Oceans

Είναι κάποιοι δίσκοι που στην πρώτη ακρόαση σε σοκάρουν τόσο πολύ που τους απορρίπτεις, ενώ με κάθε επόμενη, που καταλαβαίνεις όλο και περισσότερο τι ακούς, σε κερδίζουν σιγά σιγά μέχρι που γίνεσαι λάτρης. Όντως υπάρχουν, τρανή απόδειξη η πορεία του τρίτου άλμπουμ των Oceans στα αυτιά μου. Την πρώτη φορά που άκουσα το "Happy" σκάλωσα, έψαχνα απογοητευμένος αν είναι η ίδια μπάντα που είχε βγάλει, πριν τέσσερα χρόνια, το πολύ καλό "The Sun And The Cold" ή παίζει συνωνυμία. Σε κάθε επόμενη ακρόαση όμως μου άρεσε και περισσότερο. Έφτασε τελικά να ανέβει τόσο ψηλά στην εκτίμηση μου μάλιστα, ώστε πλέον το προτείνω ανεπιφύλακτα σε κάθε οπαδό του είδους. Τώρα ποιού είδους θα ρωτήσεις, και με το δίκιο σου γιατί από τη μία δε μιλάμε για πασίγνωστη μπάντα και από την άλλη δεν είναι και τόσο ξεκάθαρο το τι παίζουν. Οκ, θα το έλεγα ένα μείγμα nu, metalcore, deathcore αλλά με σάπια μελωδικά, βουτηγμένα στη θλίψη, μέρη.

Τα τρία πρώτα κομμάτια, μετρώντας και την εισαγωγή, είναι καταιγιστικά. Σε πολύ επιθετικούς τόνους με blast beats, ακραία φωνητικά, blegh και ογκώδη breakdowns. Το τρίτο "Click Like Share" εισάγει στο πακέτο μάλιστα και κάποια death metal στοιχεία. Εκεί όμως που ο δίσκος απογειώνεται για πρώτη φορά είναι στο "Let It Burn". Χωρίς να εγκαταλείπεται η ακραία πλευρά και τα blegh, προστίθεται μελωδία και άγρια συναισθηματική μαυρίλα, σε ένα τραγούδι με έντονες αναφορές στο βρετανικό metalcore. Το "Self Doubt 24/7" κρατάει ψηλά το επίπεδο της μελωδίας, με ηλεκτρονικά στοιχεία αλλά και πιο alt τόνους στο μείγμα. Εδώ να πω ότι οι 00’s In Flames και οι nu metal αναφορές είναι παντού, βασικά μεταξύ μας έχουν γίνει πολύ της μόδας έτσι κι αλλιώς τελευταία.

Το ομώνυμο "Happy" είναι ανάμεσα στα κομμάτια που έχω ξεχωρίσει μέχρι στιγμής για φέτος. Ακόμα και να μην είναι το είδος σου, αυτό άκου το, είναι φανταστικό.

I used to be happy (please somebody help me)
But now all ease is gone
Life changed so quickly
Now everything’s all wrong

Έχει κι ένα σαξόφωνο στο τέλος απίστευτο, κομματάρα λέμε.

Ο δίσκος στέκεται πολύ καλά ποιοτικά και στα επόμενα "Slaved To The feed", με το hip hop στυλάκι, καθώς και "Breed Consume Die" όπου η αγάπη για τους Korn βγαίνει πιο μπροστά. Η συμμετοχή των Earth Caller σε αυτά φαίνεται να έχει διαφοροποιήσει ελαφρά το ύφος. Αλλά μετά από αυτά είναι που ξεκινά το φοβερό σερί των τριών τελευταίων "The Birth Of Death ", "Father" και "In The End There’s Always Pain" που σηκώνουν τα πάντα στον αέρα. Μαυρίλα, πόνος, απόγνωση αλλά και πολύ κοπάνημα, πόρωση, sing alongs με κλειστά μάτια χτυπώντας γροθιές στο στήθος. Όλα τα συναισθήματα σε πολύ υψηλές εντάσεις. Αυτό το καταραμένο το "Father" δεν κάνει αν έχεις χάσει πατέρα πρόσφατα, ή αν δεν έχεις ξεπεράσει τελείως το ότι έχασες πατέρα, έξι χρόνια μετά.

Αν οι Oceans είναι κοντά στα ακούσματα σου πραγματικά πρέπει να ασχοληθείς με αυτό το δίσκο. Αν πάλι όχι άκου τον έτσι κι αλλιώς, είναι τόσο καλός που πιθανότατα θα βρεις κομμάτια που θα κρατήσεις. Ανυπομονώ να πάρω στα χέρια μου τους στίχους, γιατί πιστεύω ακράδαντα ότι θ’ ανέβει ακόμα πιο ψηλά στη λίστα μου. Μέχρι τότε

All my life I feared all these monsters in my head,
But now I see the monster in my head is me