Gore.

Η ιστορία των Gore. ξεκινάει με την Haley Roughton να θέλει να σπουδάσει μουσική αλλά τελικά, μετά την πίεση της οικογένειάς της να ακολουθήσει μια πιο «σοβαρή» κατεύθυνση με επαγγελματική αποκατάσταση, να καταλήγει ηλεκτρολόγος μηχανικός και να εργάζεται σε μεγάλο επιστημονικό οργανισμό. Το πάθος της όμως ήταν και παραμένει η μουσική. Μαζί με τους Alex Reyes (κιθάρα) και David Birchfield (μπάσο) το 2023 στήνουν τους Gore. και μας προσφέρουν φέτος το πρώτο τους EP, "A Bud That Never Blooms", με πέντε κομματάρες που αποτελούν ένα σοκαριστικό δείγμα της προοπτικής που έχουν για ένα ταβάνι που, αν υπάρχει, βρίσκεται πολύ πολύ ψηλά.

Το EP ανοίγει με το "Prey" και από το πρώτο ριφ ξεχειλίζει η γκρουβίλα με βαριές, μοντέρνες κιθάρες. Η παραγωγή σου σκάει στη μούρη με τη μία, καθαρός, ογκώδης, ήχος όπως θες να τον ακούς να στηρίζει μια ποιοτική δουλειά. Γρήγορα αντιλαμβάνεσαι ότι εδώ έχεις να κάνεις με κάτι φρέσκο που θα κάνει θόρυβο σίγουρα, είναι απλά θέμα χρόνου. Τα μπίτια και τα pop περάσματα δεν αργούν να φανούν με την Haley να φωτίζει και τις δύο όψεις της φωνής αλλά και της ιδιοσυγκρασίας της. Τα hooks στα ρεφρέν, τα σπασίματα, είναι όλα εκεί και είναι τρομερά. Το δεύτερο κομμάτι, "Doomsday", ξεκινάει ως μία υπέροχη μπαλάντα με στιχάρες I peek my head outside and watched the cops kill all my neighbours kids, I watched my mother cry more than I have listened to her sing, και σταδιακά κλιμακώνεται με μικρά ξεσπάσματα και φοβερές φωνητικές γραμμές. Νομίζω ότι προσωπικά αυτό είναι το αγαπημένο μου. Το EP χρειάζεται μετά απ' αυτό ένα πιο δυνατό, επιθετικό τραγούδι και το βρίσκει στο "Babylon". Καταιγιστικό χωρίς όμως να αφήνει επουδενί τις μελωδίες και τα κολλητικά περάσματα πίσω. Στιχάρες υπάρχουν κι εδώ όπως αυτό το φοβερό I think you love me, but your love is too late αλλά, όπως σε όλο το EP, κάπου μπερδεύομαι λίγο με το ποια είναι η συνολική κατεύθυνση στιχουργικά στο κομμάτι. Η επιρροή των Sleep Token, που όλο και περισσότερο εμφανίζεται στις Βρετανικές μουσικές, περνάει επιτέλους ακόμα πιο μπροστά στο "Angels Like You". Ατμοσφαιρικό στο κλίμα που φτιάχνει, βαρύ με πιο αργούς ρυθμούς και μπόλικη RnB. Έχω την αίσθηση ότι το EP καταφέρνει να διατηρήσει ακριβώς την ισορροπία που θέλει η μπάντα ανάμεσα στα στοιχεία που συνθέτουν τα πρώτα της μουσικά βήματα δημιουργώντας μια πολύ πιο πλήρη πρόταση από οτι υποδηλώνει η μικρή συνολική διάρκεια. Το κλείσιμο έρχεται με το "Heaven Is Above Me" που συνεχίζει σε παρόμοια λογική με το προηγούμενο, με μάλλον τις καλύτερες ερμηνείες της κυκλοφορίας αλλά και σαφώς περισσότερο χώρο στο πιάνο. Θα έλεγα ότι βάζει στην εικόνα και Evanescence, κάτι που μόνο καλό μπορεί να κάνει στη μουσική τους.

Οι Gore. ξεκινάνε πάρα πολύ δυνατά τη δισκογραφική τους παρουσία με το "A Bud That Never Blooms", μαζί με τους Grinn θα είναι πιθανότατα τα δύο επόμενα μεγάλα ονόματα από τη Βρετανία που θα απασχολήσουν. Η προειδοποίηση έγινε, περιμένουμε τώρα δίσκο σε ανάλογο επίπεδο για να τους μάθουν μετά ακόμα και οι πέτρες.