While She Sleeps

Αναπάντεχο; Όχι δα. Δεν χρειάζεται να σκάψει βαθιά για να συνειδητοποιήσει κανείς ότι η παρέα από το μεγάλο νησί έχει πετάξει από καιρό στο πάτωμα τις ταμπέλες που άλλοι κρατάνε με νύχια και με δόντια. Προς απογοήτευση κάθε πιουρίστα, οι While She Sleeps δεν έκαναν ποτέ βαρυσήμαντες δηλώσεις, ούτε γύρισαν πλάτη στη σκηνή μέσα από την οποία έφτιαξαν το όνομά τους. Απλά μεγαλώνουν, αλλάζουν, κι αντί να παγιδευτούν στο παρελθόν, προτιμούν να κοιτάξουν στο μέλλον.

Η στροφή είχε ξεκινήσει με φωνές και σύνθια πέντε χρόνια πίσω, στο "So What?". Όπως τότε, έτσι και τώρα, ο ήχος απέχει μερικά χιλιόμετρα από το να χαρακτηριστεί ακραία σκληρός· είτε σε metalcore επίπεδα, είτε γενικότερα. Έχοντας σημειώσει αυτό, ωστόσο, χρειάζονται πολύ γενναίες δόσεις υπερβολής για να σταθεί οποιοδήποτε σχόλιο περιλαμβάνει τη λέξη «νέρωμα». Το «ξεπούλημα» δεν γίνεται καν να πέσει στο τραπέζι χωρίς να συνοδευτεί από γέλια ή/και φάσκελα.

Το "Leave Me Alone", μαζί με την εισαγωγή του "Peace Of Mind", στήνουν τέλεια το κλίμα για όσα θα ακολουθήσουν. Είναι ακόμα η μπάντα που θα φωνάξει για κάθε τι στραβό, που δεν θα χαμηλώσει ποτέ το βλέμμα απέναντι στην όποια δυσκολία, που όταν ανέβει στη σκηνή τα πόδια όσων βρίσκονται από κάτω δεν θα μείνουν για πολύ στο έδαφος. Όποιος έχει την παραμικρή αμφιβολία για το πώς μπορεί να ταιριάζουν κομμάτια σαν το "Rainbows" ή το ομώνυμο σε ζωντανό πλαίσιο, ας σκεφτεί πρώτα.

Οι κιθάρες, ως συνήθως, βγάζουν μάτια. Ο συνδυασμός όγκου και μελωδίας γίνεται με προσοχή. Η χρήση των ηλεκτρονικών μοιάζει, και είναι, αυξημένη. Το μυστικό βρίσκεται στον τρόπο. Από τη γαλήνη του "No Feeling Is Final" στο απολαυστικά τσιτωμένο σπάσιμο με Alex Taylor (βλ. Malevolence) του "Down" κι από εκεί στη συναισθηματική έκρηξη του "To The Flowers", με ή χωρίς την συγκλονιστική οπτική συνοδεία του κλιπ, κάθε τραγούδι λειτουργεί σαν μέρος του μεγάλου παζλ.

Αν με τα δύο προηγούμενα βήματά τους έδειχναν να έχουν φτάσει όσο πιο μακριά από την ασφάλεια του σπιτιού τους, στο "Self Hell" οι While She Sleeps ξεπερνούν την αόρατη γραμμή και προχωράνε με το κεφάλι ψηλά. Οι στιγμές που το πείραμα χάνει τον στόχο, ναι μεν υπάρχουν, αλλά διατηρούνται στο ελάχιστο. Το χτίσιμο από το ambient-ish "Out Of The Blue" στους χορούς του "Enemy Mentality" στέκονται ως απόδειξη ενός συνειδητοποιημένου σχήματος που δεν αρκείται στα κεκτημένα.