Οι Speekiller, εφορμούν από τη Βραζιλία και συστήνονται με το πρώτο τους EP, το 26λεπτο "Midnight Vampire". Στις επτά συνθέσεις, ξεδιπλώνουν, σε υπερβολικό βαθμό, τη λατρεία τους στους ήρωες της σκηνής τους. Πρώιμοι Sepultura, Sarcofago, Mystifier (το "Suicide Hell" υπεραγαπά το "Wicca"), Holocausto και άγιος ο θεός. Παράλληλα, σε κομμάτια όπως το "Shadow People", δεν ξεχνούν να αποτίσουν και τον απαραίτητο φόρο τιμής στους Bathory. Το δάνειο της εν λόγω σύνθεσης οριακά με αποπροσανατόλιζε σε κάθε ακρόαση. Συνυπολογίζοντας και το βγαλμένο από το "Transylvania" εξώφυλλο, αυτά είναι τα όποια «ψεγάδια» του δίσκου. Οι Speedkiller γνωρίζουν επακριβώς τι τραγούδια έχουν συνθέσει, και αυτό ακριβώς κάνει τις ακροάσεις απενοχοποιημένες. Μάλιστα, η ισορροπημένη, για το ιδίωμα, παραγωγή, επιτρέπει και σε πιο παλαιομοδίτικες στιγμές όπως το "Valley Of Death" να μην ηχούν παράταιρες. Το "Midnight Vampire" είναι αυτό ακριβώς που θέλει να είναι.

Bandcamp

Αντί προλόγου: Η παρουσία του Felipe Plaza των Χιλιανών doom ηρώων Procession (ακούστε - όσοι δεν τους γνωρίζετε - χθες το απίθανο "To Reap Heavens Apart" άλμπουμ τους) φαντάζει εγγύηση ως προς τις προθέσεις και τα επιδιωκόμενα.

Δεν έπεσε καθόλου έξω ο φίλτατος Σπύρος. Μα καθόλου όμως. Κι όχι ως τίμιος αναπληρωτής του μακαρίτη. Όχι. Ως ο νέος τραγουδιστής των Scald. Της μπάντας εκείνης που ήρθε στο επικό doom, το ισοπέδωσε, το ξανάχτισε κι εξαφανίστηκε το 1997. Μέχρι που πριν από δυο χρόνια συγκεντρώθηκαν και φαίνεται πως κάτι καλό έχουν κατά νου. Ειδικά αν κρίνω από το ολοκαίνουργιο “There Flies Our Wail!” που μάλλον εύκολα μπαίνει σε top doom playlist. Φουλ επικό και μελωδικό, πιασάρικο στα όρια ringtone, στα όρια αυτού στις 33 στροφές, αργόσυρτο τόσο όσο και παρέα με τα κοράκια του Όντιν. Η δε επανεκτέλεση του “Eternal Stone”, είναι εκείνη που θα ενέκρινε κι ο Maxim Andrianov εν έτει 2021 και πιθανώς να ευλογούσε τον Felipe Plaza. Το 7’’ single αυτό, καλά θα κάνει να είναι ο προπομπός ενός full length, γιατί δε νοούμαστε ευτυχείς καταδικασμένοι χωρίς τους Scald.

Μια από τις παρενέργειες της πανδημίας στη μουσική βιομηχανία είναι και ότι ανέκοψε βίαια το μομέντουμ που αρκετά groups απέκτησαν με τις κυκλοφορίες τους το 2020. Ουτε συναυλίες, ούτε προώθηση με τα παραδοσιακά μέσα και ειδικά για την περίπτωση των Ιταλών Temperance που με το "Viridian" πραγματικά μας εξέπληξαν θετικά ήταν όντως κρίμα που δεν τους επετράπει να ακουστούν ακόμα περισσότερο καθώς επρόκειτο για μια φανταστική δουλειά. Λογικό λοιπόν για να κρατήσουν επίκαιρη αυτή τη κυκλοφορία, να κρατηθούν οι ίδιοι σε φόρμα και να ικανοποιήσουν το κοινό τους να καταλήξουν σε μια κυκλοφορία ενός EP με ακουστικές εκτελέσεις τραγουδιών από το "Viridian" και δύο νέων κομματιών: "Evelyn" και "Paint The World". Με τα καινούργια κομμάτια αποδεικνύουν ότι ξέρουν να γράφουν όμορφες μελωδίες που ‘μένουν’ και κυρίως πόσο όμορφα λειτουργεί η χαρακτηριστική τους τριφωνία. Σχετικά αδιάφορο δυστυχώς το "Evelyn" αλλά αρκετά συμπαθές το έτερο καινούργιο κομμάτι. Στα των επανεκτελέσεων, αν σας άρεσαν τα original κομμάτια του album σίγουρα θα σας αρέσουν και με την ακουστική κιθάρα αν και κομμάτια όπως το "Nanook" και το "Start Another Round" χάνουν κάπως ως τη δυναμική τους. Στα συν ενός θα έλεγα αδιάφορου συνολικά αποτελέσματος η ισπανόφωνη μίξη στο "My Demons Can’t Sleep".

