Marilyn Manson

Οι εποχές πάντα ήταν παράξενες. Είναι αστείο δηλαδή να υποστηρίζει κανείς πως ζούμε σε μια περίοδο όπου τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά σε σχέση με το πως υπήρξαν στο παρελθόν. Οι άνθρωποι πάντα διαφωνούσαν για τα πάντα και πάντα εξέφραζαν βιαστικές βεβαιότητες προκειμένου να επιβεβαιώσουν, στον εαυτό τους και στους άλλους, το ποιοι είναι και τι υποστηρίζουν. Συνεπώς, όλη αυτή η ιστορία περί του ξαφνικού culture war δεν είναι παρά μια φούσκα των social media που απλώς μεγεθύνει το μέγεθος της πόλωσης και το υπερεγώ όλων αυτών που ξημεροβραδιάζονται μαλώνοντας για πράγματα που, συνήθως τουλάχιστον, δεν τους πολυαφορούν.

Σε αυτό το πλαίσιο, δεν θα έπρεπε να κάνει εντύπωση σε κανέναν πως η ανακοίνωση της δισκογραφικής επιστροφής του Marilyn Manson έγινε αφορμή για νέους διαδικτυακούς καυγάδες και αιτία να γραφτούν ένα σωρό πράγματα που, στην μεγάλη τους πλειοψηφία, ελάχιστη σχέση είχαν με τις ποινικές υποθέσεις στις οποίες εμπλέχτηκε το όνομα του, κατά κόσμον, Brian Warner. Φυσικά, το έδαφος ήταν εύφορο καθώς από τις αρχές του 2021, όταν και πήραν δημοσιότητα οι καταγγελίες εναντίον του, που είχαν ως αποτέλεσμα να κόψουν δεσμούς μαζί του η δισκογραφική του, ο manager του, το πρακτορείο του και, γενικότερα, αρκετοί που είχαν άμεση συνεργασία μαζί του, οι περισσότεροι είχαν πειστεί πως το κεφάλαιο Marilyn Manson, καλλιτεχνικά, είχε πλέον τελειώσει. Και με δεδομένες τις κατηγορίες, αυτό δεν φαινόταν ως κάτι άδικο.

Τέσσερα χρόνια μετά όμως, το τοπίο είναι αρκετά διαφορετικό καθώς ο Warner (ακόμη τουλάχιστον) δεν έχει καταδικαστεί για τίποτα ενώ πλέον οι υποθέσεις που εκκρεμούν είναι ελάχιστες. Εξάλλου, είτε ο Warner είναι ένοχος για όλα αυτά που τον κατηγορούν, είτε όχι, πολύ δύσκολα η αλήθεια θα φτάσει σε εμάς ενώ, ακόμη και στο απίθανο σενάριο που όντως θα μάθουμε τι συνέβη, η πλειοψηφία των ανθρώπων θα συνεχίσει να έχει την άποψη της και να εκφράζει τις δικές της βεβαιότητες για το τι πραγματικά συνέβη τελικά.

Κάτι όμως ιδιαίτερα προβληματικό που αναδείχθηκε μέσα από όλη αυτή την ιστορία ήταν η προσπάθεια ενός σημαντικού μέρους του κοινού να ακυρώσει συνολικά την persona του Marilyn Manson και την αξία του καλλιτεχνικού του έργου. Έτσι, άνθρωποι που δεν τον γούσταραν γιατί "είναι φολσάς και η εικόνα του χαλάει το rock και το metal μας", χριστιανοί που, όπως ήταν απολύτως φυσικό, δεν του συγχωρέσαν ποτέ τον τρόμο που τους προκάλεσε τότε το "Antichrist Superstar", πουριτανοί που στο πρόσωπο του είχαν βρει τον ένοχο για κάθε άτομο που παίρνει ένα όπλο και αυτοκτονεί ή σκοτώνει τους συμμαθητές του στις Η.Π.Α., αλλά και μια μερίδα κόσμου που, συνειδητά ή ασυνείδητα, με μερικά χρόνια καθυστέρησης ανακάλυψε πίσω από κάθε του βήμα κεκαλυμμένο μισογυνισμό και προβληματικές συμπεριφορές, δημιούργησε ένα κλίμα συνολικής απαξίωσης όλων όσων είχε πετύχει. Εξάλλου, παρόλο που έχει κυκλοφορήσει μερικά πραγματικά κακά άλμπουμ, ο Manson για ένα φεγγάρι υπήρξε ο μεγαλύτερος rock star του πλανήτη ενώ, μέχρι το 2003 τουλάχιστον, το σερί των δίσκων του ήταν απλησίαστο.

