Bring Me The Horizon

Post Human: Nex Gen

Sony Music (2024)
Από τον Αντώνη Μαρίνη, 19/06/2024
Δικός τους είναι ο θρόνος, τον βάζουν φωτιά και τον καίνε
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Μπορεί να έρθει μία μέρα που οι Bring Me The Horizon θα χάσουν το θάρρος τους. Που θα σταματήσουν να ανακατώνουν τα συστατικά του ήχου τους και θα καθίσουν συμβιβασμένοι, για όσο τους παίρνει, στην κεφαλή του μοντέρνου hard & heavy τραπεζιού. Μία στιγμή που η ίδια η μπάντα θα γιορτάσει με μισή καρδιά κάποια σκονισμένη επέτειο ή θα ανακοινώσει την επιστροφή στα βασικά· όποια «βασικά» προτιμάει ο καθένας. Αλλά αυτή η μέρα δεν έχει έρθει. Και όλα είναι λίγο καλύτερα στον κόσμο.

Στην ανακοίνωση του "Post Human" εγχειρήματος, σαράντα τέσσερα χρόνια πίσω, τα ερωτηματικά εμφανίστηκαν δικαιολογημένα. Η είσοδος του "Survival Horror", κάποιους μήνες αργότερα, έσκασε σαν βροντερή απόδειξη υπεροχής. Όχι ότι, ακόμα και μετά τις όποιες αναταράξεις στη διαδρομή, υπήρχε βάσιμη αμφιβολία σχετικά με το αν/πόσο κρατούσε η μπογιά των Εγγλέζων. Σε κάθε περίπτωση, το σκαμπίλι ήταν δυνατό όσο και καλοζυγισμένο. Οι όποιες ελπίδες για συνέχεια στο ίδιο μονοπάτι, είχαν σβήσει από νωρίς.

Η λεπτή ισορροπία ανάμεσα στις τσιτωμένες ενορχηστρώσεις και τις κολλητικές γραμμές μεταλλάσσεται. Οι πινελιές του Mick Gordon λάμπουν δια της απουσίας τους. Τα πρώτα γρατσουνίσματα του "Youtopia" κοιτάζουν χωρίς ίχνος ντροπής στη δεκαετία του '90. Τα ψηφιακά στο βάθος και το ξεδίπλωμα του ρεφραίν επαναφέρουν την τάξη. Το "Kool-Aid" κλείνει μάτι στο εισαγωγικό μέτρημα και γυρίζει προς τη γωνιά που κάθονται οι γερογκρινιάρηδες. Η αφιέρωση στις κοφτές κιθάρες και τα ξεσπάσματα έρχεται μόνο δίκαια.

Είναι ακόμα οι ίδιοι άνθρωποι που τις εποχές του myspace έγραφαν σπασίματα πάνω από σπασίματα και ούρλιαζαν χωρίς σταματημό. Απλά μεγάλωσαν, έριξαν ό,τι υγρό μπορεί να σκεφτεί ανθρώπινος νους στο κρασί τους, και δεν έχουν όρεξη να δικαιολογηθούν σε κανέναν. Πιθανότατα η θέση που βγάζει περισσότερο νόημα για το "Nex Gen" στη δισκογραφία του σχήματος βρίσκεται κάπου κοντά στο "That's The Spirit". Με υποσημείωση ότι αυτό προκύπτει περισσότερο δια της ατόπου, και λιγότερο λόγω κυριολεκτικών ομοιοτήτων.

Τα όσα συμβαίνουν στα δεκαπέντε λεπτά που αρχίζουν με "Top 10 Statues That Cried Blood" και τελειώνουν με "A Bullet With My Name On" φαντάζει δύσκολο να περιγραφούν με λόγια. Από την τρελαμένη nintendocore κορύφωση του πρώτου μέχρι την απευθείας-σύνδεση-με-2009 αίσθηση και τις συμμετοχές από Underøath στο δεύτερο, το καπέλο πρακτικά βγαίνει από μόνο του. Ανάμεσά τους, το πέρασμα της Aurora (ναι, αυτής της Aurora) ως επιβάτη στη "Limousine" και το ασύλληπτο hook του "Darkside" διαλύουν κάθε αντίσταση.

Η έβδομη κυκλοφορία των Oli Sykes & Co. είναι ένα πραγματικό επίτευγμα. Κι αυτό χωρίς να ληφθεί υπόψη το παρελθόν τους, το διαζύγιο με τον Jordan Fish ή το αφηγηματικό κομμάτι. Κοιτώντας από μακριά, κάποιοι θα φωνάξουν ότι το σύνολο δεν μένει εκεί πάνω σε όλη τη διάρκεια. Κοιτώντας λογικά, όσοι δεν έχουν αλλεργία στα ιδιότροπα μπασταρδέματα ή/και την ευθύτητα, θα βρουν τόσα και τόσο μεγάλα τραγούδια που υπό άλλες συνθήκες θα έχτιζαν μισό greatest hits δίσκο. Υπερβολές; "N/A" και "Amen!", κερασμένα.

  • SHARE
  • TWEET