Roadburn Redux @ Tilburg, Netherlands, 17-18/04/21

Η απόλυτη indoor φεστιβαλική εμπειρία, Μέρος Β'

Διαβάστε το πρώτο μέρος της ανταπόκρισης για τις ημέρες 15-16/04/21 εδώ.

Ημέρα 3

Το ενδεχόμενο καλημέρας με ντοκιμαντέρ για black metal έπεσε πολύ βαρύ, οπότε προτιμήσαμε την ασφαλή λύση των Trialogos. Ή τέλος πάντων όσο ασφαλές μπορεί να ακούγεται ένα power trio που συνδυάζει κιθάρες και τσέλο με πολλαπλά synth και spoken περάσματα. Μέσα στην παραξενιά του, το σύνολο παρέμενε προσγειωμένο και σχεδόν άμεσο. Τα Godspeed-ικά χτισίματα ήταν πρακτικά αδύνατο να αστοχήσουν. Το extreme metal είχε την τιμητική του το Σάββατο και αυτό φάνηκε νωρίς με τους κουστουμάτους Ολλανδούς Wesenwille να παίζουν ολόκληρο το φετινό "II: A Material God". Κινούμενο σε πιο ατμοσφαιρικά/post ηχοχρώματα, και με πλήρες live band, το ντουέτο είχε σύμμαχο τις μελωδίες και μια πειστική φωνή ώστε να μας ζεστάνει για τα καλά.

Η φεστιβαλική μέρα είναι ακόμα νέα αλλά το psych/stoner των Γερμανών Acid Rooster προσγειώνεται με κέφι. Παραδοσιακή γεύση, σαξόφωνο για την γκουρμεδιά, Rickenbacker μπάσο και κιθαρίστες με πολύχρωμα πουκάμισα. Οι fan του είδους ας έχουν το νου τους για το νέο άλμπουμ της μπάντας, κατά το καλοκαίρι. Απότομη στροφή σε synthwave κατεύθυνση, για την πρεμιέρα δύο κομματιών των Wolves In The Condo. Το μέταλ ιστορικό των δημιουργών του θα παραξένευε μόνο κάποιον που δεν έχει την παραμικρή επαφή με το ιδίωμα. Σε παραπλήσιο κλίμα, οι Spill Gold γέμισαν το 013 με ανάλαφρους, ονειρικούς ήχους. Το ντουέτο δεν χρειάστηκε να ποζάρει ή να υπερβάλλει για να κρατήσει την προσοχή. Αναμφίβολα το πιο alt σετ της ημέρας.

Spill Gold - Roadburn

Το μενού της Svart είχε και black metal, με τις Doodswens να παρουσιάζουν δύο συνθέσεις από το επικείμενο άλμπουμ τους τον προσεχή χειμώνα. Φωτισμός από κεριά, corpsepaint, τύμπανα, κιθάρα και φωνή, και το αργό, ατμοσφαιρικό, εποχής 1995, νορβηγικό black metal έκανε την εμφάνισή του. Οι κυρίες ήταν πειστικές και όσο necro χρειαζόταν για εκείνη την ώρα. Το blackened hardcore με ολίγη από screamo των Wolf King έχει κάνει αίσθηση φέτος και η απόδοση του "Grief Portrait" από το άλμπουμ "The Path Of Wrath" παρουσίασε μια μπάντα που γνωρίζει πώς να διαχειριστεί εντάσεις, ταχύτητες καθώς και διπλά φωνητικά με πειστικό τρόπο.

Του extreme hardcore η συνέχεια, με τους Knoll να ισοπεδώνουν. Σε δεκαπέντε λεπτά, ο συνδυασμός noise/electronics με ογκώδες death/grind βρήκε το νεαρό σχήμα να πιστοποιεί το hype. Οι τεχνικές κιθαριστικές απολήξεις έδεσαν τέλεια με την αύρα των Full Of Hell, οι συνθέσεις ήταν εξίσου ενδιαφέρουσες με τα γυαλισμένα τους μάτια και οι τύποι μας έκαναν να νοσταλγούμε live σε υπόγεια. To Roadburn ώθησε τους Primitive Man να παρουσιάσουν μια νέα σύνθεση στα πλαίσια της δικής τους πρεμιέρας. Το δωδεκάλεπτο "Cage Intimacy" με το μανιακό συνοδευτικό του clip, αποτυπώνει στην εντέλεια τη βαριά και ασφυκτική φόρτιση τόσο του ήχου της μπάντας όσο και της θεματικής με την οποία καταπιάνεται.

Solar Temple - Roadburn

Φήμες λένε ότι στα πρώτα τους βήματα οι Solar Temple κινούνταν σε ακραία χωράφια. Η εμφάνιση που είδαμε ζωντανά από το Tilburg απείχε πολύ από αυτό τον χαρακτηρισμό, αλλά σε καμία περίπτωση αυτό δεν λέει κάτι για την ποιότητά της. Έντονη ψυχεδέλεια, κυκλικά τοποθετημένοι ενισχυτές, καυτός αέρας. Μία απολαυστική ροκάδικη φεστιβαλική ώρα. Το ότι οι Dawn Ray'd είναι μια από τις πιο κρίσιμες μπάντες του ακραίου ήχου το αναγνωρίζουμε. Το "Behold Sedition Plainsong" δε, δεν φεύγει εύκολα από τα ηχεία μας. Όταν αποκαλύπτουν, μέσα σε ένα ναό, τα "Wild Fire I" και "Wild Fire II", ξεδιπλώνοντας δύο πτυχές της ηχητικής τους προσωπικότητας, μόνο να χειροκροτήσουμε μπορούμε.

Για τους δύσπιστους κι εκείνους που για τον όποιο λόγο έχασαν το πρώτο σετ των Autarkh μία μέρα πριν, η δεύτερη φορά ήταν κάτι πολύ παραπάνω από εύκολη επανάληψη. Χωρίς μπάσο και παραμορφώσεις, οι συνθέσεις του σχήματος παρουσιάστηκαν σε εντελώς διαφορετικό πλαίσιο, διατηρώντας ακέραια την ουσία τους. Δεν υπάρχουν πολλοί που μπορούν έστω να πλησιάσουν κάτι αντίστοιχο. Ανεβαίνοντας στον βορρά, προς Σκανδιναβία μεριά, ο Jonathan Hultén παρουσίασε ένα μικρού μήκους φιλμ γεμάτο δάση, χιόνια και (όλως παραδόξως) χρώματα. Πολύ πιο κοντά σε γυαλισμένη folk απ' ότι στο "Children Of The Night", ταίριαξε εξαιρετικά σαν παύση για ανάσα ανάμεσα στον γενικότερο πανικό.

Dawn Ray'd - Roadburn

Μια από τις εκπλήξεις που επιφύλασσε το φεστιβάλ προς οπαδούς ήταν η δημοσιοποίηση ενός εικοσάλεπτου τραγουδιού από τους Marghöfða dýrið. To νεοσύστατο ισλανδικό black metal project, αναμένεται να κυκλοφορήσει το demo "Djöfladýrkun Undir Jökli", και τόσο ο νεοκλασικός μεθυστικός χαρακτήρας της σύνθεσης, όσο και το όνομα της Vánagandr ως label προμηνύουν για τα καλύτερα. Το πειραματικό black/death metal των Plague Organ, ήταν σαφές από την κυκλοφορία του "Orphan" πως δεν θα ήταν ιδιαίτερα προσιτό. Πλήκτρα, εφέ, ένα μπάσο και τύμπανα. War black ρυθμοί που δεν πέφτουν σε ένταση, εφιαλτικά ηχοτοπία, και μια απόκοσμη εμφάνιση 39 λεπτών που πιθανολογούμε πως έσβησε αρκετά χαμόγελα. Βεβαίως.

Την Anna Von Hausswolff την ξέρουμε και την αγαπάμε όλοι εδώ γύρω. Το γεγονός ότι η πρώτη σύμπραξη με τους Bada και το περσινό προσωπικό άλμπουμ της ζόρισαν κάμποσους ανυποψίαστους και μη, δεν υπήρχε περίπτωση να μας μειώσει το ενδιαφέρον. Πείτε μας προκατειλημμένους, αλλά το commissioned set του σεστέτου ήταν αρκετό για να ταξιδέψει ακόμα και ο πιο δύσκολος. Από το στήσιμο στην ξύλινη σοφίτα και τα μικρά παιχνιδίσματα με τον φωτισμό, μέχρι τα διπλά ακορντεόν και τις προσεγμένες σταδιακές εναλλαγές στις εντάσεις, μας άνοιξε την όρεξη για να επιστρέψουμε στο ομότιτλο LP και να περιμένουμε τη δισκογραφική επιστροφή τους.

