Skillet, The Blackmordia @ Floyd, 12/11/24

Κάποια χρόνια πίσω, όχι απαραίτητα πολλά, η ιδέα μίας εντός των συνόρων συναυλίας σαν αυτή που είδαμε το βράδυ της Τρίτης στο venue της Πειραιώς θα μου φαινόταν υπεραισιόδοξη. Ίσως γιατί η απόσταση από το νότιο άκρο των Βαλκανίων μέχρι το Τεννεσί έμοιαζε στα μάτια μου αντιπροσωπευτική εκείνης που χωρίζει το γούστο του εγχώριου κοινού από το μοντέρνο, ξεδιάντροπα ραδιοφωνικό rock των Skillet. Ίσως λόγω της παραδοσιακά ελάχιστης εκπροσώπησης σχετικών ονομάτων στα μουσικά δρώμενα. Ίσως να μπλέκεται μια σειρά από διαφορετικούς λόγους, συν έναν επιπλέον παράγοντα που λέγεται «προσγειωμένη αισιοδοξία». Όπως και να 'χει, τα σημάδια βρίσκονταν ήδη εκεί, και η επιβεβαίωση ήρθε εκκωφαντικά.

Πριν τους μεγάλους πρωταγωνιστές, στην ιδιότροπη θέση του ανοίγματος βρέθηκαν οι Blackmordia. Ιδιότροπη; Όχι δα. Τουλάχιστον όχι στη συγκεκριμένη περίπτωση. Η πεντάδα από την πόλη του φωτός παρέδωσε τόση ενέργεια και τέτοιο ύφος που πρακτικά δε μπορούσε να χάσει. Ανάμεσα στον contemporary hard αέρα και τις ηλεκτρονικές λεπτομέρειες, οι λοξές ματιές στη δεκαετία του '80 έρχονταν μόνο φυσικά. Τα διπλά φωνητικά αλληλοσυμπληρώνονταν και στέκονταν σταθερά στο επίκεντρο. Οι πόζες και τα χορευτικά μετρήματα έδιναν κι έπαιρναν. Η μπλούζα Mayhem του ντράμερ με ένα παράξενο-αλλά-ίσως-και-όχι τρόπο δεν έδειχνε παράταιρη. Το σύνολο ήταν μία πληρωμένη AOR διασκευή μακριά από την απογείωση.

Μετά την απαραίτητη φωτογραφία των Γάλλων, όλα έδειχναν να πηγαίνουν ρολόι. Ο χώρος είχε γεμίσει σε παραπάνω από ικανοποιητικό βαθμό. Το χειροκρότημα σφράγισε την αναπάντεχη νίκη του support σχήματος. Οι φωνές πρόδιδαν την προσμονή για τη συνέχεια. Ο καπνός από τα τσιγάρα διατηρήθηκε σε σχεδόν άψογα επίπεδα, στο σημείο που βρισκόμουν έστω. Κάπου εκεί, με τη σκηνή να ετοιμάζεται, οι Maiden που παίζουν στα ηχεία σιγούν, η μπασογραμμή του "Animal I Have Become" (ναι, αυτό, δεν υπάρχει άλλο) ακούγεται στο βάθος, και αντίο ψυχραιμία· πέρα από κάθε λογική, το sing along που ακολούθησε θα μπορούσε να σταθεί δίπλα σε εγγλέζικο φεστιβαλικό "Bohemian Rhapsody". Σέβας στην post-grunge φράξια.

