Vicious Rain

Τι χρονιά φέτος για το metalcore! Οι Bring Me The Horizon κυκλοφόρησαν πολύ ωραίο δίσκο και μας επισκέφτηκαν για πρώτη φορά, οι Architects έβγαλαν δύο πολύ δυνατά single, οι While She Sleeps το "Self Hell", οι Erra, οι Alleviate, οι Thrown όλοι βγάλανε δισκάρες και είναι αρκετά ακόμα δυνατά άλμπουμ που περιμένουμε μέχρι το τέλος της χρονιάς! Μέσα σε αυτό το χαμό λοιπόν κυκλοφορεί και το ντεμπούτο των Vicious Rain. Ποιοί είναι αυτοί ρωτάς? Ναι, αυτοί είναι Ελβετοί που παίζουν metalcore, πολύ μοντέρνο όμως, όπως το κάνουν οι While She Sleeps τα τελευταία χρόνια και οι Architects του σήμερα. Δημιουργήθηκαν το 2022, έχοντας όμως αρκετά χρόνια εμπειρίας στη μουσική, αλλά φέτος κυκλοφορούν την πρώτη τους ολοκληρωμένη δουλειά "There Is Beauty In Letting Go". Ωραίος τίτλος, δεν μπορείς να πεις…

Για αρχή να πιάσουμε το στιχουργικό μέρος του άλμπουμ, όπου απομακρύνεται λίγο από τα εντελώς συνηθισμένα, λίγο όμως δε θα σε σοκάρουν κιόλας, μη τρελαίνεσαι. Πιάνεται με τη σημασία της αλληλεγγύης και την ερμηνεία των προσωπικών επιτευγμάτων μέσα από μια συλλογική οπτική, βάζει ερωτήματα πάνω σε διάφορες προεκτάσεις της ανθρώπινης επαφής, και σκαλίζει άγαρμπα συναισθήματα. Είναι πάντα ο άνθρωπος στο πλάι μας που κρατάει υπαρκτή τη σχέση, ή οι αναμνήσεις μαζί του; Πόσο εύκολο είναι να ζεις βλέποντας την πτώση του άλλου ανήμπορος να βοηθήσεις; Η φύση του συμβιβασμού με μοναδικό κοινό στόχο το τέλος της μοναξιάς, είναι ίδια για όλους; Το σημαντικότερο όμως εδώ είναι πως είναι καλογραμμένοι, και όχι ένα σύνολο πρόχειρων αντιγραφών από τετριμμένες φράσεις.

Πάμε να πιάσουμε το μουσικό μέρος του "There Is Beauty In Letting Go" τώρα. Από το πρώτο κομμάτι, "Dead End", καταλαβαίνεις ότι θα ακούσεις κάτι πολύ σύγχρονο. Γνωστή, αψεγάδιαστα καλογυαλισμένη παραγωγή, ηλεκτρονικά στοιχεία, φοβερά κάφρικα φωνητικά και όμορφα μελωδικά ρεφρέν. Κλασική συνταγή, αλλά με πιο μοντέρνο στυλ και άψογα εκτελεσμένη. Οι οποίες αμφιβολίες για το δίσκο εξαφανίζονται στο "Blackout" που μπαίνει με τρελό μπιτάκι, έχει ρεφρενάρα, και πολύ ωραίο groove που μου έφερε λίγο στο μυαλό και Parkway Drive εκτός από τους γνωστούς υπόπτους από τη Βρετανία. Το "Hysteria" που ακολουθεί ανεβάζει κι άλλο το κλίμα, δυνατά ριφ, breakdown στο breakdown, τόσο ποπ όσο πρέπει στα μελωδικά μέρη, σούπερ κι αυτό ρε. Τα επόμενα δύο, και ειδικά το φανταστικό "Play Pretend", είναι τα πιο μελωδικά του δίσκου. Κάτσε να το ξαναπώ για να το τονίσω, το "Play Pretend" είναι φανταστικό, δε θα με απογοήτευε καθόλου αν ήταν στο καινούργιο Architects επίπεδο λέμε. Το "Crown Of Thorns" είναι κι αυτό πολύ καλό, και για να το ξεκαθαρίσουμε βασικά, όλος ο δίσκος τα σπάει άσχημα και προτείνεται ανεπιφύλακτα σε όσους ακούνε απ' αυτά. Μετά σκάει το "Nothing Left", και μπαίνεις στα ίντερνετ να ψάξεις tour dates για να δεις αν έχεις ελπίδες να πετύχεις live την μπαντάρα. Εδώ μέσα είναι και το καλύτερο breakdown της χρονιάς, ακούγεται αυστηρά σε πολύ δυνατή ένταση προκαλώντας ζημιές.

Το ότι η εισαγωγή του "Like A Nightmare" είναι τίγκα χωρευτική θα διώξει τους πιο παραδοσιακούς μεταλάδες, αλλά εδώ που τα λέμε αν είσαι απ’ αυτούς δε θα φτάσεις ποτέ ως εδώ το δίσκο, ούτως ή άλλως. Υποθέτω. Η συνέχεια είναι το ίδιο καλή, το "Shadow Dancer" είναι κι αυτό πολύ δυνατό με μεγαλύτερη έμφαση στις κιθάρες, ενώ το πιο μελαγχολικό "The Devil And Lovers" έχει γίνει ήδη πολύ γνωστό στον ενάμιση χρόνο που έχει κυκλοφορήσει. Ο δίσκος κλείνει με το καταπληκτικό ομώνυμο κομμάτι, που κινείται με άνεση σε ένα τεντωμένο σχοινί που τραβάνε από τη μία οι electro-melodies κι από την άλλη το γλυκόπικρο ρεφρενάκι.

Φωνές κι εκτελέσεις από κιθάρες και μπασοτύμπανα είναι όλα σε άριστα επίπεδα. Συνθέσεις, mood, memorability και ενέργεια από το πάνω ράφι. Ο δίσκος είναι άψογος σε όλα. Μακάρι οι Vicious Rain να χτίσουν πάνω στο τόσο καλό ντεμπούτο και να σχηματίσουν σιγά σιγά, και με πολύ δουλειά, τη δικιά τους πορεία προς τα πάνω. Κάτσε τώρα να δούμε όντως tour dates.