Svdestada

Azabache

Self Released (2021)
Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 29/04/2021
Μέσα από τη μαυρίλα αναδύεται ένας από τους πιο συγκλονιστικούς δίσκους της εποχής και του ιδιώματος του
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Οι Svdestada εδράζουν στη Μαδρίτη, με τα μέλη τους να έχουν καταγωγή από Ισπανία και Αργεντινή. Το σχήμα, κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο τον δεύτερο δίσκο του, ονόματι "Azabache". To «κατράμι» διάρκειας 33 λεπτών, βρίσκει το σχήμα να ξεδιπλώνει στην εντέλεια την οπτική του πάνω σε έναν εξαιρετικό συνδυασμό crust, screamo, post-hardcore καθώς και black metal. Τρία χρόνια έπειτα από το ντεμπούτο τους, "Yo Soy El Mar", οι Μαδριλένοι επιτυγχάνουν να κυκλοφορήσουν ένα άλμπουμ το οποίο ηχεί ικανό να θεωρείται κλασικό στον χώρο του στο μέλλον.

Ο συνδυασμός στον οποίο επιδίδονται οι Svdestada, αν και ηχεί ιδιαίτερα αναζωογονητικός, δεν είναι καινούριος. Το συγκρότημα, που βαπτίζει, απολύτως πετυχημένα, τον ήχο του ως neocrust, συνεχίζει την παράδοση της μνημειώδους ηχητικής στροφής που ξεδίπλωσαν στις αρχές του αιώνα οι Tragedy, From Ashes Rise, Remains Of The Day, και η τότε crust συνομοταξία. Παίρνουν το d-beat μεταλλικό ηχόχρωμα των ‘90s, το πνίγουν μέσα σε sludge/black μελωδίες, και, σε αντίθεση με σχήματα όπως, οι εξίσου ουσιώδεις και πιο προβεβλημένοι Ancst, δεν ενδίδουν πλήρως προς μια blackened crust κατεύθυνση, αν και ηχητικά μοιράζονται αρκετές ομοιότητες.

Περισσότερο ενδιαφέρον όμως φαντάζει το γεγονός πως το άλμπουμ ανά πάσα στιγμή αντηχεί την παράδοση της σκηνής από την οποία προέρχεται. Την εποχή που οι προαναφερθείσες αμερικανικές μπάντες εξάπλωναν αυτόν τον τόσο ιδιαίτερο ήχο, η Ισπανία όρθωνε το ανάστημά της παρατάσσοντας, κλασικές για τον χώρο πλέον, κυκλοφορίες από σχήματα όπως οι Ictus, Ekkaia, Madame Germain. Οι Svdestada συγκεκριμένα, αναδεικνύουν μέσω των φοβερών τους κομματιών έντονες επιρροές από τους δύο πρώτους. Το πάντρεμα του neocrust με post-hardcore/screamo, όπως το ανέδειξαν φωνητικά, αλλά και σε συγκεκριμένα ρυθμικά περάσματα και riffs, οι Ictus και Ekkaia, καθώς και μεταγενέστερες μπάντες όπως οι Alpinist (και η εξέλιξή τους ως Jungbluth) και Autarch, εδώ επανέρχεται εκκωφαντικά στο προσκήνιο.

Το "Azabache" διακατέχεται από μια μεγαλειώδη αύρα, έχοντας το χάρισμα να ηχεί μονίμως κρίσιμος. Ο τρόπος που το συγκρότημα σε συνθέσεις μέσης διάρκειας τεσσάρων λεπτών, τοποθετεί τόσο έντεχνα τις διαφορετικές του υφολογικές πτυχές, ανατροφοδοτεί διαρκώς το άλμπουμ με ζωτική ενέργεια. Ταυτόχρονα, ο μελοδραματικός αέρας των μελωδιών, οι οποίες κατέχουν προεξάρχοντα ρόλο, σε συνδυασμό με τις εντελώς προσωπικές και κοινωνικά προβληματισμένες στιχουργικές θεματικές, δημιουργεί ένα συναισθηματικό φορτίο το οποίο αποτυπώνει μια εκλεπτυσμένη αισθητική. Στα μέσα του δίσκου, το "Petricor", με το μπαντονεόν της Carla Pugliese και τα γκεστ φωνητικά του Fernando Lamattina, μετατρέπει το πνιγηρό τοπίο, σε μια ρομαντική, εξωτική εξομολόγηση, ένα γράμμα προς τον εαυτό. Προϋπάρχουν το μεγαλειώδες black metal φινάλε του "Fuga", η αφοπλιστική μελωδία στα 20 δευτερόλεπτα του "Pesomuerto" που γονατίζει και τους μεγαλύτερους αμφισβητίες, η κολασμένη έναρξη και το ρεφραίν του "Derrota". Έπειτα, ακολουθεί το black 'n' roll όργιο του "Apóstata", η αλητεία στις συγχορδίες του καθηλωτικού "Rendición".

Αυτός ο δίσκος διαθέτει μόνο επιβλητικές στιγμές, κάθε τραγούδι συμπυκνώνει στο μέγιστο την ακροβασία μεταξύ οργισμένων μα φορτισμένων παρακλαδιών που επιχειρούν οι Ισπανοαργεντίνοι. Από την εναρκτήρια εισαγωγή με σαμπλάρισμα του "Manifiesto", που αυτόματα συσσωρεύει σύννεφα στην ατμόσφαιρα, έως τη σχεδόν drone μυσταγωγία του φινάλε με το "Galerna", η πίσσα του καιρικού φαινομένου της απότομης περιστροφής ψυχρών νότιων ανέμων προς τα νοτιοανατολικά, όπως το ονομάζουν οι Αργεντίνοι και από το οποίο δανείζεται το όνομά της η μπάντα, δεν αφήνει περιθώρια. Ο δίσκος είναι μια κατάθεση ψυχής, όπου ακόμη και τα black metal φωνητικά του διαθέτουν ιδιαίτερη συναισθηματική εκφορά.

Το εκπληκτικό εξώφυλλο, εκπέμπει μια αίσθηση ατομισμού, μοναξιάς, οργής και περηφάνιας. Μια φυσιογνωμία με διαπεραστικό βλέμμα αναδύεται από τις λάσπες, τις κακουχίες, από τον απόπατο της κοινωνικής αποξένωσης. Δεν έχει χάσει όμως την εσωτερική της φλόγα. Δεν παραιτείται. Το δεύτερο ενικό που κυριαρχεί στους στίχους δεν είναι ένα γενικευμένο κάλεσμα, ούτε κηρύσσει. Αφήνει μια απλή παρακαταθήκη. Πες τον ήχο αυτού του δίσκου όπως πραγματικά θες. Κατάταξέ τον όπου νομίζεις στο φαντασιακό σου. Όταν όμως αναζητήσεις μια εσωτερική δύναμη όταν όλα στραβώσουν, το "Azabache" θα εξέλθει από τις σκιές και θα σου υπενθυμίσει πως, για όσο διαρκεί, νοηματοδοτεί αυτό που δεν μπορεί να ονομαστεί.

"It is only because I still see the marks of your teeth, I know you were really here"

Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET