Fit For An Autopsy

Θα ξεκινήσω με μια μικρή απολογία, όταν ήρθε στα χέρια μου το έβδομο άλμπουμ των Fit For An Autopsy το άκουσα μάλλον λίγο, αλλά και επιπόλαια. Έτσι σε πρώτη φάση το βρήκα υπερβολικά καταιγιστικό για τα γούστα μου και τελικά κάπως μονότονο. Οπότε το άφησα στην άκρη και δεν ξανά ασχολήθηκα, τουλάχιστον σοβαρά, μέχρι τις τελευταίες μέρες που αποφάσισα να το ξαναπιάσω. Έχοντας τη διάθεση να του δώσω περισσότερο χρόνο και προσοχή αυτή τη φορά, άρχισε να ξεδιπλώνει ένα ένα τα layers που έχει κάτω από την ασυγκράτητη deathcore ακρότητά του. Τελικά είμαι πλέον σε θέση να κάνω την απόλυτη κολοτούμπα και να καταθέσω ότι αν έχεις σκοπό να παίξεις deathcore το 2024 άκου το "The Nothing That Is" πρώτα, για να έχεις κατά νου πως περίπου πρέπει να το κάνεις.

Ο δίσκος ξεκινάει με ένα βαρύ ριφ, αλλά πολύ πολύ βαρύ ριφ. Ο ήχος είναι εξαιρετικός και τα μελωδικά στοιχεία που μπαίνουν δεν κόβουν ούτε σπιθαμή από την ακρότητα του, απλά κάνουν πιο βαθιά κι επίπονα τα κοψίματα, όπως λένε και οι ίδιοι Heavy is the stone of sorrow. Το "Spoils Of The Horde" έχει και πολύ ωραία ριφ και αρκετό groove για να διαφοροποιηθεί από το προηγούμενο, κερδίζοντας γρήγορα το στοίχημα της ποικιλίας. Ξεχωρίζουν κάποια στοιχεία που παραπέμπουν σε oldschool Architects αλλά και τα τύμπανα που δίνουν τη δική τους παράσταση. Ο Joe Badolato είναι σαρωτικός, όταν σπάει το κομμάτι στη μέση με το Fucking thieves είναι πραγματικά για υπόκλιση, αν και για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς έφερε λίγο σε "These Colours Don't Run". Το "Savior Of None - Ashes Of All" έχει περισσότερα σουηδικά στοιχεία, τα οποία συνεχίζουν και στο επόμενο κομμάτι, καθώς και σπαρακτικό metalcore κλίμα της προηγούμενης δεκαετίας. Ακολουθεί το "Red Horizon" που ξεκινάει ρίχνοντας τους τόνους με μια σύντομη post εισαγωγή μέχρι να μπει ένα full djenty ριφ για το πιο τεχνικό - προοδευτικό τραγούδι του δίσκου, βάζοντας πολύ μπροστά στο κάδρο ακόμα και τους Gojira. Από τα highlight. Γενικά το επίπεδο της τεχνικής των μουσικών των Fit For An Autopsy είναι τρομερά υψηλό, παίζοντας με απλά λόγια παπάδες, κάτι που φαίνεται πολύ και στο ομώνυμο "The Nothing That Is". Μια μικρή ένσταση που έχω εδώ είναι ότι θα ήθελα να είχαν δώσει λίγο παραπάνω χώρο σε ένα σύντομο κατέβασμα της έντασης που είναι στη μέση του κομματιού. Το ένα από τα δύο αγαπημένα μου κομμάτια στο δίσκο είναι το "Lurch", πολύ διαφορετικό, σε πιο αργό ρυθμό που σταδιακά ανεβαίνει κάνοντας την κλιμάκωση και τις διακυμάνσεις στην εξέλιξη του, ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες. Έχει πολύ πληροφορία μεν αλλά που δεν στερείται ουσίας και τη συνδυάζει με φοβερούς στίχους.

Ενώ στο "Lower Purpose" επιστρέφουν οι djent κιθάρες νομίζω ότι σε σημεία είναι λίγο πιο ασυγκράτητη η ροή των φωνητικών με αποτέλεσμα να πνίγεται κάπως το κομμάτι που καταλήγει νομίζω ότι είναι το λιγότερο καλό στο δίσκο. Τα δύο τελευταία από την άλλη είναι κομματάρες. Το "Lust For The Severed Head" είναι χειμαρώδες, με αρκετές Slipknot επιρροές που εναλλάσσονται με γρήγορα ριφ και οδηγούν σε ασταμάτητο κοπάνημα. Ενώ το "The Silver Sun" είναι το καλύτερο τραγούδι του δίσκου, πολύ πιο σκοτεινό, τρομερές κιθάρες, πιατίνια που ξεχωρίζουν χωρίς να υπερβάλλουν, πολλές εναλλαγές σε ρυθμούς και ταχύτητες, ένα ιδανικό κλείσιμο για το δίσκο.

Συνολικά το "The Nothing That Is" με υποχρέωσε να γυρίσω 180 μοίρες από την αρχική μου εκτίμηση και από εκεί που το είχα στο μυαλό μου ως σχεδόν αδιάφορο, να μπορώ πλέον με σιγουριά να πω ότι πρόκειται για έναν τρομερό δίσκο που επιβάλλεται να παίξει στα ηχεία κάθε οπαδού του σύγχρονου ακραίου core ήχου.