Ακολουθώντας πιστά το πρόγραμμα που είχε ανακοινωθεί, στις 21:15 τα φώτα χαμηλώνουν και οι Skillet παίρνουν τις θέσεις τους. Δεν χρειάζονται χρόνο για να βρουν πατήματα. Οι συνήθεις, και απολύτως λογικές, ανισορροπίες των εισαγωγικών μέτρων/λεπτών λάμπουν δια της απουσίας τους. Η σύνδεση μπάντας και κόσμου έχει κλειδώσει πριν προλάβει να βγει το πρώτο ρεφραίν του "Feel Invincible". Ο κάθε στίχος ακούγεται δυνατά. Η χροιά του John Cooper μοιάζει βγαλμένη από το στούντιο. Η Jen Ledger ακολουθεί από κοντά, χωρίς να χάνει ούτε λίγη από την ένταση στα ντραμς. Το κιθαριστικό ντουέτο των Korey Cooper & Seth Morrison παραμένει αναμενόμενα ένα βήμα στο πλάι, γεμίζοντας όπως χρειάζεται.

Όσες κι όσοι τους είχαν δει από κοντά στο παρελθόν, δεδομένα ήξεραν. Οι υπόλοιποι, γράφοντος συμπεριλαμβανομένου, πέσαμε αδιάβαστοι. Χωρίς να είναι ακριβώς παρηγοριά, κάτι αντίστοιχο φάνηκε να ισχύει από την ανάποδη για το συγκρότημα. Τα βλέμματα στις κάθε άλλο παρά ψύχραιμες αντιδράσεις που συνόδευσαν το οριακά κλασικό πια "Rise". Οι πετυχημένες μικροφωνικές πάσες στη μπροστινή γραμμή στο "Legendary". Τα πλατιά χαμόγελα σε κάθε ρυθμική αποθέωση στις παύσεις. Το ειλικρινές «δεν έχω σταματήσει ποτέ να τραγουδάω στο πρώτο τραγούδι, αλλά φωνάζατε τόσο δυνατά που δε μπορούσα να μην σας τραβήξω βίντεο» και το προφανές, λιτό, απέριττο και ρητορικό «γιατί αργήσαμε τόσο να έρθουμε;»

Για όλα τα σχόλια που μπορεί να έχει κανείς για την ύστερη δισκογραφία των Cooper & Co. ή τις κυκλοφορίες τους ως ολοκληρωμένες δουλειές, η ικανότητά τους να γράφουν μεγάλα τραγούδια δε σηκώνει αμφισβήτηση. Οι βουτιές στο παρελθόν με τα "Awake And Alive", "Not Gonna Die" και "Whispers In The Dark" γείωσαν τις όποιες μετριοπάθειες με συνοπτικές διαδικασίες. Το "Hero" ανάμεσά τους, με την απαραίτητη αλλαγή πίσω από το κιτ για να σταθούν τα δύο μικρόφωνα κάτω από τους κεντρικούς προβολείς, γύρισε την ένταση στο έντεκα. Στο τέλος της μέρας, όσο καλοί είναι οι πειραματισμοί κι όσο χρυσές οι καλλιτεχνικότητες, η δύναμη ενός σωστού hook θα παραμείνει ανίκητη εις των αιώνα των αιώνων.

Οι εναλλαγές ανάμεσα στο παλιότερο και το πιο πρόσφατο υλικό παρουσιάστηκαν μαεστρικά. Το ότι, πιθανότατα χωρίς τρομακτικά ρετουσαρισμένο περιτύλιγμα και σίγουρα χωρίς δυσκολία, κομμάτια σαν το "Psycho In My Head" θα περνούσαν στα τέλη των zeroes παραμένει μία αλήθεια. Απολύτως υποκειμενικά, θα ήθελα ένα προ-"Comatose" πέρασμα στο σετ – κυρίως "Forsaken", αλλά αυτό πιθανότατα δεν υπήρχε ποτέ στα χαρτιά. Η θάλασσα από φλας, και μερικούς ηρωικούς αναπτήρες, στο "Anchor". Ο φραγμένος πανικός στο "Monster". Το εγγυημένο πάνω-κάτω του "Rebirthing". Κι αν όλα αυτά δεν ήταν αρκετά, φεύγοντας έσκασε η ανατροπή στο ευρωπαϊκό Celtics v Lakers για να τραβήξει και τους δυσκολότερους πίσω.

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής