Poppy

Μετά από μια πορεία πέντε albums ήρθε η ώρα που τη Poppy (κατά κόσμον Moriah Rose Pereira) πλέον μπορεί να τη διεκδικήσει ο χώρος του metal όσο και αν η ίδια υποθέτω θα συνεχίσει να είναι μια fluid pop περσόνα που δεν κατατάσσεται σε ένα συγκεκριμένο είδος. Αλλά ας είμαστε ειλικρινείς αγαπητή Poppy. Από το "I Disagree" καταλάβαμε τί πραγματικά αγαπάς και πλέον στη έκτη σου παραγωγή ήρθε η ώρα να αφοσιωθείς στο metalcore έστω αν αυτό είναι πασπαλισμένο με EDM και pop αστερόσκονη. Εξάλλου μόνο τυχαία δεν είναι η παραγωγή του Jordan Fish (Bring Me The Horizon). Και η συμμετοχή σε 12 από τις 15 συνθέσεις του Stephen Harrison (Fever 333) είναι παραπάνω από φανερή στο groove και attitude όλου του -φανταστικού- εγχειρήματος.

Καταλαβαίνετε μάλλον ότι η νέα δουλειά της Poppy μας αρέσει πολύ και υποψιάζομαι ότι είναι ότι καλύτερο και ωριμότερο έχει βγάλει ως τώρα. Πολύ πιο κατασταλαγμένο και με συγκεκριμένη πορεία κάτι που ακούγεται από το πρώτο κομμάτι "have you had enough?" όπου μας ρωτά ευθέως αν θέλουμε και άλλο και ότι ‘always reaching for something will leave you with nothing’ κάτι που υπερτονίζει το ότι κάποια στιγμή η ατέρμονη αναζήτηση πορείας δεν σε βγάζει πουθενά. Η Poppy είναι μια metalcore γυναίκα και με σωστούς συνεργάτες δίπλα της απογειώνεται. Το "the cost of giving up" ισορροπεί με growls και pop φωνητικά και μας δίνει μια υπέροχη μελωδία που έρχεται σε αντίθεση με τη καφρίλα που βγάζει το "they’re all around us" και τα ανελέητα blast beats. Δεν ξέρεις βασικά τι σε περιμένει σε κάθε τραγούδι. Εκεί που λες οκ κατάλαβα τι θα ακούσω δεν ξέρεις πως να αντιδράσεις ακούγοντας την ωμή επιθετικότητα και το drum&bass του ‘the center’s falling out’ με τη Poppy να τα δίνει όλα φωνητικά. Οκ εντάξει το "crystallized" είναι ένα άκρως pop, χορευτικό κομμάτι που μοιάζει σαν b-side από παλιότερους δίσκους αλλά ακούγεται τόσο ωραίο που τη συγχωρούμε. Αλλά ακόμα και οι πιο χαλαρές στιγμές της είναι rock radio-friendly ύμνοι που αποτελούν guilty pleasures για open-minded αυτιά ("push go"). Στο "nothing" το μοτίβο συνεχίζεται σε ένα πολύ όμορφο και γεμάτο συναίσθημα κομμάτι όπου πάλι μετατρέπεται σε ένα οργισμένο metalcore και ισορροπεί ξανά ενώ εμείς απολαμβάνουμε αυτό το rollercoaster. Το ομότιτλο κομμάτι αναζητά επάξια μια θέση στις υψηλές θέσεις των rock charts και το shoegaze "surviving on defiance" φανερώνει ξανά το πόσο εύκολα και αδιαμαρτύρητα κινείται ανάμεσα στα είδη η Poppy.

To uber-hit του album είναι αμέσως μετά. "new way out" και προφανώς και είναι -μάλλον- το καλύτερο τραγούδι, οκ το πιο catchy, τραγούδι της Poppy. Ο Harrison κάνει τη διαφορά στο groove και η Poppy λειτουργεί ιδανικά στο να συνδυάζει τη pop αισθητική με το metal, δηλαδή απογειώνει αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα. Για το φινάλε μας αποχαιρετά με μια όμορφη μπαλάντα που μιλά για τον δεσμό δυο ανθρώπων, την αγάπη που δεν διαφημίζεται και το δρόμο που ακολουθεί μια δυνατή σχέση που δεν αφορά κανένα άλλο ‘They don't know what we know’ και πόσο αληθινό είναι αυτό; Όμορφο τραγούδι που κλείνει ιδανικά έναν πολύ ‘εύκολο’ στο αυτί αλλά όχι επιφανειακό δίσκο. Η Poppy περνά στις μεγάλες λίγκες πλέον και το κοριτσάκι που ψαχνόταν, μεταμορφώνεται στη γυναίκα που ξέρει πως να κινείται ανάμεσα στις γραμμές με επιτυχία.