Ανασκόπηση 2019: Ατμοσφαιρικό Rock / Metal

Στην ακτή που του πελάου το κύμα αντιλαλεί

Από τους Αντώνη Μαρίνη, Νικόλα Ρώσση, 15/01/2020 @ 15:27

Οι συντάκτες για το ατμοσφαιρικό είμαστε το IT Crowd του Rocking. Από τα υγρά, σκοτεινά υπόγεια μας, μόνοι γράφουμε για τη θλίψη και τη μελαγχολία του metal τη χρονιά που μας πέρασε ξανά και ξανά και ξανά. Και ξανά. Βέβαια, τα τελευταία χρόνια, κάθε τέτοια εποχή περίπου, η ίδια κουβέντα πλανάται μεταξύ μας. Κατά πόσο πρέπει να υπάρχει μια αυτόνομη ανασκόπηση για τον ατμοσφαιρικό ήχο; Είναι ένα ανεξάρτητο και αδέσμευτο είδος ή απλά «κολλάει» στην πλάτη μια άλλης ανασκόπησης; Παρά τις επικαλύψεις με τις άλλες κατηγορίες, τις μουλωχτές κλοπές μέσα στην νύχτα και τα χτυπήματα κάτω από την μέση-πάνω στο νεφρί για να μην μπορούμε να βγάλουμε μια πεντάδα της προκοπής, το 2019 έφερε σχεδόν μόνο του την απάντηση. Ο ατμοσφαιρικός ήχος ζει και διανύει, αν όχι άνθιση και μας πείτε υπερβολικούς και αισιόδοξους, μια ενδιαφέρουσα ζύμωση τουλάχιστον.

Spotify Playlist

Nepenthe
Οι κορυφές

Ardours

Το παλιό, το καλό, το ορθόδοξο, ατμοσφαιρικό metal των Gathering και των Lacuna Coil, ακριβώς όπως το θυμόμαστε από τη δεκαετία του 1990, ξεπηδά αβιάστα μέσα από το "Last Place On Earth" Το ατμο-metal των Ardours, διαθέτοντας όλα τα χαρακτηριστικά του ήχου, καθώς η Mariangela θήτευσε στο φυτώριο του ατμοσφαιρικού ήχου στη Νορβηγία δίπλα στους Tristania, μαζί με τις pop ευαισθησίες του και δίχως να είναι υπερφίαλα cheesy, είναι η φετινή άμεση σύνδεση μας με το ένδοξο παρελθόν αυτού του είδους.

Chelsea Wolfe

Η Chelsea του 2019 δεν ακολούθησε την πεπατημένη. Άφησε τον ήχο, ο οποίος της χάρισε την αυξημένη δημοτικότητα των τελευταίων πέντε-έξι ετών για να κάνει ακριβώς αυτό που θέλει και την εκφράζει. Παίρνοντας αποστάσεις από τις πιο ηλεκτρικές γραμμές των προηγούμενων δίσκων, στο "Birth Of Violence" προσεγγίζει τη μουσική με μια πιο ακουστική διάθεση, κρατώντας όμως πάντα την ελεγειακή ένταση που την χαρακτηρίζει αμείωτη.

Swallow The Sun

Η σημαία του παλαιάς κοπής death-doom παραμένει ψηλά στη χώρα των χιλίων λιμνών. Αφού ο Juha Raivio ξέσπασε μέσω των Trees Of Eternity και Hallatar, έφτασε ο καιρός για την επιστροφή της μπάντας που τον καθιέρωσε. Σε σχέση με το επικών διαστάσεων "Songs From The North", ο νέος δίσκος του σεστέτου είναι πιο μαζεμένος από άποψη ποσότητας. Σε ό,τι αφορά την ποιότητα από την άλλη ο πήχης παραμένει ψηλά. Τόσο ψηλά που ελάχιστοι στον χώρο μπορούν να πλησιάσουν. Το "When A Shadow Is Forced Into The Light" είναι ένα σκοτεινό, αποπνικτικό, βαρύ έργο τέχνης. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.

Cellar Darling

Με τη δεύτερη δουλειά τους, οι Murphy, Hezi και Sutter πετυχαίνουν το πολυπόθητο "bigger and better" που κάθε sequel στοχεύει. Στο "The Spell" τα πάντα είναι ένα βήμα μπροστά σε σύγκριση με το ντεμπούτο του σχήματος. Οι συνθέσεις είναι πιο βαριές, πιο μαύρες, πιο απαιτητικές, πιο παράξενες. Το τελευταίο ίσως να μπερδέψει κάποιον που περιμένει ένα ακόμα metal άλμπουμ. Το κρίμα στον λαιμό του. Η καλοστημένη αφήγηση, ο τρόπος που μπλέκονται οι επιρροές, τα θέματα που επιστρέφουν. Το σπάσιμο στο "Death" είναι εκεί, για του λόγου το αληθές.

Alcest

Οι πάντα ενδιαφέροντες Alcest, χωρίς να κυκλοφορούν το δίσκο της καριέρας τους, έφεραν στο τραπέζι μία από τις πιο ξεχωριστές προτάσεις της χρονιάς για τον ευρύτερο atmo-blackgaze-post-everything-goes ήχο. Με βαρύτερη διάθεση σε σχέση με τον προκάτοχο του, αλλά διατηρώντας τη μελαγχολική δραματικότητα με τις μελωδίες του, το μόνο ουσιαστικό μεμπτό σημείο του "Spiritual Instict" είναι η διάρκεια του.

Home in despair
Στο ύψος τους

Within Temptation

Κάπου στα μέσα της περασμένης δεκαετίας, ο διαρκής κύκλος κυκλοφορία δίσκου-μεγάλη περιοδεία-μικρή παύση-ξανά περιοδεία οδήγησαν τους Ολλανδούς σε αδιέξοδο. Μέσα από τις σόλο αναζητήσεις, η Sharon Den Adel ξαναβρήκε ενδιαφέρον και η επαναφορά των Within Temptation στο προσκήνιο έγινε πραγματικότητα με το "Resist". Για ακόμα μια φορά το ύφος κλίνει στη σύγχρονη πλευρά, με τις ορχήστρες και τις χορωδίες σε δεύτερο πλάνο, ενώ ηλεκτρονικά στοιχεία και φουτουριστικές θεματολογίες συμπληρώνουν το πακέτο. Ένα σίγουρο βήμα μπροστά για ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του χώρου.

Lacuna Coil

Το αυτός-είναι-ο-πιο-σκοτεινός-και-heavy-δίσκος-μας έργο το έχουμε δει ουκ ολίγες φορές. Τις περισσότερες με καχυποψία. Οι Scabbia, Ferro & Co. το είπαν και το έκαναν με το "Black Anima". Όταν πέφτουν κλεφτές ματιές στις αρχές των zeroes ή όταν οι προσεγγίσεις είναι μεγαλεπήβολες (βλ. "Sword Of Anger" και "Veneficium" αντίστοιχα) το αποτέλεσμα είναι απολαυστικό. Όταν η συνταγή νερώνει όχι και τόσο. Με μια περισσότερο οργανική παραγωγή, πιθανόν να μιλούσαμε με πολύ διαφορετικούς όρους. Τώρα έχουμε απλά ακόμα μια αξιόλογη προσθήκη στη δισκογραφία τους.

A Pale Horse Named Death

Το μακροβιότερο και ποιοτικότερο spin-off των Type O Negative δεν διαγράφει ανοδική πορεία, αλλά έτσι όπως έγιναν τα πράγματα τι να κάνουμε και εμείς με το στερητικό σύνδρομο; Το άλμπουμ, όπως και οι προκάτοχοί του, όσο παραπέμπει στους TON, άλλο τόσο παραπέμπει στους Alice In Chains, αλλά δεν έχει σημασία γιατί ο Cantrell ζει και βασιλεύει, ενώ ο Pete Steele έχει αποσυρθεί χρόνια από τη μουσική, ενώ κάποιοι μάλιστα λένε πως πέθανε κιόλας. Χωρίς μεγάλες εκπλήξεις, χωρίς περίσσευμα έμπνευσης το "When The World Becomes Undone" κρατάει τον χαρακτηριστικό πρασινοχλαπατσί παλμό των Type O Negative οριακά ζωντανό.

