The Warning

Η Οδύσσεια, ο Δον Κιχώτης και ο Φρανκενστάιν. Η χρυσή εποχή του Χόλλυγουντ. Το κλαμπ των 27. Οι Watchmen του Alan Moore. Ο «Άρχοντας Των Δαχτυλιδιών» του Τόλκιν και του Τζάκσον. Το Euro του 2004. Κάποιες ιστορίες είναι όχι απλά ιδανικές για να αγγίξουν το ευρύ κοινό, αλλά καταδικασμένες να μείνουν στη μνήμη του. Κι αν αυτές σπανίζουν όλο και περισσότερο με το πέρασμα των χρόνων στο ροκ μικρόκοσμο, οι εξαιρέσεις δεν έχουν χαθεί. Στη σελίδα που ξεχωρίζει η φανταχτερή υπογραφή των Måneskin, μία σαφώς πιο διακριτική εγγραφή με το όνομα 'The Warning' έχει κάνει την εμφάνισή της.

Με υπερβολικά/τυφλά/χαζά αυστηρούς όρους, το εν λόγω συγκρότημα δεν θα έπρεπε να λογίζεται ακριβώς ως νέο. Πάνω από μία δεκαετία παρουσίας, τέσσερα ολοκληρωμένα άλμπουμ συν δύο EP, περιοδείες με θηρία σαν τους Muse και τους Evanescence, συναυλίες από τη μία άκρη του κόσμου ως την άλλη, εμφάνιση στη "Metallica Blacklist", το κατεβατό σχεδόν δεν έχει τελειωμό. Όλα αυτά βέβαια μέχρι (α) να πέσει στο τραπέζι η μέση ηλικία της τριάδας, που δεν ξεπερνά τα είκοσι δύο, οπότε ξαφνικά το πράγμα γυρίζει ανάποδα και (β) να μπει το βασικό riff του "Six Feet Under" για να γειώσει τις γεροπαράξενες φωνές.

Οι αδερφές Villareal μπορεί να ξεκίνησαν διασκευάζοντας τα αγαπημένα τους τραγούδια στο υπόγειο των γονιών τους, πλέον όμως έχουν βρει τη δική τους φωνή. Οι παιδικές ασθένειες είχαν ήδη σβήσει στο "Mayday" και το "Error" που ακολούθησε. Οι δομές παραμένουν απλές, οι μελωδίες κολλητικές και οι γκρούβες αλάνθαστες. Το πάνω-κάτω του "S!ck" στέκεται έτοιμο για μεγάλα φεστιβάλ. Τα ισπανικά στο "Qué Más Quieres" ταιριάζουν γάντι. Το σερί "Escapism"/"Satisfied"/"Burnout" μπορεί να τραβήξει και τους πιο στριφνούς στην πίστα. Ένα σκάρτο τρίλεπτο είναι υπέρ-αρκετό για να αρχίσει το πάρτι στο "Hell You Call A Dream".

Το "Keep Me Fed" ξεχειλίζει κέφι και ενέργεια με τον πιο παλαιάς κοπής rock τρόπο, χωρίς να χάνει ούτε στο ελάχιστο το σύγχρονο χαρακτήρα του. Τα χτυπήματα σκάνε τόσο σωστά που θα μπορούσαν να σηκώσουν φρύδια, αν δεν κουβαλούσαν τόση νεανική ορμή. Η τοποθέτηση του "Automatic Sun" αντί αυλαίας κρίνεται τουλάχιστον ως διαβολική. Δεδομένου του όλου πλαισίου, η συμπάθεια της βιομηχανίας μοιάζει περίπου αναμενόμενη· από την άλλη, η ουσία υπάρχει κι αυτό μόνο αμελητέο δεν είναι. Αν ένα νέο παιδί πιάσει μία κιθάρα επειδή είδε τρεις κοπέλες από το Μεξικό να κάνουν το κομμάτι τους, η νίκη είναι όλη δική τους.