Full Of Hell

Το «πισωγύρισμα» είναι ύπουλη έννοια. Εμφανώς επιφορτισμένη με αρνητική χροιά, υποδηλώνει μια αναστολή δημιουργίας, έναν φόβο για πρόοδο, πιθανώς και ανασφάλεια, ή ακόμη χειρότερα επιστροφή σε ένα ασφαλές πλαίσιο. Επιχειρώντας να αγνοήσω τον μοντέρνο βαθιά θετικιστικό συσχετισμό εξέλιξης με πρόοδο, θα δηλώσω πως μερικές φορές μια τέτοια κίνηση μπορεί να επιφέρει άκρως ουσιαστικά αποτελέσματα.

Αυτός ο, πιθανώς αχρείαστος, πρόλογος, θεωρώ πως είναι απαραίτητος σε μια συζήτηση για το νέο κτήνος των Full Of Hell. Μια από τις πιο ουσιώδεις και μοντέρνες grindcore μπάντες της τελευταίας δεκαετίας, επιστρέφει με ένα νέο άλμπουμ, δύο χρόνια μετά το "Weeping Choir" και ξαφνιάζει ελαφρώς. Ο διαστροφικός τους συνδυασμός noise/harsh electronics με ασήκωντο death/grind εδώ μπαίνει σε ένα δεύτερο πλάνο. Οι «βασικές» συνθέσεις του "Garden of Burning Apparitions" κοιτούν προς ένα «απλουστευμένο» παρελθόν, βουτώντας βαθιά στον hardcore/grind/powerviolence κορμό του ιδιώματος, με τους Αμερικανούς να κυκλοφορούν τον πιο άμεσο δίσκο τους.

Βέβαια, για ένα σχήμα όπως οι Full Of Hell, κανένας δίσκος δεν είναι πραγματικά άμεσος. Οι σπασμωδικές δυσαρμονίες του "Burning Apparition" δεν θα ηχήσουν ποτέ ως στρωτό grind. Κάτω από το γνώριμο ηχόχρωμα όμως της μπάντας, το οποίο αφήνει κυρίαρχο στίγμα, επιτρέποντας στον δίσκο να απέχει μίλια από οποιοδήποτε χαρακτηρισμό ως «τιμητή επιρροών», υφίσταται μια αφοσίωση στον ρυθμό. Το "Industrial Messiah Complex", κυρίαρχο παράδειγμα αυτής της τάσης, ακολουθείται από τα "Asphyxiated Blessing", "Eroding Shell" και το σχεδόν hardcore "Reeking Tunels" του οποίου το παιχνίδισμα στο distortion παρέχει μια απροσδόκητα απλαυστική ανάσα. Οι Full Of Hell δίνουν βάση στο riff, επιτρέποντας την αντανάκλασή του ανάμεσα στον βούρκο των ηχοστρωμάτων που τους χαρακτηρίζει.

Το "Garden of Burning Apparitions" αντλεί τις δυναμικές του από αυτό τον διαχωρισμό των επιμέρους. Τα γνωστά φασαριόζικα και εφιαλτικά ιντερλούδια, όπως τα "Derelict Satellite" και "Non-Atomism" δεν χαρίζονται και υπενθυμίζουν πως ο πειραματισμός είναι αναπόσπαστο μέλος της ουσίας αυτού του άκρως ενδιαφέροντος σχήματος. Οι περιπτώσεις δε, όπου η σύζευξη, μινιμαλιστικά, εφαρμόζεται, εξυψώνονται εντός ενός αρκούντως δομημένου πλαισίου, με τρόπο ώστε οι ακουστικές δυσαρμονίες και παραφωνίες του φινάλε του "All Bells Ringing", να κόβουν την ανάσα απροσδόκητα, χαρίζοντας μια διαστροφικά ιδιοφυή στιγμή. Η διαδοχή δε, από το avant-garde "Urchin Thrones", δεν έχει απολύτως τίποτα να ζηλέψει από ακριβοθώρητους και προβεβλημένους πειραματικούς extreme metal δίσκους του σήμερα.

Οι Full Of Hell έχουν κατακτήσει την τέχνη τους σε τέτοιο βαθμό, ώστε ο λιγότερο χαοτικός δίσκος τους, να περιλαμβάνει μια αξιοθαύμαστη ισορροπία. Δεν θα με εξέπληττε αν αποτελέσει (κρυφή) αδυναμία όσων λάτρεψαν το σύνολο της δισκογραφίας τους. Μπορεί η αμερικανική παράδοση των ιδιωμάτων που θεμελιώνουν το άλμπουμ να αφήνει και σε απολήξεις των riffs τη σφραγίδα της, αλλά το, πραγματικό, ζήτημα κατά τη γνώμη μου είναι πως οι Αμερικανοί στόχευσαν κατά ένα διαφορετικό, μα συνεπή ως προς τη χρόνια στάση τους, τρόπο, προς το συναίσθημα.

Λειαίνοντας τις γωνίες τους, συνέθεσαν 20 καταιγιστικά λεπτά που τους εδραιώνουν, παρά την έλλειψη πρωτοτυπίας, ως μια από τις πλέον σημαντικές μπάντες της σκηνής τους. Όχι πως δεν ήταν, τουναντίον. Πλέον όμως, μπορεί να το επιβεβαιώσει πρακτικά το οποιοδήποτε άτομο, ανεξαρτήτως της σχέσης του με τον ήχο. Το "Garden of Burning Apparitions" είναι ο πιο άμεσος και συνάμα εξωστρεφής δίσκος από μια μπάντα που δεν μπορεί να αστοχήσει, αφήνοντας εκ νέου το στίγμα του σε μια ασφυκτικά γεμάτη χρονιά από άποψη κυκλοφοριών. Αν, για κάποιο λόγο, θεωρήσεις πως αλλοιώθηκε η ηχητική τους πρόταση, δεν έχεις παρά να αφεθείς στην αδυσώπητη, αργόσυρτη και τιμωρητική παράνοια του κλεισίματος του δίσκου με το "Celestial Heirarch", προς γνώσιν και συμμόρφωσιν.

Bandcamp
Youtube