Όταν υπάρξουν εκείνες οι στιγμές που θα χρειαστείς ένα μικρό soundtrack για να ξεφύγεις εντελώς -αλλά για σύντομο χρονικό διάστημα- μην ξεχάσεις να πατήσεις το play στο "20​.​11​.​03" των A Swarm Of The Sun. Θα σε ανταμείψουν πλήρως. Οι A Swarm of the Sun είναι το Σουηδικό duo Erik Nilsson και Jakob Berglund. Βέβαια στην εκτέλεση του άλμπουμ υπήρχε πλήρες σχήμα. Στους τίτλους τέλους τού Γενάρη και από καθαρή σύμπτωση σκόνταψα πάνω τους. Το "20.11.03" είναι το νέο live in-studio EP τους και προς το παρόν διατίθεται σε ψηφιακό κατέβασμα. Κυκλοφορεί σε Spotify, Apple Music και YouTube. Στη σελίδα τους στο bandcamp επίσης streaming και ψηφιακό download. Εδώ μιλάμε για ένα κομψοτέχνημα που έλαβε χώρα στα τέλη τής χρονιάς τού '20 (03 Νοεμβρίου 2020). Η αναγκαστική κλεισούρα και η αναβολή συναυλιών τους, είχε σαν αποτέλεσμα να μπουν στο studio Gröndahl και να καταγράψουν σε ήχο και εικόνα τρία πανέμορφα κομμάτια μεγάλης διάρκειας. Με αρχή και τέλος σίγουρα. Σε ό,τι όμως μεσολαβεί ενδιάμεσα τίποτα δεν είναι σίγουρο ή βέβαιο. Μια πληθώρα από μελωδικούς post rock ήχους συγκρούεται από δραματικούς post metal τόνους δίνοντας έτσι μια ατέλειωτη ακουστική ανάταση. Λίγα φωνητικά δίνουν τη θέση τους σε εκτεταμένα κιθαριστικά riffs. Εδώ δεν υπάρχει χρόνος και ταχύτητες. Υπάρχει μόνο ότι καταγράφτηκε τη συγκεκριμένη στιγμή χωρίς πλάνο, χωρίς πρόβλεψη. Από τους απόλυτα υποτονικούς ρυθμούς σε ξεσπάσματα που συγκλονίζουν. Οι αυτοσχεδιασμοί παραμονεύουν και πορεύονται παντού σε βηματισμό πομπής. Αν και το post rock / metal απαιτεί ένα ρίσκο για να μην γίνει γραφικό, εδώ το ντουέτο έγραψε κάτι μοναδικό που ξεφεύγει από τα τετριμμένα. Αν μπεις τελικά στη διαδικασία ακρόασης ΜΗΝ κάνεις το λάθος και παρακάμψεις (skip) τα κομμάτια. Εκεί κρύβονται οι εκπλήξεις κι εσύ θα πράξεις λάθος. Τέλος, επανεκδόσεις από παλαιότερο υλικό τους έρχεται ταυτόχρονα από την Pelagic Records οπότε όσοι μπείτε στην διαδικασία ακρόασης τού "20.11.03" (και δεν έχετε ακούσει πιο πριν κάτι από αυτούς) επεκταθείτε άφοβα και πιο δίπλα.

Bandcamp
Facebook

Υπάρχουν οι μπάντες που παίζουν παράξενες μουσικές για τα γούστα του mainstream κοινού. Ύστερα υπάρχουν οι μπάντες που παίζουν παράξενα ακόμα και για τους παράξενους ακροατές. Οι Βέλγοι Emptiness - μια πρώην black/death μπάντα - εμπίπτουν πια ξεκάθαρα στην δεύτερη κατηγορία. Το "Not For Music" του 2017 είχε εισάγει μια επιβλητική darksynth/γοτθική αισθητική, το "Vide" όμως ξεφεύγει ακόμα περισσότερο. Μόνο μελωδικές κιθάρες, άλλοτε σε post κι άλλοτε σε new wave λογικές, και άρρωστα ψιθυριστά φωνητικά που υποβάλλουν τον ακροατή σε σκοτεινά συναισθήματα. Το "Vide" είναι ένα τερατωδώς ιδιόμορφο άλμπουμ, στα όρια ενός δαιμονικού παραλογισμού, χωρίς τίποτα στην επιφάνεια του να υποδεικνύει κάτι τέτοιο. Μοιάζει σαν ένα εκτεταμένο ανάποδο μήνυμα που προσπαθεί να μπει στο υποσυνείδητο σου. Για τους ανορίοτα παράξενους.

Bandcamp

Επιτέλους, μπορούμε να μιλήσουμε για ένα νέο σχήμα που επιδίδεται με σύγχρονη οπτική και φρέσκο ήχο στον πολύπαθο AOR ήχο. Οι Σουηδοί Creye μάς επανασυστήνονται με το νέο, δεύτερο άλμπουμ τους, παρουσιάζοντας τον August Rauer ως τον καινούριο τους τραγουδιστή και πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα των όσων είχαν δείξει με το ελπιδοφόρο ντεμπούτο τους. Για όσους η μουσική οφείλει να είναι ευχάριστη και να μην προβληματίζει στο ελάχιστο, για εκείνους που αγαπούν τη μελωδία και τα κολλητικά σαν τσιχλόφουσκα refrains, για αυτούς που δεν παθαίνουν αναφυλαξία και μόνο με την αναφορά στην pop και τις πρακτικές της, ή απλώς για τους AOR ακροατές που ψάχνουν με το κυάλι κάθε χρονιά για αξιόλογες νέες κυκλοφορίες στο είδος, οι Creye είναι εδώ.

Νομίζω πως το πρώτο πράγμα που τραβάει την προσοχή είναι το όνομα αυτών των Γάλλων. Κατά δεύτερον, το υπέροχο εξώφυλλο που δικαίως κάνει συνειρμούς με αυτό. Στα, κάτι λιγότερο από 14 λεπτά του δίσκου, οι έντεκα συνθέσεις φροντίζουν να μεταδώσουν τη βρωμιά και την κακουχία μιας φάμπρικας ή οποιασδήποτε χειρωνακτικής δουλειάς. Ηχητικά, αλλά και θεματικά, οι Proudhon ξεκαθαρίζουν τις προθέσεις τους στο κείμενο που συνοδεύει την κυκλοφορία στο bandcamp. Οι Terrorizer, Pig Destroyer, Death Toll 80K, συνδιαλέγονται, μουτουαλιστικά θα έλεγε κανείς, με τα στοχευμένα samples και εορτάζουν την κληρονομιά του πατέρα του Αναρχισμού. Οι ταχύτητες εναλλάσσονται, και η αλήθεια του "1936" μπλέκεται με τη ρητορεία του "Have We Failed?". Το αποτέλεσμα υποσχόμενο, το "ugh" του "The Philosophy Of Misery" άρρωστο, ο σκοπός μας βρίσκει σύμφωνους, και μακάρι η μπάντα να έχει συνέχεια, και κυρίως, εξέλιξη.

Bandcamp
Youtube

Μια πολύ αξιοπρόσεκτη split κυκλοφορία από την εκ Θεσσαλονίκης Submersion Records. Ο πειραματικός καλλιτέχνης Ghone παραδίδει μια σύνθεση 23 λεπτών που θα αποζημιώσει όσους παραδοθούν στις ευγενικές ambient/noise διακυμάνσεις της και, προφανώς, όσους απολαμβάνουν τέτοια εκτεταμένα ηχητικά ταξίδια. Οι πρωτοεμφανιζόμενοι Low Texture από την άλλη είναι σχεδόν εντυπωσιακοί. Με μέλη από Spineless, Six Steps Above The Earth και The Dandelion Fields, μας χαρίζουν δύο επίσης μακροσκελείς συνθέσεις σε μια ελαφρώς πιο post/ambient λογική. Τα εξαιρετικά φωνητικά της Chryssa T. κάνουν τη διαφορά ως προς την εστίαση του ακροατή, τα ηχητικά παιχνιδίσματα από κιθάρα και μπάσο όμως είναι εξίσου ουσιώδη και λεπτομερή. Ιδιαίτερα ατμοσφαιρικοί και συναισθηματικοί, οι Low Texture μοιάζουν σαν ένα νέο project που αξίζει μεγάλη προσοχή. Ελπίζω να προσθέσουν και κρουστούς ήχους στη μουσική τους, έστω και λίγους! Συνολικά, η κυκλοφορία είναι πολύ ενδιαφέρουσα, συνιστάται σε ανήσυχους ακροατές και δίνει σαφή εικόνα της υγιούς εγχώριας πειραματικής σκηνής.

Bandcamp

Στην ανάγκη σου να απελευθερώσεις το πνεύμα σου και να προσγειώσεις όλες σου τις αισθήσεις στην αγκαλιά της μάνας ηρεμίας, βρίσκεις -ή και σε βρίσκουν- ακούσματα σαν αυτά του Chuck Johnson. Τόσο απλά, τόσο μινιμαλιστικά που σε οδηγούν κάπου αλλού. Μια αέναη ευφορία σε συγκεκριμένες συχνότητες και σε ρυθμούς διαλογισμού. Η εμπειρία και οι δυνατότητες του μουσικού Johnson στην pedal steel κιθάρα είναι κάτι το φανταστικό. Είναι η δεύτερη δουλειά του πάνω στο συγκεκριμένο ύφος, δίνοντας ταυτότητα και στυλ σε κάτι αναγκαίο.
Το "The Cinder Grove" έχει τις ρίζες του βαθιά στην pedal steel κιθάρα του Johnson (και synthesizers), και τρέφεται από άλλα τρία έγχορδα (cello, viola, violin). Διάσπαρτη η παρουσία του πιάνου και όλα αυτά μαζί δίνουν ένα δραματικά ατμοσφαιρικό αποτέλεσμα. Το "The Cinder Grove" είναι ένα βαρύ και βαθύ άλμπουμ που στηρίζεται στη φύση της απώλειας. Μια σουίτα από requiems για τα χαμένα μέρη. Αυτά που υπήρχαν κάποτε και τώρα ταλαντεύονται μόνο στην ηχητική μνήμη, όπως οι απόηχοι των φαντασμάτων. Ο Chuck Johnson κατάφερε να προσαρμόσει ήχους σε ψηφιακή μορφή, προσθέτοντας εφέ που δημιουργούν μια καταπράσινη εικονική πραγματικότητα που αν μη τι άλλο είναι προσεγγίσιμη. Μια πανέμορφη instrumental εισβολή με τη διαλογιστική μουσική του Johnson.

Bandcamp
Facebook

Όνομα μπάντας που σου τραβάει το ενδιαφέρον. Τίτλοι τραγουδιών που το επιβεβαιώνουν κι ένα εξώφυλλο που το επισημοποιεί. Το και με τη βούλα έρχεται στο τέλος με την ακρόαση των δύο συνθέσεων; Βεβαίως. Να ξέρεις, είναι πανέμορφο το συναίσθημα όταν έχουν μπει όλα σε μια σειρά και το φινάλε της παρουσίασης είναι ακόμα καλύτερο.

Το διπλό single των Αθηναίων σου φτιάχνει τη μέρα. Από το εναρκτήριο feelgood "Devil In" μπαίνεις άμεσα στο πνεύμα της μπάντας: Σύγχρονος ήχος που πατάει στη φιλοσοφία της δεκαετίας εκείνης που απογείωσε κι άφησε ανεξίτηλο το σημάδι της στη ροκ μουσική. Το "Beautiful Girl" από την άλλη λειτουργεί ως το λογικό αντίβαρο της προηγούμενης ευφορίας: Σχεδόν στενάχωρο χωρίς να είναι μελό ούτε μπαλάντα, με τη southern αισθητική του έρχεται να μας θυμίσει πως δεν είναι όλα ρόδινα. Ακόμα κι όταν πρόκειται για μια πανέμορφη κορασίδα.

Τα ένρινα -τίγκα στη μελωδία- φωνητικά είναι ιδανικά, η παραγωγή πεντακάθαρη και η «βρωμιά» κρύβεται στις λεπτομέρειες. Εξαιρετικό το πρώτο δείγμα κι ακόμα καλύτερη η vintage προσέγγιση των Birds Of Vale. Πρώτα το single και μετά το full length. Μη σου πω καλύτερα ένα EP ενδιάμεσα. Αψεγάδιαστο.

Οι Dozer από την Σουηδία φάνταζαν ως μια από τις πιο δυναμικές νέες stoner/doom ευρωπαϊκές μπάντες στις αρχές των '00s. Κυκλοφόρησαν πέντε full length albums με τελευταίο το "Beyond Collosal" του 2008. Μπήκαν σε μια προσωρινή αδράνεια και το 2012 ανακοίνωσαν την επιστροφή τους. Το "Vultures" κυκλοφόρησε αρχικά το 2013 ως EP και περιείχε συνθέσεις που προορίζονταν για το "Through The Eyes Of Heathens". Η πρόσφατη συνεργασία των Σουηδών με την ιταλική Heavy Psych Records υπόσχεται μια πιο ενεργή επιστροφή της μπάντας αφού η επανασύνδεσή τους δεν μας έχει πείσει ακόμα. Το "Vultures" κυκλοφορεί φέτος για πρώτη φορά σε βινύλιο και digipack cd, στα πλαίσια επανακυκλοφοριών του back catalogue της μπάντας και περιέχει, εκτός από το εξαιρετικό artwork του Peder Bergstrand των Lowrider, μια έξτρα σύνθεση, την διασκευή στο "Vinegar Fly" των Sunride.

Το εκ Καναδά τρίο πρωτοεμφανίστηκε πριν δύο χρόνια με το "Time To Strike" EP, ακούστηκε αρκετά στο underground και δικαίως εκτιμήθηκε. Λατρεύουν το hard rock των '70s, το heavy metal των '80s, τα cult εξώφυλλα και video clip. Η νέα τους δουλειά, σαφώς μικρότερη σε διάρκεια, που δεν παρεκκλίνει χιλιοστό από την πρώτη, επιβεβαιώνει την αρχική εντύπωση: είναι μπάντα με προοπτική να ξεχωρίσει από τον σωρό του είδους. Αξιόλογες συνθέσεις από ικανούς μουσικούς, με εξαιρετικά φωνητικά που τόσο λείπουν από ανάλογες προσπάθειες. Mercyful Fate, Scorpions αρχαίων χρόνων, ήταν τα πρώτα ονόματα που αναγνώρισε ο εγκέφαλος, με μία στιγμιαία Manowar παρουσία. Ποικιλία αν μη τί άλλο, τέσσερις συνθέσεις, διαφοροποιημένη η μία από την άλλη, με τούτη να στέκει λίγο ψηλότερα από τις υπόλοιπες. Ο αναλογικός ήχος κλείνει το παλιακό πακέτο προσφοράς των Καναδών, μια προσφορά - ορισμό του "more than meets the eye".

Bandcamp

Ωραία περίπτωση οι The Notwist. Από το "post- hardcore meets alternative metal" των πρώτων βημάτων τους στο παλαβό indie του "12", και από εκεί στη διεθνή αναγνώριση με το ηλεκτρονικό "Neon Golden", οι Γερμανοί, την πρώτη τουλάχιστον δεκαετία τους, υπήρξαν φοβερά πειραματικοί κι ενδιαφέροντες. Η συνέχεια όμως, παρόλο που ήταν αξιοπρεπέστατη, δεν έκρυβε πια εκπλήξεις, κάτι που γίνεται σαφές και στη νέα τους δουλειά. Ηλεκτρονική διάθεση, εύηχα πνευστά, indie γλυκουλιές, πιανάκια και μπόλικες post-rock φλυαρί...εεε...επιρροές, καθιστούν τον ένατο δίσκο τους μια όμορφη ηχητική συντροφιά που όμως περιορίζεται εκεί. Δεν καινοτομεί, δεν συναρπάζει, δεν συγκινεί, και περισσότερο λειτουργεί ως μουσικό κολάζ, φτιαγμένο για να συνοδεύσει τις δουλειές σας ή το ποτάκι σας. Τίμιο κι ευχάριστο μα χιλιοπαιγμένο και, πλέον, ελαφρώς ξεπερασμένο.