Tarja

Δώδεκα χρόνια μετά την έναρξη της σόλο πορείας της, η Tarja συνεχίζει ακάθεκτη. Ο συνδυασμός ατμοσφαιρικής νοοτροπίας με βαριές παραγωγές και προοδευτικές λεπτομέρειες δεν αλλάζει. Οι αναφορές στο όχι τόσο κοντινό παρελθόν είναι εκεί, δίπλα στα ορχηστρικά περάσματα, τα ροκ ρεφραίν και τις μετρημένες πειραματικές-ish αναλαμπές. Οι σήμα κατατεθέν ερμηνείες αυτόματα κάνουν το "In The Raw" να ξεχωρίζει. Η συνεργασία με την Cristina Scabbia στο "Goodbye Forever" δίνει το κάτι παραπάνω. Τα περάσματα των "Speed" Strid και Tony Karevik ακολουθούν από κοντά.

Esoteric

Ο κόσμος των Βρετανών είναι γεμάτος βροχή και νύχτα. Το μπάσιμο στο "A Pyrrhic Existence" γίνεται με το 27λεπτο (είκοσι επτά, ολογράφως) "Descent" κι από εκεί δεν υπάρχει γυρισμός. Οι κιθάρες ακούγονται βγαλμένες από τις χρυσές ημέρες της αγίας τριάδας της Peaceville. Τα γρυλίσματα πηγαίνουν από σπαραχτικά χαμηλά σε εκρήξεις με τρομερή άνεση. Οι μελωδίες στάζουν απόγνωση. Εδώ μέσα δεν υπάρχει χώρος για νεοτερισμούς ή εκπλήξεις. Η διάρκεια σε συνδυασμό με τις ταχύτητες και το funeral στήσιμο κάνουν την ακρόαση υπέρ-απαιτητική. Το χάσιμο αξίζει μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο.

Sun won't shine: October Tide

Οι Σουηδοί δύο γεμάτες δεκαετίες μετά το ξεκίνημά τους επιστρέφουν και σχεδόν τίποτα δεν έχει αλλάξει. Πέρα από τις ανακατατάξεις στο line-up, το ύφος της πεντάδας παραμένει πιστό στο death-doom όπως αυτό καθιερώθηκε από τους My Dying Bride, τους πρώιμους Gathering και την υπόλοιπη συνομοταξία. Το "In Splendor Below" είναι μια κυκλοφορία που απευθύνεται στους πιστούς του συγκεκριμένου στυλ. Μπορεί να μην καινοτομεί, είναι όμως φτιαγμένο με μεράκι και δεν προσπαθεί να περάσει ως κάτι διαφορετικό.

Beyond the distant valleys
Ανεξαρτήτως είδους

Lingua Ignota

Εγκατάλειψε όλες τις ελπίδες σου εσύ που μπαίνεις εδώ μέσα. Το "Caligula" είναι ένας δίσκος πέρα από ταμπέλες, ιδιώματα και κανόνες. Αν προσπαθήσετε να ξεχωρίσετε χρώματα, δεν θα βρείτε κάτι περισσότερο από αποχρώσεις του μαύρου. Ο τρόπος που η Kristin Hayter μπασταρδεύει ένα σκασμό από διαφορετικά πράγματα είναι εντυπωσιακός, αλλά δεν πλησιάζει ούτε στο ελάχιστο το συναίσθημα και την οργή που ξεχειλίζει από μέσα της. Δεν είναι τυχαίο ότι κάποιος σχετικότερος από εμάς το τοποθέτησε στην κορυφή των κορυφών του πειραματικού ήχου για τη χρονιά που έφυγε.

Ioanna Gika

Υποψήφιο ανεξαρτήτως είδους ατμοσφαιρικό ντεμπούτο του 2019, part I. Η Ιωάννα Γκίκα στέκεται κάπου ανάμεσα στο indie, το pop και το rock, έχοντας στο background όμορφα, σκοτεινά υδάτινα τοπία. Όσοι αρέσκονται σε εμπορικά ακούσματα θα κάνουν παραλληλισμούς με Lana Del Rey. Οι προσκείμενοι σε πιο σκληρούς ήχους με την Chelsea Wolfe. Οι του underground με την Emma Ruth Rundle. Σε κάθε περίπτωση, όλα αυτά έρχονται περισσότερο ως συνειρμοί, καθώς η "Thalassa" έχει έναν ολόδικό της χαρακτήρα. Ακούστε το "Roseate" ή το "Swan" και θα έχετε κατατοπιστεί.

