Amaranthe

Αν σε αυτό το σημείο νιώθεις ότι δεν ξέρεις πού πας να μπεις και κοιτάζεις με απορία τον υπότιτλο, συγχαρητήρια, μόλις σκότωσες κάτι μέσα μου. Για να απαντήσω στο πρώτο σου ζήτημα, είναι οι Amaranthe και παίζουν με το ίδιο ακομπλεξάριστα εκμοντερνισμένο pop-meets-metal ύφος που δημιούργησαν πριν μιάμιση δεκαετία. Σε περίπτωση που αυτή η περιγραφή σε ιντριγκάρει, κράτα μία μεγάλη σημείωση για να γυρίσεις προς τα πίσω, και συνέχισε άφοβα. Για το δεύτερο, ίσως έχεις κάποια δίκια με το μέρος σου, αλλά ξανακοίτα προσεκτικά το εξώφυλλο και προσπάθησε να φέρεις στο μυαλό σου την εικόνα ενός πάρκου γεμάτου ιστορίες, όνειρα και μαύρα καουμπόικα καπέλα. Ακόμα τίποτα; Πολύ κρίμα.

Παίρνοντας βαθιά ανάσα κι επαναφέροντας το φακό στο μουσικό μέρος, το πράγμα μοιάζει και είναι αρκετά απλό. Οι μελωδίες ξεχωρίζουν άκοπα από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Το δίπολο κιθάρας και πλήκτρων στέκει στιβαρά στα μετόπισθεν. Οι δίκασες ακολουθούν από κοντά. Τα τριπλή φωνητικά χτυπάνε χωρίς σταματημό. Οι ταχύτητες χαμηλώνουν μόνο για τις απαραίτητες ανάσες, και ξανά προς τη δόξα τραβούν. Τα περάσματα από υπέρ-πιασάρικες γραμμές σε σκισμένα σπασίματα, κι από εκεί σε μικρές πινελιές δράματος γίνονται με τη φυσικότητα ενός καλοστημένου κουπλέ-ρεφραίν. Η παραγωγή γυαλίζει σε βαθμό που δεν αποκλείεται να ξενίσει ανυποψίαστα ή με περισσότερο παλιομοδίτικες προτιμήσεις μάτια.

Δεν έχει πολύ νόημα να επιχειρήσεις κάποια σε βάθος ανάλυση ή αποδόμηση της πρότασης της εξάδας. Οι εκπλήξεις διατηρούνται στο ελάχιστο δυνατό, και πάντα προσαρμοσμένες στον ήχο της. Το άνοιγμα του ομώνυμου αστράφτει μέσα στην αμεσότητά του. Η βαμπιρίστικη θεματολογία κάθεται σα φιογκάκι πάνω από τις συμφωνικές αναφορές του "Damnation Flame". Το "Re-Vision" χρειάζεται μόνο λίγα μέτρα για να σε γυρίσει στις χρυσές μέρες του "Nexus". Τα κοψίματα του "Interference" πετυχαίνουν κέντρο με τη πρώτη και κοιτάζουν πονηρά προς την κατεύθυνση του πιτ. Ο φωτισμός χαμηλώνει αναπάντεχα στο "Breaking The Waves". Οι πόζες του "Outer Dimensions" μοιάζουν βγαλμένες απευθείας από το 1985.

Έξι δίσκους μετά το ντεμπούτο, η παρέα της Elize Ryd και του Olof Mörck ανανεώνει τη γνώριμη φόρμουλα τόσο ώστε να φρεσκαριστεί το σύνολο, χωρίς να αραιωθεί ο σήμα κατατεθέν ήχος. Η παρουσία του Nils Molin παραμένει κομβική. Τα γρυλίσματα του Mikael Sehlin, αναμενόμενα, δεν αλλάζουν τις ισορροπίες. Οι όποιες μεταπτώσεις δεν είναι αρκετές για να στοιχίσουν στη μεγάλη εικόνα. Αν έπρεπε να κάνω μία λογική κατάταξη, θα έλεγα ότι το "Catalyst" παίζει σαν λογική συνέχεια του "Manifest", με υποσημείωση για τις τακτικές ματιές προς το όχι-τόσο-κοντινό παρελθόν. Η επιλογή να μείνει εκτός κανονικής διάρκειας η διασκευή το "Fading Like A Flower" κρίνεται ως παράλογη αλλά γενναία αλλά παράλογη.