Mushroomhead

Οι Mushroomhead ήταν, είναι και θα είναι πάντα μια ειδική -και περίεργη- περίπτωση. Κρυμμένοι πίσω από τις μάσκες τους εδώ και 31 χρόνια πλέον (!) αποτελούν μια κολεκτίβα περισσότερο από μια avant-garde metal μπάντα. Τα μέλη πάνε και έρχονται, και σημασία έχει η μπάντα περισσότερο από τα μέλη της και προς τιμήν τους όλα αυτά τα χρόνια είναι πιστοί στον ήχο τους και την αισθητική τους. Έτσι, τέσσερα χρόνια μετά το "A Wonderful Life" επιστρέφουν στα ίδια ηχητικά μονοπάτια με το ένατο τους πόνημα: "Call The Devil" αλλά αυτή τη φορά ηχούν πιό καλά στα αυτιά μας και σίγουρα από τις πρώτες ακροάσεις το αποτέλεσμα ξεχωρίζει από το προκάτοχο του.

Μην περιμένετε φυσικά τρομερές διαφορές αφού σίγουρα ηχεί σαν Mushroomhead. Περίεργα δηλαδή. Χωρίς ιδιαίτερα μοτίβα, άλλοτε progressive, άλλοτε τελείως αμερικάνικα σαν Lamb Of God και σε περιπτώσεις σαν Faith No More ("Decomposition"). Τίποτα δεν τυχαίο βέβαια αφού στο mixing επιστρέφει ο Matt Wallace (Faith No More) που δούλεψε και στο καλύτερο τους album "XIII", στο mastering είναι ο Jacob Hansen (Volbeat, Epica, Arch Enemy) ενώ συμμετέχει στο album ξανά μετά από 12 χρόνια ο κιθαρίστας Dave "Gravy" Felton ο οποίος μάλλον έχει γράψει και τις μεγαλύτερες τους επιτυχίες ever ("Along The Way", "Sun Doesn’t Rise", "The Dream Is Over"). Στο album αυτό ξεχωρίζουν κομμάτια όπου κυριαρχεί η ατμόσφαιρα και η τριφωνίες στα φωνητικά με την Jackie LaPonza να κλέβει τη παράσταση. Το "Shame in A Basket" που κλείνει ουσιαστικά το album ίσως είναι και από τις πιο ενδιαφέρουσες στιγμές με την κινηματογραφική του ατμόσφαιρα και κατάμαυρη ψυχή (‘How fantastic would it be to kill you all?’) και τους αρκετά deep στίχους (‘The sacrifice belies the monotony-As the doldrums of privilege set in’). Το ίδιο και με τα "Decomposition" και "Grand Gesture" που ισορροπούν ανάμεσα στο metal και το alternative. To funky groove του "Eye To Eye" ξαφνιάζει ευχάριστα στην έναρξη σε ένα κομμάτι που θα ευχαριστήσει τους λάτρεις του αμερικάνικου modern metal. Τα "Fall In Line" και "Emptiness" είναι σίγουρα κομμάτια που περιμένεις από έμπειρες μπάντες σαν τους μασκοφόρους Αμερικανούς. Ειδικά το τελευταίο έχει ένα πολύ ενδιαφέρον jazz twist με το πιάνο να συνοδεύει ιδανικά το μουσικό ταξίδι που είναι σίγουρα πολύ όμορφο. Δεν είναι όλα ιδανικά πλασμένα ή μάλλον δεν γίνεται album των Mushroomhead να αφήνει τους πάντες ικανοποιημένους. Ο ελαφρύς πειραματισμός δεν πετυχαίνει πάντα και ενίοτε παράγει επιπόλαια 80s b-sides ("We Don’t Care").

Γενικά όμως η πλάστιγγα γέρνει προς τα θετικά και αν και θέλει το χρόνο του, στο τέλος μπορεί να κερδίσει ένα thumbs up για τις ενδιαφέρουσες ιδέες που αναφέραμε αλλά και κάποιες κλασσικές metal στιγμές που έχουν όλα τα συστατικά με το νόημα και ατμόσφαιρα που περιμένεις (βλ. "Hideous", "Prepackaged"). Η κολεκτίβα των Mushroomhead θα είναι εδώ για τα επόμενα 30 χρόνια και θα συνεχίσουν να κάνουν βασικά αυτό που οι ίδιοι θέλουν χωρίς κανένα συμβιβασμό.