Bada - Roadburn

Ο A.L.N. δεν είναι μια συνηθισμένη προσωπικότητα, ούτε οι Mizmor άλλη μια μπάντα. Το, συνοδευόμενο από ένα εκπληκτικό animated video-clip, δεκαεξάλεπτο έπος "Wit’s End" από επερχόμενο ομότιτλο EP καθηλώνει. Μια αλληγορία της κοινωνικής αποξένωσης στα χρόνια της πανούκλας, μια μοναδική οπτικοακουστική εμπειρία. Η διαδοχή του "Cairn" αναμένεται με κομμένη την ανάσα. Σε λίγες μέρες κυκλοφορεί το "Bury Me Beneath This Rotting Earth" των Body Void οπότε η παρουσίαση του "Fawn" από αυτό ήταν ολίγον τι αναμενόμενη. Οι τύποι γνωρίζουν πώς να συνθέτουν ασήκωτα και θορυβώδη κομμάτια, και η εμφάνισή τους μας έκανε να θυμηθούμε γιατί δεν μπορούμε ποτέ να τους ξεγράψουμε. Κτηνωδία.

Μετά από τόσα highlights, η αποστολή των Die Wilde Jagd δεν έμοιαζε εύκολη. Κι όμως, η ζωντανή παρουσίαση του περσινού "Haut" από το 013, όχι μόνο διατήρησε ψηλά το ενδιαφέρον αλλά μας έκανε να ψαχνόμαστε περισσότερο με την μπάντα. Πειραματισμοί, kraut ήχοι και ένα ηγετικό cello, φοβερός ήχος και φώτα, αυτό το live ήταν ένα τριπάκι μόνο του. Ο φίλος Πάνος μας τα έλεγε για το "Romance With Violence". Οι Wayfarer έχουν μια ιδιαίτερη και εντελώς δική τους αισθητική, και οι λάτρεις του post-black metal και κυρίως του ατμοσφαιρικού ήχου δεν μπορούσαμε να χάσουμε την εμφάνισή τους. Παρουσιάζοντας σε ταιριαστό setting τις western-themed κομματάρες τους αποδείχθηκαν από τα μεγάλα κέρδη του τετραημέρου.

Die Wilde Jagd - Roadburn

Αν το "1312" σας λέει κάτι ως αριθμός τότε ελπίζουμε να ακούσατε την κομματάρα των Sunrot. Παρμένη από το επερχόμενο split τους με τους Ides, η σύντομη, βίαιη, θορυβώδης και αιματοβαμμένη σύνθεση μετέτρεψε σε ήχο μια σκέψη που όλους μας ενώνει. Γουστάραμε το "No Wilderness Deep Enough" για τη φυσιοκεντρική του ποιητικότητα. Αγαπάμε βέβαια τον Steve Von Till, το stream με τίτλο "A Remote Wilderness" είχε ομορφιά και ψυχή, ίσως όμως θα το προτιμούσαμε σε κάποιες πιο ενδοσκοπικές και κουλτουριάρικες συνθήκες, απ' ότι καταμεσής ενός φεστιβάλ. Ίσως ήταν λάθος η ώρα; Ωραία αυτά τα ambient, ακόμα πιο ωραία να έβγαζαν τίποτα οι Neurosis, ε;

Είσαι οι Wolvennest. Αποφασίζεις να εμφανιστείς ως The Nest να παρουσιάσεις ψυχωμένα ένα υποβλητικό black/doom έπος που ονομάζεται "Her True Nature". Επιστρατεύεις τις αξιότιμες προσωπικότητες των Nemtheanga (Primordial, Dread Sovereign), Tommie Eriksson (Saturnalia Temple), Bones (Dread Sovereign), Ryanne van Dorst (Dool) και τον Alexander von Meilenwald. Παίρνεις ψυχές και τις στέλνεις σε έναν επικά δραματοποιημένο κόσμο των πνευμάτων. Είναι τέτοιες ατμοσφαιρικές εμφανίσεις που κάνουν τα μάτια να βουρκώνουν. Μακάρι να κυκλοφορήσει και επίσημα για να βιωθεί εκ νέου και εις βάθος αυτή η ηχητική εμπειρία.

