Ανασκόπηση 2021: Punk / Hardcore

The Offspring - Let The Bad Times Roll

Γνωρίζοντας πως για πολλούς λόγους δεν πρόκειται (και δεν περιμένει κανείς) να κοιτάξουν κατάματα τα μεγαλεία του παρελθόντος, οι γερOffspring τελικά κυκλοφορούν το αξιοπρεπές "Let The Good Times Roll", κρύβοντας μέσα του διάφορα πιασάρικα διαμάντια (και κάποιες πατάτες βέβαια). Αν ο δίσκος είναι το όχημα να τους βγάλει σε περιοδεία - ας είναι. Καλώς ή κακώς το ομώνυμο κομμάτι και το "Opioid Diaries" χωράνε λουκούμι σε οποιοδήποτε σέτλιστ και αν περιόρισουν τις αχρείαστες επανεκτελέσεις των κομματιών τους εγώ εδώ θα είμαι να τους στηρίζω.

Rudimentary Peni - Great War

Για αρχή να πούμε πως θέλει ένα ειδικό είδος ταλέντου και δεξιοτεχνίας για να έχεις τόσο σάπιο ήχο εν έτει 2021. Κατά δεύτερον, χωρίς αμφιβολία, η επιστροφή των Βρετανών είναι κάτι παραπάνω από καλοδεχούμενη. Στο "Great War", οι Rudimentary Peni δεν καινοτομούν. Θα ήταν βέβαια και κάπως παράξενο αν το έκαναν. Αυτό που πετυχαίνουν όμως είναι να μας χαρίσουν ένα άλμπουμ που με περηφάνια μπορούμε να βάλουμε στη δισκοθήκη μας, δίπλα στα υπόλοιπα σπουδαία πονήματά τους.

NOFX - Single Album

Είσαι οι NOFX κι έχεις βγάλει 14 δίσκους. Πραγματικά πόσους λόγους έχει κάποιος που δεν είναι φανατικός οπαδός σου να δώσει μια ευκαιρία στο νέο σου δίσκο; Η σωστή απάντηση είναι πάρα πολλούς. Οι NOFX στο "Single Album" είναι άκρως απολαυστικοί παραμένοντας πιστοί στις ρίζες τους ενώ, παράλληλα, ακούγονται πιο «ώριμοι» και πιο ολοκληρωμένοι μουσικά από ποτέ. Με 40 -παρά κάτι ψιλά τέλος πάντων- χρόνια στην πλάτη τους, το ότι οι NOFX κυκλοφόρησαν το δίσκο της χρονιάς στο είδος τους, είναι, χωρίς αμφιβολία, ένα τεράστιο κατόρθωμα.

Descendents - 9th & Wallnut

Το ιστορικό σχήμα κυκλοφόρησε το "9th & Walnut" μετά από πέντε χρόνια απραξίας. Είναι ένα ιδιαίτερο project μιας και ηχογραφήθηκε αρχικά το 2002 από την κλασική σύνθεση της μπάντας. Οι συγκεκριμένες ηχογραφήσεις, είναι οι τελευταίες με τον κιθαρίστα Frank Navetta, ο οποίος έφυγε από τη ζωή το 2008. Τα φωνητικά ηχογραφήθηκαν από τον τραγουδιστή της μπάντας, Milo Aukerman, το 2020. Ακούμε υλικό με συνθέσεις που χρονολογούνται την περίοδο 1977-1980. Μελωδικό πρώιμο punk με καλή ποιότητα ήχου, σκεητάδικο ύφος, αλλά τίποτα που δεν έχετε ξανακούσει. Διασκεδαστικό που ακούγεται ακόμα φρέσκο σήμερα!

Dropkick Murphys - Turn Up That Dial

Στο ένα χέρι το σκέιτ. Στο άλλο ένα ποτήρι μελαχρινή μπύρα της επιλογής σου. Η ένταση αυστηρά γυρισμένη στο έντεκα. Το σκηνικό είναι έτοιμο για να αρχίσει να βαράει το "Turn Up That Dial". Οι Βοστωνέζοι με την ιρλανδική καρδιά παίζουν σα να μην έχει περάσει μια μέρα, δυόμισι γεμάτες δεκαετίες μετά το ξεκίνημά τους. Με το ίδιο κέφι, το ίδιο νεύρο και την ίδια διάθεση για να ξαποστείλουν ό,τι στραβό βρεθεί στο διάβα τους. Κιθάρες, ακορντεόν, πνευστά, έντονοι ρυθμοί και φωνές. Πολλές φωνές. Όπως πάντα.

Ακόμη πιο υπόγεια: Πρώτο άλμπουμ ως ντουέτο, ενώ ανέλαβαν εξ' ολοκλήρου την παραγωγή, με το αποτέλεσμα να είναι εμφανώς πιο χύμα, ενώ θεματικά δεν πάει πίσω. Το πάνκικο alt-rock του "Path Of Wellness" των Sleater-Kinney έχει τις χάρες του και δεν θα μπορούσαμε να το αγνοήσουμε. Η αλητεία της χρονιάς όμως ήρθε πριν από ένα μήνα αφού οι γερόλυκοι anarcho punks Anthrax (οι Βρετανοί, οι original), μας πέταξαν στα μούτρα το "Serfs Out" με αποτέλεσμα να ψαχνόμαστε για το πώς στο διάολο κατάφεραν να εκσυγχρονίσουν σε όλα τα επίπεδα αυτό τον ήχο δίχως να υποχωρήσουν σπιθαμή.

Chubby And The Gang - The Mutt's Nutts

Ο Chubby Charles και το κρου του έχουν βαλθεί να τρελάνουν κόσμο. Με μέλη από μπάντες όπως οι The Chisel και Big Cheese (θα μαλλιάσει η γλώσσα μας για το σύγχρονο βρετανικό hardcore), παίζουν ένα τσαμπουκαλεμένο pub rock, με power pop αρετές, hardcore νεύρο, rock 'n' roll κιθάρες και punk ουσία, που δεν φοβάται ούτε να μαλακώσει ούτε να κατακεραυνώσει πολιτικά. Με το "The Mutt's Nutts" να πράττει το 2/2 σε δύο χρόνια, οι Chubby And The Gang παρουσιάζουν μια πολύμορφη άποψη που πρέπει να τη νιώσεις στο πετσί σου για να τη πιστέψεις. Δηλώνουμε χούλιγκαν οπαδοί και μετανιώνουμε οικτρά που δεν το είχαμε παρουσιάσει αναλυτικά αν και το λιώσαμε. Συνιστούμε έστω και τώρα να ενδώσετε.

Neighborhood Brats - Confines Of Life

Το "Confines Of Life" αποτελείται από έντεκα συν έναν μικρούς punk rock ύμνους του σήμερα. Έντεκα συν έναν φόρους τιμής στο παρελθόν του είδους από μια μπάντα που αρνείται να μείνει στο τότε. Έντεκα ρεφραίν που θα αρχίσεις αυτόματα να ακολουθείς μετά την πρώτη επανάληψη. Έντεκα συν μία στιγμές που υπενθυμίζουν ότι το μήνυμα πάντα ακούγεται πιο καθαρά αν το φωνάξεις, κι ακόμα περισσότερο αν το φωνάξεις με στυλ. Το σερί των "Harvey Weinstein (Is A Symptom)" και "All Nazis Must Die" είναι εύκολα στις ωραιότερες διπλές σφαλιάρες της χρονιάς.

Amyl And The Sniffers - Comfort To Me

Ο δεύτερος δίσκος των Amyl And The Sniffers δείχνει ένα συγκρότημα που εξελίσσεται. Γιατί μπορεί το ντεμπούτο τους να έσκασε σαν ένας μικρός punk δυναμίτης, όμως η εξέλιξη είναι σαφώς πιο ενδιαφέρουσα. Εκεί δηλαδή που είχαμε να κάνουμε με μια χιλιοακουσμένο punk-rock συνταγή και μια εξαιρετικά ταλαντούχα performer, στο "Comfort To Me" συναντάμε ένα συγκρότημα που έχει τα προσόντα να πρωταγωνιστήσει στα μουσικά τεκταινόμενα των επόμενων χρόνων. Ανυπομονούμε για τη συνέχεια.

Rata Negra - Una Vida Vulgar

Πόσο μεγάλες μελωδίες μπορεί να χωρέσει ένα υπόγειο; Οι ισορροπίες στον ήχο του power trio από τη Μαδρίτη είναι λεπτές. Η προσέγγιση είναι απολύτως underground, αλλά παραμένοντας σταθερά ανοιχτόμυαλη. Ακρόαση στην ακρόαση, θα ορκιστείς κάμποσες φορές ότι περίπου όλα τα τραγούδια του "Una Vida Vulgar" θα μπορούσαν να παίξουν σε ροκ ραδιόφωνα ή σε κάποια γουστόζικη indie ταινία με τη Μεσόγειο για φόντο, αλλά την ίδια στιγμή θα ξέρεις ότι οι πιθανότητες να συμβεί κάτι τέτοιο είναι απελπιστικά χαμηλές. Ή μήπως όχι;

Rise Against - Nowhere Generation

Μεγαλώσαμε εμείς, μεγαλώσαν και αυτοί, αλλά εκείνοι εξακολουθούν και κάνουν τα ίδια, απλά το κάνουν καλά. Το "Nowhere Generation" είναι μάλλον ο πιο σχετικός δίσκος που έχει βγάλει η μπάντα εδώ και χρόνια, προσπαθώντας να επικοινωνήσει με μία γενιά που έχει - παρεμφερή μεν αλλά - διαφορετικά προβλήματα από αυτά που (με) ανησυχούσαν πριν δεκαπέντε χρόνια. Δεν είναι ο πόλεμος, είναι οι κοινωνική ανισότητα και η αβεβαιότητα για το μέλλον σε μία μετα-Κόβιντ εποχή. Σταθερά ποιοτικοί με γροθιές ψηλά (και μάσκες σωστά).

Ακόμη πιο υπόγεια: Οι Belvedere έφεραν στο σήμερα το skate-punk τους με μια συγκινητική και ενεργητική επιστροφή στο "Hindsight Is The Sixth Sense", ενώ η νέα αρχή των Rumjacks με το "Hestia" σφύζει ποιότητας. Οι Civic με το "Future Forecast" παραδίδουν το κιθαριστικό μελωδικό διαμαντάκι της χρονιάς που ίσως και να το αδικούμε, με τους Liquids να ακολουθούν από κοντά στο καλειδοσκόπιο επιρροών και διαφορετικών στυλ που είναι το καυστικό "Life Is Pain Idiot". Αυτό που πέτυχε δε, το "Regeneration" των Καλιφορνέζων Generacion Suicida είναι ένα εμπρηστικό άλμπουμ που δικαιώνει τον ντόρο γύρω από την πάρτη τους και σε παρασέρνει σε ακατάσχετο χορό.

Turnstile - Glow On

Μου έχει πάρει σαράντα λεπτά να γράψω αυτή την παράγραφο γιατί ξανάβαλα το δίσκο για έμπνευση και απλά χορεύω στο γραφειάκι μου. Ό,τι αράδες και να γράψω δεν θα είναι αρκετές ώστε να αποτυπώσουν καλύτερα το συναίσθημα και το - εχμ - vibe του δίσκου από αυτό που κάναν οι ίδιοι με το εντεκάλεπτο περιληπτικό κλιπάκι "Turnstile Love Connection". Ένα εξαίσιο αμάλγαμα dream-pop και ώπα-ώπα hardcore που στο σύνολό του θα πρέπει να μνημονεύεται σαν έναν από τους καλύτερους δίσκους της δεκαετίας.

One Step Closer - This Place You Know

Στο πρώτο ολοκληρωμένο τους LP, οι Αμερικανοί ηχούν τόσο εμπνευσμένοι και ώριμοι που καταντάει εκνευριστικό, ειλικρινά. Το "This Place You Know" είναι συναισθηματικό, είναι οργισμένο, είναι βιωματικό, είναι εξωστρεφές και κυρίως είναι γεμάτο τραγουδάρες. Οι One Step Closer έχουν τα φόντα να ηγηθούν της (τοπικής) σκηνής ακόμη και σε μια χρονιά όπως αυτή, και ας σου φαίνεται ακραίο. Η συναστρία screamο και hardcore, οι μελωδίες, η παραγωγή, τα φωνητικά, οι συνθέσεις καθαυτές, ένα άλμπουμ προορισμένο να το επισκέπτεσαι ξανά και ξανά γιατί σου μιλάει σε ένα βαθμό που θες εξίσου να συγκινηθείς όσο και να εκτονωθείς.

Canal Irreal - s/t

Αρχικά να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Αυτός ο δίσκος δεν είναι hardcore. Γίνονται τόσα πράγματα στις κιθάρες, οι οποίες λύνουν και δένουν, κάνοντας πολλά προβεβλημένα post-punk άλμπουμ να τρέχουν να κρυφτούν. Το φιλτράρισμα της σύνθεσης δημιουργεί ένα ταξίδι μέσα από ετερόκλητες παραδόσεις, δίχως να χάνει στιγμή την οργή του, αλλά ούτε και να απορρίπτει τον χορό. Γιατί είναι εδώ; Γιατί το λαρύγγι του τεράστιου Martin Sorrondeguy (Los Crudos, Limp Wrist) δεν αφήνει περιθώρια στους λιπόψυχους με το νεύρο και το πάθος του. Το ομότιτλο ντεμπούτο των Canal Irreal είναι ένα punk αριστούργημα που σκάει σαν δυναμίτης, κόντρα σε όλα. Το λες και hardcore.

Slant - 1 집

Το "1 집" είναι η απάντηση στην K-pop! Οι Κορεάτες φτιάχνουν ένα πάνκικο hardcore με τσιριχτά ουρλιαχτά. Η Yeji στα φωνητικά χαρίζει εκπληκτικές ερμηνείες δίχως αύριο. Στα δεκαεπτά λεπτά του πρώτου δίσκου τους ακούς πολλή ενέργεια, εξαιρετικό ήχο, ταχύτητα και επιθετικότητα. Το ξαναγράφουμε. Εξαιρετικά φωνητικά και περίσσια ενέργεια. Όπως και να το κάνουμε αυτά είναι τα βασικά χαρακτηριστικά των συνθέσεων. Σε αυτό στεκόμαστε. Αυτά απολαμβάνουμε. Έχει μόνο ότι χρειάζεται. Χωρίς πρόσθετα. Χωρίς χαζοδηθενιές. Χωρίς τίποτα περιττό. Είναι ένα γρήγορο, βρόμικο και επαναλαμβανόμενο γλύκισμα.

The Chisel - Retaliation

Κι εκεί που λες πως αυτό το παλιό το hardcore punk το ορθόδοξο, όπως και να το κάνεις, έχει φτάσει σε ένα τέλμα, σκάνε κάτι τέτοιοι δίσκοι που σε κάνουν να αναρωτιέσαι γιατί να είσαι τόσο βλάκας που έστω και για λίγο πίστεψες πως κάτι τέτοιο μπορεί να ισχύει. Εκ Βρετανίας ορμώμενοι, οι The Chisel σπέρνουν. Ντραμς και μπάσα που σπάνε κόκκαλα, κιθάρες- μπουνιά στο σαγόνι κι ένας τραγουδιστής που μπορεί να συγκριθεί με τους κορυφαίους της σκηνής. Βάλτε στην εξίσωση στίχους βγαλμένους μέσα από τους αγώνες του προλεταριάτου και μερικά πιασάρικα ρεφρέν και νομίζω καταλαβαίνετε γιατί το "Retaliation" αποτέλεσε ένα από τα ντεμπούτα που ακούσαμε περισσότερο μέσα στη χρονιά.

Ακόμη πιο υπόγεια: To Wilkes-Barre προσέφερε επίσης το χειμαρρώδες και αλάνθαστο "Human Work" των Worn, ενώ παραδίπλα στη Νέα Υόρκη οι Porvenir Oscuro συνέθεσαν ένα αγωνιώδες και «ενοχλητικό» ντεμπούτο στο "Asquerosa Humanidad" που κερδίζει με την ταυτότητά του. Απευθείας από το '82 οι Bootlicker και το ομότιτλο άλμπουμ τους δικαίως συζητήθηκαν αφού δεν αφήνουν περιθώρια, ενώ η παρέλαση του σουηδικού underground που ακούει στο όνομα Exil τίμησε δεόντως την αμερικανική παράδοση στο αδικημένο και εξαιρετικό "Warning". Τέλος, οι Scowl μας συστήθηκαν με μια άκρως ελπιδοφόρα αποψάρα στο "How Flowers Grow" και εμείς αναμένουμε ενθουσιωδώς τη συνέχεια.

Willow - Lately I Feel Everything

Σε περίπτωση που χρειαζόταν απόδειξη για την τρέλα του σύγχρονου μουσικού mainstream, η στροφή της Willow Smith προς τον pop-punk ήχο (θα έπρεπε να) είναι αρκετή για να σβήσει κάθε αμφιβολία. Από τις ακομπλεξάριστα κολλητικές γραμμές και την υπερβολικά καθαρή παραγωγή μέχρι τους απλοϊκούς στίχους και τις λοξές ματιές προς τις μέρες που οι κιθάρες έβρισκαν ακόμα θέση στα ραδιόφωνα, το σκάρτο μισάωρο του "Lately I Feel Everything" κερνάει χαμόγελα χωρίς παύση. Στις συνεργασίες, δε, το αποτέλεσμα ανεβαίνει κάμποσα επίπεδα πάνω.

Citizen - Life In Your Glass World

Μεγάλη γκαντεμιά να βγάλεις αυτό το δίσκο την ίδια χρονιά με τους Turnstile. Δεν κάνεις ακριβώς το ίδιο πράγμα, αλλά είναι παρεμφερές και δυστυχώς καταλήγει επισκιασμένο από το μεγαλείο του "Glow On". Οι χορευτικές φόρμες βγαλμένες από το δυνατό indie που μονοπωλούσε τις αρχές των '00s βρίσκουν την αναγέννηση της σε κομμάτια σαν το "Black And Red" και το "I Want To Kill You", ενώ ολόκληρος ο δίσκος κρύβει μία σχεδόν ανησυχητική σκοτεινιά, σαν κάτι ύπουλο να καραδοκεί πίσω από τους στίχους. Μην προσπεραστεί.

Oceandvst - Floating

Σε ένα εναλλακτικό σύμπαν, κάποια σοβαρή δισκογραφική είχε πιάσει το νόημα από τα πρώτα singles της παρέας από τη Θεσσαλονίκη, τους είχε υπογράψει εγκαίρως, το "Floating" έκατσε τέλεια ανάμεσα στην παγκόσμια περίπου νεκρανάσταση του ιδιώματος κι έλαβε την αναγνώριση που το αρμόζει. Στο εδώ και το τώρα, θα το χαρούν όσοι παρακολουθούν τη σκηνή, θα το υπέρ-λατρέψουν όσοι κάποτε προσκύνησαν το "Riot!" και θα έχει κάθε λόγο να τραβήξει νέο κόσμο στη φάση. Οι υπόλοιποι ας κατηγορήσουν τη βιομηχανία κι ας περιμένουν το breakthrough.

Kenny Hoopla & Travis Barker - Survivor's Guilt

Το μεγαλύτερο πρόβλημα με τις σχεδόν άπειρες συνεργασίες του Travis Barker τείνει να γίνει ότι από ένα σημείο και μετά χάνεται η μπάλα. Λαμβάνοντας υπόψη το ανερχόμενο στάτους του Kenneth La'ron aka KennyHoopla, δεν είναι παράλογο που η κυκλοφορία του "Survivors Guilt" δεν σήκωσε τόσο ντόρο όσο της άξιζε. Την ίδια στιγμή όμως, το υλικό του mixtape είναι τόσο καλοφτιαγμένο, τόσο φωτεινό και τόσο υπέροχα κεφάτο που είναι πρακτικά αδύνατο να αφήσει ακόμα και τους πιο δύσπιστους στις καρέκλες τους.

Olivia Rodrigo - Sour

Μη! Σταμάτα! Σκέψου πρώτα πριν ρωτήσεις «είναι η Ολίβια ποπάνκ κύριε Πάνο;» Όλοι ξέρουμε ότι η απάντηση είναι ένα μεγαλειώδες όχι. Τις άπειρες εμπορικές κορυφές που χτύπησε το "Sour" δεν θα μπορούσε ποτέ να τις πιάσει κάποιος/κάποια παίζοντας μέσα από τα πλαίσια του ύφους. Και ναι, αν αποδομήσεις τον δίσκο θα πάρεις απλή, λιτή κι απέριττη pop. Με τα ρεφραίν. Με το γυάλισμα. Με τις υπερπαραγωγές για βίντεο κλιπ. Τώρα που ξεκαθαρίσαμε αυτά, βάλε το "Good 4 U" και ξεκίνα τις κωλοτούμπες.

Ακόμη πιο υπόγεια (;): Στη λίστα με τις ελπίδες για το μέλλον, οι Meet Me @ The Altar έχουν καπαρωμένη μία θέση ψηλά. Αν τα αρχικά singles έμοιαζαν με σκόρπιες υποσχέσεις, το "Model Citizen" ΕΡ τις επιβεβαιώνει με κάθε επισημότητα. Από κοντά, οι Against The Current με το "Fever" υπενθυμίζουν ότι γράφουν χιτάκια για πρωινό. Η Hayley Williams άφησε κιθάρες και χορούς τελείως εκτός "Flowers For Vases/Descansos", αλλά δεν θα μπορούσαμε να προσπεράσουμε χωρίς αναφορά τις ομορφιές του. Για το comeback της Avril Lavigne αφήνουμε απλά ένα 'HEY YOU!' και θα τα πούμε εν καιρώ.

Tigers Jaw - I Won't Care How You Remember Me

Δεν γνωρίζω αν υπάρχει κάποιο επίσημο πόρισμα - δεν είμαι εξάλλου ο Βασιλιάς του Emo - αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ άλλη μπάντα που μπορεί να φέρει τις πατροπαράδοτες emo σταθερές σε πιο ποπ κοινό όσο καλά το καταφέρνουν οι Tigers Jaw. Δίσκο με δίσκο εξελίσσονται και γίνονται όλο πιο πιασάρικοι, χωρίς να αραιώνουν όμως αυτά που τους κάνουν σημαντικούς στη σκηνή. Τα 35 λεπτά του δίσκου φεύγουν έτσι, αλλά αν είναι να δοκιμάσεις ένα δείγμα, πιάσου από το "Hesitation".

Foxing - Draw Down The Moon

Η πικρή αλήθεια είναι πως η φετινή προσπάθεια των Foxing - ηχητικά - δεν έχει καμία δουλειά να φιγουράρει σε αυτή τη λίστα. Τα synth και γενικότερα η υπεργυαλιστερή παραγωγή είναι σε πρώτο πλάνο καθ'όλη τη διάρκεια του δίσκου, αλλά ο πρότερος εντemoς βίος* τους το κάνει αδύνατο να αγνοηθούν. Η δεκαετία του ογδόντα φιγουράρει περήφανη στα κομμάτια της μπάντας - άκου δηλαδή το "Go Down Together" - αλλά αν είναι να το πιάσεις στιχουργικά θα καταλάβεις γιατί επιμένω να τους κατατάσσω στα σημαντικότερα σύγχρονα emo σχήματα.

Origami Angel - GAMI GANG

Αν λίγο αναρωτιόσουν τι κάνουν τα πανκοπιτσιρίκια το 2021, τι είναι έτσι φρέσκο και κατά πάσα πιθανότητα ενοχλητικό (γιατί είμαστε πλέον ραμολιμέντα), τότε το "GAMI GANG" είναι αυτό που ψάχνεις. Αγενέστατες αλλαγές ύφους, από καρδιάς εφηβικοδραματικοί στίχοι, κάθε τίτλος τραγουδιού νέρντικο λογοπαίγνιο και γενικώς μία πολύ χαρωπή ατμόσφαιρα κι ας είναι ποτισμένη με νεανική ανασφάλεια. Τα 51 λεπτά του δίσκου είναι κατά πάσα πιθανότητα πολλά, ιδίως αν αναλογιστείς το γρήγορο τέμπο και τα πολλά πράγματα που συμβαίνουν σε κάθε τραγούδι. Εάν οι Motion City Soundtrack έκαναν ένα σπλιτ με τους PUP, θα ήταν οι Origami Angel.

The World Is A Beautiful Place And I Am No Longer Afraid To Die - Illusory Walls

Πάντα υπήρξαν φιλόδοξοι - όσο δηλαδή και το όνομά τους - αλλά καμία από τις προηγούμενές τους κυκλοφορίες δεν κατάφεραν να μου μιλήσουν, κυρίως επειδή ένιωθα μία ανυπέρβλητη κούραση κάπου στα μισά κάθε τους δουλειάς. Με το "Illusory Walls" βρήκαν το μαγικό μέτρο και παρουσίασαν έναν πανέμορφο δίσκο. Ίσως παραείναι εσωστρεφές και μεγαλειώδης για το γούστο μου - που προτιμώ το emo μου λίγο πιο lo-fi (δες το επόμενο) - αλλά άκου λίγο τη δομή του "Trouble" και θα συνοψίσει σε λίγοτερο από πέντε λεπτά γιατί είναι σημαντικός αυτός ο δίσκος.

Home Is Where - I Became Birds

EP ξε-EP, στο "I Became Birds" συναντάται ολόκληρη η ουσία του emo σαν είδος (αλλά και σαν ήθος). Από την πρώτη αλλαγή συγχορδίας του "L Ron Hubbard Was Way Cool" σε προετοιμάζει για το mood που ακολουθεί με τα φωνητικά και τις κιθάρες να σε πετάνε βίαια στο πάτωμα, μόνο και μόνο να έρθουν οι απρόσμενες τρομπέτες να σε αιωρήσουν λίγα εκατοστά από το έδαφος. Ζεστή σουπίτσα για προβληματισμένους συναισθηματίες.

Ακόμη πιο υπόγεια: Ακροβατώντας ανάμεσα στο emo και το screamo, η επιστροφή των Αυστραλών Raccoon City μετά από 7 χρόνια απουσίας έγινε με ανοιχτές αγκάλες, ενώ οι Camp Trash με το ντεμπούτο EP τους "Downtiming" προϊδεάζουν για ένα εξαιρετικό LP μέσα στο επόμενο έτος (ελπίζουμε). Ειδική μνεία πρέπει να γίνει για το "The Idyll Opus (I-VI)" των Adjy, που είναι μάλλον το μεγαλύτερο καλλιτέχνημα που άκουσα μέσα στο 2022. Ακούς μονάχα το "O Tonight" και σε προκαλώ να μην ακούσεις το υπόλοιπο μιαμισάωρο του δίσκου.

*(best pun of 2021)

Quicksand - Distant Populations

Τέσσερις δίσκοι σε 31 χρόνια καριέρας, δεν το λες και όργιο παραγωγικότητας. Βέβαια, οι Quicksand έχουν διαλυθεί και δύο φορές θα μου πείτε και θα έχετε και δίκαιο. Αυτός εξάλλου είναι ο λόγος που δεν έγιναν πιο διάσημοι αφού το 1995, στο απόγειο της καριέρας τους, πήγαν και διαλύθηκαν. Κι έπρεπε να περιμένουμε 22 χρόνια για τον τρίτο τους δίσκο. Πάλι καλά λοιπόν να λέμε λοιπόν που ο τέταρτος δίσκος ήρθε και, μάλιστα, σε μόλις τέσσερα χρόνια. Όπως και να έχει, το "Distant Populations" επιβεβαιώνει πως το συγκρότημα σήμερα μάλλον περνάει την καλύτερη φάση της καριέρας του αφού, χωρίς το άγχος της επιτυχίας και τη νεανική έπαρση, δείχνει να γράφει μουσική που γουστάρει, πρώτα για αυτούς και ύστερα για εμάς. Το αποτέλεσμα τους δικαιώνει σε όλα τα επίπεδα.

Fiddlehead - Between Τhe Richness

Στον δεύτερο δίσκο τους, οι Αμερικανοί ρίχνουν λίγο τους τόνους, μπολιάζουν το post-hardcore τους με λίγο από alternative και μας παραδίδουν ένα πραγματικά απολαυστικό άλμπουμ που πατάει γερά στη '90s νοσταλγία, χωρίς όμως ποτέ να ακούγεται παρωχημένο. Δεν πρόκειται για δίσκο που θα σας αλλάξει τη ζωή, όμως το "Between Τhe Richness" έχει μια αβίαστη απλότητα που συγκινεί ενώ, παράλληλα, οι Fiddlehead φαίνεται να περνάνε καλά, αδιαφορώντας για το αν αυτό που παίζουν είναι αρκετά μοντέρνο, αρκετά καινοτόμο ή αρκετά πειραματικό. Και αυτό στο μεταδίδουν καθιστώντας αδύνατο το να ακούσεις τον δίσκο και να μην σκάσεις ένα χαμόγελο. Έστω και μικρό. Καμιά φορά εξάλλου, αυτά είναι τα πιο ουσιαστικά.

Tunic - Quitter

Δύο χρόνια μετά το ντεμπούτο τους, οι Tunic επιστρέφουν με τον δεύτερο δίσκο τους. Διατηρώντας τα βασικά τους χαρακτηριστικά, που συνδυάζουν το post-hardcore με το noise rock των '90s, οι Καναδοί καθαρίζουν - ελαφρώς - τον ήχο τους και μας χαρίζουν έντεκα απολαυστικά κομμάτια συνολικής διάρκειας 21 λεπτών. Ναι, ok, σε καμία περίπτωση το "Quitter" δεν αποτελεί ορόσημο και δίσκο- σημείο αναφοράς του ήχου, όμως, σίγουρα, είναι μια από τις πιο απολαυστικές κυκλοφορίες της σκηνής για το 2021.

Fucked Up - Year Of The Horse

Το φετινό άλμπουμ των Fucked Up δεν είναι απλά ένας post-hardcore δίσκος. Είναι ένα ασύλληπτο μουσικό ψηφιδωτό που αλλάζει συνεχώς μορφές και συνεπαίρνει τον ακροατή σε ένα ηχητικό ταξίδι που - όπως έγραψε και ο σύντροφος Αντώνης στην κριτική του - έχει όλα τα προσόντα για να χαρακτηριστεί σύγχρονη "rock opera". Πλούσιο ενορχηστρωτικά και με βάθος στο στιχουργικό κομμάτι, το "Year Of The Horse" αδικείται με το να του κολλήσουμε μια post- hardcore ταμπελίτσα όμως, από την άλλη, θα ήταν φοβερά άδικο να μην το συμπεριλάβουμε στη φετινή μας ανασκόπηση. Το ότι οι Fucked Up είναι μεγάλη μπάντα το ξέραμε. Νομίζω έχει έρθει ο καιρός να το μάθουν πια όλοι.

Devil Sold His Soul - Loss

Μπορούν σήμερα οι Devil Sold His Soul να χαρίσουν μεγάλες συγκινήσεις; Meh. Μάλλον θα ήταν ψέματα αν λέγαμε πως μπορούν. Αυτό που όμως πετυχαίνουν με το "Loss" είναι να μην ακούγονται ως μια κακιά κόπια του εαυτού τους. 14 χρόνια μετά το ντεμπούτο του, το συγκρότημα ακούγεται φρέσκο και ανανεωμένο. Σημαντικό ρόλο φαίνεται πως έπαιξε η αποχώρηση και η επιστροφή του τραγουδιστή του, Ed Gibbs, ο οποίος συνυπάρχει άψογα με τον Paul Green ο οποίος τον είχε αντικαταστήσει το 2013. Λίγο post-hardcore, λίγο screamo, λίγο modern metal, οι Devil Sold His Soul τα καταφέρνουν μια χαρά, παρόλο που πλέον το να φέρουν των ήχο των '00s ξανά στα μεγάλα σαλόνια, μοιάζει ως κάτι το αδύνατο.

Ακόμη πιο υπόγεια: Οι Thrice κυκλοφόρησαν φέτος τον ενδέκατο δίσκο της καριέρας τους με τίτλο "Horizons/East" και χωρίς αμφιβολία, χωρίς να εκπλήσσουν, ακόμη ακούγονται ενδιαφέροντες ηχητικά. Από την άλλη, οι Trophy Scars με το "Astral Pariah" αφήνουν πίσω τους τις post-hardcore ρίζες τους και βυθίζονται στην αμερικάνικη folk παράδοση και τα blues. Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, οι βρετανοί Holding Absence κυκλοφόρησαν τον δεύτερο δίσκο τους με τίτλο "The Greatest Mistake Of My Life" κι εγώ πραγματικά δυσκολεύομαι για να μην κάνω λογοπαίγνιο με τον τίτλο και το γεγονός ότι κάθισα και τον άκουσα. Όπως και να έχει, το συγκρότημα δείχνει πως έχει ακόμη πολύ δρόμο μπροστά του αν θέλουμε να μπαίνει σε συγκρίσεις με μπάντες όπως οι Loathe ή οι Higher Power. Τέλος, το "Ultrapop" των The Armed μπορεί να κέρδισε τις εντυπώσεις του παγκόσμιου Τύπου, όμως εμάς εδώ δεν μας πολυέπεισε, παρά τις σχεδόν απελπισμένες προσπάθειες του συγκροτήματος να ακουστεί καινοτόμο και «ψαγμένο».

Dreamwell - Modern Grotesque

Αυτοί είναι στην κορυφή του είδους για φέτος. Είναι αδιαμφισβήτητα ότι καλύτερο κυκλοφόρησε εκεί έξω. Το "Modern Grotesque" δεν έχει όμοιο του. Πρόκειται για ένα εξαιρετικό έργο που συγκαλεί και προτρέπει την αναγέννηση του είδους. Είναι ένας από τους πιο συναισθηματικά βαριούς και συντονισμένους στην καρδιά δίσκους που υπάρχουν. Όμορφα και χαοτικά σημεία που έχουν για πυρήνα τους το εσωτερικό μας ουρλιαχτό και βάρος. H εργασία που έχουν κάνει στο χτίσιμο, η ενορχήστρωση, τα λόγια τους και η παραγωγή φέρνουν ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα. Εκθαμβωτικό, γεμάτο πόνο και στοιχειωμένο. Είναι ένας τυφώνας που ανακατεύει τα μέσα σου.

Portrayal Of Guilt - We Are Always Alone

Σαν μια ταινία τρόμου που μπορεί να σε ταρακουνήσει για τα καλά. Το "We Are Always Alone" είναι ένα σιχαμένο screamo που κρύβεται πίσω από έναν black metal τοίχο. Τα φωνητικά είναι ακραία. Η ατμόσφαιρα σκοτεινή. Τα τύμπανα βαράνε και σκάνε στ' αυτιά σου. Το μπάσο βροντάει αγέρωχο. Οι κιθάρες χτυπούν και ουρλιάζουν μαζί με τις ας τις πούμε στριγκλιές. Ο ήχος είναι εξαιρετικός. Η παραγωγή είναι μούρλια. Είναι απάνθρωπο, αλλά σε κρατάει μαζί του. Είναι βαρύ και κρύο. Τιμάει το παρελθόν. Εκτιμά τις επιρροές του. Βαράει άσχημα.

Youth Novel - Youth Novel

Είναι πιο βίαιο από τα άλλα. Το "Youth Novel" είναι πιο βίαιο από όλα αλμπουμ σχεδόν σε όλα τα υποείδη αυτής της ανασκόπησης. Πως τα καταφέρνει δεν είναι πολύ εύκολο να καταλάβεις. Σκέψου μια βίαιη και ταχύτατη screamo μπουνιά στο στομάχι, με grindcore κλωτσίδια στα πλευρά, post-rock χαδάκια για να μην ξεράσεις αίμα και post-hardcore αγκαλιές για το ξεκάρφωμα. Είναι αρκετά τεχνικό αν και μέσα στην ωμότητα το χάνει. Είναι πολύ προοδευτικό, αλλά με έντονη σαπίλα και κραυγές που σε καταστρέφουν. Λάσπες και πέτρες. Ξύλο. Βία. Θόρυβος. Συναίσθημα.

For Your Health - In Spite Of

Έχει λίγο core από όλα τα genres που καταπιάνονται σε αυτές τις σελίδες. Το "In Spite Of" είναι γοητευτικό. Όσο δυνατό και επιθετικό κι αν γίνεται, κρατάει μια ομορφιά και μια ατμόσφαιρα που σε μουδιάζει. Είναι μια μίξη πολλών σκληρών ιδεών. Ένα screamo/metalcore με δυνατά μπασίματα που ξεγελάνε τον κάθε αδαή και στο τέλος ξερνάνε στα μούτρα του. Μιλάμε για δώδεκα κομμάτια που απλώνονται σε μόλις δεκαεπτά λεπτά. Οχετός και πώρωση. Βομβαρδισμός χωρίς έλεος. Δεν υπάρχει χώρος και χρόνος να ανασάνεις. Εκεί που προσπαθείς, όταν νομίσεις ότι βρήκες ένα σημείο, μια στιγμή… Μπαμ ξανασκάει, ανεβαίνει και φτάνει σε μια ηχητική κορύφωση έκρηξης.

Closer - Within One Stem

Στο "Within One Stem" οι Closer παίζουν με πάθος. Δεν είναι οι μουσικοί που το παίζουν για να φανούν. Όλα τα στοιχεία τους είναι καλά και πολλές φορές απολαμβάνεις τα φωνητικά και τις μελωδίες νιώθοντας ένοχος που δεν τους έδωσες ακόμα μεγαλύτερη προσοχή. Αχνοφαίνεται και σίγουρα κάπου πίσω υπάρχει ένα indie rock στιλ από το προσωπικό τους παρελθόν, το οποίο μόνο καλά τους δίνει και σίγουρα δεν τους αποδυναμώνει καθόλου. Όταν σε χαλαρώνουν και νιώθεις ότι παικτικά και όσο αφορά την ενορχήστρωση, πλησιάζουν ένα στενάχωρο και ενδοσκοπικό post-rock, σκάνε και φτάνουν ουρλιάζοντας σε κρεσέντο αξιοζήλευτα.

Ακόμη πιο υπόγεια: Δεν το λες και ακριβώς screamo το "Vivre Encore" των Lorem Ipsum, αλλά μια chamber εκδοχή. Αντίθετα το "Karloff" των Karloff έχει όλα τα βίαια φόντα να αναδιατυπώσει τον ορισμό αυτής της μουσικής. Κάπου εκεί και το "Calico Dreams" των Sugar Wounds το οποίο φτιάχνει ένα black cyber grind κάτιτις που δεν βρίσκεις με τίποτα παρόμοιο ή κάτι κοντινό σε αυτό φέτος. Τέλος το "None But a Pure Heart Can Sing" των So Hideous ήρθε πριν λίγες μέρες στη ζωή μας και δεν πρόλαβε να μεστώσει για να καταλάβει πιθανότατα ακόμα και την κορυφή με την ποικιλία του και την απίθανη διορατικότητα του.

Svdestada - Azabache

Από τις πρώτες ακροάσεις έως και σήμερα, το "Azabache" φωνάζει κλασικό. Αυτό που πέτυχαν οι Μαδριλένοι δεν έχει σημασία αν θα μνημονεύεται, ή αν, όπως και το επόμενο άλμπουμ, θα λάβει τη θέση του δίπλα στην ιστορική συνομοταξία της crust παράδοσης της Ισπανίας και όχι μόνο. Υψηλού επιπέδου συνθετική αντίληψη, πνιγηροί στίχοι, γνώση και ουσία, riffs και leads που τσακίζουν, αισθητική και συναίσθημα. Δεν πρόκειται για ένα metal άλμπουμ με neocrust πινελιές. Αυτό είναι ένα σεμιναριακό μανιφέστο του πως οφείλει να ηχεί στο σήμερα το ιδίωμα. Είναι η δύναμη του underground.

Tenue - Territorios

Ο δεύτερος δίσκος των Ισπανών (η τοπική σκηνή είναι ανεξάντλητη) δεν είναι μια ακόμη ατμοσφαιρική post-hardcore/screamo εκδοχή του neocrust που άνθισε πριν 15 χρόνια. Τα 29 λεπτά που διαρκεί η μοναδική, ομότιτλη σύνθεση του άλμπουμ, είναι από αυτά τα μεγαλεπίβολα ταξίδια που διαρκούν μια στιγμή, που σφίγγουν τη γροθιά, βουρκώνουν τα μάτια, που υπενθυμίζουν τι έχει προσφέρει η ηχητική γενεαλογία αυτού του ιδιώματος με τρόπο όπου όχι απλώς την ξεθάβουν, αλλά την επαναφέρουν στο προσκήνιο. Αυτός ο ήχος, αυτά τα κοψίματα και οι εναλλαγές, αυτά τα μηνύματα, παραμένουν κρίσιμα και τέτοιοι δίσκοι φροντίζουν για τη διαιώνισή τους.

Jalang - Santau

Μέσα από τις πρόωρες στάχτες των Lái ξεπρόβαλαν οι Jalang. Οι Αυστραλοί, στο πρώτο τους χτύπημα, δαμάζουν τον ρυθμό. Το "Santau" είναι η απόλυτη d-beat κυκλοφορία που όχι απλώς δεν ηχεί τετριμμένη, αλλά προεξαρχόντων των δίχως αύριο ερμηνειών της Alda, παραδίδει συνθέσεις που αψηφούν τη στασιμότητα, σωματική και πνευματική. Οι Jalang προσφέρουν κίνηση, βρωμιά και riffs, χαρίζουν ένα εξεγερσιακό και απελευθερωτικό soundtrack, βάζουν φαντασία και συναίσθημα σε ένα ηχόχρωμα που πεισματικά αρνείται τον αυτοπεριορισμό. Πρέπει να το ακούσεις έτοιμο να παραδοθείς σε κάθε χτύπο και συγχορδία. Και να τα δεις live.

Gauze -言いたかねえけど目糞鼻糞

Έβγαλαν νέο δίσκο οι Gauze μετά από 14 χρόνια και πιστεύεις πως δεν θα ήταν από τις κορυφές της χρονιάς; Που ζεις; Οι πρωτεργάτες της ανίερης λατρείας που ονομάζεται ιαπωνικό hardcore/crust επανήλθαν και ηχούν λες και έχουν κάνει συμφωνία με τον διάβολο. Ένα λεπτό για κάθε χρόνο απουσίας ήθελαν. Ευφάνταστοι, παρανοϊκοί, δύστροποι, αλύπητοι, εκκωφαντικοί, παροξυσμικοί, προκλητικοί. Χαοτικό και συνάμα εκστασιακό, το "言いたかねえけど目糞鼻糞" επαναφέρει την τάξη αφού προκαλέσει την αταξία. Ο ήχος των Gauze είναι ασύγκριτος ακόμη και για τα δικά τους δεδομένα. Φωτιά μας άναψαν.

Knivad - Insidans Ärrvävnad

Ο τρόπος που οι Σουηδοί εφορμούν στην πρώτη ολοκληρωμένη τους κυκλοφορία δεν είναι απλώς συναρπαστικός αλλά και παραγνωρισμένος. Ηχάρα, σκοτάδι, απόγνωση, υποβόσκουσες μελωδίες, ποδοβολητό, δυσδιάκριτη μα πανταχού παρούσα ποικιλομορφία, καλώς εννοούμενη σουηδίλα αλλά και post-punk αντίληψη. Το "Insidans Ärrvävnad" είναι μια κυκλοφορία καταδικασμένη να μείνει στις σκιές. Ίσως και καλύτερα, γιατί η ατμόσφαιρά της είναι αυτοκαταστροφική. Η μοντέρνα προσέγγιση των Knivad αφήνει προσδοκίες για ένα μέλλον λαμπρό, αποτελώντας παράλληλα ένα από τα κρυμμένα μυστικά του παρόντος. Πότε άκουσες παρόμοιο ηχητικά crust τα τελευταία χρόνια;

Ακόμη πιο υπόγεια: Οι 偏執症者 (Paranoid) έχουν βαλθεί να τρελάνουν κόσμο με τις απανωτές κυκλοφορίες τους αλλά το d-beat/metal/punk του φετινού "Cursed" είναι υπεράνω προσδοκιών, και απαραίτητο. To '90s σουηδικής κοπής ξεβίδωμα του Addi των Solstafir με το "Satan's Loss Of Son" των Bastardur είναι εξίσου νοσταλγικό όσο και αλάνθαστο στην κορυφαία σχετική στιγμή του χώρου, ενώ το "The Imminent Slaughter" των Last Agony είναι η βλοσυρή stench/noise/extreme καφρίλα που ενώνει ηπείρους. To πολιτικοποιημένο '80s d-beat του "La Colpa È Solo Tua" των Ιταλών Golpe είναι απαραίτητο ενώ η επιστροφή των Icons Of Filth, έπειτα από 20 χρόνια και 17 από τον θάνατο του frontman Stig, στο "Plight" γίνεται με σύγχρονους crust όρους δίχως να ξεχνά το μυθικό παρελθόν.

Every Time I Die - Radical

Κάπως αποφάσισε όλος ο μουσικός κόσμος φέτος να επικεντρωθεί στους Every Time I Die και μάλλον στην καλύτερη κυκλοφορία της πολυετής καριέρας τους (τουλάχιστον από άποψη αποδοχής). Αυτό βέβαια γύρισε λίγο μπούμερανγκ, καθώς φαίνεται πως οι δυναμικές της μπάντας δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στις πιέσεις (με το δίκιο τους). Καμία σημασία δεν έχουν όλα αυτά, το "Radical" είναι γεμάτο οργή και ριφφς τα οποία σου πατάνε την καρωτίδα για περίπου 50 λεπτά και κανείς μα κανείς στον χώρο δε το κάνει όσο καλά το κάνουν αυτοί.

Zao - The Crimson Corridor

Αυτό που πρέπει αρχικά να σημειωθεί είναι η εξαιρετική παραγωγή. Επιπλέον η αμεσότητα και η καθαρότητα των κομματιών είναι καθοριστική. Δεν είναι απλοϊκά, αλλά σίγουρα κρατάνε και συντηρούν μια έντονη ομοιομορφία. Πέραν των γνωστών και ισοπεδωτικών hardcore/metalcore περασμάτων, η μπάντα βγάζει μια σαπίλα, μια λάσπη, ένα post-metal ύφος που ταιριάζει πανέμορφα. Το "The Crimson Corridor" είναι σκληρό και δεν αφήνει τον ακροατή σε ησυχία δευτερόλεπτο. Μερικές φορές νιώθεις μια μικρή επανάληψη η οποία ευτυχώς δεν είναι κουραστική. Η επιστροφή των Zao είναι εξαιρετική. Έτοιμοι να ξυπνήσουν τους παλιούς φίλους και να κερδίσουν νέο κόσμο με το έξυπνο και δυναμικό τρόπο τους.

Thirdface - Do It With A Smile

Το core του "Do It With A Smile" είναι πολύπλευρο, πολύπλοκο, εμπνευσμένο και τεχνικό. Τα ουρλιαχτά τους είναι απολαυστικά. Οι μελωδίες τους είναι τόσο πιασάρικες που δύσκολα βρίσκεις παρόμοιες στον χώρο. Φτιάχνουν ένα από τα πιο δυναμικά ντεμπούτα της χρονιάς, που ξεχειλίζει αυθεντικότητα και τρομερή αγανάκτηση. Μέσα σε είκοσι και δύο λεπτά καταφέρνουν να εκφράσουν όμορφες και ηχηρές απόψεις και να αποδώσουν εξαιρετικά μερικά πολύ επιθετικά και συνάμα τεχνικά κομμάτια. Αν και σκληρό και μερικές φορές επίπονο, δεν χάνει το στόχο του και δείχνει ότι ο ορυμαγδός μπορεί να ακουστεί πειραματικός, όμορφος και φρέσκος. Το ότι βγάζει συναίσθημα είναι το τεράστιο πλεονέκτημα του.

Filth Is Eternal - Love Is A Lie, Filth Is Eternal

Σκέψου το αμερικάνικο early '90s crust/metalcore, αλλά δώσε του μια μοντέρνα ανασυγκρότηση. Πρόσθεσε παραγωγάρα, και τα εθιστικά ουρλιαχτά της Lisa Mungo. Συνένωσέ τα με απολαυστικά τύμπανα και to-the-point riffs. Θα πάρεις πίσω νεύρο, γκρούβα, και κυρίως συνθέσεις με λόγο ύπαρξης επί του παρόντος. Το "Love Is A Lie, Filth Is Eternal" έχει βρει μια ιδανική ισορροπία με αποτέλεσμα κάθε του κομμάτι να βρίσκει στόχο ταχύτατα, ενώ στιγμές δύνανται μέχρι και να συγκινήσουν. Οι Filth Is Eternal συνέθεσαν ένα δίσκο που μπορεί να αποτελέσει σημείο συνάντησης διαφορετικών προσεγγίσεων με τρόπο που δεν αποξενώνει κανένα.

Employed To Serve - Conquering

Βαρύ, τσιτωμένο, math-y core. Η Justine Jones και η παρέα της δεν δείχνουν όρεξη να πάρουν το πόδι από το γκάζι ή να ρίξουν νερό στο κρασί τους για να ανοιχτούν σε μεγάλα ακροατήρια. Κοιτώντας από απόσταση, οι μοντέρνες πινελιές του "Conquering" ίσως δώσουν μία τέτοια εντύπωση. Κοιτώντας με περισσότερη προσοχή όμως, το σύνολο μένει πιστό στις αρχές του. Οι κιθάρες σκίζουν. Τα ρυθμικά αρνούνται να σταθούν στο βάθος. Οι κραυγές στάζουν οργή. Τα καθαρά είναι περισσότερο για ανάσες παρά για οτιδήποτε άλλο.

Ακόμη πιο υπόγεια: Οι Βρετανοί Cruelty τίμησαν ανέλπιστα πετυχημένα με το σκοτεινό και τεχνικό "There Is No god Where I Am" τις '00s καταβολές του ιδιώματος, ενώ οι Section H8 συνεχίζουν την εντυπωσιακή ανοδική τους πορεία με το "Welcome To The Nightmare" που έχει τα πάντα από grime έως breakdowns. Tα μέλη των Tooth And Claw δεν χρειάζονται συστάσεις με τον πρότερο έντιμο βίο τους να μην επισκιάζει το riff-άτο μακελειό του "Dream Of Ascension". Το φινάλε όμως ανήκει στην Ιαπωνία και το industrial metal/punk των S.H.Ι. όπου η κληρονομιά των Zouo μετατρέπεται στο φουτουριστικό μισανθρωπικό μανιφέστο του "4 死 Death".

Frontierer - Oxidized

Πιθανότατα ότι πιο προοδευτικό και εξελιγμένο στο σκληρό και επιθετικό mathcore. To "Oxidized" είναι μια εκπληκτική γροθιά στα σαγόνια. Είναι θορυβώδες, βαρύ και πολύ σύνθετο. Βγάζει πολλά πρωτοποριακά στοιχεία με τη χρήση ηλεκτρονικών μέσων και εφέ που θυμίζουν σε σημεία μουσικές djent ή ακόμα και cyber-grind. Με κάθε τρόπο προσπαθεί να δοκιμάσει αντοχές. Ευτυχώς που η μπάντα ρίχνει μερικά πιο μελωδικά και αργά κομμάτια ανάμεσα στο χάος. Σε αφήνουν κάπως να πάρεις μια ανάσα. Ηχητικός τρόμος, χάος, πυρετώδη ενέργεια και τεχνική παράνοια. Δεν είναι σχεδόν τίποτα εύκολο εδώ. Η παικτική ικανότητα στα ύψη.

MouthBreather - I'm Sorry Mr. Salesman

Αυτό το ντεμπούτο είναι η μεγαλύτερη έκπληξη στον χώρο. Δείχνει το ταλέντο, αλλά πολύ περισσότερο δείχνει μια εξαιρετική προοπτική. Το "I'm Sorry Mr. Salesman" βρίζει την κοινωνία, τις θρησκείες και λοιπούς μαλάκες. Ο χρόνος κάθε κομματιού είναι πάνω κάτω δύο λεπτά και νιώθεις ότι είναι αρκετά για να εκφράσουν γρήγορα την ιδέα της σύνθεσης και τον οχετό των στίχων. Η ένταση των κομματιών αδιάκοπη, η ταχύτητα χωρίς φρένο, οι αλλαγές και το σφυροκόπημα ανελέητα. Οι ιδέες τους είναι φρέσκες. Η ενορχήστρωση και τα εφέ δημιουργούν μια πολλή γοητευτική κατάσταση. Πικρία, μανία και θυμός. Όλα σε υπερθετικό βαθμό.

Pupil Slicer - Mirrors

Οι Pupil Slicer είναι ένα τρίο από το Λονδίνο που έφτιαξαν τον πιο καθαρά math δίσκο της χρονιάς. Το "Mirrors" είναι μια πανέμορφη ηχητική καταιγίδα, υπερβολικά καλοφτιαγμένη για ντεμπούτο, που πρακτικά παρουσιάζει τρεις εξαιρετικούς μουσικούς με αστείρευτο ταλέντο που αγαπούν και σέβονται τα mathcore κεκτημένα και δημιουργούν ή παρουσιάζουν μια δική τους σύγχρονη ηχητική άποψη. Σίγουρα επίπονο, σίγουρα πολύπλοκο, σίγουρα επιθετικό. Σκέψεις για την πολιτική, την κοινωνία και τις θρησκείες. Κουβέντα για την ηλιθιότητα των περισσοτέρων που ασχολούνται με τα παραπάνω. Είναι σε σημεία πραγματικά εντυπωσιακό.

Death Goals - The Horrible And The Miserable

Η κουβέντα μεταξύ μας (για αυτή την ανασκόπηση) είχε ερωτήσεις για το που να μπει αυτό το υπέροχο συνονθύλευμα χάους. Το "The Horrible And The Miserable" είναι τόσο κοντά σε screamo, hardcore, metalcore και mathcore μουσικές που μπορεί να καταγραφεί και να καταχωρηθεί σε οποιαδήποτε από αυτές. Η μουσική του είναι ένα πεντακάθαρο χαοτικό core με ατελείωτη ένταση και πολλές προοδευτικές πινελιές. Φυσικά και φλερτάρει με το metal, φυσικά έχει παραπάνω συναίσθημα από τα συνηθισμένα, φυσικά και τα ουρλιαχτά του είναι emo. Tα είκοσι λεπτά αυτής της παρανοϊκής μουσικής, είναι εκεί για να τα απολαύσεις σαν ένα καλό, δυνατό και καυτό σφηνάκι.

Yautja - The Lurch

Όσοι γουστάρουν ακραίες ηχητικές ακροβασίες θα εκτιμήσουν ιδιαίτερα το "The Lurch". Ο δίσκος παρέχει μια αδιανόητη παράνοια τόσο ακραία που κερδίζει οτιδήποτε άλλο extreme φέτος. Είναι αυτό το mathcore που σλατζίζει κάπου κάπου και σε κάνει να νομίζεις ότι ακούς grind ή/και death και αφήνει noise-rock σκατούλες να πατήσεις, γιατί έχουν μπλεχτεί με τη λάσπη και δεν φαίνονται. Είναι τραχύ. Έχει ειδικό βάρος και έντονη πίεση. Έχει εκπληκτικά τύμπανα. Έχει κάτι από Nails που μπλέχτηκαν με πρώιμους Mastodon και Daughters που θυμήθηκαν τις καλές εποχές των Botch. Είναι απαραίτητο.

Ακόμη πιο υπόγεια: Το "Disempath" των Bridge Burner μπορεί να τεστάρει πόσο και αν αντέχεις μπλέκοντας στο είδος sludge αλλά και black ιδέες. Με περισσότερο grindcore ιδέες έρχονται οι Nursing και δίνουν με το "Self Care" μια απίθανη πολύπλοκη δημιουργία με υπερβολικά σάπια black metal φωνητικά. Οι Kaonashi τέλος στο "Dear Lemon House, You Ruined Me: Senior Year" ακούγονται emo, είναι προοδευτικοί και παρουσιάζουν μια post-hardcore άποψη στο είδος.

Regional Justice Center - Crime And Punishment

Σκηνοθεσία. Επίθεση. Ισορροπία. Βία. Εκλεπτυσμένες επιρροές. Ένστικτο. Εσωτερική ποικιλομορφία. Αντίδραση. Χάος. Μουσικότητα. Ξεσπάσματα. Αργόσυρτος θάνατος. Το "Crime And Punishment" είναι μια από τις κορυφαίες powerviolence κυκλοφορίες των τελευταίων πολλών ετών. Είναι τα εσώψυχα ενός δημιουργού. Είναι το σύγχρονο, ακραίο hardcore που θα σε αρπάξει από τον λαιμό όχι για να σε πνίξει, αλλά για να σου γυρίσει το κεφάλι προς τη σωστή κατεύθυνση. Δεκατέσσερα λεπτά αρκούν για να συνθέσουν ένα από τα σπουδαιότερα έργα ακραίας έκφρασης που άκουσες πρόσφατα.

Full Of Hell - Garden Of Burning Apparitions

Τι και αν έκοψαν από τη noise/electro παράνοια και επέμειναν στις grindcore καταβολές τους; Μόνο στα λόγια ηχεί ως πισωγύρισμα κάτι τέτοιο. Στην πραγματικότητα, το "Garden Οf Burning Apparitions" βρίσκει τους Full Of Hell έπειτα από καιρό στοχευμένους, με έναν τρόπο όπου μινιμαλιστικά, η αμεσότητά τους εγείρει μια επιθετικότητα που της επιτρέπει να βρει στόχο ευκολότερα. Τα riffs βγαίνουν στην επιφάνεια διαυγέστερα, ο δύστροπος προσωπικός ήχος επιμένει υποβόσκων, και το αποτέλεσμα τους δικαιώνει. Ραντεβού στο Roadburn.

Knoll - Interstice

Το πολυσυζητημένο για τα δεδομένα του χώρου "Interstice" των Knoll βέβαια τους αναδεικνύει ως τους καλύτερους μαθητές των Full Of Hell. Η μπάντα ηχεί ταυτόχρονα άκρως νεανική και αδιανόητα έμπειρη, κάθε λεπτομέρεια μοιάζει αριστοτεχνικά τοποθετημένη και επί 34 λεπτά βομβαρδίζεσαι με ιδέες. Με πίστη στο υλικό τους και παίρνοντας τα πάντα και παραμάζωμα επί σκηνής, οι Knoll φαντάζουν ως μια από τις πιο καίριες και επίκαιρες μπάντες της σκηνής. Ακόμη και αν ο ήχος τιμά τις επιρροές του, αναδεικνύει μια φρεσκάδα η οποία μόνο να σε κάνει ακόλουθό τους μπορεί.

Death Toll 80K - The Future Is Yours

Οι Φινλανδοί επέστρεψαν και ξέρεις κάτι; Πέντε χρόνια ήταν πολλά. Ειλικρινά, το "The Future Is Yours" είναι τόσο ορθόδοξο Death Toll 80K που δίχως καμία πρωτοτυπία ξεχωρίζει. Καμία συνθηκολόγηση, καμία αλλαγή, ουδεμία καινοτομία, μόνο όγκος, μπασάρα, απεγνωσμένα φωνητικά και μίσος. Το βαρύ grindcore του σχήματος είναι φτιαγμένο από μπετό και σκυρόδεμα, είναι ένα ηχητικό τείχος για να ανοίξουν κεφάλια. Για την ακρίβεια, είναι όλα όσα οφείλει να είναι αυτό το ιδίωμα, με την μπάντα να τα παραδίδει εκ νέου σε υπερθετικό βαθμό, άκρως απολαυστικά.

Feed Them Death - Negative

Τεχνικό, παρανοϊκό, ακραίο, και ανεπιτήδευτα avant-garde. Το μακελειό του τρίτου δίσκου των Feed Them Death εξισορροπεί ανάμεσα στον πειραματισμό και την κληρονομιά των Discordance Axis. Βομβαρδίζει με απανωτές ιδέες το αχαλίνωτο grindcore, σε σημεία που τεστάρει τα όρια του ακραίου ήχου και των οπαδών του. Οι διάσπαρτες ηλεκτρονικές πινελιές συνεισφέρουν σε μια μόνιμη αρνητική διαλεκτική κατά πάντων. Το θεωρητικό του υπόβαθρο υπερασπίζεται, αλλά και κατακεραυνώνει το άτομο. Καταναλωτισμό εσείς, επίθεση εμείς.

Ακόμη πιο υπόγεια: Για το "Methods Of Human Disposal" και την ανίερη ανάμειξη παντός ακραίου των Gravesend θα τα λέμε όπου σταθούμε, ενώ τον Takafumi Matsubara διαρκώς θα υμνούμε, ακόμη και όταν ανασταίνει τους Mortalized στο ασύλληπτο "Poison" EP. Το "The Damaged Bodies" των Γάλλων Proudhon είναι η επαναστατική old-schol-ιά που χρειαζόμασταν, ενώ το "The Dregs Of Hades" των ανανεωμένων αρχόντων Lock Up το απαραίτητο death/grind της χρονιάς. Επειδή όμως αρεσκόμαστε στη μαθηματική παράνοια, κλείνουμε προτείνοντας το electro/grind/avant/κάτι χάος των Fawn Limbs που ακούει στο όνομα "Darwin Falls".

Παροξυσμός - Παροξυσμός

Κάτι παραπάνω από μισή δεκαετία μετά τη "Σήψη Γενεών", οι Παροξυσμός επέστρεψαν με τον νέο τους άλμπουμ τους. Στα 37 περίπου λεπτά του δίσκου λοιπόν, μας χαρίζουν ένα μεταλλίζον hardcore με μπόλικο τούπα-τούπα, άκρως τσαμπουκαλεμένα φωνητικά, μελωδικά solos και μια κατάμαυρη ατμόσφαιρα. Δύσκολος δίσκος, με αρκετά extreme προσέγγιση που όμως θα αποζημιώσει πλήρως τους φίλους της εγχώριας hardcore σκηνής των αρχών της δεκαετίας του 1990 καθώς και όσους αρέσκονται σε πιο «ακραίες» ηχητικές καταθέσεις.

Dramachine - Συγκινησιακή Πανούκλα

Έχουμε μιλήσει νομίζω αρκετές φορές για την αδυναμία που έχουμε σε συγκροτήματα όπως οι ΑΝΤΙ και οι Χωρίς Περιδέραιο. Πως θα γινόταν λοιπόν να μην ξεχωρίσουμε τους Dramachine ως ένα από τα κορυφαία εγχώρια ντεμπούτα της χρονιάς; Ισορροπώντας άψογα μεταξύ παρελθόντος και παρόντος, η ηχητική κατάθεση των Dramachine δεν είναι απλά ένα αναμάσημα της ελληνικής synth-punk παράδοσης αλλά μια δυνατή πρόταση για το μέλλον της ελληνικής σκηνής.

Ανώμαλα Ρίμματα - Έρχεται Χάος

Ο Σωτήρης Θεοχάρης, η εμβληματική φωνή των Αδιέξοδο, επιστρέφει στο ελληνόφωνο punk μέσα από το νέο του σχήμα. Δίπλα του έχει τους Νάντια Λυριτζή και Φώτη Μεγαλούδη. Στο "Έρχεται Χάος" λοιπόν δεν συναντάμε μια μπάντα βετεράνων αλλά μια φρέσκια πρόταση που συνδυάζει την οργή του πρώιμου punk με τις κορυφαίες στιγμές του ελληνικού rock τη δεκαετία του 1980. Σαφώς πολιτικοποιημένο και απολαυστικά εθιστικό, το ντεμπούτο του συγκροτήματος κάνει σαφές πως τα παιδιά της δεκαετίας του '80, δεν έχουν πει την τελευταία τους κουβέντα.

