Lowlives

Αν στο πρώτο άκουσμα του ντεμπούτου των Lowlives, ή κάποιου single τους, ασυναίσθητα ψάξεις να βρεις ημερολόγιο ενώ γυρίζεις δραματικά να κοιτάξεις προς τη δύση, μην ανησυχήσεις. Δεν φταις κάπου. Δεν βλέπεις τίποτα στραβά. Αυτές ακριβώς είναι οι φυσικές αντιδράσεις για κάθε έλλογο ον που πέφτει πάνω σε μία νέα κυκλοφορία η οποία ακολουθεί κατά γράμμα τους κανόνες του μεγάλου post-grunge βιβλίου. Ακόμα περισσότερο αν το όνομα στο εξώφυλλό δεν υπάρχει στη λίστα που μεγάλωνε μέρα με τη μέρα πίσω στις αρχές της χιλιετίας.

Σε αυτό το σημείο, μέχρι να αποχωρήσουν οι τελευταίοι που λυγίζουν στη θύμηση του πάλαι ποτέ πλατινένιου είδους, ας πάρουμε μια βαθιά ανάσα. Yeah, yeah; no, no. Όμορφα, τώρα που έχουμε μείνει μόνο γνωρίζοντες, πάμε στο παρασύνθημα. Όσο αναπάντεχο είναι το να βρίσκεις μία νέα μπάντα που κόντρα σε κάθε λογική επιλέγει να κινηθεί σε χωράφια που κοινό και βιομηχανία έχουν γυρίσει προ πολλού πλάτη, άλλο τόσο δεν θα σε ξαφνιάσει τίποτα εδώ μέσα. Τίποτα όμως. Είναι αυτό κακό; Μπορεί και ναι, μπορεί και να ακούσεις το "Loser", οπότε.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όσοι έχουν συμβάλει στο πρότζεκτ κουβαλάνε τόνους εμπειρίας. Από τα παιξίματα και την παραγωγή μέχρι το εξώφυλλο και τις ίδιες τις συνθέσεις, ως κι η μικρότερη λεπτομέρεια εδώ μέσα μοιάζει σχεδιασμένη και τοποθετημένη με ακρίβεια. Η παρουσία του μπροστάρη, Lee Downer (βλ. The Defiled), στέκεται σαν το πλέον ενδεικτικό παράδειγμα. Καλοστημένες γραμμές, τόσο-όσο tongue in cheek στιχάκια, μεστές ερμηνείες. Κι αν σε στιγμές νιώσεις ότι κάτι από/όλα αυτά τα έχεις ξανακούσει στο παρελθόν, έχουν συμβεί και χειρότερα.

Το "Freaking Out" ρίχνει όλα όσα έχει να πει στο τραπέζι χωρίς σκέψη. Τα σημεία αναφοράς των δημιουργών του είναι ολόσωστα, κι αυτό από μόνο του προσθέτει κάμποσους πόντους. Κατά πόσο αυτό αρκεί για να παραβλεφθεί η τυφλή πίστη στη συνταγή, εξαρτάται από σένα. Ο αμερικάνικα ραδιοφωνικός ροκ αέρας δεν σπάει στο ελάχιστο. Τα γυρίσματα από γκάζια σε μεσαίες ταχύτητες είναι δουλεμένα. Το ακουστικό σβήσιμο δένει το άλμπουμ με την ίδια σιγουριά που κάποιο κιθαριστικό χιτάκι από το 2001 κουμπώνει σε ένα πειραγμένο αυτοκίνητο της εποχής.