Ville Valo, Zetra @ Fuzz Club, 04/04/24

Έχω μια πολύ περίεργη σχέση με τις μουσικές του Ville Valo. Από το πρώτο κιόλας άλμπουμ των HIM, μου άρεσαν πολύ ορισμένα τραγούδια, αλλά σπάνια έβρισκα αμείωτο το ενδιαφέρον σε μια ολόκληρη δισκογραφική δουλειά. Επίσης, έβρισκα τη φωνή του καταπληκτική, παρόλο που σε πολλές περιπτώσεις δεν μου άρεσε ο τρόπος με την οποία την αξιοποιούσε, ενώ μου ήταν πάντα συμπαθής ως χαρακτήρας. Το απέδειξε, άλλωστε, και στην πρόσφατη συνέντευξη που μας παραχώρησε ότι παραμένει ένας cool τύπος που συνεχίζει να είναι λάτρης της μουσικής. Κάπου τους έχανα, κάπου τους ξαναέβρισκα, αλλά στην πορεία των χρόνων έχουν μείνει εν τέλει αρκετά τραγούδια που φέρουν την υπογραφή του, με τα οποία συνεχίζω να περνάω εξαιρετικά καλά.

Παράλληλα, λόγω διαφόρων συγκυριών, δεν είχε τύχει να τον δω ζωντανά ως τώρα, παρά το γεγονός ότι έχει επισκεφτεί κάμποσες φορές τη χώρα μας. Ίσως σε αυτό συνέβαλαν ασυνείδητα τα μετριοπαθή ως απογοητευτικά σχόλια που εισέπραττα μετά από κάθε εμφάνισή του από ανθρώπους που εμπιστεύομαι την κρίση τους. «Δεν τα έλεγε καλά τότε, τι σε κάνει να πιστεύεις ότι θα τα πει καλά τώρα;» με ρώτησε ένας εξ αυτών πριν το live, αλλά δεν κατάφερε να μου αλλάξει την απόφαση να παρευρεθώ σε αυτή του την εμφάνιση. Εν τέλει την τελευταία λέξη την είχε ο Ville…

… ο οποίος με το νεοσύστατο προσωπικό του σχήμα, τους VV, και με το περσινό άλμπουμ τους, το “Neon Noir” επανατοποθετήθηκε στον μουσικό χάρτη, μετά από κάποια χρόνια απουσίας. Χωρίς να κάνει κάτι καινούργιο, χωρίς καν να εντυπωσιάσει, βρήκε έναν τρόπο να ξαναζέστανει τον κόσμο που πάντα τον αγαπούσε και να βγει ξανά στο δρόμο παρέα με πολλά από τα καλά τραγούδια των HIM. Η χώρα μας δεν θα μπορούσε να μείνει εκτός, κι αφού πρώτα εμφανίστηκε το περασμένο καλοκαίρι στο Rockwave, επέστρεψε για το «real thing», δηλαδή ένα δικό του club show, με ένα γεμάτο σετ μοιρασμένο ανάμεσα στον παλιό και τον νέο εαυτό του. Όχι ότι διαφέρουν και τόσο πολύ οι δυο τους δηλαδή…

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Με ακρίβεια λεπτού τηρήθηκε το πρόγραμμα της συναυλίας (και μπράβο για αυτό), με το αινιγματικό ντουέτο των Zetra να παίρνει τη θέση του επί σκηνής στις 20:00. Παρά το γεγονός ότι έχουν κάνει τον ντόρο τους στην Μ. Βρετανία και έχουν αποσπάσει θετικά σχόλια από πολλές άλλες μπάντες του ευρύτερου χώρου, ομολογώ πως αγνοούσα την ύπαρξή τους, οπότε το να βλέπω δυο νεαρά άτομα με corpse paint που παραπέμπει σε εποχές Mortiis, ντυμένα με κελεμπίες/κάπες, έχοντας αλυσίδες να κρέμονται από τα σύνθια και μια γενικότερη gothic αισθητική, αποτελούσε σίγουρα ένα eye catching θέαμα (που λένε και στο χωριό του Καταπίδη που καθόταν δίπλα μου – έχω πάει).