Vesperith

Υποψήφιο ανεξαρτήτως είδους ατμοσφαιρικό ντεμπούτο του 2019, part II. Η Sariina Tani πίσω από το καλλιτεχνικό όνομα Vesperith έφτιαξε έναν δίσκο που πλησιάζει το πειραματικό black metal, εστιάζοντας στις ατμόσφαιρες και πετώντας οτιδήποτε συμβατικό θα περίμενε κάποιος ακούγοντας τους παραπάνω όρους. Εδώ δεν υπάρχουν ούτε σιδηροδρομικά riff σε περίοπτη θέση, ούτε τεχνοτροπίες τύπου blackgaze. Κάπως, κάπου, υπάρχουν κι αυτά, αλλά είναι κρυμμένα κάτω από επίπεδα γεμάτα εφέ και πειραγμένες φωνητικές γραμμές. Έξι κομμάτια δύσκολης, στριφνής, ακατηγοριοποίητης σκοτεινής μουσικής.

Ulver

Σίγουρα δεν είναι η πιο αντιπροσωπευτική δουλειά των Ulver. Ούτε η πιο εύπεπτη. Ούτε καν η πιο αυθόρμητη, παρά την impromptu φύση της. Το "Drone Activity" είναι ηχογραφημένο live στο μεγαλύτερο μέρος του, είναι καθαρά αυτοσχεδιαστικό και κατ’επέκταση είναι instrumental και για όλα φταίει το Red Bull. Όσοι αρέσκονταν στα επαναλαμβανόμενα αδόμητα ηχοτόπια έβγαλαν φτερά (σ.σ. θα έσκαγα), αλλά οι περισσότεροι αναμένουν ακόμα κάτι πιο ενορχηστρωμένο.

Eluveitie

Η μετάβαση από το folk-melo-death στο folk-melo- atmo™ για την μπάντα του Chrigel Glanzmann ολοκληρώνεται. Μετά την προσθήκη της Fabienne Erni το αεράκι του δάσους απέκτησε μια πιο δροσερή, χειμωνιάτικη υφή. Δεν είναι ότι οι σκανδιναβικές κιθάρες απουσιάζουν· στο "Ategnatos" όμως το βάρος πέφτει σχεδόν εξολοκλήρου στα βιολιά, τα πνευστά και τις κολλητικές μελωδίες. Προς τιμήν του Ελβετού αρχηγού, το αποτέλεσμα δικαιώνει πλήρως. Αν δυσανασχετείτε με τη στροφή από το "Tegernakô" στο "Ambiramus" δεν έχετε τελείως άδικο, αλλά.

Sun won't shine: Hypno5e

Όταν κάποιος προσπαθεί να κατατάξει τη μουσική των Γάλλων, η ατμοσφαιρική ταμπέλα αποκλείεται να είναι η πρώτη που θα σκεφτεί. Πιθανότατα δεν θα βρίσκεται ούτε ανάμεσα στις δέκα πρώτες. Το ανοιχτόμυαλο metal στο οποίο επιδίδονται ωστόσο έχει κάμποσα επιμέρους στοιχεία που τους καθιστούν κάθε άλλο παρά άσχετους με τον χώρο. Το "A Distant (Dark) Source" έχει ένα concept και ένα τόσο έντονα κινηματογραφικό στήσιμο, που πολλοί της φάσης θα ήθελαν να πετύχουν, και άλλοι τόσοι δεν έχουν καταφέρει να πλησιάσουν.

Neverlasting
Οι απογοητεύσεις

The Dark Element

Το πρόσημο στο πρώτο βήμα της συνεργασίας της Anette Olzon με τον Jani Liimatainen ήταν θετικό, αν και όχι απαραίτητα εντυπωσιακό. Στο δεύτερο, το αποτέλεσμα παραμένει πάνω από το μηδέν μεν, αισθητά πιο χαμηλά δε. Ίσως έχει να κάνει με το ότι οι δομές παραμένουν απαράλλαχτες. Ή με το ότι δεν υπάρχει το μεγάλο single που θα τραβήξει κουπί. Ή με το ότι χάθηκε η όποια πρώτη έκπληξη. Όπως και να έχει, το "Songs The Night Sings" είναι ένα άλμπουμ που δύσκολα θα πείσει κάποιον που δεν έχει επαφή με το είδος ή τους δημιουργούς του.

Visions Of Atlantis

Δεύτερη κυκλοφορία των κεντροευρωπαίων symphonic metallers με την Clémentine Delauney πίσω από το μικρόφωνο, τρίτη αν ληφθεί υπόψη το EP με τις επανεκτελέσεις σε παλιότερα κομμάτια τους. Το "Wanderers" στέκεται ένα σκαλί ψηλότερα από τον προκάτοχό του, ωστόσο κάτι λείπει. Η μπροστάρισσα έχει βρει τα πατήματά της, και υπάρχουν στιγμές που φαίνεται ότι υπάρχει φως στον ορίζοντα. Το μόνο που χρειάζεται είναι λίγο περισσότερο ισορροπημένες συνθέσεις και πιο μαζεμένα throwbacks. Μέχρι να συμβούν αυτά, θα συνεχίσουμε να ελπίζουμε.

TheNightTimeProject

Είναι γνωστό ότι όσο εύκολα μπορεί να απογοητευθείς από κάτι που έχει εξόφθαλμα μειονεκτήματα, άλλο τόσο μπορεί να μείνεις με παρόμοιο συναίσθημα από κάτι που απλά δεν ενθουσιάζει. Το "Pale Season" χωράει ξεκάθαρα στη δεύτερη κατηγορία. Είναι όμορφο κι έχει ό,τι περιμένει να ακούσει οποιοσδήποτε σχετικός από τον Fredrik Norman. Μετριασμένες ταχύτητες, ομιχλώδεις ατμόσφαιρες, απλές μελωδίες. Σε τραγούδια όπως το "Signals In The Sky" τα πάντα βρίσκονται στη θέση τους. Το σύνολο όμως μοιάζει επίπεδο σε βαθμό που κόβει τις βλέψεις για κάτι μεγαλύτερο.

Evergrey

Οι σύντροφοι του progressive έχουν τοποθετηθεί σχετικά, και ποιοι είμαστε εμείς να διαφωνήσουμε. Στην ενδέκατη δουλειά τους οι Σουηδοί παραμένουν η μπάντα που ξέρουμε και αγαπάμε. Ηχητικά, όπως συνηθίζουν τα τελευταία χρόνια, ισορροπούν ανάμεσα στις γραμμές του Tom Englund, τις θαμπές ατμόσφαιρες, την προοδευτική λογική και τα ορχηστρικά χτισίματα. Σε πρώτη ανάγνωση το "The Atlantic" είναι όμορφο μέσα στην απλότητά του. Σε δεύτερη, βρίσκεται τουλάχιστον ένα σκαλί χαμηλότερα από τον προκάτοχό του και δύο από το "Hymns For The Broken".

Oh Hiroshima

Τα τελευταία χρόνια οι Σουηδοί έχουν σταθερή παρουσία. Κινούμενοι ανάμεσα στην ατμοσφαιρική λογική και τις post-rock δομές, μπορεί να μην έχουν φτιάξει μια αυστηρά αναγνωρίσιμη ταυτότητα, αλλά βρίσκονται κάπου κοντά. Η προσπάθειά τους συνεχίζεται στο "Oscillation", όπου οι εναλλακτικές λεπτομέρειες φεύγουν προς τα πίσω και μία πιο παλιακή προσέγγιση έρχεται στο προσκήνιο. Τα γκρίζα χρώματα παραμένουν όμορφα, όπως πάντα, ωστόσο τα πενήντα λεπτά του δίσκου μοιάζουν να απευθύνονται σχεδόν αποκλειστικά στους εν post πιστούς.