The Nest - Roadburn

Μετά το μεταλλικό σοκ και πριν την επερχόμενη πειραματική λαίλαπα, ένα μικρό διάλειμμα ήταν απαραίτητο. Αυτό βέβαια σε φεστιβαλικό πνεύμα δεν υπήρχε περίπτωση να γίνει χωρίς μουσική, κι επειδή στο Roadburn ξέρουν, είχαν προνοήσει. Τα περάσματα των Gallops, Hante και Blanck Mass ήταν η ιδανική υπόκρουση για no-brainer κατανάλωση αλκοόλ το σαββατόβραδο. Έστω κι απ' το σπίτι. Έστω και χωρίς φωτορυθμικά. Ένα γενναίο σερί γεμάτο έντονα χρώματα, ηλεκτρονικές εκρήξεις, χορευτικά μετρήματα, βίντεο ακατάλληλα για όσους έχουν επιληψία, τα απαραίτητα drops κάθε τόσο, γενικά όλα τα καλά.

Είναι γνωστό ότι τα πάντα μπορούν να γίνουν καλύτερα με λίγους επιπλέον Soundgarden. Προφανώς οι Witch Mountain ήταν διαβασμένοι, και η απροειδοποίητη διασκευή στο "Limo Wreck" κέρασε ένα ωραιότατο σφηνάκι grunge. Η Svart στα δελτία τύπου μιλούσε για ένα project έκπληξη. Αποκαλύπτονται ως Haunted Plasma, και πώς χάνεις μια μπάντα που αποτελείται από τον Jun-His των Oranssi Pazuzu, μέλη των K-X-P, και στα φωνητικά τους Kvohst κυρίως, και η Ringa Manner (The Hearing). Αν η περσινή ηχητική στροφή των Φινλανδών έβρισκε έναν πιο synthwave/post-punk χαρακτήρα, τότε κάπως έτσι θα ηχούσε. Το ντεμπούτο θα κυκλοφορήσει φέτος και βάζει υποψηφιότητα για δίσκος της χρονιάς.

Neptunian Maximalism - Roadburn

Ο φίλτατος Καλαμούτσος μας είχε πρήξει να μην χάσουμε το σετ των Neptunian Maximalism. Εμείς, οπλισμένοι με αλκοόλ περιμέναμε μέχρι αργά το Σάββατο για να μας οδηγήσουν παρέα με το χάος στην καρδιά του φεγγαριού. Αποφασίζοντας, αυτοσχεδιαστικά και υπέρμετρα, να ανακατασκευάσουν μέρος του "Éons", παρουσίασαν την πιο οριακή, επιβλητική, σχεδόν εξωπραγματική εμφάνιση του τετραημέρου. Η κολλεκτίβα είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που και να δεις πώς το κάνει, ακόμη θα έχεις αμφιβολίες. Ακατάσχετος πειραματισμός που δεν φοβάται κανένα ρίσκο, και 66 λεπτά παράκρουσης.

Ημέρα 4

Τι πιο ταιριαστό για την αρχή της τελευταίας μέρας από ευθύ, λιτό κι απέριττο ροκ; Κάποιοι θα πεταχτούν να φωνάξουν για ταμπέλες και ιδιώματα, η αλήθεια όμως είναι ότι ο ήχος των Astroniq σε συνδυασμό με το ζωντανό οπτικοακουστικό από το μακρινό 2016 άφησαν πολύ περισσότερο rock 'n' roll παρά οτιδήποτε άλλο. Πολλοί επιπλέον πόντοι από την εικόνα του γεμάτου Green Room. Το post-ίζον ύφος των Blodet χαμήλωσε απότομα τους τόνους, αλλά μόνο προς στιγμήν. Οι τριπλές κιθάρες δεν άργησαν να αναλάβουν δράση, και τα φασαριόζικα περάσματα έκαναν την εμφάνισή τους δίπλα στα φωνητικά της Hilda Heller.

Dirk Serries - Roadburn

Οι Γερμανοί Might παρουσίασαν το ντεμπούτο τους χωρίς εφέ και κόλπα. Βαρύς, γκρίζος ήχος με πολλές λούπες και τερματισμένο distortion. Δίπλα στα δύο μικρόφωνα, την κιθάρα και το μπάσο του ντουέτου υπήρχε κι ένα drum projection το οποίο ποτέ δεν θα καταφέρουμε να απαντήσουμε αν ήταν ζωντανό ή backtrack. Λίγο αργότερα απευθείας από το 013, ο Dirk Serries (βλ. Fear Falls Burning, Year Of No Light, Microphonics) κράτησε τον φωτισμό χαμηλά σε ένα πενηντάλεπτο που ισορρόπησε τη soundtrack-ική αισθητική με στριφνές, αυτοσχεδιαστικές δομές και προσεγμένο ambient περιτύλιγμα.

Η Madeline Johnston/Midwife, που ήταν προγραμματισμένο να εμφανιστεί στην περσινή εκδοχή του φεστιβάλ, έδωσε το παρόν με ένα τραγούδι από τον νέο δίσκο της που αναμένεται μέσα στο καλοκαίρι. Κάπου ανάμεσα σε indie και ατμοσφαιρικό ροκ, στα χνάρια της Chelsea, με εικόνες από road trips και συνολικά ένα μεγάλο χαμόγελο. Ο Άλκης φωνάζει από πέρσι ότι οι Psychonaut είναι ψιλογκρουπάρα. Playthrough του 17λεπτου "The Great Realisation" που θα κοσμεί την α' πλευρά του split που θα κυκλοφορήσουν οσονούπω με τους Sâver, οι οποίοι συμμετέχουν με ένα ακόμα 17λεπτο track, το οποίο και μας παρουσίασαν από κάποιο στούντιο στο Oslo. Αυτό το αλμπουμάκι θα έχει ποιότητα και πολλή post metal δύναμη.

Dead Neanderthals - Roadburn

Ένα drum kit, ένα stand για πλήκτρα, άλλα δύο για electronics και τέσσερα χρώματα στο βάθος. Από μόνο του το στήσιμο για την εμφάνιση των Dead Neanderthals δεν άφηνε περιθώρια στους πιστούς του κιθαριστικού ήχου. Η συνεργασία του ντουέτου με τους Aafke Romeijn και Jonge Woudloper είχε όλο το γούστο, αν και πιθανότατα θα μας έχανε ακόμα περισσότερο, με την καλή έννοια, αν ήταν τοποθετημένη αργότερα. Οι Death Bells από την άλλη βρίσκονταν στη σωστή θέση την κατάλληλη στιγμή. Το post-punk τους ταίριαξε γάντι με τον απογευματινό ήλιο. Τα εξωτερικά πλάνα από την Bombay Beach δεν χρειάστηκαν παραπάνω από μερικά μέτρα για να φέρουν ένα τέλειο δροσερό εναλλακτικό αεράκι.

Αν η σύμπραξη του Lustmord με την Karin Park στα χαρτιά έμοιαζε ενδιαφέρουσα, το αποτέλεσμα δικαίωσε και με το παραπάνω τις προσδοκίες. Θεοσκότεινο, παγωμένο, Nordic folk του σήμερα. Ελπίζουμε το LP να μην αργήσει πολύ. Μετά από ένα όχι-ακριβώς-σύντομο-Q&A πέρασμα της Lingua Ignota, ο Olivier Arson επανέφερε τις ηλεκτρονικές εντάσεις με το σετ των Territoire. Υπερβολικά πολλά φώτα, αυστηρά σόλο στήσιμο, βαριά μπάσα, instrumental industrial on steroids, πείτε το όπως θέλετε, το αποτέλεσμα έμοιαζε βγαλμένο από το 2049. Οι εξάχορδες και το «παραδοσιακό» στήσιμο επανήλθε με τους Obsidian Kingdom, στο πιθανότατα πιο μοντέρνο σύντομο πέρασμα του τετραημέρου.

Of Blood And Mercury - Roadburn

Αν υπήρχε μια λίστα με τις πιο αισθητικά ευχάριστες στιγμές του ψηφιακού Roadburn, οι Of Blood And Mercury θα στέκονταν ψηλά. Οπτικά, ηχητικά, από κάθε άποψη, τα σαρανταπέντε λεπτά τους τους έμοιαζαν σωστά. Συνδυασμός μαυρίλας με πιασάρικα grooves; Κρανία δίπλα σε μπλιμπλίκια; Το αποτέλεσμα σε κάθε περίπτωση δεν σε άφηνε να ξεφύγεις. Ένα δέκα λεπτών track video των Amulets έδειχνε τον Randall Taylor να πειράζει κασέτες. Πως να μην κάνεις κέφι; Άσε που με τόσο εξοπλισμό, η φάση έμοιαζε με musician's porn. Κι επιπλέον το ολοκαίνουριο "Blooming" είναι ένα πραγματικά ενδιαφέρον άλμπουμ, τουλάχιστον για τους φίλους τους experimental ambient.

