Falconer

Είναι περίεργο το συναίσθημα του να έχεις να παρουσιάσεις και εκφράσεις την άποψη σου για το ύστατο άλμπουμ μιας μπάντας, πόσο μάλλον όταν εκείνη αποφάσισε από μόνη της πως ήρθε η ώρα για αυτό το τέλος, δίχως εξαναγκασμούς, δράματα, ή δυσάρεστες καταστάσεις να συμβάλλουν επ' αυτού. Στην ουσία, οτιδήποτε κι αν γράψεις, καταλήγει να ακούγεται ως ένας, τρόπον τινά, «επικήδειος», καθώς η βαρύτητα του συμβάντος ξεπερνά το πεπερασμένο μιας άποψης που ίσως μεταβληθεί με τον καιρό.

Συγκεκριμενοποιώντας την κουβέντα, οι Falconer, οι οποίοι έπειτα από την κυκλοφορία του ένατου δίσκου τους έπαψαν πλέον να υφίστανται, αποτέλεσαν ένα σχήμα από εκείνα που οι έννοιες της σταθερότητας και της συνέπειας υπήρξαν συνώνυμες της καλλιτεχνικής τους δημιουργίας, κατατάσσοντας τους σε εκείνες τις μπάντες που βρίσκονταν πάντα στη δεύτερη γραμμή του είδους τους και έκριναν κατά πόσο θα παραμείνεις ή όχι σε εκείνο. Πάντοτε τίμιοι, σχεδόν πάντοτε με δουλειές άνω του μετρίου και με επί μέρους στοιχεία (σπουδαίο τραγουδιστή, mainman/κιθαρίστα με ακραίο παρελθόν, τάση προς το folk) που μπορούσαν να σε μετατρέψουν σε σταθερό ακροατή τους, ακόμη και στην τελευταία τους κυκλοφορία επέλεξαν να δώσουν κίνητρο στους εαυτούς τους, ώστε να κλείσουν τον κύκλο τους όσο το δυνατόν καλύτερα.

Άλλωστε, τα λόγια του Stefan Weinerhall επί του θέματος δεν χωρούν παρερμηνείες. Ο ίδιος επικαλέστηκε πως η όλη δημιουργική διαδικασία με τους Falconer του φαινόταν πλέον τόσο ασφαλής και οικεία, που τελικά κατέληγε να τον έχει εγκλωβίσει σε μια «συνήθεια», σε έναν καλλιτεχνικό «αυτόματο πιλότο» κατά τον οποίο γνώριζε επακριβώς τί και πώς να κάνει το καθετί, ώστε να επιτύχει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Η έκφραση του, μάλιστα ("the ballad should be as ballady as ever, and the folk song should sound as folky as possible"), είναι κατατοπιστική για του λόγου το αληθές, δείχνοντας έναν μουσικό που αναζητούσε νέα κίνητρα για να δημιουργήσει και, σε ό,τι αφορούσε τους Falconer, αυτός ήταν ο έσχατος τρόπος για να καταφέρει κάτι τέτοιο, έστω και για τελευταία φορά.

Το "From A Dying Ember", λοιπόν, είναι ακριβώς αυτό που προσπάθησαν να επιτύχουν οι δημιουργοί του, κοινώς, το καλύτερο Falconer άλμπουμ από την εποχή του εξαιρετικού "Among Beggars And Thieves" και σίγουρα η ιδανικότερη σύνοψη της εικοσαετούς πορείας τους. Με τραγούδια που εκμεταλλεύονται άψογα τις folk ιδιαιτερότητες τους, έναν ξεκάθαρο προσανατολισμό υπέρ της ανάδειξης της μελωδίας και τα αμιγώς black στοιχεία (που πάντοτε έκαναν την εμφάνιση τους εδώ κι εκεί, ως κατάλοιπο της εποχής των Mithotyn) να μας χαρίζουν ένα από τα καλύτερα τραγούδια τη καριέρας τους (βλέπε "Rapture") ακριβώς στο τελείωμα αυτής, οι Σουηδοί ακούγονται καλύτεροι από ποτέ σε αυτόν τους τον αποχαιρετισμό, στον οποίο δίνουν εμφατικό χαρακτήρα με τον καταληκτικό στίχο "As alone as one can be, I feel nothing but joy".

Στο μυαλό μου, αν οι Blind Guardian αποτελούν τους βάρδους εκείνους που καθένας θα φανταζόταν να εμφανίζονται στο Prancing Pony και να απαγγέλουν τις μελοποιημένες ιστορίες τους, οι Falconer εύκολα θα μπορούσαν να βρίσκονται σε μια γωνία του πανδοχείου του "A Knight's Tale", έχοντας τον ίδιο ρόλο. Κι αν όντως ετούτο είναι το αντίο τους, φεύγουν με το κεφάλι ψηλά, αφήνοντας πίσω τους μια σημαντική και άκρως ενδιαφέρουσα παρακαταθήκη.

YouTube