Nothing More

Η αλήθεια είναι πως πέρασαν αρκετοί μήνες από την κυκλοφορία του τέταρτου άλμπουμ των Αμερικανών Nothing More, ενός συγκροτήματος που με κάθε δουλειά του εδραιώνει τη θέση του ανάμεσα στα σημαντικότερα κι αξιολογότερα σχήματα του σύγχρονου σκληρού ήχου. Και τους οποίους έχουμε προσπαθήσει να παρουσιάσουμε και να υποστηρίξουμε μέσα από τις σελίδες του site μας από τις πρώτες μέρες. Τότε γιατί μας διέφυγε το "Carnal" και καθυστερήσαμε τόσο πολύ να το παρουσιάσουμε;

Θα μπορούσαμε να επικαλεστούμε κακή εσωτερική συνεννόηση και θα ήταν εν μέρει αληθές, αλλά επίσης το η αλήθεια έγκειται στο ότι το "Carnal" δεν μου αφήνει πολλά περιθώρια να πω πράγματα που δεν ήδη έχω πει για τις προηγούμενες δουλειές τους. Δεν είναι ότι κυκλοφορούν ένα κακό (ούτε καν μέτριο) άλμπουμ για να εστιάσω στο τι δεν έκαναν καλά. Την ίδια στιγμή, όμως, δεν πρόκειται για ένα άλμπουμ το οποίο είναι καλύτερο των δυο πρώτων καταπληκτικών δουλειών τους. Ίσως είναι λίγο καλύτερο του "Spirits", αλλά κατά βάση κινείται στο ίδιο ποιοτικό επίπεδο. Ταυτόχρονα δεν έχει κάποια ειδοποιό διαφορά είτε στη συνθετική προσέγγιση, είτε στο ηχητικό κομμάτι, το οποίο συντηρεί αυτή την compressed παραγωγή που υιοθετούν πολλά σύγχρονα σχήματα και καταλαβαίνω ότι σε κάποιους δεν είναι θελκτική, αλλά είναι η κατάλληλη για τη μουσική που πρεσβεύουν. Τουλάχιστον, οι Nothing More τη συνδυάζουν με καλά τραγούδια και έχοντας έναν καταπληκτικό frontman/τραγουδιστή, τον Jonny Hawkins.

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, η ετυμηγορία που προκύπτει αβίαστα είναι πως αξίζει κάποιος να ακούσει το "Carnal" και θα ήταν κρίμα να χαθεί από τη σοδειά του 2024. Αν είναι ήδη οπαδός της μπάντας, και καλά θα περάσει είτε κρατώντας μερικά δυνατά singles ("If It Doesn’t Hurt", "Angel Song", "Down The River"), είτε εστιάζοντας σε κάποια από τα πάντα ενδιαφέροντα φιλοσοφημένα ιντερλούδια σαν το "Heart". Αν πάλι κάποιος δεν έχει ιδιαίτερη τριβή με τις μουσικές της μπάντας ως τώρα, μπορεί και να εντυπωσιαστεί με όσα θα ανακαλύψει στο "Carnal" και να το αγαπήσει ίσως και περισσότερο από τις προηγούμενες δουλειές τους, ως point of entry στις μουσικές τους. Και, γενικότερα, όσοι αρέσκονται στον σύγχρονο - ας τον πούμε alt heavy ήχο - έχουν μόνο να κερδίσουν δίνοντας μια ευκαιρία στους Nothing More.

Αν οι Papa Roach, οι Shinedown, οι Breaking Benjamin ή ακόμα και οι Disturbed (ο David Draiman συμμετέχει στο "Angel Song") είναι στα ακούσματα ή σε κάποια playlist που φτιάχνετε στο Spotify, τότε οι Nothing More έχουν κι αυτοί σίγουρα μια θέση κάπου εκεί. Ίσα-ίσα που έχουν και πιο ουσιώδη πράγματα να μοιραστούν μέσω των πάντα προσεγμένων στίχων του Hawkins.

Τώρα, βέβαια, το ότι τόση ώρα αναφέρομαι στους Nothing More και στο τέταρτο άλμπουμ, προσπαθώντας να βρω πειστικά επιχειρήματα να τους ακούσει κάποιος, λες και να είναι καμιά νέα ή ανερχόμενη μπάντα (κι όχι το φτασμένο όνομα που είναι), μάλλον κάτι λέει. Αλλά, ισχύει το ίδιο που ισχύει και με αυτή την παρουσίαση. Κάλλιο αργά, παρά αργότερα. Ή ποτέ.