Linkin Park

Η επιστροφή των Linkin Park στην ενεργό δράση έχει κλεισμένη μία από τις θέσεις στην κορυφή της λίστας με τα γεγονότα της χρονιάς, πέρα από κάθε αμφιβολία. Χωρίς το πλάνο να περιορίζεται στο σκληρό ή το σύγχρονο ήχο, προφανώς. Οι κυνικοί, οι παρελθοντολάγνοι κι οι συνομωσιολόγοι ας ωρύονται. Το μέγεθος του ονόματος είναι τέτοιο που μόνο κάποιος που πατάει με τα δύο πόδια εκτός πραγματικότητας θα μπορούσε να μην το αναγνωρίσει. Η σκιά που άφησε ο χαμός του Chester Bennington θα ακολουθεί για πάντα το σχήμα. Η επιλογή να συνεχίσουν μπορεί να κριθεί ως γενναία και βλακώδης με την ίδια ευκολία.

Το κομμάτι της διαχείρισης του όλου θέματος μοιάζει, και πιθανότατα είναι, βγαλμένο από τα προχωρημένα εγχειρίδια της βιομηχανίας. Μιας βιομηχανίας που πλέον τους έχει ανάγκη περισσότερο απ' όσο την έχουν αυτοί. Από τη σιγή ασυρμάτου σχετικά με το νέο πρόσωπο πίσω από το κεντρικό μικρόφωνο μέχρι την υστερική αντίστροφη μέτρηση και τη ζωντανή παγκόσμια πρώτη σε απευθείας σύνδεση με Καλιφόρνια, όλα προσέχτηκαν στην εντέλεια. Η ουσία κάτω από την επιφάνεια, ωστόσο, λέει μια διαφορετική παράλληλη ιστορία. Αν ο στόχος περιοριζόταν στη νοσταλγία, μία στρατολογημένη επιφανής περσόνα κι ένα greatest hits θα περίσσευαν.

Για τον Mike Shinoda και την παρέα του, η φτηνή λύση δεν ήταν αρκετή στη δεκαετία του 2000, δεν είναι ούτε τώρα. Η προσθήκη της Emily Armstrong, αντί για την αύρα εντυπωσιασμού ενός μπροστάρη από το πάνω ράφι ή κάποιου φωνητικού κλώνου με καλά πλασαρισμένο βιογραφικό αουτσάιντερ, έφερε γκρίνιες και παραφιλολογία από τις αιωνίως μη ψύχραιμες γωνιές του διαδικτύου. Σημεία των καιρών, «ο καθένας έχει από μία», όλα γνωστά, όλα δεκτά. Έχοντας κρατήσει αυτά, μια ματιά στα λεγόμενα των μελών σχετικά με το πώς χτίστηκε το εγχείρημα, καλύπτει με άνεση το θόρυβο κι επανατοποθετεί τις βάσεις της συζήτησης στη σωστή θέση.

Διατηρώντας στο ακέραιο τη νοοτροπία των δημιουργών του, το "From Zero" στέκει σαν ένα άλμπουμ που θα μπορούσε να κυκλοφορήσει μόνο τη δεδομένη στιγμή, και όχι αυστηρά λόγω των προφανών συνθηκών. Η ομώνυμη εισαγωγή παίρνει έξι λέξεις συν ένα 'oh wait' για να σκάσει χαμόγελο. Στο, πανέξυπνα διαλεγμένο ως πρώτο δείγμα, "The Emptiness Machine" η νίκη σφραγίζεται χωρίς πολλά-πολλά. Όσοι χωρίς λογική ήλπιζαν σε κάτι κοντά στο μεταλλίζον μπαστάρδεμα που μια ζωή πίσω έλουσε πλατίνα το "Hybrid Theory" θα φύγουν σκυφτοί, και το κρίμα στο λαιμό τους. Το τρένο έφυγε, ο Brad Delson γκρίζαρε, το παλαιάς κοπής nü δε ζει πια εδώ *.

Με αυστηρούς όρους, τα συστατικά δεν έχουν αλλάξει ολοκληρωτικά, ενώ το στήσιμο είναι τέτοιο που σχεδόν θα μπορούσε να υποστηριχτεί πειστικά πως κάθε τραγούδι κρύβει μία αναφορά στο παρελθόν. Κοψίματα καρφί 2007; Βεβαίως, "Cut The Bridge". Πανηγυρικό αντί-theme-song; Όλα τα λεφτά στο "Heavy Is The Crown". Νεύρο, μπασαδούρα και σκισμένες κραυγές; Εύκολα, "Casualty". Αποχρώσεις χιλίων ήλιων; Το "Stained" τις χωράει όλες σε τρία λεπτά. Γιατί «σχεδόν», άρα; Μα επειδή οι παραλληλισμοί στην ουσία τους είναι συνειρμικοί, duh! Στην πραγματικότητα ο πιο ρεαλιστικός θα ήταν ως συνολική αίσθηση με το υποτιμημένο "The Hunting Party".

Δεδομένης της πορείας και του ειδικού βάρους που κουβαλάει η μπάντα, η απαίτηση για μια κυκλοφορία που θα ανατρέψει τα δεδομένα στον όποιο χώρο ή θα ξεπεράσει τις κορυφές που η ίδια έχει θέσει, θα ήταν επιεικώς παράλογη. Το ότι, κόντρα στις απαιτήσεις της μεγάλης μουσικής μηχανής, το βλέμμα παραμένει στραμμένο μπροστά, λέει πολλά. Η ποιότητα και η ποσότητα πληροφορίας που περικλείεται στη μισή ώρα της διάρκειας, όσο κι αν αυτά ίσως θεωρηθούν ευκόλως εννοούμενα, ακόμα περισσότερα. * Το συγκινητικό πέρασμα από τα Μετέωρα, με ψίθυρους και scratches και τα πάντα όλα, στο "Two Faced" προσθέτει το τελειότερο θαυμαστικό.