Zeal And Ardor

"Greif" λοιπόν και όχι grief, όπως την πάτησα κι εγώ, είναι το όνομα του τέταρτου δίσκου των πολυαγαπημένων Zeal And Ardor, τίτλος βγαλμένος από γνωστό έθιμο της Βασιλείας, γενέτειρας του Manuel Gagneux. Ο γρύπας, που κοσμεί και το εξώφυλλο, είναι το μυθικό σύμβολο της ελευθερίας του πνεύματος και ταιριάζει σίγουρα στο ύφος και τη λογική της μπάντας περισσότερο από το λιοντάρι. Για τον τρελό από την άλλη, δεν είμαι το ίδιο σίγουρος...

Ας ξεκινήσουμε από το εξής, ο κύκλος της ιστορίας των τριών προηγούμενων δίσκων έχει κλείσει και πλέον ο Manuel κινείται σε πιο προσωπικά θέματα. Έτσι ανάλογα έχει έρθει στροφή και στον ήχο των Zeal And Ardor, που αφήνει αυτό το μείγμα του black metal με το gospel/blues/soul και πατάει σε διαφορετικά ποδάρια. Προσωπικά το θεωρώ πολύ λογικό αφού το μουσικό μπέρδεμα που παρουσίασε στα τρία πρώτα άλμπουμ βγάζει νόημα, και εξυπηρετεί άριστα το σκοπό του, κάτω από το πρίσμα της θεματολογίας των σατανιστών σκλάβων και της αντικουλτούρας που πρεσβεύανε. Τώρα που η πορεία τους ολοκληρώθηκε θα ήταν λίγο περίεργο, και ανάρμοστα στάσιμο να μείνει εκεί η μουσική.

Τα ακραία μέρη έχουν ελαχιστοποιηθεί και υπάρχουν μόνο σε δύο, τρία κομμάτια, όπου κι εκεί εξυπηρετούν περισσότερο την ένταση παρά την ακρότητα του ήχου. Έχουν κάνει την εμφάνιση τους dark country στοιχεία, Queens Of The Stone Age, industrial, Tool, ακόμα και early 90’s dance επιρροές. Όλα αυτά μέσα σε ένα πλαίσιο με gospel και pop μελωδίες αλλά και τα κυρίαρχα σκοτάδια της grunge μουσικής με τη φωνή του Manuel να θυμίζει Cornell περισσότερο από ποτέ. Δες ας πούμε το εξαιρετικό "Fend You Off" όπου ακούς τα σκοτεινά περάσματα της σχολής του Σιάτλ, και το μελωδικό μουρμούρισμα που σου ξεριζώνει την καρδιά πριν μπει η κορύφωση σε ένα από τα πιο ακραία σημεία του δίσκου.

Τα Tool στοιχεία, μαζί με μια δόση από την ατμόσφαιρα των System Of A Down του πρώτου δίσκου, θα τα βρεις στο "Kilonova", ενώ στο "Clawing Out" συναντάς πιο βαρύ ήχο και ένα άρρωστο groove που παραπέμπει προς Korn μεριά αλλά με industrial αισθητική. Το gospel/soul, αναμενόμενα, υπάρχει σε γενναίες δόσεις, για παράδειγμα πάρε τα "Go Home My Friend", "369", αλλά και "Hide In Shade" με το τελευταίο να είναι και το πιο κοντινό στο ύφος των προηγούμενων άλμπουμ. Αντίθετη κατεύθυνση από την άλλη πλευρά έχει πάρει το "Disease" όπου ακούμε περισσότερο alt rock στο ύφος των Muse, αλλά και το "Thrill" όπου οι Queens Of The Stone Age συναντάνε την dance μουσική της δεκαετίας του ‘90.

Έχει και μελαγχολικά κομμάτια ο δίσκος, κι εκτός ελέγχου κιόλας, όπως το "Solace" όπου θα ακούσεις μέχρι και πιο 70’s prog ιδέες ή το "To My Ilk" με την υποβόσκουσα dark country ατμόσφαιρα και μια ερμηνεία γεμάτη τόσο συναίσθημα που μαγεύει. Προσωπικά μου άρεσε πολύ ακόμα και το instrumental ηλεκτρονικό "Une Ville Vide" με τις έντονες 80’s αναφορές.

Για το τέλος άφησα το "Are You The Only One Now", ένα από τα ωραιότερα κομμάτια που έχω ακούσει φέτος. Στηρίζεται σε μελωδίες που φέρνουν vibes από Radiohead και Kurt Cobain έχοντας όμως μια θλιμμένη μελωδία που στοιχειώνει και κάτι μαύρα σημεία που πηγαίνουν το μυαλό ακόμα και στα Διάφανα Κρίνα. Το πέρασμα σε ακραία φωνητικά είναι πραγματικά συγκλονιστικό, βασικά όλο το κομμάτι είναι συγκλονιστικό.

Το "Greif" κινείται σε διαφορετικά μονοπάτια, το ίδιο όμως υπέροχα, μουσικά, με τα προηγούμενα. Οι Zeal And Ardor καταφέρνουν να δώσουν άλλον ένα τρομερό δίσκο, αλλάζοντας μάλιστα τον τόσο ιδιαίτερο και προσωπικό ήχο που τους καθιέρωσε. Αυτό, για μένα, τους ανεβάζει ακόμα πιο ψηλά απ’ το να έμεναν ασφαλείς στη σιγουριά της σταθερότητας.