Heriot

Οι Heriot είναι μια τέρμα ανερχόμενη μπάντα που μας έρχεται από το Σουίντον, μία μικρή πόλη στη Νοτιοδυτική Αγγλία. Αρχικά, κάπου το 2015, σχηματίστηκαν ως τριάδα αλλά με την προσθήκη της Debbie Gough, τέσσερα χρόνια μετά, ολοκλήρωσαν τη σύνθεση τους και κάνανε ένα τύπου relaunch αλλάζοντας σημαντικά το ύφος της μπάντας. Αν και δεν το περιμένεις, γιατί η μουσική τους προσέγγιση είναι πραγματικά ακραία, έχουν καταφέρει να προκαλέσουν πολύ γρήγορα σημαντικό χαμούλη γύρω από το όνομά τους, με αποτέλεσμα να έχουν βγει σε περιοδείες στηρίζοντας τρομερές μπάντες όπως οι Svalbard, οι Zeal & Ardor, οι Architects και οι Lamb Of God. Έχουν μάλιστα στο βιογραφικό τους μέχρι και headline, sold out παρακαλώ, tour στη Βρετανία.

Το 2024 λοιπόν οι Heriot μας καταθέτουν το πρώτο τους full length άλμπουμ με τον προκλητικό τίτλο "Devoured By The Mouth Of Hell". Τώρα, να ξεκινήσουμε από το εξής, οι Heriot δεν είναι ένα εύκολο και εύπεπτο άκουσμα. Ο ήχος τους είναι τόσο βαρύς που σοκάρει, τα φωνητικά της Debbie και του Packer σπρώχνουν τα όρια προς τα άκρα και οι στίχοι είναι φοβερά σκληροί και δύσμορφοι. Οι Heriot δεν χαρίζουν κάστανα.

Δέκα τραγούδια και συνολικά τριανταπέντε περίπου λεπτά που περιέχουν πολλές διαφορετικές αναφορές πλεγμένες με τέτοιο τρόπο που δημιουργείται μια διαρκής αναστάτωση. Οι διακυμάνσεις στον ήχο στήνονται σταθερά και με αριστοτεχνικό τρόπο από μια μπάντα που ξέρει να εκμεταλλεύεται τις διαθέσιμες αντιθέσεις ώστε να δώσει μεγαλύτερη έκταση στη συμπίεση και την δυσφορία που προκαλεί ο ήχος. Μέσα στο "Devoured By The Mouth Of Hell" θα βρεις deathcore επιθετικότητα, βιομηχανικό sludge που δεν προσπαθεί να χωθεί στη λάσπη αλλά κρατά μόνο τη θηριωδία του κτήνους, ασυμβίβαστο hardcore, doom πατήματα καθώς και groovy death ξεσπάσματα. Όποτε κρίνεται απαραίτητο πέφτουν οι τόνοι πατώντας σε νεκροζώντανες μελωδίες, σαν αυτές του καταπληκτικού "Opaline" ή του "Lashed" για να λυγίσουνε μετά τ’ αλύγιστα με καταστροφικούς ογκόλιθους γεμάτους απεχθή οργή, όπως στο death metal έπος "At The Fortress Gate" αλλά και το αποπνικτικό "Mourn" που σκορπά αλύπητα τρόμο. Μοναδικό μειονέκτημα που έχω να καταθέσω είναι ότι σε κάποια κομμάτια τα ριφ είναι πολύ απλά και φαίνεται ότι έχουν αυτοσκοπό να προσδώσουν βάρος στον ήχο, νομίζω ότι με λίγο πιο προσεγμένη δουλειά στις κιθάρες ο δίσκος θα απογειωνόταν.

Στιχουργικά οι Heriot πετάνε τη μία φοβερή γραμμή μετά την άλλη. Πιάνονται κυρίως από τη σαπίλα της θρησκείας χωρίς όμως να μένουν μόνο εκεί. Αηδιάζουν με τους φόνους της πολεμικής μηχανής του κέρδους, τον εγωισμό του εγώ και τον ταξικό διαχωρισμό κι έτσι στήνουν ένα οργισμένο μεν, αλλά με οργή που βλέπει άλμπουμ. Ο ήχος και τα λόγια τελικά δείχνουν να συγκλίνουν σε έναν ασυμβίβαστο, δύσβατο αλλά όμορφο δρόμο.

Η ουσία στο ντεμπούτο των Heriot βρίσκεται στον τρόπο και το λόγο που προσεγγίζουν την ακρότητα της ατμόσφαιρας. Πολύπλευρα, με αρρωστημένη κλιμάκωση μέσα από θορυβώδη περάσματα και ογκώδεις δομές που αναδεικνύουν το περιεχόμενο της μουσικής τους χωρίς να αφήνουν στην άκρη τη μελωδία. Δε γίνονται πουθενά πιασάρικοι παραμένοντας δύστροποι ακόμα κι όταν κατεβάζουν τις εντάσεις. Βλέπουν παντού κι ένα ξεχωριστό μέσο έκφρασης και το τοποθετούν στο κατάλληλο ηχητικό πλαίσιο ώστε να ξεγυμνώσουν με κάθε τρόπο τη σύγχρονη απόγνωση.