Rudimentary Peni

Η τελευταία φορά που το θρυλικό anarcho-punk σχήμα των Rudimentary Peni κυκλοφόρησε νέα μουσική ήταν το "Wilfred Owen The Chances" single, ως συνοδευτικό του βιβλίου "The Haunted Head" το 2009. Το κομμάτι, που επανακυκλοφόρησε πριν περίπου ένα χρόνο ως επτάιντσο από τη Sealed, παρουσίασε, μια διαφοροποιημένη ηχητική εκδοχή της εμβληματικής μπάντας σε σχέση με τα τότε πρόσφατα "Archaic" και "No More Pain" EPs. Ο γνώριμος αποκρουστικός ηχητικός σκελετός που έκανε το συγκρότημα να ξεχωρίζει ηχητικά ήταν παρών, ντύθηκε με μια έντονη industrial εκδοχή, τόσο σε κούρδισμα όσο και σε προσέγγιση στην παραγωγή, η οποία παρέμεινε χαρακτηριστικά δύσβατη.

Η αναφορά στο συγκεκριμένο τραγούδι είναι απαραίτητη, αφού, η «επιστροφή» του σχήματος με νέο υλικό, πατάει σε αυτήν την ηχητική στροφή. Η επιδραστική death rock μπάντα του Nick Blinko, αν και σε παρατεταμένη περίοδο αδράνειας, κυκλοφορεί το mini-LP "Great War". Λογιζόμενο κάτι ανάμεσα σε EP και νέος ολοκληρωμένος δίσκος, ο πρώτος έπειτα από 26 χρόνια για τους λατρεμένους Peni, το άλμπουμ φέρνει στη δημοσιότητα δέκα συνθέσεις ηχογραφημένες τη χρονική περίοδο μετά το προαναφερθέν single. Συνεπώς, οι Rudimentary Peni δεν υφίστανται ως ενεργή παρουσία στον χώρο, αλλά, με τη σκιά τους να μην έχει φύγει στιγμή πάνω από το ιδίωμα και την προοδευτική, μακάβρια τέχνη του ακραίου ήχου, η κυκλοφορία αυτή είναι λογικό να αντιμετωπιστεί με συγκίνηση και νοσταλγία.

Είναι σχεδόν ακατόρθωτο να αναφερθείς σε αυτό το μοναδικό σχήμα χωρίς να έρθουν αμέσως στη μνήμη τα πεπραγμένα τους. Από τα πρώτα, κομβικά τους EP και την εδραίωσή τους ως μια αυθύπαρκτη παρουσία στον πυρήνα της κοχλάζουσας βρετανικής anarcho-punk σκηνής, την κυκλοφορία του ανυπέρβλητου "Death Church" του 1983 και την ανάδειξη του διαστροφικού Blinkο ως έναν από τους πιο σκοτεινούς και απρόσιτους καλλιτέχνες του ευρύτερου κιθαριστικού ήχου, καθώς και την επικείμενη τρικυμία σε κυκλοφορίες, ακατάσχετους πειραματισμούς και επαναδραστηριοποιήσεις, ένα πράγμα οφείλει να διατυπωθεί εκ νέου. Το ωμό, άσβεστο και ισοπεδωτικό, καλλιτεχνικό στίγμα των Rudimentary Peni, που διαρκώς κοιτούσε την ανθρώπινη φύση κατάματα και της γελούσε σαρδόνια, επηρέασε καλλιτέχνες από και (πολύ) πέραν του χώρου από όπου γεννήθηκε.

