Slant

Τέλη Φλεβάρη η εκλεκτική Iron Lung κυκλοφόρησε το ντεμπούτο LP των Slant. Η Νοτιοκορεάτικη hardcore μπάντα, ενεργή την τελευταία πενταετία, έπειτα από ένα demo-φωτιά και ένα EP, παραδίδει υπό την ονομασία «πρώτο άλμπουμ» το δεκαεπτάλεπτο ντεμπούτο της. Οι προθέσεις του σεστέτου, πλέον, σαφέστατες, με τις δέκα συνθέσεις του δίσκου να ηχούν όσο ισοπεδωτικές και μανιασμένες θα περίμενε κανείς/καμία από μια ορμητική μπάντα του ιδιώματος.

Σε παράλληλη τροχιά με τον περσινό δυναμίτη των Sial, και με μπροστάρισα την Yeji στα φωνητικά, η οποία χαρίζει εκπληκτικές ερμηνείες δίχως αύριο, το ντεμπούτο των Slant ηχεί αδιαπραγμάτευτα πειστικό. Το συγκρότημα ηχητικά εμμένει πιστό στην ‘80s αμερικανική παράδοση του ιδιώματος, τιμώντας στο έπακρο την ηχητική παρακαταθήκη συγκροτημάτων όπως οι Minor Threat. Η εξαιρετική, για τα δεδομένα του ιδιώματος, παραγωγή, επιτρέπει στις κοφτερές κιθάρες να βρίσκονται στο προσκήνιο, ιδίως, τα σχολής Youth Of Today και λοιπής Youth Crew συνομοταξίας, leads, που συχνά κλέβουν την παράσταση και διαφοροποιούν αισθητά το αποτέλεσμα συγκριτικά με παρόμοιες απόπειρες revival του ήχου τα τελευταία χρόνια. Τα ρυθμικά μέρη αν και υπολείπονται πρωταγωνιστικού ρόλου σε σύγκριση με το δίπολο κιθάρας-φωνητικών, δεν αποπροσανατολίζουν με τις επιλογές τους, ενώ, όπως συμβαίνει, στο μεγαλύτερο σε διάρκεια, φινάλε με το "Casualty", δίνουν ανά στιγμές και ένα καθοριστικό στίγμα.

Οι Slant εκκινούν το άλμπουμ με το "Enemy", το οποίο είμαι πεπεισμένος πως, πριν καν ολοκληρωθεί, θα έχει μετατρέψει άπαντες, λάτρεις του ήχου, σε οπαδούς τους. Παρουσιάζουν στον νέο τους δίσκο τις πιο μνημονικές και ισοπεδωτικές τους συνθέσεις, και από την πρώτη κραυγή της Yeji μέχρι το τελευταίο lead, το περιβάλλον όσο διαρκεί ο δίσκος μετατρέπεται σε ένα ατελείωτο mosh pit. Επιμένω στις ερμηνείες της τραγουδίστριας, καθώς, η αύρα της είναι τόσο καθηλωτική, που επαναφέρει, αν έφυγε ποτέ, τη συζήτηση στην κρισιμότητα του ατόμου πίσω από το μικρόφωνο. Μπορεί τα solos του "Terminal" να είναι απολαυστικά και στοχευμένα, δείγμα της συνθετικής αντίληψης των εκ της Seoul ορμώμενων punks, αλλά τραγούδια όπως το"How Did It Feel?", που κατακεραυνώνει τους υποκριτές σε πλήρες παλαιομοδίτικο στυλ, απηχούν έναν αέρα κλασικού εξαιτίας, όχι απλώς του σφιχτού συνθετικού κορμού, αλλά της καίριας επιθετικότητας τους.

Οι συνθέσεις του LP, παρά το ότι προσδίδουν μια αδιαπέραστη ηχητική συμπάγεια, διαθέτουν κρίσιμες λεπτομέρειες που τις διαφοροποιούν. Ο συνδυασμός leads και του στίχου "same thing every day" του "Stagnation", το βγαλμένο από τη Νέα Υόρκη του '84 "Travesty", η σολάρα του "Effigy" που παρουσιάζει μια εντελώς rock 'n; roll πτυχή της μπάντας, η μπασογραμμή του "Violent Minds". Αν, για κάποιο λόγο, υποτιμηθεί το ποιόν των Slant, τότε οι ακροάσεις θα φροντίσουν να διαψεύσουν με διαδοχικά ηχητικά χαστούκια. Τέτοιοι δίσκοι υπενθυμίζουν διαρκώς, πως, όσο και αν οι πειραματισμοί και το ξεχείλωμα των ηχητικών ορίων του hardcore, είναι αναζητούμενοι και παραπάνω από ευπρόσδεκτοι, η ουσία του, που ωθεί μπάντες σε όλο τον κόσμο, να διαιωνίζουν με απλά υλικά και πείσμα, αυθάδεια, ειλικρίνεια και γυαλισμένο βλέμμα, την πρωτόλεια μορφή του, θα επανέρχεται διαρκώς στο προσκήνιο.

Ο ήχος αυτός ξεφεύγει των απλά μουσικών και τεχνικών ορίων, με τη βιωματική του διάσταση να συνδράμει συχνά εξίσου καθοριστικά στην αποδοχή του. Οι Slant κατάφεραν να αιχμαλωτίσουν την ενέργεια εκείνων των χρόνων, να την μετατρέψουν σε προσωπική υπόθεση, να διοχετεύσουν την προσωπική τους εμπειρία και αλητεία στις συνθέσεις, και να αποδείξουν πως τέτοιοι δίσκοι είναι ζωτικής σημασίας. Το ντεμπούτο τους είναι όσο εθιστικό και ουσιώδες όφειλε και το όνομά τους αναμένεται να αποκτήσει ακόμη μεγαλύτερη βαρύτητα στο underground. Δικαίως, αφού το "1 집" είναι μια από τις ποιοτικότερες κυκλοφορίες σε αυτό το ύφος που θα συναντήσει κανείς/καμιά αυτή την περίοδο. Ας ακούσουμε το replay.

Bandcamp