Εσείς που γουστάρετε Ulver, Paradise Lost του "One Second" - δηλαδή Depeche Mode - και τις παραγωγές του Sorychta στα '90s, δεν έχετε πάρει ακόμα πρέφα το νέο άλμπουμ των Crown; Οι Γάλλοι παρουσίασαν τέσσερα κομμάτια από το "The End Of All Things" και η αλήθεια είναι πως, ακόμα κι αν θέλαμε να κάνουμε λίγο πλάκα, το άλμπουμ είναι καλό. Βασικά, είναι πολύ καλό. Πριν τους άτυπους headliners, το έργο του Jesse Heikkinen/Iterum Nata δεν ήταν εύκολο. Οι occult μελωδίες του με το πέρασμα της ώρας, ωστόσο, έβρισκαν όλο και περισσότερο στόχο.

Wolvennest - Roadburn

Ολοκληρώνοντας τη συνεργασία του φεστιβάλ με τη Svart, οι Hexvessel έπαιξαν live ολόκληρο το ντεμπούτο τους. Με την απαραίτητη αμφίεση και το κατάλληλο background, το σπουδαίο ψυχεδελικό σχήμα απέδωσε στην εντέλεια τον δίσκο που ξεκίνησε την «απογείωσή» τους. Το σχήμα του McNerney έχει διανύσει πολύ δρόμο, με τη μαγευτική του εμφάνιση να αποδεικνύει πως ο ήχος και η αισθητική τους ήταν κάτι παραπάνω από νοσταλγικά. Δεύτερη εμφάνιση από τους Wolvennest, μόνο που αυτήν τη μέρα απέδωσαν στην εντέλεια ολόκληρο το φετινό "Temple". Ο δίσκος που σηματοδότησε την ηχητική τους εξέλιξη, έδεσε τέλεια με το γενικότερο κλίμα, και η μπάντα απέδειξε πως σε ζωντανό πλαίσιο μπορεί να του προσδώσει ακόμη μεγαλύτερες εντάσεις με την απόδοσή της, παρά τη μεγάλη διάρκεια. 2/2 από τους Βέλγους και σε διαφορετικά terrain παρακαλώ.

Πλησιάζοντας προς το τέλος, η εμφάνιση του Aaron Turner ήταν ένα μεγάλο ερωτηματικό. Ξέραμε ότι δεν θα βλέπαμε Sumac ή Old Man Gloom ή κάποιο από τα υπόλοιπα project του. Για Isis, μεγάλη η χάρη τους, ούτε λόγος. Με αυτά κατά νου, δεν ήταν παράξενο που αυτό που λάβαμε ήταν ένα χαοτικό πενηντάλεπτο που πήγαινε από λούπες σε περίπου ξεσπάσματα, χωρίς την παραμικρή υποψία από riff ή φωνητικά. Η αυλαία έπεσε οριστικά στο 013 κι έφερε μία μυρωδιά από '70. Οι DeWolff ανέβηκαν στη σκηνή, ρόκαραν, χόρεψαν όσο μπορεί να χορέψει ένα τρίο, κέρασαν τσαχπινιές με hammond, κι έφυγαν. Τόσο απλά.

DeWolff - Roadburn

Σύνοψη

Highlights:

Α.Ζ. Οι δύο διαφορετικές και εξίσου επιβλητικές εμφανίσεις των Autarkh, οι πρεμιέρες των Mizmor και Dawn Rayd (πακέτο με τα τρία t-shirt τους), και κυρίως τα επί σκηνής πεπραγμένα των Gold, The Nest και Neptunian Maximalism.

Α.Κ. Το απόλυτο limit-up πήρε η μετοχή των Autarkh και η εμφάνιση των Gold μπήκε στην ιστορία του Roadburn. Οι The Ocean είναι πια σχεδόν ασυναγώνιστοι. Χωρίς αμφιβολία όμως, το στέμμα πάει στους Neptunian Maximalism: το σαγόνι έχασκε για 70 λεπτά και απλά παρακαλάω να τους φωνάξει ο Walter και του χρόνου, μπας και το δω από κοντά για να το πιστέψω.

