Defects

Συστηθείτε κύριοι των Defects και γιατί μας συστήνεστε με το ντεμπούτο σας να ονομάζεται ένα ‘μοντέρνο λάθος’; Βασικά είναι το νέο next best thing για το Βρετανικό metalcore που πριν καλά-καλά κυκλοφορήσουν το "Modern Error" είχαν ήδη κερδίσει τα βλέμματα κάνοντας support στους In Flames, στους Bullet For My Valentine και στους Of Mice And Men καθώς πήραν παραμάζωμα ένα σωρό φεστιβάλ το 2023 κερδίζοντας εμπειρίες και οπαδούς. Με ηγέτη τον Tony Maue και τα προσωπικά του τραύματα από τη παιδική του ηλικία που αποτελούν τη στιχουργική βάση και θεματική του album, οι Βρετανοί παίρνουν μαθήματα από τους Lamb Of God, Linkin Park και Parkway Drive και θέλουν να ηγηθούν του νέου ρεύματος του metalcore στην Βρετανία και γιατί όχι, παγκοσμίως;

Καταρχάς είναι πολύ νωρίς ακόμα αν και με το "Modern Error" θέτουν τις βάσεις. Κατά δεύτερο, για να αποτελέσουν κάτι ξεχωριστό, αυτό θα πρέπει να βγαίνει και από τη μουσική τους. Και με εξαίρεση μερικές εκλάμψεις, το album δεν βρίθει πρωτοπορίας ή κάτι του μοναδικού στον ήχο που θα σε κάνει να το προσέξεις παραπάνω από μερικές ακροάσεις. Πέφτει και αυτό στη παγίδα του metalcore που στερεύει γρήγορα από ιδέες. Δυνατό το ξεκίνημα με το "Scapegoat" και έξυπνα κεντρίζουν γρήγορα το ενδιαφέρον του ακροατή με ένα επιθετικό στα drums και crisp ήχο στις κιθάρες και με τις -κλασσικές- εναλλαγές σε brutal και clean φωνητικά. Ο Maue έχει πολύ καλή φωνή και ανεβάζει τα κομμάτια ένα επίεδο. Στο "End Of Days" το chorus μας ξεσηκώνει ενώ το ίδιο κάνει το τρομερό κιθαριστικό solo στο θορυβώδες "Dream Awake". Αν θες να σου κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον και τα 13 κομμάτια θα πρέπει κάθε φορά να ξεκινάς από κάποιο άλλο τραγούδι, γιατί αν τα πάρεις με τη σειρά τότε δεν ξεφεύγεις από τον ορίζοντας της μαύρης τρύπας του metalcore. Δυνατά κομμάτια όπως το "Lockdown" και το ομότιτλο "Modern Error" αδικούνται αν δεν τους δώσεις μια φρέσκια ευκαιρία ενώ το συναισθηματικό "Echo Chamber" μας κέρδισε με τη μελωδία του και τη στενή ματιά του στο τραύμα του Maue και γενικά σαν στίχοι.

Έχουν όλα τα φόντα να γίνουν "Second To None" όπως το αντίστοιχο κομμάτι τους αλλά θα πρέπει να πατήσουν στο ντεμπούτο τους και να πειραματιστούν περισσότερο και να δημιουργήσουν κάτι δικό τους και ξεχωριστό με το νεανικό ενθουσιασμό και ενέργεια τους. Και η προοπτική τους κρύβεται λίγο και στο τελευταίο κομμάτι "Gone To Waste" όπου το συναίσθημα εναρμονίζεται ιδανικά με την ενορχήστρωση, τις διφωνίες και το υπέροχο σόλο και αποτελεί ένα πανέμορφο κλείσιμο του δίσκου. Πλέον όχι μόνο support αλλά γρήγορα θα αρχίσουν να γεμίζουν δικά τους venues σαν headliners.