Το "Great War" επισφραγίζει την ηχητική στροφή του σχήματος. Οι ηχογραφήσεις αυτές, διάρκειας 20 σχεδόν λεπτών και σε mastering του πανταχού παρόντα τα τελευταία χρόνια Arthur Rizk, δεν οφείλουν να συγκριθούν ούτε με το πρόσφατο ούτε με το μακρινό παρελθόν τους. Κάτω από τη μονολιθική και βιομηχανική επίθεση που τις διακατέχει, ενυπάρχει το γνώριμο riffing και τα χαρακτηριστικά φωνητικά. Το εναρκτήριο "Anthem For Doomed Youth" το καθιστά σαφές, ηχώντας δίχως να πέρασε ούτε μια μέρα. Οι θεματικές επεκτείνονται γύρω από τις παρενέργειες και τις επιπτώσεις που είχε στον ανθρώπινο ψυχισμό ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος. Ο μιλιταριστικός βηματισμός του καταληκτικού "The Old Lie", επιβεβαιώνει πως οι Rudimentary Peni, εξακολουθούν να μην ωραιοποιούν τίποτα. Ο ρομαντισμός δεν χωρά εδώ, η νοσταλγία δεν τους απασχολεί.

Κατά τη διάρκεια του άλμπουμ δεν έντονες ρυθμικές ακροβασίες. Οι σύντομες διάρκειες λειτουργούν ευεργετικά και υπέρ του συνόλου, με τις πινελιές του "Path Of Glory" να μεγιστοποιούν την επίδρασή τους μέσα σε ενάμιση λεπτό. Όταν ο θόρυβος στις κιθάρες και οι Killing Joke επιρροές παραμερίζονται, όπως συμβαίνει στο "Mental Cases", οι Rudimentary Peni δεν ηχούν παράταιρα «κλασικοί». Το "Asleep" που ακολουθεί, όντας το μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι του δίσκου, συνδυάζει την post-'00s κιθαριστική τους οπτική με τα χαρακτηριστικά, καθ’ όλη τη διάρκεια του άλμπουμ, industrial τύμπανα. Η επιβλητική φωνή του Blinko δε, ακόμη και στην παρούσα της κατάσταση, αναβλύζει παράνοια.

Δεν είναι σαφές αν η κυκλοφορία αυτή σε συνδυασμό με την επανέκδοση της δισκογραφίας τους θα σημάνει την επαναδραστηριοποίηση των Rudimentary Peni. Οι Βρετανοί κατάφεραν, χωρίς να υπάρχει η ουδεμία απαίτηση, να παρουσιάσουν ένα αποτέλεσμα που, τηρουμένων των αναλογιών και των παραμέτρων, συνεισφέρει το μικρό του λιθαράκι στο διαρκώς εξελισσόμενο ηχητικό τους μωσαϊκό. Το "Great War" παρουσιάζει μια εκσυγχρονισμένη οπτική του γνώριμου ήχου της μπάντας, μένοντας πιστό στον διαρκή πειραματισμό που οι ίδιοι έθεσαν ως modus operandi. Στιγμές όπως το "Blood For Seed" ή το "Strange Meeting", συνοψίζουν την καλλιτεχνική της πρόταση, μετατρέποντας τον θόρυβο και τη σκόνη του πολέμου σε ένα τραυματικό, παρακμιακό ηχητικό ναρκοπέδιο.

Το μέγεθος των Rudimentary Peni δεν θα μεταβληθεί με το "Great War". Δεν θα γυρίσουν προς τη σκοτεινή τους γωνία (πολλά) περισσότερα κεφάλια από όσα αναθάρρησαν στην είδηση της κυκλοφορίας του. Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία αν οι ακροάσεις διακατέχονται από δέος, ή από πρόσκαιρη ικανοποίηση της πείνας όσων βαμπίρ συναισθάνονται το καλλιτεχνικό τους μονοπάτι. Η ηχητική τους ισοπέδωση, ο τρόμος και η κλειστοφοβία, που ανά στιγμές καθηλώνουν, επανήλθαν στο προσκήνιο. Ο νέος δίσκος των Βρετανών είναι γεγονός και τα συναισθήματα που μεταδίδει αληθινά. Το όνειρο μετατράπηκε σε εφιάλτη. Και αυτό το θεωρώ ως το μεγαλύτερο επίτευγμα του "Great War". Αξεπέραστοι.

Bandcamp