Lølø

Για όλες τις επιστροφές μεγάλων ονομάτων από το pop-punk παρελθόν, στα μάτια μου η επιβεβαίωση ότι η σκηνή έχει επιστρέψει στον κόσμο των ζωντανών έρχεται από τα νέα πρόσωπα που φέρνουν κάτι φρέσκο στο τραπέζι. Η Lølø, κατά κόσμον Lauren Mandel, δεν είναι πρωτάρισσα στον χώρο. Αντιθέτως, οι τρεις μικρού μήκους κυκλοφορίες, οι καλοδιαλεγμένες συνεργασίες και η συνολική διαδικτυακή παρουσία της βρίσκονται εκεί για να σβήσουν αμφιβολίες και να προσθέσουν μία φωσφοριζέ υπογράμμιση σχετικά με το πώς παίζεται το παιχνίδι στον γενναίο νέο κόσμο.

Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, κι όσο είναι ακόμα νωρίς, προφανής σημείωση για τους δέκα βαμμένα γενναίους που διαβάζοντας την ταμπέλα παραπάνω σκέφτηκαν αυτόματα "Enema Of The State" και "New Found Glory": πάρτε το αλλιώς. Αναφορές στον τότε ήχο σαφέστατα υπάρχουν, η αφετηρία όμως βρίσκεται πολύ πιο πέρα από εκεί. Ο πιο κλασικός δίσκος (έτσι, χωρίς εισαγωγικά) που θα μπορούσε να τραβήξει κανείς παράλληλη γραμμή, θα ήταν το "Let Go" της Avril Lavigne, αλλά στην πραγματικότητα ακόμα και για αυτό θα χρειάζονταν αρκετοί συμβιβασμοί ώστε να σταθεί.

Τα τραγούδια πατάνε στο παρόν, και ο μόνος λόγος που αφήνουν το έδαφος είναι για να χοροπηδήσουν, με συνοδευτικές χορευτικές φιγούρες, βεβαίως. Η ευθύτητα των στίχων αφήνει μία ακομπλεξάριστα μετεφηβική αίσθηση, γεμάτη αυτοσαρκαστικά θαυμαστικά και μουτζουρωμένα μακιγιάζ. Το 'is it hot in here or is my brain just overheating?' στα πρώτα τριάντα δεύτερα του "OMG" από μόνο του αρκεί για να δώσει και στον τελευταίο να καταλάβει πού πάει να μπει. Οι αυστηρά κάτω του τρίλεπτου διάρκειες λένε μια μεγάλη αλήθεια. Η "Gloria" προσθέτει μία πιο indie, καλοδεχούμενη εξαίρεση.

Ανάμεσα στη μικρή βροχή από hooks και την προσεγμένη ροή του, το "Falling For Robots & Wishing I Was One" επιβεβαιώνει με κάθε επισημότητα την παρουσία της δημιουργού του στον σύγχρονο μουσικό χάρτη. Από όποια μεριά κι αν το κοιτάξεις, η ενέργειά και το κέφι ξεχειλίζουν. Δίπλα στα έξι συν δύο επίσημα singles, τα γούστα μου διακρίνουν τουλάχιστον άλλα τρία-τέσσερα που θα μπορούσαν να κάλλιστα σταθούν και γιατί όχι να διαπρέψουν· κι αυτό χωρίς καν να ληφθεί υπόψη η συνεργασιάρα με τη Maggie Lindemann στη "Debbie Downer" που δεν χώρεσε ούτε ως μπόνους.