Bandcamp

Οι Ρώσοι Meister Leonhardt ονοματίζονται, και ονοματίζουν το ντεμπούτο τους, από τη μίνι νουβέλα του Gustav Meynrik. Τα μέλη τους, προέρχονται από συγκροτήματα της τοπικής σκηνής, όπως τα Thy Grave, Goatpsalm, Dekonstruktor και Frozen Ocean. Στο μίνι ντεμπούτο τους, διάρκειας 27 λεπτών, παρουσιάζουν τη δική τους, όχι και τόσο τετριμμένη, οπτική πάνω στο συναίσθημα που πρέπει να αναδεικνύει το black metal. Η επαναπροσέγγιση των θεματικών της νουβέλας, λειτουργεί ως καταλύτης. Ξυραφένιος ήχος, ο οποίος όμως αναδεικνύει μελωδίες ("Of Things Never Finished"), όσο και μπάσο και black 'n' roll γκρούβα ("Nystagmus"). Μπορεί ανά σημεία οι επιρροές να μην κρύβονται πίσω από την ομίχλη, αλλά αυτή είναι και η δυναμική του ήχου. Συνθέσεις όπως το "Thirst And Spiritual Infirmity" ή το "The Crown Of The Consenescence" μεταδίδουν την αναζητούμενη ατμόσφαιρα, επειδή ακριβώς εκμεταλλεύονται τις βασικές αρχές του ιδιώματος. Θα το βρείτε μόνο σε φυσική μορφή, τουλάχιστον προς το παρόν.

Τέταρτο full length από αυτό το πολύ ενδιαφέρον power trio από τη Γαλλία, αλλά δυστυχώς μας αφήνει ελαφρώς μπερδεμένους. Από στιλιστική άποψη τα πάνε περίφημα, παρουσιάζοντας ένα μοντέρνο hard rock/alternative σύνολο που όμως δεν του λείπουν καθόλου οι καλαίσθητες prog υπόνοιες. Ο ήχος τους είναι πραγματικά θαυμάσιος, ζεστός, απόλυτα πειστικός. Δυστυχώς όμως, το songwriting τους παραμένει απλώς συμπαθητικό, αδυνατώντας να παραδώσουν τραγούδια που θα σε παρασύρουν ολοκληρωτικά. Το υλικό του "Eroded" είναι καλό και γεμάτο ζωντάνια, απομένει όμως να περιμένει μια αποθέωση μέσα σε αρένες που, φαντάζομαι, δεν θα έρθει ποτέ. Ας μην παρερμηνευτώ: οι Lizzard αποτελούν ένα πολύ αξιόλογο σχήμα, απλώς μας αφήνουν με την απορία του τί θα γινόταν αν αυτά τα τραγούδια ήταν πραγματικά εμπνευσμένα.

Bandcamp

Κλασική περίπτωση μαρκετίστικου κόλπου που αν δεν ήταν οι Of Mice And Men ίσως και να μην μπαίναμε στο κόπο να αναλύαμε αλλά ο πρότερος έντιμος βίος και η πρόσφατη δουλειά τους ("Earthandsky"), μας «αναγκάζουν» να ασχοληθούμε με τα τρία αυτά τραγούδια στο EP που είναι και το πρώτο από τα συνολικά τρία που θα κυκλοφορήσουν φέτος. Η αφορμή δεν είναι άλλη από τη μεταγραφή τους από τη Rise στη SharpTone και αυτό είναι όλο βασικά αφού τα κομμάτια που μας παρουσιάζουν μπορεί να είναι μια χαρά αλλά δεν έχουν καμία διαφορά από αυτά που μας παρουσίασαν το 2019. Από τα τρία ξεχωρίζω το "Obsolete" που είναι το δυνατότερο, με καταπληκτικό ρυθμό που σε αναγκάζει να «κουνηθείς». Το ομότιτλο "Timeless" δεν συγκινεί ιδιαίτερα όπως ούτε και το ανιαρό "Anchor". Εξαιρετική καλογυαλισμένη παραγωγή με τέλειο ήχο και αυτά. Τίποτα περισσότερο.