With bitterness and joy
Τα ορεκτικά

A.A. Williams

Η δεσποινίς Williams είναι ένα από τα πιο hot ανερχόμενα ονόματα στον ατμοσφαιρικό μικρόκοσμο των τελευταίων ετών. Οι μουσικές της στέκονται ανάμεσα σε σκουρόχρωμες μελωδίες και μία post-rock-y αισθητική, με εναλλακτικά αρώματα να εμφανίζονται ανά τακτά διαστήματα. Το ομότιτλο EP της τράβηξε κάμποσα βλέμματα. Η συνεργασία της με τους Mono στο "Exit In Darkness" παρομοίως. Αρκετοί ανυποψίαστοι την έμαθαν από τις εμφανίσεις στην ευρωπαϊκή περιοδεία με Cult Of Luna και Brutus. Κάποιοι την πρόλαβαν στο Roadburn. Στα μέρη μας την είδαμε στο πλευρό των Sisters Of Mercy.

Delain

Έχοντας πάρει τον χρόνο τους, οι Ολλανδοί είναι έτοιμοι για το έκτο δισκογραφικό βήμα τους. Όπως συνηθίζουν, λίγο πριν από αυτό έδωσαν στη δημοσιότητα δείγματα για να ετοιμάσουν το κλίμα. Στο "Hunter's Moon" EP τα συμφωνικά στοιχεία μένουν στο επίκεντρο, αφήνοντας τις εναλλακτικές αναφορές στην άκρη. Η Charlotte Wessels παραμένει μία από τις δυνατότερες παρουσίες στον χώρο. Οι μελωδίες κολλάνε χωρίς να το καταλάβεις. Στα "Burning Bridges" και "One Second" που ακολούθησαν, οι ισορροπίες επανήλθαν. Μένει να φανεί εάν και πόσο θα στοιχίσει η αποχώρηση της Merel Bechtold.

Evanescence

Μετά τις συνεχείς περιοδείες και τους πειραματισμούς με χορωδίες και ορχήστρες, έφτασε ο καιρός για κάτι νέο από την Amy Lee και την παρέα της. Όπου "νέο" στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν σημαίνει άλμπουμ. Στα πλαίσια της πέμπτης συνέχειας της video game σειράς Gears, οι Evanescence διασκεύασαν το αγαπημένο "The Chain". Το αποτέλεσμα αν μη τι άλλο ήταν ενδιαφέρον, ενώ λειτούργησε ως μικρό μπόνους για την ανακοίνωση της co-headline περιοδείας με τους Within Temptation και έδεσε τέλεια με το όλο χάος του Knotfest Mexico.

Nightwish

Η ίδια η Floor Jansen μας είχε πει ότι "το 2020 είναι ασφαλής υπόθεση για τη νέα κυκλοφορία". Οι Φινλανδοί εδώ και καιρό έχουν μεγαλώσει σε βαθμό που ο σχεδιασμός δεν σηκώνει το παραμικρό λάθος στον προγραμματισμό. Η κυκλοφορία της επετειακής συλλογής και η ακόλουθη περιοδεία ήταν μέρος του σχεδίου. Το ίδιο ισχύει και για το "Decades: Live In Buenos Aires" που αποτυπώνει τη δίωρη, γεμάτη sing-along, χορούς και διαμάντια από το παρελθόν εμφάνιση της μπάντας στην Αργεντινή. Τώρα είμαστε πραγματικά έτοιμοι για το κυρίως πιάτο.

My Dying Bride

Λίγα δευτερόλεπτα πριν το τελευταίο σφύριγμα η μπάλα φτάνει στα χέρια του Aaron Stainthrope. Ο Βρετανός στέκεται εννιάμισι μέτρα από το στεφάνι, ξεχασμένος από τους πάντες. Πετάει τη μπάλα. Μόνο δίχτυ. Το ματς πάει στην παράταση. Το γήπεδο παγώνει. Εκείνος δεν πανηγυρίζει. Ίσα που χαμογελά. Το τελικό αποτέλεσμα του δέκατου τέταρτου δίσκου των My Dying Bride θα φανεί τον Μάρτιο. Προς το παρόν το "Your Broken Shore" προετοίμασε το έδαφος κι εμείς νιώθουμε χαρούμενοι και μόνο για την ύπαρξη αυτού του συγκροτήματος. Κάτι που δεν θα αλλάξει ποτέ.