Ήταν, όμως, και ear catching, καθότι πέραν της όποιας μυσταγωγίας έβγαζαν με τη σκηνική παρουσία τους, είχαν ομολογουμένως καλές μελωδίες και μια ενδιαφέρουσα μουσική προσέγγιση, ειδικά στο κομμάτι των φωνητικών αρμονιών. Όλα καλά, λοιπόν, αλλά πείτε με όσο old school (ή και ξενέρωτο θέλετε), αλλά δεν μπορούσα να αγνοήσω τον ελέφαντα στο δωμάτιο, ο οποίος δεν ήταν άλλος από τους τόνους προηχογραφημένων μερών. Drums, μπάσο και δεν ξέρω τι άλλο ήταν αυτό που κάποτε λέγαμε «κασέτα», με τα δυο (αγνώστου φύλου) μέλη της μπάντας να παίζουν synth και κιθάρα ζωντανά, πέραν των φωνητικών. Και δεν ήταν μόνο το γεγονός ότι η ένταση του drum machine συχνά χάλαγε την ηχητική ισορροπία, αλλά η βασική μου ένσταση είναι πως προτιμώ τα live που παρακολουθώ να είναι όσο το δυνατόν περισσότερο… ζωντανά γίνεται. Αντιλαμβάνομαι την χρήση των backing tracks και των προηχογραφημένων μερών σε κάποια μουσικά είδη, αλλά νομίζω πως υπάρχει μια διαχωριστική γραμμή που – για τα δικά μου γούστα – οι Zetra ξεπερνάνε.

Αν, πάντως, ο σκοπός του support slot στην εν λόγω περιοδεία είναι να προσελκύσουν νέα μάτια κι αυτιά, νομίζω το πετυχαίνουν τόσο με την ιδιαίτερη αισθητική τους, όσο και με τις μουσικές τους, καθώς οι Zetra μοιάζουν να συνδυάζουν διάφορες τάσεις του παρελθόντος, με έναν δικό τους τρόπο. Το υποστηρίζουν πειστικά και προσωπικά ψήθηκα να τσεκάρω τις μουσικές τους, παρόλο που δεν με λες οπαδό του χώρου, οπότε job well done υποθέτω…

Στις 21:00 ακριβώς, κι ενώ ένα μεγάλο heartagram είχε ήδη κοσμήσει το πίσω μέρος της σκηνής, το ορχηστρικό “Zener Solitaire” από το “Neon Noir” άρχισε να παίζει από τα ηχεία και ο Ville Valo με την μπάντα του βγήκαν στη σκηνή με ένα από τα πιο πιασάρικα τραγούδια της πρόσφατης δισκογραφικής δουλειάς του, το “Echolocate Your Love”. Ο ήχος ήταν σχετικά μέτριος, αλλά οι αντιδράσεις του κοινού ήδη θερμές, με αρκετό κόσμο να δείχνει εξοικειωμένος και με το νέο υλικό. Στην πραγματικότητα, όμως, το live ξεκίνησε όταν ο Ville ψιθύρισε «I did it all just for her», αποδεικνύοντας, πως όσο καλό και χρυσό είναι το νέο υλικό, η πλειονότητα του κόσμου ήταν εκεί για να ακούσει και να τραγουδήσει τα αγαπημένα τραγούδια των HIM. Ήδη το “Poison Girl” δεν άφηνε καμία αμφιβολία επί αυτού…

