Reliqa

Κάτι παίζει εκεί στην Αυστραλία με το progressive modern metal. Συνεχώς ξεπηδούν μπαντάρες και μας ερεθίζει συνεχώς τη προσοχή η ήπειρος αυτή και έτσι και τώρα ήρθαν με το δεύτερο album τους οι πιτσιρικάδες αυτοί από το Sydney και μας εκπλήσσουν θετικά με τον εμπορικότατο και ωριμότατο τους ήχο που ομολογώ δεν το περίμενα. Αλλά προφανώς κάτι ξέρει καλύτερα η Nuclear Blast που τους ανακάλυψε και έσπευσε να τους υπογράψει και σιγά-σιγά να τους αναδεικνύει και εκτός Ωκεανίας. Και είναι πραγματικά κάτι που αξίζουν γιατί πρόκειται για παιδιά που δουλεύουν σκληρά και με ηγέτη την Monique Pym θέλουν να κατακτήσουν το κόσμο.

Αυτό που μας δίνουν στο ουσιαστικά δεύτερο τους album, "Secrets Of The Future" είναι δώδεκα κομμάτια με αρχή, μέση και τέλος, χωρίς fillers και κυρίως με πολύ φρεσκάδα και συναίσθημα. Τεχνικά κινούνται στο χώρο του prog αλλά προς το πιό εμπορικό μέρος του φάσματος, με μπόλικο metalcore, dject αλλά και έντονα μοντέρνα ηλεκτρονικά μέρη που αναδεικνύουν το πόσο έχει προχωρήσει γενικά η αντίληψη για το μοντέρνο metal που παρά το gatekeeping, εξελίσσεται και αυτό που αποκαλούμε ‘μοντέρνο’ μάλλον πλέον είναι το νορμάλ και ίσως τα υπόλοιπα να αρχίσουν να θεωρούνται και παρωχημένα. Μεγάλη κουβέντα για άλλη στιγμή.

Το "Dying Light" ξεκινά κάπως ‘βαριά΄ με την Pym σε σημεία μέχρι και να ραπάρει αλλά πρόκειται σίγουρα για ένα δυνατό κομμάτι που σε εισάγει στο νόημα του δίσκου. Το "Cave" κινείται σε safe core μονοπάτια με το βασικό του μοτίβο να είναι ενδιαφέρον και ‘σκοτεινό’. Στο "Killstar (The Cold World)" βρίσκουμε περισσότερα djent στοιχεία και το μπάσο του Miles Knox να εντυπωσιάζει με το βάθος και τη τεχνική του ενώ στιχουργικά υπάρχει πάλι μια απαισιοδοξία που μάλλον εκφράζει αρκετά τη νέα αυτή γενιά δημιουργών που φυσικά αντικατοπτρίζουν τη κοινωνία (‘Cause it’s blind leading blind and we’re all fucked the same’). Και αν οι ρυθμοί λίγο πέφτουν στη συνέχεια και κυριαρχεί το συναίσθημα του "Sariah", οι καλύτερες στιγμές του album ερχονται στο "Terminal" που είναι απολύτως ξεσηκωτικός alt metal ύμνος αλλά και με το "Keep Yourself Awake" όπου drums και μπάσο παράγουν ένα απίστευτο funky ήχο με την Pym να πατάει άψογα πάνω του και να σε παρασύρουν σε ένα κομμάτι που σίγουρα θα ακούγεται ακόμα καλύτερα σε live.

Ίσως το album να ήταν ακόμα καλύτερο αν είναι δύο τραγούδια λιγότερα καθώς έπιασα τον εαυτό μου κάπως να μην μπορεί να το ακούσει όλο από την αρχή μέχρι το τέλος με τη μία. Χωρίς να θέλω να υποβαθμίσω κομμάτια όπως το πολύ όμορφο "Crossfire" ή το έντονα προσωπικό "A Spark" μάλλον θα έπρεπε να πατήσουν λίγο φρένο στον ενθουσιασμό και να παρουσιάσουν κάτι περισσότερο συμπαγές. Ωστόσο, πρόκειται για ένα πάρα πολύ καλό album πού ουσιαστικά βάζει γερές βάσεις για το μέλλον των Reliqa και εκτός Αυστραλίας.