πιο σύνθετες/λιγότερο άμεσες δομές δείχνει να αποδίδει ήδη καρπούς. Η καθαρότερη, πιο διαυγής και ισορροπημένη παραγωγή μοιάζει πιο ταιριαστή στο νέο υλικό από την πιο βρώμικη/τραχιά του ντεμπούτου (η οποία ευθυνόταν σε μεγάλο βαθμό και για το πιο street attitude που εκείνο έβγαζε), ενώ οι συνθέσεις καθεαυτές μπορεί να έχουν χάσει σε catchiness και να μοιάζουν λιγότερο προσβάσιμες σε πρώτο χρόνο, αλλά ακρόαση με την ακρόαση αποδεικνύεται ότι κρύβουν πολλά περισσότερα για να ανακαλύψει κάποιος.

Μάλιστα, το συγκριτικό πλεονέκτημα του νέου δίσκου βρίσκεται στις σαφώς αναβαθμισμένες, πιο ώριμες και κοντρολαρισμένες ερμηνείες του Jean Pierre Abboud, οι καλύτερες μέχρι στιγμής στην καριέρα του, οι οποίες και στέκονται στην πρώτη γραμμή του "Termination Shock", παρέα με τις υποδειγματικές, καλοβαλμένες κιθάρες των Ries και Schadlich. Κι αν για τις τελευταίες, το κιθαριστικό δίδυμο των Traveler κάνει φανταστική δουλειά, αλληλοσυμπληρώνοντας ο ένας τον άλλο και προσφέροντας υποδειγματικά leads σε σχεδόν κάθε τραγούδι, για τον πρώτο οι αναφορές στον Harry Conklin δεν μοιάζουν υπερβολικές ή παράταιρες, δίχως να προβαίνουμε σε οποιαδήποτε ανούσια σύγκριση μεταξύ των δύο.

Εν τέλει, το να μιλήσουμε για το δικό τους "Killers", μπορεί να φαίνεται ως ένας χαρακτηρισμός βαρύς και διφορούμενος, αλλά η πληθώρα Maiden-ισμών, ο πιο ποικιλόμορφος (έως και US power) χαρακτήρας και το λιγότερο άμεσο του υλικού του (σε σχέση με το άλμπουμ που διαδέχεται), χαρίζουν δικαίως αυτή την παρομοίωση του "Termination Shock" με το δεύτερο άλμπουμ της Σιδηράς Παρθένου. Το κατά πόσο η μοίρα επιφυλάσσει έστω και κατά το ήμισυ αντίστοιχη πορεία καριέρας και για τους Καναδούς, μόνο η ιστορία θα το δείξει. Μέχρι τότε, όμως, τα μέχρι τώρα πεπραγμένα τους είναι υπέρ αρκετά για να τους συγκαταλέγει στα πλέον ελπιδοφόρα και ταλαντούχα συγκροτήματα της γενιάς τους.