Sun won't shine: Anneke Van Giersbergen

Η ανασκόπηση δεν θα μπορούσε να ολοκληρωθεί χωρίς αναφορά στην Anneke. Η Ολλανδή πέρασε ένα γενναίο διάστημα της περασμένης χρονιάς σε περιοδείες, ενώ έκανε guest περάσματα στο "Empath" του Devin Townsend και στους Avalon του Timmo Tolkki. Και εκεί που περιμέναμε την επιστροφή των Vuur, το metal project που ξεκίνησε πίσω στο 2017, η εμβληματική τραγουδίστρια ανακοίνωσε ότι το σχήμα μπήκε στον πάγο και η συνέχεια θα είναι σόλο και ημιακουστική. Προς το παρόν τουλάχιστον.

Buried alive
Επί σκηνής

Apocalyptica @ Piraeus 117 Academy, 31/10/19 & Fix Factory Of Sound, 01/11/19

«Οι Apocalyptica του "Plays Metallica By Four Cellos" κάνουν κάτι πολύ συγκεκριμένο, αλλά το κάνουν εξαιρετικά. Το διαπιστώσαμε ιδίοις όμμασι για ακόμα μία φορά.»

Omnium Gatherum, Hamferð & Heidra @ Fuzz Club, 09/10/19

«Η προσέλευση από την αρχή ως το τέλος της βραδιάς ήταν απογοητευτική. Σε συνδυασμό με το μέγεθος του χώρου το αποτέλεσμα έμοιαζε επιεικώς άχαρο. Η αντιμετώπιση από τις μπάντες κινήθηκε από καλώς εννοούμενο επαγγελματισμό μέχρι απρόσμενα καλοδεχούμενο χιούμορ, οπότε το κακό μετριάστηκε.»

Dimmu Borgir @ Piraeus Academy, 25/09/19

«Η κάθε κίνηση των Dimmu Borgir είναι μελετημένη και προσχεδιασμένη, σχεδόν σαν χορογραφία σε κάθε τραγούδι, αλλά μετά από 25 χρόνια εμπειρίας, το παρουσιάζουν με μεγάλη φυσικότητα.»

Evergrey, Bloodred Hourglass & Genus Ordinis Dei @ Κύτταρο, 16/04/19

«Οι Evergrey γέμισαν σχεδόν το Κύτταρο και μας χάρισαν μια εξαιρετική, επαγγελματική εμφάνιση. Θα μπορούσαν να παίξουν λίγο παραπάνω, αλλά τελικά δεν έμεινε κανείς ανικανοποίητος.»

Harakiri For The Sky @ Temple 13/04/19

«Ήμασταν τυχεροί που είδαμε ζωντανά ένα από τα πιο φρέσκα ονόματα του ακραίου ήχου. Από την άλλη, γι' αυτούς ακριβώς τους λόγους περιμέναμε πολλά περισσότερα από την εμφάνιση τους.»

End of the road
Αντί επιλόγου

Sentenced

Αν θέλαμε να το παίξουμε hip ή να δικαιολογηθούμε στα πλαίσια της ανασκόπησης, θα ψάχναμε αφορμές. Ίσως να λέγαμε ότι τη χρονιά που πέρασε συμπληρώθηκαν τριάντα χρόνια από τότε που οι Miika Tenkula, Sami Lopakka, Vesa Ranta και Lari Kylmänen σχημάτισαν μία μπάντα που έμελλε να γίνει σημείο αναφοράς για μια ολόκληρη σκηνή. Ίσως να προσθέταμε το κλείσιμο μίας δεκαετίας από τότε που ο πρώτος εξ αυτών, ένας τεράστιος κιθαρίστας και συνθέτης, άφησε την τελευταία του πνοή. Ή ίσως να αναφέραμε το πανέμορφο picture book που κυκλοφόρησαν πρόσφατα. Δεν είμαστε όμως τέτοιοι. Απλά υπάρχουν στιγμές που νιώθουμε ότι με τις ταχύτητες του γενναίου νέου κόσμου η προσφορά ετούτων των Φινλανδών δεν αναγνωρίζεται όσο θα έπρεπε. Και μη γνωρίζοντας κατά πόσο θα επιστρέψουμε, με την παρούσα δομή τουλάχιστον, η ωδή στους Killers Themselves κρίθηκε ως το ιδανικό σβήσιμο σε μαύρο. It wasn't all that bad; or was it now?

  • SHARE
  • TWEET