Necropolis - Στάχτη Και Θάνατος

Καλοπαιγμένο σαλονικιώτικο punk που κουβαλάει πάνω του την ιστορία και την αλητεία της σκηνής ενώ, παράλληλα, γλυκοκοιτάζει προς το crust. Οι κιθαριστικές μελωδίες σαφώς και κλέβουν την παράσταση, με το rhythm section να μην αφήνει περιθώρια να μην χτυπηθεί κάποιος ακούγοντας τον δίσκο. Χωρίς αμφιβολία, το δεύτερο άλμπουμ του συγκροτήματος τους τοποθετεί ανάμεσα στους σύγχρονους ήρωες της εγχώριας σκηνής.

Επιθανάτιος Ρόγχος / Τελευταίος Αιώνας - split

Δεν είναι εύκολο να περιγραφούν με λόγια όσα ξεχύνονται από αυτό τον δίσκο. Ηχογραφημένο το 2011, έριχνε τη σκιά του στα πεπραγμένα της εγχώριας DIY σκηνής, μέχρι που επιτέλους κυκλοφόρησε επίσημα. Και αν την επική, μελαγχολική, βιολιστική και απαισιόδοξη πλευρά των Τελευταίος Αιώνας την ξέραμε ήδη, ήρθαν οι 5 συνθέσεις των Επιθανάτιος Ρόγχος να αποτελειώσουν τα πάντα. Ηχάρα, δομές, τύμπανα, κιθάρες και φωνητικά απευθείας από τα πιο ανήλιαγα και υγρά σοκάκια πόλης και μυαλού, μια διασκευάρα στους Έρημος, ένα καταραμένο, ανατριχιαστικό μεγαλείο. Το split αυτό, θέτει υποψηφιότητα για μια από τις κορυφαίες και ανεπανάληπτες στιγμές της εγχώριας hardcore σκηνής, με την πραγματικότητα να επιβεβαιώνει τον μύθο των σχημάτων καθώς και των μετέπειτα πεπραγμένων των μελών τους.

Ακόμη πιο υπόγεια: Το ομότιτλο LP των Downwinder ήταν το παλαιομοδίτικο και ασήκωτο stench/crust που η ορθόδοξη καψούρα μας επιθυμούσε, η πρώτη γνωριμία με τους Nyksi τιμά την εγχώρια κληρονομιά, ενώ το "Αδιάγνωστο Ψυχεδελικό" των Zvarna με το ιδιοφυές και αιχμηρό crust/grind που είναι 14 λεπτά σκεπτόμενης απόλαυσης. Οι Blakaut με το διπλό χτύπημα των "Σημείο Μηδέν" και "Ξοδεμένα Χρόνια" αποτελούν το πρόσωπο της τοπικής ανερχόμενης synthwave σκηνής και δικαίως. Οι Πρώην Άνθρωποι από τη Θεσσαλονίκη παραδίδουν ελπιδοφόρο μοντέρνο και τεχνικό metalcore στο ντεμπούτο τους. Σε πιο θορυβώδη μονοπάτια, η demo κασέτα των YAKUZA極道 είναι μια d-beat/raw mafiapunk λατρεία καθώς και το "Necropunk Attack" των Savura συνεχίζει περήφανα το μονοπάτι των Sordid Dogs με το μανιακό crust/black 'n' roll του. Στο '90φεύγα, μην αγνοήσετε, όπως παρολίγον εμείς, το ασήκωτο '90s metallic hardcore του "With Daggers Between Our Teeth" των Malignant. Ιδιαίτερη μνεία στις συλλογές-πρωτοβουλίες του punk means solidarity καθώς και τη "Θόρυβος Κινδύνου" της Biologica.

Militarie Gun - All Roads Lead To The Gun I & II

Αν αυτά τα δισκάκια δεν είχαν κυκλοφορήσει ως δύο ξεχωριστά EP αλλά ως ένας ενιαίος δίσκος, σας διαβεβαιώνω πως θα βρισκόταν ψηλά στις λίστες μας. Ο Ian Shelton (Regional Justice Center) άρχισε να δουλεύει τα τραγούδια των Militarie Gun κατά τη διάρκεια της πανδημίας και το αποτέλεσμα είναι συγκλονιστικό. '90s μελωδικό hardcore που κουβαλάει μέσα του κάτι από την ψυχή των Fugazi, riff-άρες, φανταστικό groove, και μια πραγματικά συγκλονιστική ερμηνεία από τον Shelton. Να' ναι καλά τα παιδιά να μας χαρίζουν διαρκώς τέτοια αριστουργήματα.

Knocked Loose - A Tear In The Fabric Of Life

Δίπλα σε όλα όσα έπαιξαν φέτος στο μεταλλικό και μη hardcore, σε κάποιον ανυποψίαστο η επιστροφή των Knocked Loose θα είχε κάθε λόγο να περάσει ως κάτι όχι τόσο εντυπωσιακό στα χαρτιά. Η απάντηση που έρχεται από τα είκοσι λεπτά του "A Tear In The Fabric Of Life" είναι εκκωφαντική. Ένα αφηνιασμένο, βαρύ, κατάμαυρο ηχητικό τέρας.

Taqbir - Victory Belongs To Those Who Fight For The Right Cause

Αυτό το επτάιντσο καλησπέρα από το Μαρόκο συντάραξε και δικαίως. Τέσσερις συνθέσεις που προσφέρουν μια επίθεση σε κάθε λογής καταπιεστικό και εξουσιαστικό μηχανισμό, συνοδευόμενες από μια έντονη προσωπική σφραγίδα. Ωμό, ρυθμικό, θορυβώδες, σε προ(σ)καλεί να ταχθείς μαζί του και πώς να αρνηθείς, ειδικά με τέτοιο τίτλο.

Sarcasm - Creeping Life

Αν δεν ήξερα καθόλου τι παίζει και μου λέγατε πως αυτό το EP βγήκε το 1982, θα σας πίστευα χωρίς δεύτερη σκέψη. Το "Creeping Life" είναι ένας συνδυασμός post-punk ηχητικών επιλογών παιγμένων με την ορμή του παλιού, καλού, καταληψιακού punk. Με λίγα λόγια, οι Sarcasm αναπαράγουν πιστά το κλίμα που επικρατούσε σε κάποιες σκηνές του Ηνωμένου Βασιλείου στις αρχές της δεκαετίας του '80. Το αν αυτή η προσέγγισή τους τελικά θα οδηγούσε σε έναν πιο προσωπικό ήχο, δυστυχώς είναι κάτι που δεν θα μάθουμε ποτέ καθώς το συγκρότημα πλέον έχει επισήμως διαλυθεί.

Pinkshift - Saccharine

Σύγχρονο, μελωδικό και πιασάρικο pop-punk από τη νεότερη γενιά που δίνει πολλές ελπίδες για το μέλλον. Δεν καταλαβαίνω βέβαια γιατί το "i'm gonna tell my therapist on you" εχει 4 εκατομμύρια ακροάσεις στο Spotify, αλλά τόσα άτομα δεν μπορεί να κάνουν λάθος.

Ακόμη πιο υπόγεια: Του σύγχρονου extreme hardcore το ανάγνωσμα στο "Brute Err/ata" των Terminal Bliss. To ισοπεδωτικό split των Gulch και Tsunami αποτελεί το δυστυχές κύκνειο άσμα των πρώτων και την απογείωση των δεύτερων. Οι Mannequin Pussy με το "Perfect" πειραματίζονται εντός των ορίων του pop-punk τους και γοητεύουν. Επειδή όμως μας αρέσουν τα σκοτάδια σας προσκαλούμε εκ νέου στο "Chimeras" των Τεξανών Altar Of Eden και στο ομότιτλο δωδεκάιντσο των Αυστραλών Body Maintenance, που αν και post-punk, η αρχέγονη ψυχούλα τους ανήκει εδώ, συνοδευόμενη από εχέγγυα ποιότητας και σωστών επιρροών.

Είναι συγκλονιστικό αυτό που κατάφεραν φέτος οι Converge. Ναι, ποτέ δεν σταμάτησαν να βγάζουν σπουδαίους δίσκους αλλά πραγματικά δεν νομίζω να περίμενε κανείς πως το συγκρότημα θα μας έδινε φέτος - spoiler alert - το άλμπουμ της χρονιάς. Το "Bloodmoon: I" χωρίς αμφιβολία είναι ένας δίσκος υπεράνω ιδιωμάτων. Η σύμπραξη της χρονιάς δεν μπορεί να χαρακτηριστεί με ταμπέλες που περιορίζονται στα υπάρχοντα μουσικά είδη. Αυτά που ακούμε μπλέκουν πειραματισμούς που ξεκινάνε από το metalcore, περνάνε σε πιο extreme λιμάνια, κάνουν μια στάση σε συμφωνικά heavy ιδιώματα, το γυρνάνε λίγο σε sludge, πάνε προς το alternative και καταλήγουν στο grunge των Alice in Chains. Και νομίζω πως με την παραπάνω πρόταση δεν περιέγραψα ούτε τα μισά από όσα συμβαίνουν στο "Bloodmoon: I". Πρέπει να τον ακούσετε για να καταλάβετε τους λόγους για τους οποίους, όταν στο μέλλον θα μας ρωτάνε πως έμοιαζε η πραγματικά μοντέρνα «σκληρή» μουσική στα 20s, απλά θα τους βάζουμε αυτόν το δίσκο.

Spotify Playlist