Σε αυτά τα χρόνια από το 2019, όταν και περιόδευσε για τελευταία φορά, μέχρι και την πρόσφατη επιστροφή του στη σκηνή, ο Warner «καθάρισε» κόβοντας όλες τις ουσίες στις οποίες ήταν εθισμένος για δεκαετίες, έχασε βάρος, ξαναβρήκε τη φωνή του και, σταδιακά, έχοντας δίπλα τους τους Tyler Bates και Gil Sharone, οι οποίοι είχαν δουλέψει μαζί του στο "Pale Emperor", ετοίμασε την επόμενη δουλειά του, η οποία κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες.

Όσοι περίμεναν μια συνέχεια του "We Are Chaos" μάλλον θα πιαστούν απροετοίμαστοι καθώς το "One Assassination Under God - Chapter 1", μουσικά, αποτελεί μια γέφυρα μεταξύ της καριέρας του Manson ως το "Golden Age of Grotesque" και των σκοτεινών blues επιρροών του, όπως αναδείχθηκαν τουλάχιστον στο δεύτερο μισό των ‘10s. Και αν σε κάποιους αυτή η περιγραφή ακούγεται σαν τον τέλειο δίσκο, η θεματική του είναι αυτή που τον κάνει ακόμη πιο ενδιαφέρον. Και αυτό γιατί εδώ, για πρώτη φορά από την εποχή του "Holly Wood", ο Manson ακούγεται σαν ένας δημιουργός που, δεν αναλώνεται σε edgy ασκήσεις ύφους και στην άσκοπη υμνολογία της παρακμής προσπαθώντας να επιβεβαιώσει πως μπορεί ακόμη να σοκάρει, αλλά σαν ένας άνθρωπος με σκοπό που διαθέτει καλλιτεχνικό λόγο ύπαρξης.

Φυσικά, όσοι έχουν πειστεί για την ενοχή του, είναι βέβαιο πως θα ενοχληθούν από το δίσκο. Και τους κατανοώ καθώς ο Manson εδώ, παρά τις όποιες υπόνοιες ενδοσκόπησης και αναστοχασμού κάποιων επιλογών του, βρίσκεται σε full attack mode, ανοίγοντας πόλεμο σε όσους τον κατηγόρησαν και όσους τον εγκατέλειψαν. Ασχέτως του background, ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίζεται όλη αυτή την ιστορία, συγκεντρώνοντας όλες του τις σκέψεις στο νέο του άλμπουμ και δίνοντας τους αυτή την καλλιτεχνική προέκταση, αποτελεί μια ενδιαφέρουσα και ριζοσπαστική επιλογή. Και αυτό γιατί σε μια εποχή που σχεδόν όλοι όσοι βρίσκονται αντιμέτωποι με μια υποψία κατηγορίας, σπεύδουν άμεσα να ζητήσουν συγγνώμη, να δικαιολογηθούν, και να αποδείξουν πως έχουν μετανιώσει, ο Manson τραγουδά: "I don’t give a fuck if you say you’re sorry, I won’t accept your surrender" και, είτε μιλάμε για θάρρος, είτε μιλάμε για θράσος, το σίγουρο είναι πως ο δημιουργός επιλέγει έναν απολύτως αντισυμβατικό τρόπο διαχείρισης της όλης κατάστασης.