Α.Μ. Το καλωσόρισμα των Tau. Το "This Shame Should Not Be Mine". Το πάρτυ των Inter Arma. Η κουνιστή καρέκλα των Bada. Η μάζωξη στο "Her True Nature". Τα σατανιασμένα κουλ σετ των Of Blood And Mercury.

Απογοήτευση:

Α.Ζ. Το ότι δεν πρόλαβα να δω τα σετ των Nadja, Might, Nero Di Marte και Tesa, η σύντομη εμφάνιση των Maggot Heart, η απουσία οπτικού από τη σύμπραξη Thou & Emma Ruth Rundle, η ηχητική στροφή των Emptiness.

Α.Κ. Σε άλλες συνθήκες θα μου είχε αρέσει πολύ, η εμφάνιση όμως του Steve Von Till κάπου εκεί ανάμεσα στους κολασμένους ήχους του Σαββάτου, ήταν απλά λάθος. Απλώς δεν μπόρεσα να το νιώσω όπως θα του έπρεπε.

Α.Μ. Η απουσία της Perturbator x Johannes Persson συνεργασίας. Η γνωστή αλυσίδα κοτοπουλάδικων που δεν έκανε delivery τις κρίσιμες ώρες. Το ότι θα πρέπει να περιμένουμε κι άλλο μέχρι να πατήσουμε τα τιμημένα χώματα του Tilburg.

Αγαπημένη ανακάλυψη:

Α.Ζ. Οι Gold, το χάος των The Dead Cult, η εμβάθυνση στον κόσμο των Knoll, οι Marghöfða dýrið προφανώς, οι Dust Mountain και Haunted Plasma, το ότι μπορείς να στήσεις ολόκληρο φεστιβάλ διαδικτυακά χωρίς καμία έκπτωση.

Α.Κ. Οι πολλοί μιμούνται τα 70s. Ελάχιστοι θα άξιζαν να βρίσκονται στα 70s. Συνεπώς, αγαπημένη ανακάλυψη ήταν, με διαφορά, οι Tau.

Α.Μ. Για κάποιον ακατανόητο λόγο δεν είχα δώσει προσοχή σε Jonathan Hultén και Maggot Heart. Νίκες από το πουθενά για Death Bells και Of Blood And Mercury. Α και Mizmor.

Πιο παράξενη στιγμή:

Α.Ζ. Όταν συνειδητοποιείς πως οι μπύρες δεν αρκούν για να αντέξεις τους Neptunian Maximalism, το αντι-οτιδήποτε του ήχου των Plague Organ, η επί οθόνης απόδειξη πως οι γάτες είναι τα πιο σατανικά ζώα.

Α.Κ. Όταν συνειδητοποιείς ότι το επιτελείο του Roadburn έκανε κανονική προσομοίωση του φεστιβάλ, χτίζοντας σε όλους μας την απόγνωση του «τι να δω τώρα;» Επίσης, τα πουκάμισα. Η αντίφαση ήχων και πουκαμίσων σηκώνει έκθεση.

Α.Μ. Το straight outta Twin Peaks κάψιμο των Nadja. Η ρε-αυτό-είναι-καλό στιγμή στο "Wit's End". Οι Neptunian Maximalism γενικά. Το αναπάντεχα τέλειο ροκενρόλλ σβήσιμο με DeWolff.

Photo credits:

Paul Verhagen

Instagram: @paul_verhagen_photo
Facebook: @verhagenpaul
Facebook page: @achromemoments
E-mail: info@paulverhagen.nl
Website: paulverhagen.nl
Twitter: @AchromeMoments

Niels Vinck

Instagram: @nielsvinck
Facebook page: @nielsvinckphoto
E-mail: niels@nielsvinck.nl
Website: nielsvinck.nl/
Twitter: @nielsvinck

Lotte Schrander

Instagram: @lotteschrander
E-mail: hello@lotteschrander.nl
Website: lotteschrander.com

Jake Owens

Instagram: @jakeowensphoto
Facebook page: @JakeOwensPhotography
E-mail: hello@lotteschrander.nl
Website: jakeowensphotography.com
Twitter: @JakeOwensPhoto

  • SHARE
  • TWEET