Dramachine

Συγκινησιακή Πανούκλα

Erste Theke Tontraeger (2021)
Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 25/10/2021
Με όχημα το πειραματικό synth-punk του, αυτό το ντεμπούτο εκτονώνει ελπιδοφόρα την αστική ασφυξία του σήμερα
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ζούμε σε μια εποχή που διακατέχεται από μια ψευδεπίγραφη «ορθολογικότητα». Η ποσοτικοποίηση, και κατά συνέπεια βελτιστοποίηση κάθε πτυχής της ζωής, ώστε να αποτελεί ένα δείκτη, παραμερίζει τον αυθορμητισμό και την πηγαία έκφραση, οδηγώντας σε μια γκρίζα καθημερινότητα. Ανάμεσα στις υποχρεώσεις και τις κοινωνικές συμβάσεις μας προσπαθούμε να αυτοπεριοριστούμε, να αλλάξουμε τις μάσκες μας, και παράλληλα να ξεκλέψουμε λίγο χρόνο να ξεσπάσουμε. Η συμπίεση αυτή, θα οδηγήσει αρκετά άτομα να στραφούν, ελέω απουσίας εσωτερίκευσης, προς το συνάνθρωπο, και έτσι ένας κοινωνικός ευνουχισμός δημιουργεί μονοδιάστατα, και αντικοινωνικά, όντα.

Το ντεμπούτο των Αθηναίων Dramachine, φέρει το όνομα της γνωστής θεωρίας του Wilhelm Reich. Οι θεματικές των οκτώ συνθέσεων δεν είναι μια απλή αόριστη κοινωνική κριτική. Επιχειρούν να διεισδύσουν στις οικείες, δεδομένης της συνύπαρξης στο ίδιο κοινωνικό σύνολο, επιπτώσεις αυτής της κοινωνικής επιδημίας, η οποία, σύμφωνα με τον ψυχαναλυτή, εδράζει σε νευρώσεις του πάσχοντος υποκειμένου. Κατά ένα τρόπο, το αστικό post-punk των Dramachine αναζητά αυτό το πολυπόθητο περιθώριο όπου οι αιτίες της καταπίεσης είναι διαυγείς, οι κοινωνικές ανισότητες και κανιβαλισμοί δεν είναι αόρατες δομές αλλά υπαρκτή απειλή.

Επέλεξα να αναφερθώ πρώτα στο στιχουργικό κομμάτι του "Συγκινησιακή Πανούκλα" γιατί είναι ένας εκ των δύο κύριων λόγων που αναδεικνύουν το άλμπουμ. Δίχως να ισχυρίζομαι πως οι Dramachine εκφράζουν απόλυτα, ή πως προσωπικά ταυτίζομαι με αυτήν, την προαναφερθείσα θεωρία, η στόχευση τους είναι αξιοσημείωτη. Οι οκτώ συνθέσεις του άλμπουμ σφύζουν ρεαλισμού, είναι μια αφήγηση η οποία δεν διστάζει να καταστεί ωμή, αγγίζοντας έτσι ουσιώδη επίπεδα ταύτισης εκμεταλλευόμενα τη μουσική μεταδοτικότητα του άλμπουμ.

Ο ήχος των Dramachine κινείται γύρω από το post-punk/synthwave. Ανά στιγμές φλερτάρουν με πιο κιθαριστικές του εκδοχές, ενώ ενσωματώνουν θαρραλέα και στοιχεία από darkwave, synth-pop, ηλεκτρονική μουσική, παρουσιάζοντας μια θέληση για πειραματισμό. Ο δίσκος, παρά τις ποικιλόμορφες επιμέρους συνθέσεις του, διακρίνεται από μια αισθητική ομοιμορφία. Συχνά, τόσο η εκφορά των φωνητικών όσο και τα ρυθμικά μέρη, δίνουν μια ιδιότροπη προέκταση. Η weird πλευρά των Dramachine όμως, σε συνδυασμό με την ειλικρινή απόπειρα δημιουργίας ενός μετα-αστικού μουσικού έργου, είναι ο δεύτερος λόγος που αυτό το καλλιτεχνικό έργο διακατέχεται από μια ριψοκίνδυνη προσωπικότητα.

Υπάρχουν στιγμές που, ανάμεσα στις απανωτές ακροάσεις, συνειδητοποιώ πως, μικροζητήματα, όπως η παραγωγή, κάποιες φωνητικές γραμμές καθώς και η ενσωμάτωση ηχοχρωμάτων διαθέτει περιθώρια βελτίωσης. Η δυναμική όμως του "Συγκινησιακή Πανούκλα" είναι η πολύμορφη, και ουσιώδης, ακεραιότητα με την οποία προσεγγίζει το αντικείμενό του. Στα σχεδόν 4 λεπτά που διαρκεί το ομότιτλο κομμάτι, το οποίο αναδεικνύει μια υπνωτική παραδοχή στην καπιταλιστική αρρώστια, όλα αποκρυσταλλώνονται. Αυτός ο δίσκος θα μπορούσε να ντύνει ηχητικά ένα μεταμοντέρνο performance, σκηνοθετώντας κόσμους και περιστάσεις που άμεσα καθηλώνουν. Το lead, και βασικά όλα όσα διαδραματίζονται στο κορυφαίο "Δεν Έχει Μείνει Τίποτα" είναι το αγχώδες ξύπνημα, η ψυχολογική πεμπτουσία των ιδιωμάτων που επικαλούνται οι Dramachine. Πριν από αυτό βέβαια υπάρχει το ταιριαστό up-tempo εναρκτήριο "Κλεμμένος Χρόνος" που ορίζει τις κατευθυντήριες του ηχοτοπίου που θα γίνεις μάρτυρας κατά τις ακροάσεις. Τα φωνητικά διαθέτουν μια, σχεδόν καυστικά ειρωνική αιθέρια χροιά η οποία, ειδικά όταν γίνεται δίπολο σε διπλές γραμμές, μετατρέπεται σε ένα σαρδόνιο χαμόγελο.

Η εκπληκτική συνεργασία με τη rapper Sci-Fi River στο "Φεύγουμε Από Εδώ" καταδεικνύει τα όρια και τις δυνατότητες της καλλιτεχνικής πρότασης των Dramachine. Παρά τις εμφανείς του επιρροές, το "Συγκινησιακή Πανούκλα" δεν ηχεί προφανές αλλά αντιθέτως ζωτικό, σύγχρονο. Η συνέχεια με το "Νύχτα Θλίψη" δε, σε μια από τις πιο ευθείες στιγμές του δίσκου, είναι πικρή μα ανεπιτήδευτη. H τριάδα των Dramachine, αξιοποιεί μέσω εφέ σε πετάλια και synths, ένα ηχητικό τείχος το οποίο, μαζί με την ευφυή προσέγγιση στους ρυθμούς του drum machine δίνει σχεδόν trip-hop πνοές σε λειτουργικές μπασογραμμές.

Η πρώτη ολοκληρωμένη τους δουλειά, έρχεται σε εποχή όπου ο εν λόγω ήχος ευδοκιμεί στο εγχώριο underground, αποτελώντας μια αξιοπρόσεκτη και κυρίως ώριμη κυκλοφορία που θα αγγίξει κάθε περιπλανόμενη νυκτόβια ψυχή που βρίσκεται σε διαρκή αναζήτηση. Με το όραμα διακριτό αλλά την υλοποίησή του να μην είναι κατασταλλαγμένη, οι Dramachine διψούν να επικοινωνήσουν. Όσο το βάρος της πραγματικότητας και οι επιβεβλημένες απαγορεύσεις συγκλίνουν, οι χοροί ως πράξη αντίστασης και εκτόνωσης καθίστανται όλο και πιο επιτακτικοί. Το οργισμένο "Διακοπές Στη Δράμα" που κλείνει το άλμπουμ υπενθυμίζει πως εδώ δεν υπάρχει καμία καλλιτεχνική αφέλεια ή άγνοια κινδύνου. Στιχουργία και ιδιότυπο πειραματικό synth-punk ενώνονται και μεταμορφώνονται σε μια σκιερή ύπαρξη που παρατηρεί, προβάλλει και αναζητεί την αφύπνηση. Η πανούκλα θα περάσει με ενσυναίσθηση και αλληλεγγύη.

Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET