Κομπιούτερς, αριθμοί και μουσικές. Προτιμά το ροκ του σκοτεινό και έξυπνο. (Συνήθως.) Εκτιμά εξίσου ιδιότροπες και πιασάρικες μελωδίες. Πιστεύει ότι η ιδανική ακρόαση δίσκου γίνεται συνοδεία booklet....

Northlane
Mirror's Edge
Μικρού μήκους αλλά υψηλότατης ποιότητας
Όλα όσα χρειάζεται να ξέρεις για τη φετινή κυκλοφορία των Northlane, υπάρχουν συμπυκνωμένα στα πέντε λεπτά της ομώνυμης εισαγωγής και του "Afterimage". Ναι, δεκτή η ένσταση, υπερβάλλω. Όχι, προφανώς και δεν θα ανακαλέσω. Πρόσεξε τον τρόπο που συνδυάζονται τα ρυθμικά με το χαμηλό κούρδισμα της κιθάρας. Χάζεψε τις εναλλαγές πίσω από το μικρόφωνο. Άσε τη μελωδία να τρυπώσει στο μυαλό σου. Πάρε μια βαθιά ανάσα και πες μου ότι αυτό το τραγούδι δεν θα μπορούσε να περάσει για χαμένο b-side των Karnivool.
Σίγουρα, μέχρι ενός βαθμού αυτό οφείλεται στην παρουσία της υπέρτατης φωνάρας του Ian Kenny. Την ίδια στιγμή, η σύνθεση αφήνει μία τόσο έντονα εκμοντερνισμένη prog metal αίσθηση, που αν έχεις χαθεί σε αυτούς τους δρόμους τις περασμένες δύο δεκαετίες, δεν γίνεται να μην σου μιλήσει απευθείας στην καρδιά. Κι εκεί που πας να αναρωτηθείς δυνατά «γιατί να μην παίζουν πιο συχνά έτσι;», έρχεται το παραμορφωμένο μπάσιμο του "Miasma" να ισοπεδώσει κάθε σκέψη. Σκισίματα. Κραυγές. Σχεδόν βιομηχανική γεύση. Γιατί μπορούν.
Όσο κι αν τα metalcore/ψηφιακά/djent θεμέλια ήταν και παραμένουν σταθερά, ιδιαίτερα από την έλευση του Marcus Bridge και μετά, η μπάντα δείχνει ότι δεν φοβάται να παίξει με τις ισορροπίες και να τραβήξει στα άκρα το ύφος της. Απολύτως αναμενόμενα, αυτό δεν αλλάζει τώρα. Η νίκη του "Obsidian" δύο χρόνια πίσω ήταν εκκωφαντική. Η προσέγγισή του κρατιέται για πυξίδα. Η απόφασή τους να απομακρυνθούν, έστω και στιγμιαία, από την αυστηρή λογική των LP μοιάζει κάθε άλλο παρά παράλογη, από όποια μεριά κι αν το κοιτάξεις.
Ανάμεσα στα πελώρια hooks και τη γυαλισμένη παραγωγή, η σύντομη διάρκεια στέκει σαν το μοναδικό καθαρό μειονέκτημα του "Mirror's Edge". Οι γραμμές του "Let Me Disappear" μπορούν να παρασύρουν τα πάντα. Ο Brendon Padjasek στο "Kraft" ολοκληρώνει πανάξια την τριπλέτα των εκλεκτών καλεσμένων. Οι χοροί του "Dante", όσο κι αν ίσως ξένισαν ως πρώτο δείγμα, τόσο ταιριάζουν για το ρίξιμο της αυλαίας, άλλο τόσο κουμπώνουν ως προτροπή για επανάληψη, κι ακόμα περισσότερο θα σκίζουν επί σκηνής. Με το καλό και στα δικά μας.