Youth Novel

Φοιτητές στο πανεπιστήμιο του Μίτσιγκαν από το 2012. Μερικά EP και κάποια split και κάμποσα live σε τοπικές σκηνές (τότε). Μετά το πτυχίο σκόρπισαν στην Αμερική. Η μπάντα σταμάτησε, αναγκαστικά, να υπάρχει περίπου το 2016. Όμως η περίοδος της καραντίνας, τους έφερε σε μια κατάσταση που η μουσική μπορούσε να λειτουργήσει και να διακινηθεί μεταξύ τους. Έχουμε λοιπόν την πρώτη ολοκληρωμένη τους δουλειά που αφορά μια βίαιη και ταχύτατη screamo γροθιά με post-rock και post-hardcore στιγμές για το ξεκάρφωμα και grindcore αισθητική για την ουσία.

Αν σου αρέσει το βαρύ σε συνδυασμό με έντονα συναισθήματα και καλαίσθητα ηχοτοπία hardcore, τότε εδώ θα βρεις ένα τεφαρίκι. Τεχνικό, προοδευτικό και ζογκλερικό, αλλά με έντονη ωμότητα και κραυγές που σε καταστρέφουν. Ξεκίνα με το τελευταίο κομμάτι του δίσκου, "ΧΧΙ" και θα καταλάβεις με το τι έχεις να κάνεις. Είναι σαν μια περίληψη περιεχομένου όλων των υπολοίπων. Εναλλάσσει τη βία με την ατμόσφαιρα και το σφυροκόπημα με τη μελωδία. Αλλάζει διαθέσεις και ταχύτητα και προσφέρει έντονες συναισθηματικές και μουσικές στιγμές. Σε σχέση με τα μονόλεπτα και δίλεπτα κομμάτια του δίσκου, αυτό (που πλησιάζει τα επτά λεπτά) είναι μαζί με τα άλλα δύο μεγάλα "XVI" και "XVII" σχεδόν ο μισός σε διάρκεια δίσκος. Και τα τρία λόγο μήκους είναι και τα περισσότερο post-rock κομμάτια του δίσκου, αλλά γίνονται εξίσου συντριπτικά όταν φτάνουν στο κρεσέντο ή την έκρηξη. Αν χρειαζόμαστε το κομμάτι κορυφής της κυκλοφορίας τότε σίγουρα θα πάμε στο "XV". Αν ψάχνουμε το πιο άρρωστο, που όμως διαθέτει το πιο πιασάρικο riff τότε μας κάνει το "XII". Αν γουστάρουμε το πιο προοδευτικό και συνάμα το πιο τεχνικό τότε πάμε στο "ΧΙΙΙ". Το ούτε λεπτό σε διάρκεια "XIV" είναι ειλικρινά ένα από τα καλύτερα core κομμάτια της εποχής. Από την άλλη το "XVIII" καταφέρνει κάτι ασύλληπτο. Να μπορεί μέσα σε 2 λεπτά να σε κάνει να νιώθεις ότι ακούς δεκάλεπτο κομμάτι. Δεν μπορώ να το εξηγήσω παραπάνω. Μοιάζει σαν να χωράει πολλά μέσα. Η λάσπη που πετάει είναι βαριά και βρόμικη. Το "XIX" είναι ένα πανέμορφο ουρλιαχτό γεμάτο θλίψη και δυσαρέσκεια και το "XX" είναι ο hardcore και σίγουρα πιο παθιασμένος ύμνος της κυκλοφορίας. Βαρύ και στεγνό.

Δίσκος με καταστροφική οργή που σου ιντριγκάρει μυαλό και ακοή με μια παράξενη, αλλά ενδιαφέρουσα οπτική. Emoviolence!

Spotify
Bandcamp