Είτε στις πιο industrial, είτε στις πιο ατμοσφαιρικές στιγμές του, το άλμπουμ σίγουρα αποτελεί τον καλύτερο δίσκο του Marilyn Manson μετά το 2000, με τις κιθάρες όμως - ανά φάσεις - να μας πάνε ακόμη πιο πίσω καθώς φέρνουν στο μυαλό τις κορυφαίες στιγμές του Daisy Berkowitz, ενώ, συγχρόνως, σε επίπεδο ερμηνείας ο Manson είναι το λιγότερο συγκλονιστικός. Από το ομώνυμο εναρκτήριο κομμάτι που παραπέμπει στις χρυσές εποχές του "Mechanical Animals" όπως και στις σκοτεινές καταθέσεις των "No Funeral Without Applause", "As the Secrets Within" και "Death Is Not A Costume", μέχρι τις πιο heavy rock εκτονώσεις του "Nod If You Understand" και του "Raise the Red Flag", ή, τέλος, στις πιο glam στιγμές του "Meet Me In Purgatory" ή του "Sacrilegious", ο Manson ανασύρει συνεχώς ρόλους που έχει υποδυθεί στο παρελθόν, χωρίς όμως να υποκρίνεται πως είναι κάποιος άλλος, ενώ κλείνει το δίσκο σχεδόν σπαραχτικά με το "Sacrifice Of The Mass" όπου ομολογεί "I never learned how to love, those drugs weren’t meant for healing…the greater the star, the more violent its demise… I’m dressed in my mortuary best, I’m ready for my ride".

Να είναι όλα αυτά μια παράσταση προκειμένου ο Manson να ενισχύσει την εικόνα του αθώου θύματος που βάλλεται από παντού; Μπορεί. Το γεγονός βέβαια ότι η Nuclear Blast προχώρησε στη σύναψη συμβολαίου μαζί του, αν κάτι μας δείχνει είναι πως όσοι πόνταραν σε καταδίκες, το πιο πιθανό είναι πως έχουν πέσει έξω ενώ, συγχρόνως, η sold-out περιοδεία που έχει ανακοινώσει φανερώνει πως ο Manson κάθε άλλο παρά cancelled είναι αυτή τη στιγμή. Και γι’ αυτό μετά την επιτυχία του νέου του δίσκου επέλεξε να αποσύρει τη μήνυση κατά της Wood, την οποία κατηγορούσε πως είχε στήσει όλη αυτή την υπόθεση, θεωρώντας πως πλέον δεν υπάρχει λόγος να δώσει συνέχεια. Στο τέλος της ημέρας φυσικά, ο καθένας έχει χιλιάδες λόγους να επιλέξει να μην ακούσει τον δίσκο αλλά απ’ ό,τι φαίνεται, όλα όσα συνέβησαν τα τελευταία χρόνια δεν είχαν ιδιαίτερη επίδραση στην δημοφιλία του καθώς εκατομμύρια ακροατές έσπευσαν να ακούσουν τα νέα του κομμάτια και να αγοράσουν εισιτήρια για να τον δουν ζωντανά.

Όταν έγραφα για την προηγούμενη δουλειά του το 2020, είχα παρατηρήσει πως ο Brian Warner φαίνεται να υπερισχύει του Manson, και αυτή η αποδοχή του εαυτού του μάλλον είναι κάτι καλό. Εξάλλου, μετά την δισκογραφική του πτώση και την ηχητική του στροφή μετά το 2015, δεν περίμενα πως θα ακούσω κάτι σαν το "One Assassination Under God - Chapter 1". Αν όμως κάτι μας δείχνει η νέα του δουλειά είναι πως ίσως τελικά να έπρεπε να δολοφονηθεί ο Brian Warner για να μπορέσει επιτέλους να αναστηθεί ο Marilyn Manson.