Αυτό ακριβώς ήταν το, όχι απλά ατού, αλλά υπερατού που είχε στα χέρια του ο Valo: το ρεπερτόριο. Και το αξιοποίησε εξαιρετικά! Όταν έχεις να τραβήξεις χαρτιά όπως τα “Join Me (In Death)”, “Rip The Wings Of A Butterfly”, “Right Here In My Arms”, “Gone With The Sin” κοκ δεν έχεις να φοβηθείς πολλά. Ακόμα και κάποια τραγούδια από το “Neon Noir” φάνηκαν απολύτως ταιριαστά, καθώς το σετ ήταν πολύ έξυπνα στημένο, περιλαμβάνοντας εναλλάξ τραγούδια μεταξύ των VV και των ΗΙΜ, γεγονός που έδινε μια ωραία ροή στη συναυλία. Από το νέο υλικό, μου άρεσαν περισσότερο η ατμόσφαιρα του “Heartful Of Ghosts”, η καλή διάθεση του “Run Away From The Sun” και κυρίως το κλείσιμο της βραδιάς του (πιο heavy κι ωραιότερου τραγουδιού κατ’ εμέ του δίσκου) με το “Saturnine Saturnalia”. Για highlights από το ρεπερτόριο των HIM δεν μπορώ να είμαι σίγουρος γιατί κανένα δεν υστέρησε, άσε που είχα χρόνια να βρεθώ σε συναυλία όπου οι (γυναικείες κυρίως) φωνές του κοινού επισκίαζαν σε πολλές περιπτώσεις τα πάντα.

Πέραν, όμως, των τραγουδιών, η βραδιά είχε γενικά καλό ήχο και κυρίως είχε έναν πολύ ικανοποιητικό σε απόδοση Ville Valo, ο οποίος δεν έμοιαζε διατεθειμένος να βγει από την ερμηνευτική ζώνη ασφάλειάς του σε κανένα σημείο, αλλά ομολογουμένως τα τραγούδια τα είπε όλα. Η φωνή του ήταν εκεί, έστω κι αν θα την ήθελα λίγο πιο δυνατά στη μίξη, και έδειχνε αρκετά καλοδιάθετος, παρόλο που δεν είναι ακριβώς ο ορισμός του επικοινωνιακού ή πολύ εκφραστικού με το κοινό frontman. Νομίζω πως όλοι ξέρουν πλέον ότι δεν είναι ο performer που οργώνει τη σκηνή ή ξεσηκώνει το κοινό, αλλά παρά τις πολλές Κασσάνδρες, ήταν αξιοπρεπέστατος ως ερμηνευτής κι αυτό εν τέλει αρκούσε.

Εδώ, όμως, θα ήθελα να μου επιτραπεί η αναφορά σε δυο στοιχεία που μου έλειψαν και θεωρώ κοστίζουν κάπως στη συνολική εμπειρία του live. Το πρώτο στοιχείο αφορά στην απουσία ενός πληκτρά από το σχήμα, και το δεύτερο στην έλλειψη ενός μουσικού που θα μπορούσε να παρέχει αξιοπρεπή δεύτερα φωνητικά στον Ville. Σχεδόν σε όλα τα τραγούδια και των VV και των HIM αμφότερα τα δυο προαναφερθέντα αποτελούν πολύ σημαντικά στοιχεία, κι ως εκ τούτου τα προηχογραφημένα πλήκτρα (όπως προηχογραφημένες ήταν όλες οι ακουστικές κιθάρες) και η παντελής έλλειψη δεύτερων φωνητικών, δεν είναι η βέλτιστη επιλογή κατά την άποψή μου. Παρόλα αυτά, δεν επισκίασαν εν τέλει την συνολική αίσθηση που άφησε η βραδιά, απλά αν υπήρχαν κι αυτά στην εξίσωση και λειτουργούσαν καλά, πιθανότατα θα μιλάγαμε με διαφορετικούς όρους τώρα.

Εν τέλει το πολύ χορταστικό σετ, η ανταπόκριση και η συμμετοχή του κοινού, o συνολικά καλός ήχος, η διάθεση και κυρίως η απόδοση του Valo ήταν αυτά που επικράτησαν, διαμορφώνοντας ένα αδιαμφισβήτητα θετικό τελικό πρόσημο, που μας έκανε να φύγουμε γεμάτοι, ευχαριστημένοι και με θετική προδιάθεση να είμαστε ξανά εκεί, όταν μας επισκεφτεί εκ νέου ο αγαπημένος μας Φινλανδός. Ακόμα καλύτερα αν τα έχει ξαναβρει με τους παλιόφιλούς του…

Φωτογραφίες: Μαρίζα Καψαμπέλη