Turnstile

Ζούμε στην εποχή των ταλαιπωρημένων ειδών. Από το extreme metal μέχρι το indie ή τα κάθε λογής post-whatever, η ανακύκλωση ιδεών, συνθετικών συντεταγμένων, κι αισθητικών επιλογών είναι μια σύμβαση που είτε την αποδέχεσαι και προχωράς, έχοντας επίγνωση πως λίγο κοροϊδεύεις και τον εαυτό σου, είτε επιστρέφεις στο safe place των αγαπημένων σου μουσικών, αδιαφορώντας για το τι συμβαίνει έξω από τη φούσκα σου.

Σε μια τέτοια εποχή λοιπόν, δεν είναι παράξενο που κάθε νέο συγκρότημα που ξεφεύγει από τα, προσφιλή σε αρκετούς καλλιτέχνες, όρια της μετριότητας, σε δευτερόλεπτα αναδεικνύεται το σπουδαιότερο πράγμα που κυκλοφορεί εκεί έξω. Και αυτό ισχύει για όλα τα είδη αλλά, κυρίως, για τα δικά μας, τα κιθαριστικά. Βλέπετε, το να σώσουμε το rock, την τελευταία δεκαετία αναδείχθηκε, για μια σημαντική μερίδα κόσμου, μεγαλύτερη αναγκαιότητα και από το να λύσουμε το πρόβλημα της παγκόσμιας φτώχειας. Κι έτσι εγκλωβιστήκαμε σε μια δυσμενή συνθήκη όπου συνεχώς ψάχνουμε για ήρωες, προσπαθώντας να ανακαλύψουμε το δικό μας Detroit, το δικό μας Manchester ή το δικό μας Seattle.

Φυσικά, με αυτό δεν εννοώ πως δεν βγαίνουν σπουδαίες rock μουσικές στις μέρες μας. Βγαίνουν και με το παραπάνω αλλά, πολύ συχνά, ελλείψει καλύτερων επιλογών, περνιούνται για σπουδαία και κάποια πράγματα που ξεφουσκώνουν πιο γρήγορα και από τρύπιο λάστιχο αυτοκινήτου σε κατσάβραχα.

Ναι, βρε παιδάκι μου, αλλά πού θες να καταλήξεις θα μου πείτε και θα έχετε κάποιο δίκιο. Ο βασικός λόγος για αυτόν τον ελαφρώς εκτενή πρόλογο είναι πως οι Turnstile ΔΕΝ ανήκουν στην παραπάνω κατηγορία. Και με δεδομένο πως το hardcore punk σαφώς και βρίσκεται ψηλά στη λίστα με τα πιο ταλαιπωρημένα είδη των τελευταίων δεκαετιών (εκεί δίπλα με το black metal και το shoegaze), το "Glow On" φαντάζει σαν μια όαση που κάνει σαφές πόσο υπέροχα φρέσκο μπορεί να ακούγεται το hardcore, 40 χρόνια μετά τη γέννησή του. Σε σημείο δηλαδή που αναρωτιέσαι αν τελικά έχει νόημα να χρησιμοποιείς τέτοιες ταμπέλες σήμερα για να περιγράψεις αυτό τον δίσκο. Εξάλλου, το συκρότημα στην πραγματικότητα άνετα μπορεί να μπει κάτω από τη μεγάλη ομπρέλα του εναλλακτικού ήχου, έτσι όπως οριοθετήθηκε κυρίως τη δεκαετία του 1990.

Τα σημάδια ήταν εκεί. Τα είχαμε ακούσει από το "Time & Space" το οποίο, χαλαρά, ήταν μέσα στα δέκα καλύτερα άλμπουμ του 2018. Οι Turnstile είχαν κάνει σαφές πως έχουν την ικανότητα να συνδυάζουν στοιχεία από το nu metal, το emo το παλιό το ορθόδοξο, το alternative των '90s και - γιατί όχι; - την pop και την r'n'b, παραμένοντας όμως πάντα πιστοί στις hardcore punk ρίζες τους. Η νέα τους δουλειά λοιπόν αποτελεί ξεκάθαρα την αποκορύφωση της μέχρι τώρα πορείας τους προς τη mainstream καταξίωση. Και μιας που, όπως είπα και πιο πάνω, το να ψάχνουμε ήρωες σήμερα είναι μια, θλιβερή μεν, αναγκαία δε, σύμβαση, δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως, για τα σημερινά δεδομένα, το "Glow On" είναι κάτι εφάμιλλο των μεγαλύτερων στιγμών του punk, του post-hardcore, ή του grunge στα '90s.

