SETYØURSAILS

Τους γνωρίσαμε πριν δυό χρόνια με το αξιολογότατο ντεμπούτο τους "Nightfall" και η πρόταση "το metalcore στη σύγχρονη έκδοση του", στέκει ακόμα αληθινή και τώρα με το δεύτερο τους "Bad Blood" που πατάει σε αυτό που έδωσαν και χωρίς να το πηγαίνει παρα πέρα (μικρά τα περιθώρια στο είδος άλλωστε), αυτό που κάνει το κάνει καλά και τίμια. Δηλαδή, μια μοντέρνα gen-Z εκδοχή του metalcore με πολλά pop στοιχεία, να το πούμε popcore; Μπορεί υπερβολή αλλά σίγουρα απευθύνεται για πιό χαλαρές ακροάσεις χωρίς αυτό να υποβαθμίζει τη προσπάθεια των Γερμανών ή το ότι σε πολλά σημεία μας κρατάνε το ενδιαφέρον και μας διασκεδάζουν.

Πάρτε το "Bad Company" για παράδειγμα. Ένα κομμάτι που συνδυάζει τα δυνατά φωνητικά της Jules Mitch με μιά πολύ catchy μελωδία αν και στο τέλος του κομματιού μας φανερώνει ότι δεν είναι όλα ήρεμα και ραδιοφωνικά και μπράβο τους. Υπάρχει μια αγριάδα και σκληρότητα υποβόσκουσα στο album και μας αρέσει. Το ομότιτλο "Bad Blood" μας βάζει στο mood του album με ένα κλασσικό metalcore κομμάτι με τα breaks του και το tuning του και όλα της συνταγής για κάτι δυνατό που θα σε βάλει στο κλίμα αμέσως. Πάντα ταίριαζαν τα γυναικεία φωνητικά στο είδος και η Mitch το καταφέρνει ιδανικά. Από τα δυνατότερα κομμάτια το "Best Of Me", με όμορφο groove και αναπάντεχα/ευπρόσδεκτα growls που οδηγούν στο επίσης "T.F.M.F", από τα πιό ‘σκληρά΄ κομμάτια του album με τον Henrik Kellershohn στα drums να ανεβάζει λίγο παραπάνω την ένταση και στο chorus να φανερώνεται τί ακριβώς σημαίνει το ακρωνύμιο. Άργησαν αλλά να και τα ηλεκτρονικά μπλιμπλίκια στο "Halo" που θα θυμίσει λίγο Lacuna Coil αλλά στο σημείο αυτό ίσως ο απαιτητικός ακροατής να αρχίσει να κουράζεται με την επαναληψιμότητα των ιδεών και το αναπτυσσόμενο μοτίβο. Σε στιγμές θα βρείς τον εαυτό σου να κουνιέται με το ρυθμό και να απολαμβάνει κάποιες στιγμές αλλά δύσκολα να σε κρατήσει από την αρχή μέχρι το τέλος.

Τα 33 λεπτά περνάνε γρήγορα αλλά ίσως πιό γρήγορα από όσο θα έπρεπε. Φαντάζομαι βέβαια ότι συναυλιακά οι SETYØURSAILS θα τα σπάνε και έχουν αρκετά τραγούδια πλέον στο ρεπερτόριο τους και την εμπειρία μετά το έντονο touring από το 2022 και μετά να ξεσηκώνουν ένα κοινό. Αν κρατάω κάτι επίσης από αυτή τη προσπάθεια είναι το φινάλε και το "Eternally" που τους ξαναβάζει γερά ξανά στο παιχνίδι με ένα γρήγορο, επιθετικό και άκρως ενδιαφέρον metalcore κομμάτι με πολύ έντονο το συναισθηματικό κομμάτι που ξεκινά και τελειώνει με ένα Slipknot τρόπο και ενδιάμεσα μεταλάσσεται σε κάτι αρκετά έντονο με ένα πιό mid-tempo τρόπο και την Mitch να τραγουδά: ‘Now I see that I can never be free - I'm trapped eternally’. Μπορεί να μην προσφέρει γενικά τρομερές συγκινήσεις όσο το ντεμπούτο τους αλλά σίγουρα θα βρεί το -νεανικό- κοινό του.