Alleviate

Οι Alleviate δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια της πανδημίας από μέλη πέντε διαφορετικών συγκροτημάτων. Το μουσικό τους όραμα κινείται ανάμεσα στο τεχνικό metalcore, το deathcore και το djent με έμφαση στις δύσκολες και βαριές κιθάρες από τη μία πλευρά, ενώ ταυτόχρονα τοποθετούν μεγάλα μελωδικά ξεσπάσματα που εξισορροπούν τον ήχο τους. Στόχος της μπάντας είναι να γράφει μουσική με θετικό πρόσημο που δίνει ελπίδα μέσα στο σκοτάδι των καθημερινών μας αδιέξοδων, εξού και το όνομα Alleviate.

Το ντεμπούτο τους, "DMNS", αποτελείται από δέκα κομμάτια, συνολικής διάρκειας λίγο κάτω από σαράντα λεπτά. Η αλήθεια είναι ότι στο χώρο που κινούνται είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς σήμερα, όμως οι Alleviate έχουν κάποια πολύ δυνατά χαρτιά στα χέρια τους που τους δίνουν πλεονέκτημα. Το πρώτο είναι ότι όλοι οι μουσικοί που συμμετέχουν είναι έμπειροι, παιγμένοι, και με πολύ δυνατό τεχνικό υπόβαθρο. Οι κιθάρες είναι σε τοπ επίπεδο με πολύ βαρύ αλλά καθαρό ήχο, τα πλήκτρα έχουν χαρακτήρα και διαφοροποιούν αρκετά τη μουσική τους είτε έχουν συμπληρωματικό ρόλο είτε όταν παίρνουν τα ηνία της μελωδίας, ενώ το ρυθμικό μέρος είναι από τα καλύτερα που μπορείς να βρεις, με τον Yunus Proch (των εξαιρετικών Time, The Valuator) να ανεβάζει ολόκληρο το άλμπουμ με τα παιξίματα του στα drums.

Το δεύτερο μεγάλο χαρτί στα χέρια της μπάντας είναι το πολύ καλό δίδυμο στα φωνητικά, των Timo (Our Mirage) στα καθαρά και Marius (Breakdown’s At Tiffany’s) στα κάφρικα, που ξεχωρίζουν δίνοντας ποιότητα και εκφραστικό εκτόπισμα στις ερμηνείες.

Τα θετικά χαρακτηριστικά των Alleviate όμως δεν θα είχαν αξία από μόνα τους αν οι συνθέσεις, που καθορίζουν το επίπεδο ενός δίσκου, δεν είχαν ενδιαφέρον. Ευτυχώς, υπάρχει πολύ ταλέντο στην μπάντα σε αυτό το τομέα, κομμάτια όπως το "Broken" όπου θα ακούσεις αχνές επιρροές από Architects, το "Gravity" με τη συμμετοχή του Nick Nocturnal, το πιο djenty "Better" και το ήδη χιτάκι "Die For Me" που κυκλοφόρησε πριν τρία χρόνια, το πιστοποιούν με το παραπάνω. Το "DMNS" δεν κάνει κοιλιά, δε γίνεται βαρετό ή μονότονο σε κανένα σημείο. Παρά το ότι δε θα διακριθεί για την πρωτοτυπία του, αφού δεν είναι κάτι που ακούς για πρώτη φορά, κερδίζει τελικά σε όρους ποιότητας. Κυλάει ομαλά, κρατώντας τον ακροατή προσηλωμένο από την αρχή ως το τέλος, έχοντας παντού αυτά τα σημεία που αν κάνεις να ασχοληθείς με κάτι άλλο, σε τραβάνε πεισματικά πάλι πίσω. Αν θες να ξεχωρίσω κομμάτι, που θα προτιμούσα να μην το κάνω γιατί το άλμπουμ είναι ολόκληρο καλό, θα πάρω το "Trying To Survive" για τον έντονο συναισθηματισμό του και τους προσωπικούς στίχους. Αντίθετα αν πρέπει να βρω την αδύναμη στιγμή, με το ζόρι θα διαλέξω το "Within Worlds", ίσως γιατί ήταν πιο αγχωτικό απ ότι ήθελα, από την αρχή ως το τέλος.

Το "DMNS" είναι ένα από τα άλμπουμ που πήραν χρόνο μαζί μου μια πολύ ζόρικη περίοδο για μένα. Τα θέματα που πραγματεύεται ήταν εκεί, μαζί μου, δίπλα μου, μπροστά μου. Βοήθησε? Ξέρω γω, δεν μπορώ να πω, αλλά ξέρω ότι διαβάζοντας τους στίχους γίνονταν όλο και πιο προσωπικοί, και κάπως έτσι κόλλησε. Στο τέλος νομίζω ότι αυτό είναι και το βασικότερο ζητούμενο της μουσικής, πέρα και πάνω από την τεχνική αρτιότητα, τις ικανότητες και την πρωτοτυπία… η εκφραστικότητα, το συναίσθημα και το αποτύπωμα που αφήνει πάνω σου είναι που μετράει περισσότερο.