Είναι ένα άλμπουμ δηλαδή που, χωρίς ιδιαίτερες εκπτώσεις, αναδεικνύει τους Turnstile στους ηγέτες της σύγχρονης αμερικάνικης hardcore σκηνής, αναγκάζοντας τους πάντες να τους βγάλουν το καπέλο, ενώ, παράλληλα, τους ανοίγει την πόρτα για να αναδειχθούν σε ένα συγκρότημα, ικανό να κάνει την υπέρβαση και να γεμίσει αρένες. Και, πραγματικά, ο μόνος λόγος που αυτό μπορεί να μην γίνει είναι γιατί η μουσική βιομηχανία σήμερα έχει αλλάξει. Όμως, αυτό, σε καμία περίπτωση δεν αναιρεί το ότι οι Αμερικανοί, σε έναν δίκαιο κόσμο, σήμερα θα ήταν αφίσα σε κάθε δωμάτιου έφηβου ή έφηβης που ψάχνεται - και φτιάχνεται - με ηλεκτρικές κιθάρες.

Φυσικά, οι πιουριστές του είδους, όπως κάθε πιουριστής που σέβεται τον εαυτό του, θα αντιδράσουν. Εξάλλου, τα ηλεκτρονικά στοιχεία και οι indie pop επιρροές, είναι σίγουρο πως απέχουν αρκετά από το μέσο hardcore άλμπουμ που θα ακούσετε φέτος. Αυτά όμως τα στοιχεία είναι που στην πραγματικότητα κάνουν την μεγάλη διαφορά και καταφέρνουν να κάνουν τους Turnstile να ξεχωρίσουν από τον σωρό. Και μπορεί να μην καινοτομούν στον βαθμό που έχουν επιτύχει άλλοι μουσικοί του παρελθόντος, όμως αυτό, έτσι κι αλλιώς, είναι μάλλον αδύνατο να συμβεί σήμερα.

Με πιο δυνατά σημεία τους το απίστευτο groove που διαθέτουν και την ικανότητα του Brendan Yates να μεταπηδά από μελωδικές φωνητικές γραμμές σε παθιασμένα ουρλιαχτά, το συγκρότημα μπλέκει μεταλλικές κιθάρες με ονειρικές ατμόσφαιρες και τσιτωμένα punk άσματα με πειραματικά r’n’b skitάκια, κι έτσι πετυχαίνει να μας παραδώσει έναν δίσκο που έχει όλες τις προοπτικές για να θεωρείται "κλασσικός" στο μέλλον.

Κι εδώ οφείλουμε να αναγνωρίσουμε την σπουδαία δουλειά του Mike Elizondo, ο οποίος μετρά συνεργασίες με μια τεράστια γκάμα μουσικών που ξεκινάει από τον Jay-Z, τους Maroon 5 και τη Fiona Apple και φτάνει μέχρι τον Gary Clark Jr., τους Avenged Sevenfold, τους Mastodon και πάρα πολλούς άλλους, που κάθισε στη θέση του παραγωγού και κατάφερε να αιχμαλωτίσει και να αποδώσει άψογα το ηχητικό όραμα του συγκροτήματος. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι όλο και περισσότερα σύγχρονα rock συγκροτήματα που μας έχουν απασχολήσει τα τελευταία χρόνια, απευθύνονται σε παραγωγούς που έχουν εμπειρία στο hip-hop.

Οι Turnstile αποτελούν ένα από τα πιο «συμβαίνει τώρα» πράγματα που έχουν φτάσει στα αυτιά μου τα τελευταία χρόνια. Με το "Glow On" νομίζω πως εγκαινιάζουν μια νέα φάση στην πορεία τους και βάζουν μια μεγάλη κουκίδα στον χάρτη του χρόνου, στον οποίο καταμετράμε τις μεγάλες δισκογραφικές στιγμές της κάθε χρονιάς ή της κάθε δεκαετίας. .

Αν ακόμη αναζητείτε σύγχρονους μουσικούς ήρωες που σε κάθε νότα τους περικλείουν τις μελωδίες της αιώνιας νιότης, το συγκρότημα από τη Βαλτιμόρη, είναι ακριβώς αυτό που ψάχνετε. Όπως εξάλλου είχε πει κάποτε ο μεγάλος David Bowie: «Το μέλλον ανήκει σε αυτούς που μπορούν να το ακούσουν να έρχεται». Και οι Turnstile το έχουν ακούσει, το έχουν κατανοήσει, και, στον τρίτο τους δίσκο, μας το χαρίζουν απλόχερα. Το αν εσείς θα το πάρετε, είναι καθαρά δικό σας θέμα.